Hoe hiermee om te gaan? (Labiele oudtante)
Even een situatieschets, ik probeer het zo kort mogelijk te beschrijven.
Mijn man heeft een tante (oudtante van mijn kind, 1,5jr), waar hij weinig tot geen contact mee heeft. Ik heb haar één keer op een begrafenis gezien, verder nooit. Mijn schoonmoeder (haar zus dus), heeft ook jarenlang weinig tot geen contact met haar gehad.
Ze heeft haar hele leven in het teken van haar eigen bedrijf gezet, en daarbij nauwelijks naar haar eigen kinderen omgekeken, laat staan haar kleinkinderen. Als gevolg hiervan heeft ze nu (in de herfst van haar leven, nu ze met pensioen is) geen contact met haar eigen kinderen en kleinkinderen. De laatste jaren is ze, mede hierdoor, zeer labiel en depressief. Haar kinderen houden echter (terecht, als ik de verhalen mag geloven) voet bij stuk, en willen geen contact meer met haar.
Het contact met mijn schoonmoeder heeft ze hersteld, maar m.i. op een ongezonde manier. Vaak belt ze mijn schoonmoeder op, en spreekt urenlang over hoe labiel ze is, hoe slecht het met haar gaat, enz. Mijn schoonmoeder is hierin een vrij naïef, en is allang blij dat het contact hersteld is.
Tot zover.
Sinds mijn kind geboren is, heeft ze voor mijn gevoel een ongezonde obsessie voor hem. Ze projecteert alles wat ze bij haar eigen kleinkinderen gemist heeft, op mijn zoon. Dit uit zich onder andere in lange, warrige brieven met cadeautjes. Ook vraagt ze mijn schoonmoeder vaak om filmpjes van mijn zoon, die mijn schoonmoeder dan (tegen onze wil in, ik heb haar herhaaldelijk gevraagd hiermee te stoppen) doorstuurt. Deze kijkt ze dan midden in de nacht urenlang, zodat ze zich beter voelt.
Ik vond dit al echt heel vervelend, maar troostte me maar met de gedachte dat ze ver weg woont, en verder niets met mijn kind van doen heeft. Tot vandaag. Mijn schoonmoeder is hier om op te passen (ik werk vanuit huis, mijn man is op een congres), en nou stond ze hier zojuist onaangekondigd (als 'verrassingsbezoek') op de stoep. Voor ik het wist stond ze binnen en nu zit ze dus as we speak beneden met mijn kind te spelen (ik zit boven in een vergadering waar ik niet weg kan). Ik vind dat hier echt een grens overschreden is, en weet echt goed hoe hiermee om te gaan. Ik wil haar eigenlijk überhaupt niet in het leven van mijn zoon hebben, en ik voel me echt een slechte moeder dat ik mijn kind niet beter tegen haar beschermd heb.
Mijn kind is niet haar therapiebaby, en ik wil haar niet in zijn leven. Mijn schoonmoeder en man zien het probleem helaas niet zo..
irmama schreef op 12-11-2021 om 10:10:
[..]
Er is ook helemaal geen goede reden dat ze opeens contact wil.
Ze heeft wellicht interesse in haar zus en het kleinkind van haar zus. Tis niet zo dat ze plots bij TO en man op de stoep stond zonder enige aanleiding.
BlueFawn schreef op 12-11-2021 om 10:14:
[..]
Ze heeft wellicht interesse in haar zus en het kleinkind van haar zus. Tis niet zo dat ze plots bij TO en man op de stoep stond zonder enige aanleiding.
Ja nadat ze haar eigen kinderen en kleinkinderen en ook haar zus geen aandacht heeft gegeven heel wat jaren.
En nu opeens heeft ze iemand " nodig" om haar leven nog invulling te geven.
Ik heb zelf wel eens te maken gehad met een labiel grensoverschrijdend type, en ik herken het gevoel dat je zo iemand wég uit je leven wil.
Maar tegelijkertijd had ik ook het gevoel dat ik uit menselijke overwegingen ook niet ijskoud de deur voor eeuwig in het slot kon gooien. Niet omdat ik die persoon iets schuldig ben, maar omdat ik ook een beetje empathie heb naar hoe moeilijk die persoon het had. Tante kan eigen schuld hebben of niet, maar het is duidelijk dat ze het moeilijk heeft.
Man en schoonma staan er wat milder in dan jij. Als je haar helemaal buiten wil sluiten, dat kan, daar zal ik niet over oordelen. Maar als er nog een klein beetje ruimte is, is misschien nog een interessante vraag om over na te denken: wat heb jij nodig om tante wat contact te kunnen bieden? Bijvoorbeeld de zekerheid dat ze alleen op afspraak komt, of dat je man zal helpen de grenzen te handhaven en haar weg te sturen als ze te ver gaat?
Het kan namelijk ook nog zo zijn dat je het gevoel hebt dat je sterker 'anti' moet zijn, omdat je man en je schoonmoeder als het erop aankomt niet naast je zullen staan.
irmama schreef op 12-11-2021 om 10:27:
[..]
Ja nadat ze haar eigen kinderen en kleinkinderen en ook haar zus geen aandacht heeft gegeven heel wat jaren.
En nu opeens heeft ze iemand " nodig" om haar leven nog invulling te geven.
Maar dat heeft TO niet persoonlijk getroffen en is gewoon een drogreden om die vrouw dan maar af te wijzen. Ze heeft het contact met haar zus blijkbaar wel hersteld, uit een eerder bericht van TO las ik dat tante een relatie heeft en vrienden om haar heen dus ik denk dat ze zat invulling van haar leven heeft. Want wat is nou eigenlijk het probleem hier? Haar man (het echte familielid van de tante) en haar schoonmoeder zien het probleem niet zo volgens de OP. TO haalt er vanalles bij om de tante in een kwaad daglicht te stellen terwijl ze haar slechts een keer eerder had ontmoet en alles wat de tante heeft uitgevreten haar niet persoonlijk raakt.
BlueFawn schreef op 12-11-2021 om 10:36:
[..]
TO haalt er vanalles bij om de tante in een kwaad daglicht te stellen terwijl ze haar slechts een keer eerder had ontmoet en alles wat de tante heeft uitgevreten haar niet persoonlijk raakt.
Tegenwoordig raakt het haar wel persoonlijk, want er komen brieven met cadeautjes en ze kan geen filmpje naar haar schoonmoeder sturen zonder dat oudtante het opeist.
Op de een of andere manier blijf je dit normaal gedrag vinden, van iemand die eigenlijk niks van dit kindje is. Hoe kan dat?
Enne, je hoeft niet persoonlijk door iemands handelen geraakt te zijn om die niet in je leven te willen natuurlijk. Een crimineel of psychiatrisch patiënt heeft mij ook (nog) niks gedaan en toch zal ik ze op afstand houden.
Ginevra schreef op 12-11-2021 om 10:31:
Maar als er nog een klein beetje ruimte is, is misschien nog een interessante vraag om over na te denken: wat heb jij nodig om tante wat contact te kunnen bieden?
Maar waarom? Waarom in allerlei bochten wringen om een iemand die niks van je is en die voorheen ook nooit in beeld was toegang te geven tot je kind?
Zoiets doe je alleen bij normale mensen. Bijvoorbeeld eens langsgaan bij een oude buurvrouw die kleine kindjes gezellig vindt. Niet bij iemand met een ongezonde obsessie.
Een obsessie die nooit vervuld gaat worden, omdat het geen kind of kleinkind van haarzelf is.
En het kindje gaat het voelen. Mijn jongste ging huilen als oma kwam, totdat hij zelf weg kon lopen.
Valeria schreef op 12-11-2021 om 11:20:
Maar waarom? Waarom in allerlei bochten wringen om een iemand die niks van je is en die voorheen ook nooit in beeld was toegang te geven tot je kind?
Zoiets doe je alleen bij normale mensen. Bijvoorbeeld eens langsgaan bij een oude buurvrouw die kleine kindjes gezellig vindt. Niet bij iemand met een ongezonde obsessie.
Ik kan daar verder niet over oordelen, hoe de situatie met tante exact is.
Ik zeg alleen: mócht je toch het gevoel hebben dat helemaal categorisch buitensluiten toch net een stapje te ver gaat, bedenk dan wat je voorwaarden zijn en welke rol man en oma daarin kunnen spelen. Als je bv 2x per jaar een uurtje theedrinken OK vindt, mits man helpt die grens te bewaken, dan zóu je dat kunnen overwegen.
Niet omdat je dat móet. Maar omdat, en nu spreek ik puur en alleen voor mezelf, ik het toch wel erg tragisch vond dat mijn kennis zo in de war was en dat alle contacten haar lieten vallen. Ik wilde, zo lang het binnen mijn grenzen mogelijk was, haar toch een klein beetje contact kunnen geven. Gewoon, uit medemenselijkheid. Omdat ik dat zelf ook graag zou willen als ik het contact met de realiteit een beetje kwijt zou raken.
Trek daar nou niet de conclusie uit dat ik vind dat TO "zich in bochten moet wringen om tante toegang te geven tot haar kind". Ten eerste is kind niet Fort Knox waar alleen mensen met 10 top clearance levels ooit bij in de buurt zullen kunnen komen, ten tweede heb ik dat helemaal niet gezegd.
Valeria schreef op 12-11-2021 om 11:20:
[..]
Tegenwoordig raakt het haar wel persoonlijk, want er komen brieven met cadeautjes en ze kan geen filmpje naar haar schoonmoeder sturen zonder dat oudtante het opeist.
Op de een of andere manier blijf je dit normaal gedrag vinden, van iemand die eigenlijk niks van dit kindje is. Hoe kan dat?
Enne, je hoeft niet persoonlijk door iemands handelen geraakt te zijn om die niet in je leven te willen natuurlijk. Een crimineel of psychiatrisch patiënt heeft mij ook (nog) niks gedaan en toch zal ik ze op afstand houden.
[..]
Maar waarom? Waarom in allerlei bochten wringen om een iemand die niks van je is en die voorheen ook nooit in beeld was toegang te geven tot je kind?
Zoiets doe je alleen bij normale mensen. Bijvoorbeeld eens langsgaan bij een oude buurvrouw die kleine kindjes gezellig vindt. Niet bij iemand met een ongezonde obsessie.
Een obsessie die nooit vervuld gaat worden, omdat het geen kind of kleinkind van haarzelf is.
En het kindje gaat het voelen. Mijn jongste ging huilen als oma kwam, totdat hij zelf weg kon lopen.
In welke zin schaden die cadeautjes en brieven haar dan? En natuurlijk is zij wel iets van het kind, ze is namelijk de zus van de grootmoeder, of vind jij dat broers en zussen van je ouders eigenlijk geen echte familie zijn? En wat je hiermee eigenlijk zegt is dat je mensen die psychisch niet helemaal lekker gaan vooral links moet laten liggen en vooral uit de buurt van je kind moet houden en ze vooral zoveel mogelijk isoleren want niet jouw probleem tenslotte. En geen idee of die tante een of andere diagnose heeft of die hier gewoon toegeschreven krijgt.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het dieptriest voor die tante vind.
BlueFawn schreef op 12-11-2021 om 11:31:
[..]
In welke zin schaden die cadeautjes en brieven haar dan? En natuurlijk is zij wel iets van het kind, ze is namelijk de zus van de grootmoeder, of vind jij dat broers en zussen van je ouders eigenlijk geen echte familie zijn? En wat je hiermee eigenlijk zegt is dat je mensen die psychisch niet helemaal lekker gaan vooral links moet laten liggen en vooral uit de buurt van je kind moet houden en ze vooral zoveel mogelijk isoleren want niet jouw probleem tenslotte. En geen idee of die tante een of andere diagnose heeft of die hier gewoon toegeschreven krijgt.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het dieptriest voor die tante vind.
Voor mijn kinderen, en voor ons vroeger, waren broers en zussen van oma's en opa's geen onderdeel van de nabije familie, nee. Geen idee wanneer mijn opa en oma die zagen, maar wij zagen ze nooit.
En als iemand die zo ver weg staat 'niet helemaal lekker gaat' is dat inderdaad niet mijn probleem en zeker niet van mijn kinderen. Zeker niet als ze een onvervulde behoefte bij die persoon moeten vervullen. (Want dáár gaat het om. Dit is geen onschuldige interesse.)
Het is vast ook heel triest voor die tante, maar ja, niet mijn verantwoordelijkheid in zo'n geval.
Valeria schreef op 12-11-2021 om 11:46:
[..]
Voor mijn kinderen, en voor ons vroeger, waren broers en zussen van oma's en opa's geen onderdeel van de nabije familie, nee. Geen idee wanneer mijn opa en oma die zagen, maar wij zagen ze nooit.
En als iemand die zo ver weg staat 'niet helemaal lekker gaat' is dat inderdaad niet mijn probleem en zeker niet van mijn kinderen. Zeker niet als ze een onvervulde behoefte bij die persoon moeten vervullen. (Want dáár gaat het om. Dit is geen onschuldige interesse.)
Het is vast ook heel triest voor die tante, maar ja, niet mijn verantwoordelijkheid in zo'n geval.
Hier zijn ooms en tantes gewoon onderdeel van de familie, maakt niet uit hoe vaak ik ze zie. En dat van die geen onschuldige interesse weten wij hier niet, wij lezen alleen wat TO schrijft. Maar indien iemand na 1,5 jaar een keer komt aankakken om jouw kind te zien en een paar cadeautjes en schrijfsels per post heeft gedaan is er niet echt een reden om meteen in de momzilla modus te schieten. Dat iemand haar eigen kinderen tekort heeft gedaan ook niet. TO zou dit ook gewoon aan haar man kunnen overlaten en als hij het geen probleem vind en het zelf allemaal faciliteert zou ze zich daar ook bij neer moeten leggen.
Je zou het wel oke vinden als jouw kind jouw broer/zus niet als onderdeel van de familie zou zien? Of de partner van jouw kind?
Mijn ouders hebben belachelijk veel ooms en tantes. Alleen mijn vader had al 28 ooms en tantes en die heb ik echt nauwelijks ooit gezien of gesproken in mijn leven. Die mensen wisten amper dat ik bestond, laat staan dat ze brieven en cadeaus stuurden.
Als je met allemaal een band moet onderhouden heb je wat te doen zeg.
Ik zie mijn eigen ooms en tantes ook niet vaak. Heb er geen ruzie mee en ze mogen gerust op de koffie komen, maar onverwacht terwijl ik aan het werk ben, zou ik niet erg gecharmeerd van zijn. Het is vooral de obsessie met een kind dat je niet eens echt kent die het in mijn ogen ongezond maakt en niet iets dat je hoeft te voeden. Die vrouw heeft hulp nodig, maar het kind van TS is niet het medicijn.
BlueFawn schreef op 12-11-2021 om 12:12:
[..]
Je zou het wel oke vinden als jouw kind jouw broer/zus niet als onderdeel van de familie zou zien? Of de partner van jouw kind?
Maar het gaat hier om de stap tussen zus van oma, en kleinkind van oma. Met ieder stapje gaat er iets verloren aan familieband.
Als mijn kind een kind zou hebben, staat mijn kind dichter bij een zus van mij, dan zijn kind bij een zus van mij. Want, gezien vanuit zijn kind, is dat twee stapjes omhoog en eentje opzij. Ik ga er ook niet van uit dat ze evenveel contact gaan hebben met de kinderen van mijn broers/zussen als met de kinderen van hun broers/zussen.
Nu is een tante voor mijn kinderen nog maar een stapje omhoog en een opzij. Mijn kinderen hebben 6 neefjes en nichtjes. Die kennen ze. Als die kinderen krijgen, zijn die kinderen geen naaste familie meer van een eventueel kleinkind van mij. Ze zijn dan verdere familie. Ik ga er weinig van vinden als mijn kinderen dat later niet allemaal als naaste familie gaan zien. En ik ga het al zeker niet afdwingen of zo. Misschien blijft er contact, misschien verwatert het.
Ik kan me ook niet voorstellen dat kerst dan nog in dezelfde samenstelling plaatsvindt bijvoorbeeld. Het pas nu al bij niemand in huis. Zodra er nieuwe gezinnen worden gevormd, gaat dat toch helemaal vanzelf? Mijn opa en oma kwamen allebei uit een gezin van acht of zo. Dat is allemaal niet bij te houden als dat overal en nergens woont. En dan gemiddeld een kind of drie. Mijn moeder zag wel eens een nicht of neef, maar het grootste deel was helemaal niet eens van rond haar leeftijd.
MamaE schreef op 12-11-2021 om 12:41:
Mijn ouders hebben belachelijk veel ooms en tantes. Alleen mijn vader had al 28 ooms en tantes en die heb ik echt nauwelijks ooit gezien of gesproken in mijn leven. Die mensen wisten amper dat ik bestond, laat staan dat ze brieven en cadeaus stuurden.
Als je met allemaal een band moet onderhouden heb je wat te doen zeg.
Ik zie mijn eigen ooms en tantes ook niet vaak. Heb er geen ruzie mee en ze mogen gerust op de koffie komen, maar onverwacht terwijl ik aan het werk ben, zou ik niet erg gecharmeerd van zijn. Het is vooral de obsessie met een kind dat je niet eens echt kent die het in mijn ogen ongezond maakt en niet iets dat je hoeft te voeden. Die vrouw heeft hulp nodig, maar het kind van TS is niet het medicijn.
Ze kwam dan ook niet voor TO maar voor zus en kleinkind. Of ze obsessie voor dat kind heeft weet je niet, TO kent haar naar eigen zeggen nauwelijks dus die kan daar ook niet echt iets over zeggen.
Valeria schreef op 12-11-2021 om 12:54:
[..]
Maar het gaat hier om de stap tussen zus van oma, en kleinkind van oma. Met ieder stapje gaat er iets verloren aan familieband.
Als mijn kind een kind zou hebben, staat mijn kind dichter bij een zus van mij, dan zijn kind bij een zus van mij. Want, gezien vanuit zijn kind, is dat twee stapjes omhoog en eentje opzij. Ik ga er ook niet van uit dat ze evenveel contact gaan hebben met de kinderen van mijn broers/zussen als met de kinderen van hun broers/zussen.
Nu is een tante voor mijn kinderen nog maar een stapje omhoog en een opzij. Mijn kinderen hebben 6 neefjes en nichtjes. Die kennen ze. Als die kinderen krijgen, zijn die kinderen geen naaste familie meer van een eventueel kleinkind van mij. Ze zijn dan verdere familie. Ik ga er weinig van vinden als mijn kinderen dat later niet allemaal als naaste familie gaan zien. En ik ga het al zeker niet afdwingen of zo. Misschien blijft er contact, misschien verwatert het.
Ik kan me ook niet voorstellen dat kerst dan nog in dezelfde samenstelling plaatsvindt bijvoorbeeld. Het pas nu al bij niemand in huis. Zodra er nieuwe gezinnen worden gevormd, gaat dat toch helemaal vanzelf? Mijn opa en oma kwamen allebei uit een gezin van acht of zo. Dat is allemaal niet bij te houden als dat overal en nergens woont. En dan gemiddeld een kind of drie. Mijn moeder zag wel eens een nicht of neef, maar het grootste deel was helemaal niet eens van rond haar leeftijd.
Maar mocht er een wel graag contact willen laat je ze niet binnen? Of je beoordeeld ze op hoe ze hun leven hebben geleefd of hun psychische toestand vooraf?
Ben je zelf bang dat je ergens niet meer als familie wordt beschouwd, BlueFawn, omdat je zo blijft vasthouden aan het 'familie moet altijd welkom zijn en is nooit raar'?
Valeria schreef op 12-11-2021 om 13:00:
Ben je zelf bang dat je ergens niet meer als familie wordt beschouwd, BlueFawn, omdat je zo blijft vasthouden aan het 'familie moet altijd welkom zijn en is nooit raar'?
Als het kind van mn zus mij weg zou houden van haar kind om redenen die niks met haar kind van doen hebben zou ik dat erg vinden ja. Ik beschouw mezelf namelijk wel als familie van haar kind.