reageren op onverwachte zwangerschapsaankondiging
Een eerste indruk kun je nooit overdoen. Bij momenten in het leven die extra belangrijk zijn, ben je je daarvan bewust en zet je je beste beentje voor. Een eerste reactie op een onverwachte zwangerschapsaankondiging is een ander verhaal 
Als je weet dat er zoiets in de lucht hangt, kun je je voorbereiden en eventuele reserves parkeren (en dat is het enige juiste, het is niet jouw leven!). Maar een onverwacht bericht... Hebben jullie weleens in zo'n ongemakkelijke situatie gezeten waarbij je zelf de koude douche kreeg, of waarbij je een nabije bekende er onbedoeld onder zette?
De familie van mijn ex reageerde nogal geschokt toen mijn ex aankondigde dat ik zwanger was. Dat had wel een reden: zijn zus probeerde in die tijd al heel lang om zwanger te raken via IVF en ICS (?). Heel sneu voor haar, maar voor ons was hun reactie weer niet leuk.
Ja, toen mijn pleegdochter zwanger bleek te zijn. Ze zat op dat moment in een jeugdzorginstelling en er liep een proces bij de raad voor kinderbescherming om een OTS aan te vragen. Juist toen de raad met de jeugdzorginstelling bij elkaar kwam kwam het bericht dat ze zwanger was. De raad overwoog overigens geen OTS, maar dat de jeugdzorginstelling met ons moest praten. Het bericht van de zwangerschap veranderde alles: de jeugdzorginstelling gaf aan dat dat niet iets voor hen was, de raad dat een gezinsvoogd geen zin had nu. en dus kwam de hete aardappel op ons bordje.
Ik zat op een boot op de waddenzee toen het bericht binnenkwam. Gelukkig had ik een mede-passagier, die zelf jong en onverwacht moeder was geworden. Zij gaf mij goede raad: 1. wees blij voor haar (niemand was blij geweest voor haar); gedraag je niet als moeder (je bent oma, oke, ahum, even wennen); en als er de normale problemen zijn, ga dan niet zeggen: had je maar.
Dat heeft mij erg geholpen. Ik ben op Terschelling babysokjes gaan kopen, heb haar een kaart gestuurd om haar te feliciteren en heb ondertussen druk met de leidinggevenden gebeld voor overleg. Wat mij opviel was dat er eigenlijk maar één richting uit gepraat werd: de zwangerschap niet door laten gaan.
Ik heb op twee punten geïntervenieerd:
1. de vader, ook al wist ze zelf eigenlijk alleen zijn 06-nummer. Maar toch: hij moet het ook weten. Vanwege privacy etc. kon dat allemaal niet, maar ik ben daar vasthoudend in geweest. Uiteindelijk heeft de vader bericht gehad, wist ook zijn familie het, ook zijn oma. En zij hebben met hem gesproken over zijn verantwoordelijkheid etc. Vader is verder bij mij niet in beeld gekomen.
2. als ze een keuze wil maken tussen abortus of kindje houden moet ze ook weten wat de consequenties zijn van een kindje houden. Dus ze is naar een organisatie geweest van jonge, alleenstaande moeders om daar te praten over de gevolgen.
Daarna kwam de vraag waar ze wilde gaan wonen, hier of in haar land van herkomst. Dat werd het land van herkomst en in goede samenwerking met de leidinggevende is ze toen naar haar land van herkomst gegaan, waar wij gezorgd hebben voor een eerste opvang. Daarna heb ik het losgelaten.
Tsjor
Wilgenkatje alleen in de situatie van zwangerschapsaankondiging of in algemene zin. En koude douche uitgedeeld of ontvangen?
Ik heb ooit een koude douche uitgedeeld maar dan op andere vlak. Die zou ik hier wel willen delen als het jouw draadje dan niet "vervuild".
Haaknaald schreef op 17-03-2021 om 13:13:Wilgenkatje alleen in de situatie van zwangerschapsaankondiging of in algemene zin. En koude douche uitgedeeld of ontvangen?
Ik heb ooit een koude douche uitgedeeld maar dan op andere vlak. Die zou ik hier wel willen delen als het jouw draadje dan niet "vervuild".
Hier word ik wel nieuwsgierig van.....
Mijn schoonmoeder reageerde wat onhandig, want die dacht na de "we hebben nieuws" opening dat we ons huwelijk aankondigden en reageerde wat mat toen het een zwangerschap betrof, omdat ze even moest schakelen. Ze verontschuldigde zich vrijwel direct tegenover mij "je moet maar denken, we zijn wat ouderwets", wat ik eigenlijk wel ontroerend vond.
Mijn partner reageerde ook een keer onhandig, maar dan echt onhandig; toen zijn nichtje heel kort na haar huwelijk aankondigde dat ze zwanger was begon hij of dat niet wat snel was (dit alles via appjes, nichtje woont in Indonesië).
Ik heb hem daarna op het hart gedrukt dat op de aankondiging "ik ben zwanger" in principe maar éen reactie gepast is, namelijk "van harte gefeliciteerd". Dat zag hij achteraf ook in.
Groeten,
Temet
Oh ja. Toen ik zwanger was en de vader er vandoor was gegaan, kreeg ik voornamelijk meelevende reacties en een enkele felicitatie. Heel pijnlijk was dat. Een persoon noemde het een ‘blijde boodschap met een gitzwarte rouwrand’. Echt, waar sommige mensen het lef vandaan halen? Het was niet zo dat ik in een uitzichtsloze positie zat of zo, gewoon een dak boven mijn hoofd, vaste baan, goed gelukt eerste kind.
@haaknaald, wat mij betreft gaat deze draad over de aankondiging van een zwangerschap. Prima plan om daarnaast ‘ de koude douche ‘ te starten!
Ik was er niet bij, maar mijn moeder vertelde het verhaal over haar eerste zwangerschap (mijn oudere zus). Zij vertelde het haar ouders / moeder -mijn oma was moeilijk en dramatisch-. Haar moeder keek na de uitgesproken zin vol walging, zei 'ben je de pil vergeten?' en viel daarna flauw.
Mijn moeder was gewoon enkele jaren getrouwd, was afgestudeerd, werkte (net als mijn vader) en mijn ouders woonden in een prima huis. Maar ik geloof dat oma vond dat mijn moeder beneden haar stand was getrouwd of zo.
Gelukkig heeft mijn moeder zich toen blijkbaar wel voorgenomen zich anders op te stellen en was altijd bedacht op de zin 'ik wil iets vertellen: ik ben zwanger'. Op de dag dat ik het vertelde was ik ontzettend zenuwachtig. Mijn situatie was toen niet per se ideaal (al woonde ik gewoon met de vader van het kind, en nu na vele jaren nog). Ik was bang voor een vervelende reactie. Tijdens het etentje - ik als enige zonder wijn - bleef ik het maar uitstellen. Maar toen ik het vertelde reageerde ze echt lief. En kwam me een kus geven en feliciteren en blij doen.
Bij mijn eerste zwangerschap waren schoonouders eerst neutraal (of ongeïnteresseerd) .toen die in een miskraam eindige was hun relatie een koude douche: ik had de zwangere niet zo snel moeten vertellen , dan had ik nu de miskraam ook niet hoeven te melden.
Toen ik een jaar later weer zwanger was, was de reactie net zo koud. Dom van ons, want zij waren er nog niet aan toe om opa en oma te worden. én ik moest vooral niet denken dat ze gingen oppassen.
nou ja, ik zal maar zeggen,hun douche heeft geen warme stand.
Ik kreeg mijn kind bewust alleen, zonder partner. Tot mijn grote verbazing niets dan positieve en warme reacties. Zelfs van oer-conservatieve oude tantes en kennissen. Zo zie je maar: je mening over andermans keuzes doet er niet toe, als iemand zwanger is ben je blij voor diegene.
ik ben zelf een keer huilend weggelopen toen de zus van een vriendin blij vertelde dat ze zwanger was. Ik kon echt niks op dat moment. Ik heb daar later wel mijn excuses voor aangeboden en dat is gelukkig geaccepteerd.
Bij mijn bevalling was van alles misgegaan, waardoor mijn baby op de intensive care lag te vechten voor haar leven. Zelf lag ik ook meer dood dan levend in mijn ziekenhuisbed. Mijn schoonouders kwamen op bezoek, zonder het babyboek dat ze alle jonge ouders standaard gaven. Want, aldus mijn schoonmoeder, jouw baby gaat waarschijnlijk toch dood en dan heb je niks aan zo'n boek. Over koude douche gesproken.Baby bleef overigens leven.
Mijn eerstgeborene kwam ter wereld na een zwangerschap van 24 weken en 5 dagen. Tegen alle verwachtingen in begon hij zelf adem te halen en werd dus naar een couveuse gebracht. Mijn man ging met zijn ouders kijken en kwam ontzet terug: zijn vader had het vooral gehad over abortus en hoe erg het was dat ze dan een kindje weghaalden.
Wij hebben hen niet uitgenodigd voor de crematie, maar daarom waren ook mijn moeder, broers en zussen er niet bij. Het was een beslissing van dat moment, een kleine plechtigheid met een paar vrienden. Achteraf heb ik daar wel spijt van, ik had op dat moment niet goed ingezien wat de impact was van het hele gebeuren.
Tsjor
'Zo zie je maar: je mening over andermans keuzes doet er niet toe, als iemand zwanger is ben je blij voor diegene.' en ' op de aankondiging "ik ben zwanger" is in principe maar éen reactie gepast, namelijk "van harte gefeliciteerd". Zeker!! Helemaal eens! En toch is je eerste reactie er in een oogwenk, voordat je inderdaad tot felicitatie overgaat, in het bijzonder als je het nieuws niet ziet aankomen. Ook al slik je nadrukkelijk je reserves weg, als iemand je goed kent, spreekt lichaamstaal pijnlijk duidelijk. Een teleurstellende reactie blijft verdriet doen.
Egel schrijft over haar moeder, ' zij was altijd bedacht op de zin 'ik wil iets vertellen: ik ben zwanger'.' Die bedachtzaamheid was ontstaan uit een zeer ongemakkelijke situatie in het verleden.
Zoals anoniemer schrijft 'ik ben zelf een keer huilend weggelopen toen de zus van een vriendin blij vertelde dat ze zwanger was. Ik kon echt niks op dat moment. Ik heb daar later wel mijn excuses voor aangeboden en dat is gelukkig geaccepteerd.' Dat is mooi!
Mijn eigen moeder reageerde vroeger in eerste instantie wat gereserveerd op mijn zwangerschapsaankondigingen.
'Zo zie je maar: je mening over andermans keuzes doet er niet toe, als iemand zwanger is ben je blij voor diegene.' en ' ...op de aankondiging "ik ben zwanger" is in principe maar éen reactie gepast, namelijk "van harte gefeliciteerd".
Zeker!! Helemaal eens! En toch is je eerste reactie er in een oogwenk, voordat je inderdaad tot felicitatie overgaat, vooral als je het nieuws niet ziet aankomen. Ook al slik je nadrukkelijk je reserves weg, als iemand je goed kent, spreekt lichaamstaal pijnlijk duidelijk. Een teleurstellende reactie blijft verdriet doen, je wilt een felicitatie! Ik weet dat dit een van de weinige momenten was waarop ik mijn beste vriendin kwetste. Ze was intens betrokken bij het opstarten van het gezamenlijke bedrijf van haar en haar man, én heel misselijk en beroerd. In mijn jonge ogen kwam de zwangerschap op een heel onpraktisch moment - en dat zei ik ook. Sufkop!!
Egel schrijft over haar moeder, ' ...zij was altijd bedacht op de zin 'ik wil iets vertellen: ik ben zwanger'.' Die bedachtzaamheid was ontstaan uit een zeer ongemakkelijke situatie in het familieverleden.
Zoals anoniemer schrijft '...ik ben zelf een keer huilend weggelopen toen de zus van een vriendin blij vertelde dat ze zwanger was. Ik kon echt niks op dat moment. Ik heb daar later wel mijn excuses voor aangeboden en dat is gelukkig geaccepteerd.' Dat is mooi!
Mijn eigen moeder reageerde vroeger in eerste instantie wat gereserveerd op mijn zwangerschapsaankondigingen (en later maakte ze dat goed door alvast babysokjes te breien en altijd te informeren naar mijn controles tijdens de zwangerschap. Na de komst van onze dochters lag ik een tijdje in het ziekenhuis, en mijn moeder was dan heel toegewijd bezig in het aandragen van keurig gestreken en zorgvuldig verpakte nachtponnen. Ik vond dat toen overdreven, maar besef nu, jaren later, dat dat puur liefde uitstraalde.)
Ik denk doordat mijn moeder altijd heel goed voor ogen had wat een 'gedoe' een kleintje met zich meebrengt én dat ze zorgen had over mij in dat moederschap. Zelf had ze tweemaal een miskraam en ook vanuit haar werk was ze zich altijd erg bewust van risico's bij bevallingen.
Tsjor, Stoepkrijt, Inaa - het moet bijzonder ontluisterend en verdrietig zijn als zulke nabije familieleden zo kil en afstandelijk reageren, zulke rare uitingen doen. Vreselijk verdrietig. Het zal onmacht zijn, gebrek aan empathisch vermogen, verwarring, pijn vanuit eigen verleden, of alles door elkaar. Vreselijk triest.