Hoe hiermee om te gaan? (Labiele oudtante)
Even een situatieschets, ik probeer het zo kort mogelijk te beschrijven.
Mijn man heeft een tante (oudtante van mijn kind, 1,5jr), waar hij weinig tot geen contact mee heeft. Ik heb haar één keer op een begrafenis gezien, verder nooit. Mijn schoonmoeder (haar zus dus), heeft ook jarenlang weinig tot geen contact met haar gehad.
Ze heeft haar hele leven in het teken van haar eigen bedrijf gezet, en daarbij nauwelijks naar haar eigen kinderen omgekeken, laat staan haar kleinkinderen. Als gevolg hiervan heeft ze nu (in de herfst van haar leven, nu ze met pensioen is) geen contact met haar eigen kinderen en kleinkinderen. De laatste jaren is ze, mede hierdoor, zeer labiel en depressief. Haar kinderen houden echter (terecht, als ik de verhalen mag geloven) voet bij stuk, en willen geen contact meer met haar.
Het contact met mijn schoonmoeder heeft ze hersteld, maar m.i. op een ongezonde manier. Vaak belt ze mijn schoonmoeder op, en spreekt urenlang over hoe labiel ze is, hoe slecht het met haar gaat, enz. Mijn schoonmoeder is hierin een vrij naïef, en is allang blij dat het contact hersteld is.
Tot zover.
Sinds mijn kind geboren is, heeft ze voor mijn gevoel een ongezonde obsessie voor hem. Ze projecteert alles wat ze bij haar eigen kleinkinderen gemist heeft, op mijn zoon. Dit uit zich onder andere in lange, warrige brieven met cadeautjes. Ook vraagt ze mijn schoonmoeder vaak om filmpjes van mijn zoon, die mijn schoonmoeder dan (tegen onze wil in, ik heb haar herhaaldelijk gevraagd hiermee te stoppen) doorstuurt. Deze kijkt ze dan midden in de nacht urenlang, zodat ze zich beter voelt.
Ik vond dit al echt heel vervelend, maar troostte me maar met de gedachte dat ze ver weg woont, en verder niets met mijn kind van doen heeft. Tot vandaag. Mijn schoonmoeder is hier om op te passen (ik werk vanuit huis, mijn man is op een congres), en nou stond ze hier zojuist onaangekondigd (als 'verrassingsbezoek') op de stoep. Voor ik het wist stond ze binnen en nu zit ze dus as we speak beneden met mijn kind te spelen (ik zit boven in een vergadering waar ik niet weg kan). Ik vind dat hier echt een grens overschreden is, en weet echt goed hoe hiermee om te gaan. Ik wil haar eigenlijk überhaupt niet in het leven van mijn zoon hebben, en ik voel me echt een slechte moeder dat ik mijn kind niet beter tegen haar beschermd heb.
Mijn kind is niet haar therapiebaby, en ik wil haar niet in zijn leven. Mijn schoonmoeder en man zien het probleem helaas niet zo..
Ik ruik een flinke erfenis in jullie toekomst. 
Af en toe een kruimpje van jullie leven delen, maar wel wat regels met je man opstellen zodat tante niet over jullie grenzen gaat.
Valeria schreef op 09-11-2021 om 17:00:
[..]
(En zo voelde ik mij richting mijn schoonmoeder, die ik ook op afstand hield omdat ik en haar kleinkind niet verantwoordelijk zijn voor haar levensgeluk.)
Wat deed je schoonmoeder dan, dat zo vreselijk was, dat ze op afstand gehouden moest worden?
noemmijmaarsuus schreef op 09-11-2021 om 17:04:
[..]
Wat deed je schoonmoeder dan, dat zo vreselijk was, dat ze op afstand gehouden moest worden?
Obsessief zijn en haar kleinkind zien als een vervanging, oplossing, tweede kans. Therapiebaby, zoals OxfordComma het zegt.
Valeria schreef op 09-11-2021 om 17:08:
[..]
Obsessief zijn en haar kleinkind zien als een vervanging, oplossing, tweede kans. Therapiebaby, zoals OxfordComma het zegt.
Wat versta je onder obsessief zijn en haar kleinkind zien als een vervanging? Wat deed ze dan precies?
Valeria schreef op 09-11-2021 om 17:08:
[..]
Obsessief zijn en haar kleinkind zien als een vervanging, oplossing, tweede kans. Therapiebaby, zoals OxfordComma het zegt.
Wat hield dat obsessieve gedrag precies in?
Poezie schreef op 09-11-2021 om 17:09:
[..]
Wat versta je onder obsessief zijn en haar kleinkind zien als een vervanging? Wat deed ze dan precies?
Dat is niet heel relevant voor dit topic hoor. Krijg je weer zo'n lang verhaal en mensen die dan ieder individueel punt gaan weerleggen (want zielig voor oma!). Het was een optelsom. Na een aantal punten denk je: oeh, weg ermee. Dit mens is niet gezond.
Een tante die uren emotioneel naar filmpjes kijkt van je kind zou ik ook kromme tenen van krijgen hoor. Kan me voorstellen dat een kind op een gegeven moment wel kan aanvoelen dat oudtante veel van het contact verwacht, in emotionele zin dan vooral. Dat moet je niet willen natuurlijk.
OxfordComma schreef op 09-11-2021 om 16:26:
Tja. Ik kan de vinger er ook niet precies op leggen, vandaar ook mijn topic hier. Misschien ben ik te overbeschermend, maar ik vind het een naar gevoel dat een (voor mij en mijn kind) labiele wildvreemde zich in mijn leven probeert te integreren en obsessief bezig is met mijn zoon. Bijvoorbeeld 's nachts urenlang filmpjes van hem kijkt om zich beter te voelen, brieven schrijven enz. Intuïtief zit het niet goed. Bij een ander persoon zou ik er anders in staan.
Hele nachten filmpjes kijken en brieven schrijven vind ik ook wel een beetje creepy hoor, dus ik snap je wel. De vraag is alleen of ze echt kwaad kan, en dat kan ik hier vandaan natuurlijk niet zien. Ik zou voor mijn eigen gemoedsrust zeer minimaal afspreken, en dan het contact alleen onder toezicht laten plaatsvinden. En schoonmoeder zou ik op haar flikker geven, want die walst gewoon over jouw grenzen heen.
irmama schreef op 09-11-2021 om 16:58:
[..]
Zo oud is ze niet hoor
En reteirritant zo'n opdringerig iemand
Fijn dat jij alles weet
Dus die labiele tante bij wie werk altijd voor ging wil niet in de buurt van je kind, maar door een online werkvergadering - in je eigen huis waar alles zich afspeelt - kan je op deze calamiteit/verrassing niet ingrijpen....denk daar zelf nog eens goed over na zou ik zeggen. Je lijkt misschien meer op die tante dan je zelf door hebt...de ironie van deze situatie 
Keetie schreef op 09-11-2021 om 17:19:
[..]
Fijn dat jij alles weet
Je kan toch lezen, of niet?
Viva-amber schreef op 09-11-2021 om 17:21:
Dus die tante bij wie werk altijd voor ging is een gevaar voor je kind, maar door een online werkvergadering - in je eigen huis waar alles zich afspeelt - kan je op deze enorme calamiteit niet ingrijpen....denk daar zelf nog eens goed over na zou ik zeggen. Je lijkt misschien meer op die tante dan je zelf door hebt...de ironie van deze situatie
En wel tijd om even dit topic te plaatsen. Autch. Vinger op de zere plek viva Amber. Soms vind ik je opmerkingen wat té maar deze is wel heel scherp opgemerkt.
Los van de opmerking die denk ik tot nadenken stemt, als je iets niet wilt, geef je dat aan. Dus dan zeg je tegen schoonma, ik wil niet dat je onaangekondigd bezoek zomaar binnen laat. En tegen oudtante dat je dit geclaimd niet op prijs stelt. Maar ik zou er persoonlijk geen moeite mee hebben. Mits ze aangekondigd en niet elke dag komt. En als zij blij wordt van een filmpje van je kruipende baby, nou dan stuur je die toch? Als je iemand nu zo gemakkelijk gelukkig kunt maken.
Tenzij je vind dat ze over je grenzen gaat. Dan geef je dat aan . En klaar.
Viva-amber schreef op 09-11-2021 om 17:21:
Dus die labiele tante bij wie werk altijd voor ging wil niet in de buurt van je kind, maar door een online werkvergadering - in je eigen huis waar alles zich afspeelt - kan je op deze calamiteit/verrassing niet ingrijpen....denk daar zelf nog eens goed over na zou ik zeggen. Je lijkt misschien meer op die tante dan je zelf door hebt...de ironie van deze situatie
Welnee, ze zit niet echt te werken en blijft daarom boven. Ze weet gewoon niet hoe ze moet omgaan met de situatie en doet daarom alsof ze te druk is met werk. In plaats van iets durven doen, vraagt ze op internet wat anderen zouden doen.
Wat ze in haar eigen huis en in haar eigen tijd doet (uren filmpjes kijken etc) zou ik ook creepy vinden, maar het helpt wel om helder te houden waar jij precies last van hebt.
Dat kan bv zijn dat ze zich niet weg laat sturen als je aangeeft dat het bezoek ten einde is, of vaker onaangekondigd op de stoep staat. Dat wordt grensoverschrijdend en daar kun je tegen optreden.
Niettemin kun je je ook afvragen waarom het mogelijk is dat er in je eigen huis iets gebeurt dat over je grenzen gaat, terwijl jij thuis bent. Amber zegt het een beetje bot, maar er zit wel iets in. Heb je werk waarbij je niet kunt zeggen "sorry, even een calamiteit met mijn kind, ik ben zo terug"? Bij mij op het werk doen mensen dat wel.
En nou snap ik dat dat niet overal zo kan, maar als dat echt niet kan bij jou, hoe prettig voel je je dan om te werken met je kind thuis? Wat zegt dat dan? Of heb je moeite met die grens aan te geven?