reageren op onverwachte zwangerschapsaankondiging
Een eerste indruk kun je nooit overdoen. Bij momenten in het leven die extra belangrijk zijn, ben je je daarvan bewust en zet je je beste beentje voor. Een eerste reactie op een onverwachte zwangerschapsaankondiging is een ander verhaal 
Als je weet dat er zoiets in de lucht hangt, kun je je voorbereiden en eventuele reserves parkeren (en dat is het enige juiste, het is niet jouw leven!). Maar een onverwacht bericht... Hebben jullie weleens in zo'n ongemakkelijke situatie gezeten waarbij je zelf de koude douche kreeg, of waarbij je een nabije bekende er onbedoeld onder zette?
Iets andere context, maar toen ons eerste kind werd geboren studeerde ik nog. De studieadviseur van de uni reageerde hartelijk, ik kon even met een decaan gaan praten over vrijstellingen en dergelijke tijdens mijn 'verlof'. De beste man wist vooraf waar ik voor kwam maar het was een behoorlijk ongemakkelijk gesprek. Terwijl hij iets van de jaarplanning voor dat studiejaar besprak zei hij 'maar dat maak je dan niet meer mee omdat je zo nodig een kind moest krijgen' met een gespeelde lach er achteraan, alsof het een grapje was. En aan het einde van mijn gesprek zei hij 'nou veel sterkte he'. Ik was 21, geen 14, en al wel getrouwd. De zwangerschap was ongepland, wel gewenst - maar dat wist die man niet. Leek me niet iets wat ik toen ter plekke moest toelichten overigens. Ik heb hem heel raar aangekeken heel de tijd maar achteraf had ik spijt dat ik niet assertiever heb gereageerd en niet duidelijk had gemaakt dat zijn opmerkingen ongepast waren. Ik heb overigens geen significante studievertraging opgelopen en ben met goede resultaten afgestudeerd.
Mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik zwanger was (ik dacht dat ze wel blij zou zijn): " ja, dat kan" En verder niets.
Goed ik wacht af, misschien schrok ze, ik was al op leeftijd en een keer weduwe geworden dus misschien kwam het onverwacht en wist ze niet wat te zeggen.
Een paar dagen later ligt er een envelop in de bus van mijn moeder. Nou daar zal je het hebben, dacht ik, toch leuk. Zat er alleen een krantenknipsel met een recept in! Zo raar.
MRI schreef op 28-04-2021 om 22:13:
Mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik zwanger was (ik dacht dat ze wel blij zou zijn): " ja, dat kan" En verder niets.
Goed ik wacht af, misschien schrok ze, ik was al op leeftijd en een keer weduwe geworden dus misschien kwam het onverwacht en wist ze niet wat te zeggen.
Een paar dagen later ligt er een envelop in de bus van mijn moeder. Nou daar zal je het hebben, dacht ik, toch leuk. Zat er alleen een krantenknipsel met een recept in! Zo raar.
jeejtje wat naar! Ik zou hetzelf ook echt wel pijnlijk hebben gevonden als dat mijn moeders reactie was.
Dank je Rachel, ja ik had een vreemde moeder die ondanks dat ze raar op de aankondiging reageerde, wel mij en het kind voortdurend lastig viel na een superzware bevalling waar ik nog maanden bedgebonden ben geweest. (bijvoorbeeld: langskomen op het rustuur in het ziekenhuis en dan de slapende baby wakker maken). enfin, valt buiten dit draadje allemaal
MRI schreef op 30-04-2021 om 13:16:
Dank je Rachel, ja ik had een vreemde moeder die ondanks dat ze raar op de aankondiging reageerde, wel mij en het kind voortdurend lastig viel na een superzware bevalling waar ik nog maanden bedgebonden ben geweest. (bijvoorbeeld: langskomen op het rustuur in het ziekenhuis en dan de slapende baby wakker maken). enfin, valt buiten dit draadje allemaal
jeejtje heftig lijkt me dat hoor eerst een aparte reactie op je zwangerschap en dan heb je nog en super zware bevalling gehad ( laat staan de emoties) en dan ineens krijg je niet eens de kans om uitrusten en bij te komen. Het positieve van dit dat je toch je een prachtig kind hebt gekregen het mooiste wonder dat er bestaat🥰 maar t klonk wel heftig in mijn oren inderdaad.
Rachel. schreef op 30-04-2021 om 13:28:
[..]
jeejtje heftig lijkt me dat hoor eerst een aparte reactie op je zwangerschap en dan heb je nog en super zware bevalling gehad ( laat staan de emoties) en dan ineens krijg je niet eens de kans om uitrusten en bij te komen. Het positieve van dit dat je toch je een prachtig kind hebt gekregen het mooiste wonder dat er bestaat🥰 maar t klonk wel heftig in mijn oren inderdaad.
dank je wel. ja kind is prachtig en ik ben er super dankbaar voor
Mn zusje had al verteld tegen mij en ouders en zijn familie dat ze zwanger was. Iedereen reageerde heel hartelijk. We waren bij m'n ouders(zusje,vriend,ouders) en mijn broer was er ook, hij wist het nog niet. Toen ze het vertelde was de reactie: nou ik vind heel leuk voor jullie hoor maar verder hoef je niet zoveel van mij te verwachten. Ik ga niet oppassen enzo.
Hij wil zelf absoluut geen kinderen maar dan om zo te reageren Hij heeft wel meer rare dingen, hij kwam bijv ook niet op m'n verjaardag want "hij heeft me vorige maand nog gezien toch?"
liever eerlijk dan beleefd, die broer van Rozi. Wie weet vindt hij het neefje later toch best leuk.
Dat hij niet wil oppassen - dat vinden veel mensen best een lastige klus ( ook al hoor je het ontzettend leuk te vinden, volgens sommigen). Ik herinner me van lang geleden dat baby's bij mij op schoot prompt in snikken uitbarstten terwijl ze bij nu mijn man gezellig glimlachten.
Yep, meegemaakt. Vriendin had moeite met zwanger worden. Ik ook dus ik kan daar heel veel begrip voor opbrengen maar er is een grens.
Toen ik zwanger was (na nogal wat moeilijkheden) was vriendin beledigd dat ze het niet als eerste had gehoord en in tranen dat het voor haar zo confronterend was. Toen ik een miskraam (inclusief complicaties) kreeg precies hetzelfde. Het was allemaal vooral voor haar heel erg. Geen enkele interesse of medeleven voor mij. Toen ik een stuk later eindelijk blijvend zwanger werd: geen felicitaties, geen interesse, geen kraambezoek, geen kaartje, niks.
Ondertussen heeft vriendin zelf ook een kind. Gun ik haar van harte maar ze verwacht wel bergen aandacht, cadeaus, babyshowers en -borrels, dagelijkse kirrende reacties bij haar babyfotos etc.
Deze vriendschap is behoorlijk bekoeld.
M'n zusje is pasgeleden bevallen. Ze stuurt een whatsapp naar haar baas met het leuke nieuws en een foto. En tot op heden geen reactie.. blauwe vonkjes dus diegene heeft het wel gelezen
Hoeveel wil je horen?
Van een werkgever die niet gefeliciteerd zei maar "is het gepland?" (Ik was al 7 jaar getrouwd)
Mijn moeder toen mijn zus kind zoveel aankondigde: nee hè, ik had nog zo gehoopt dat je er niet meer aan zou beginnen, waar moet je het kind laten? (Ze heeft een hekel aan mijn zus, niet aan haar kleinkinderen gelukkig)
Mijn schoonouders, die de stille hint niet begrepen toen we met een grapje de komst van nummer 2 aankondigden. En die het ook niet begrepen toen we wat explicieter werden. Niet reageerden op "dan wordt x grote zus!" En uiteindelijk lauw reageerden op "Ik ben dus zwanger". Die heb ik nooit helemaal begrepen, van verder vind vooral schoonmams het prachtig om oma te zijn.
Ik was 19 en leefde een heftige puberteit sinds mijn 15e. De reactie was, valt mee dat het nu pas is....
AnneJ schreef op 19-04-2021 om 21:47:
Je hoopt dat je eerste reactie passend zal zijn, maar je weet toch niet wat iemand denkt bij zo'n melding van een zwangerschap, daarvoor zul je eerst nog even moeten luisteren en je reactie opschorten.
Zelf heb ik ook wel eens bot gereageerd op iemand die mij meldde zwanger te zijn maar een abortus te hebben afgesproken. Zelf was ik al jaren bezig zwanger te worden dus ik kon mijn afgrijzen niet goed verbergen. Ik heb wel mijn excuses aangeboden. Dat had met mijzelf te maken. Ik ben niet tegen abortus maar een zwangerschap als je al wat ouder bent afbreken, daar kon ik me op dat moment niet in verplaatsen.
Dat jij graag een baby wil, betekent niet dat dit voor iedereen geldt. Haar abortus heeft niks te maken met jouw kinderwens.
Ik vind het altijd wat egocentrisch overkomen om alles zo op jezelf te projecteren. De wereld draait door en daar lopen een heleboel mensen op rond die andere wensen hebben dan jijzelf, dat heeft niks met jou te maken.
Ik vind het een gebrek aan empathisch vermogen als je weet dat iemand al jaren bezig is met zwanger te raken en jij dan gaat lopen verkondigen dat je zwanger bent maar het weg last halen. Wat denkt zo iemand dan, dat ze medeleven krijgt? Je kunt er dan ook gewoon je mond over houden.
Ik was oprecht blij voor mijn zusje en barste toch in tranen uit. Terwijl ik pas net een maandje van de anticonceptie af was en ondanks dat maar heel zacht rammelende eierstokken.
Wél heb ik mezelf meteen verwijderd om de feestvreugde niet te bederven, alleen kwam mijn zusje me nalopen op de gang. Hebben we een goed gesprek gehad en geknuffeld. Uiteindelijk werd ik vijf maanden later zwanger en hebben we een mooie foto van ons twee met dikke buiken van ons eerste kind.
(edit, ik heb de quote verwijderd, stukje niet goed gelezen en daarom een reactie die daar niet op sloeg)