Gedwongen vaderschap

jij geeft aan de vrouw niet te vertrouwen, op zoiets als opzettelijk zwanger worden, maar je verwacht wel dat alles zonder goede afspraken in orde komt.
Als zij wel de waarheid spreekt, uit jij een zeer zware extreem kwetsende valse beschuldiging. Waarom zou zij je dan op welk punt dan ook tegemoet komen?

Verder ging je vooraf de relatie in, wetende dat zij een hele grote kinderwens had, en aangevend dat jij dat niet had. En wetende dat voorbehoedsmiddelen nooit 100% veilig zijn. Waarom zou je bij een ongelukje verwachten dat ze meewerkt aan een abortus? En waarom zou zij alsnog inmenging in de opvoeding moeten dulden, nadat jij haar verlaten hebt vanwege die zwangerschap?

Heb je al ooit excuses aangeboden? Anders zou ik daar beginnen.

ik lees vooral ontzettend veel boosheid, energie die je beter kan besteden.

Ook de opmerking over de contoles vanwege haar leeftijd geven dat aan.

Ook is er behoorlijk wat voorgevallen tussen jullie, dat kan niet anders.

Ik denk dat je eerst moet gaan werken aan acceptatie van de situatie.

Voor nu de aandacht aan jou kinderen geven, want zo te lezen hebben zij stabiliteit nu nodig.

Kan het zijn dat jou verleden met hun moeder nu ook op deze moeder doorwerken?

Mario__basso schreef op 12-07-2024 om 01:38:

[..]

excuses voor wat precies?
bedankt voor je medeleven trouwens. Ik heb geprobeerd om dit correct te doen en doe ik nog steeds.
ik heb nooit een abortus gevraagd. Ik was simpelweg ondergeschikt aan haar wens… en dat vind ik pijnlijk. Wat mij te verwijten valt is dat ik haar op haar woord geloofde.
dat ik niet goed heb opgelet.
is het gezond om in een date fase te beginnen over een kinderwens?
ben je dan met een relatie bezig of met een agenda?

En wat betreft je vraag…waarom zou ze inmenging moeten dulden?
ik vraag helemaal niets! Ik probeer simpelweg een vorm te vinden. Dat komt vanuit een goede intentie.
omdat ik onze dochter een vader gun.
het probleem is dat er bij mij nog heel veel oud zeer zit wat de laatste tijd wordt opgerakeld(zwem voorbeeld was maar een voorbeeld van legio anderen)

ik vind het echt kwalijk dat je hier een ontzettend grof oordeel velt terwijl ik zit met een hulpvraag.

Voor een vrouw van 40 is een kinderwens een zeer dringend iets. Het beste is om kinderen te krijgen voor je 30e als vrouw. Daarna wordt het steeds moeizamer om zwanger te worden en wordt het risico op afwijkingen steeds groter. Dus ja, in een date fase te beginnen over een kinderwens is op die leeftijd een must.

Een verschil in kinderwens is iets waar menig relatie op stuk loopt, dus eigenlijk ook op jongere leeftijd al iets om zo vroeg mogelijk in de relatie te bespreken.

Van haar verwachten dat ze voor jouw weer aan de pil gaat, terwijl ze eigenlijk bezig is, met processen om zwanger te worden is een hele grote vraag. Ik mis in jouw verhaal inlevingsvermogen, voor hoeveel belang zij aan het krijgen van een kind hechtte. Je begint niet zomaar aan een proces om bewust alleenstaande moeder te worden. 

Geen idee of ze je echt als zaaddonor heeft misbruikt, misschien wel, misschien niet. Zo ja, is dat natuurlijk totaal niet netjes van haar.

Maar ik mis in jouw verhaal enige aanleiding voor haar, om je in het leven van haar en haar kind te betrekken. Zij heeft dit kind altijd gewild, een vader erbij vond ze schijnbaar van ondergeschikt belang. Laat staan een vader die haar opvoeding bij iedere stap bekritiseerd.

Zonder die aanleiding kan je het beter via de formele weg regelen. Of je geeft haar aanleiding je er wel bij te betrekken.

Heel mooi dat je een betrokken vader toont.

'Voor een vrouw van 40 is een kinderwens een zeer dringend iets.' Hoezo? Is alles daarna geoorloofd? Kan niet (meer) is toch ook een mogelijkheid? 
Hoeft zij geen inlevingsvermogen te tonen naar hem toe, omdat hij goede redenen had om geen kinderen meer te willen?
'Je begint niet zomaar aan een proces om bewust alleenstaande moeder te worden.
' Nou ja, blijkbaar wel dus. Want dan is er een vader (bijproduct van de gekozen wijze van bevruchting) en dan moet die op afstand blijven. Alles draait om jouw wens om dat kind te krijgen en daarvoor lijkt dan alles geoorloofd. Het heeft niets met het belang van een kind te maken.

Tsjor

tsjor schreef op 12-07-2024 om 09:26:

'Voor een vrouw van 40 is een kinderwens een zeer dringend iets.' Hoezo? Is alles daarna geoorloofd? Kan niet (meer) is toch ook een mogelijkheid?
Hoeft zij geen inlevingsvermogen te tonen naar hem toe, omdat hij goede redenen had om geen kinderen meer te willen?
'Je begint niet zomaar aan een proces om bewust alleenstaande moeder te worden.
' Nou ja, blijkbaar wel dus. Want dan is er een vader (bijproduct van de gekozen wijze van bevruchting) en dan moet die op afstand blijven. Alles draait om jouw wens om dat kind te krijgen en daarvoor lijkt dan alles geoorloofd. Het heeft niets met het belang van een kind te maken.

Tsjor

Ik ben het wel eens met de opmerking dat een kinderwens voor een vrouw heel dringend kan zijn en dat daar vaak veel voor moet wijken. We kunnen hier de ethische kaart trekken en hoe mensen zouden horen te handelen. Maar je kunt ook de praktische kaart trekken en kijken naar hoe mensen in werkelijkheid handelen. Ik denk dat het goed is om de situatie vanuit beide perspectieven te bekijken. Niet om dingen daarmee onder het tapijt te vegen en goed te praten. Maar wel om aan te geven hoe vreselijk dwingend twee compleet verschillende behoeften een situatie kúnnen sturen.

Let's face it: in praktijk zijn er ontzettend veel vrouwen die onder gemanipuleerde omstandigheden een kind krijgen. Daar kun je vanalles van vinden. Maar om de heksenjacht voor te zijn, kunnen we ook kijken naar aspecten die daaraan hebben bijgedragen en het even uit het persoonlijke te trekken. Gewoon, om ook een klein beetje empathie op te kunnen brengen voor iets wat niet sympathiek is.

Het is in de moderne wereld voor vrouwen best lastig om een geschikte partner te vinden. Ook al is er nu veel meer vrijheid voor vrouwen dan vroeger (toen ze wel moesten baren), is het tegenwoordig best lastig voor een vrouw in haar dertiger jaren om een geschikte partner te vinden om een gezin mee te stichten. Zeker als je tot een bepaalde categorie behoort (wat hoger opgeleiden) zie je dat er veel mannen zijn die het willen uitstellen, want met 30 zien ze zichzelf nog laaaaaaang geen kinderen willen krijgen. Die vrouwen worden ouder, maar hun vruchtbaarheid en houdbaarheidsdatum neemt rap af. Als je dan dolgraag een kindje wilt, dan sta je als vrouw op een bepaald moment wel gevoelsmatig met je rug tegen de muur. Waar je met dertig nog met goede moed hoopt die man tegen te komen die die ontzettend leuke partner is én kinderen met je wil en óók nog eens tijd wil inruimen voor een paar jaar kwaliteitstijd zonder kinderen, wordt dat 'window of opportunity' steeds kleiner. Achter in de dertig wordt het bijltjesdag. Je kiest voor een kind of je wordt nooit moeder. Je tijd om te handelen is op.

Je opties zijn enorm beperkt, terwijl we allemaal (iig van horen zeggen) bekend zijn met de zeer dringende rammelende eierstokken. Als je die zo hebt (ik heb die rammelende eierstokken gehad en gelukkig bínnen een relatie waar mijn partner ook kinderen wilde), dan moet je imo haast een bovennatuurlijke kracht hebben om de ethisch rationele kant te kiezen. Ik denk dat het klopt dat een vrouw in die staat behoorlijk egoistisch kan zijn. Ik was het iig wel. Gelukkig geoorloofd, maar mijn kinderwens voelde voor mij als een 'moetje'. Iets dat zo'n drang was, waar ik me erg aan ondergeschikt voelde als vrouw. Wat ik overigens zelf ook heel vervelend vond, want in al die jaren ervoor was er geen kinderwens te bekennen (ik gruwde zelfs van kinderen) en ineens besliste mijn lijf voor me dat ik 1 doel had en dat was voortplanten. Vond ik zelf niet fijn en een hele gekke dwingende gewaarwording.

Dit verhaal doet nogmaals niks af aan het gevoel van to. Want die kant is net zo waar en net zo verdrietig. Maar het is toch ook gewoon verdrietig als je twee mensen hebt die onder andere omstandigheden prima door 1 deur hadden gekund, maar wiens behoeften op dat moment haaks op elkaar stonden.

'.... door met haar te bespreken.... ' Als dat mogelijk was dan was er waarschijnlijk helemaal geen probleem voor TO. 

Tsjor

Dyer, bedankt voor je inhoudelijke, verhelderende  bijdrage. Ik ben me er niet zo van bewust dat het inmiddels 'common sense' is dat het voor vrouwen moeilijk is om een geschikte partner te vinden waarmee je een gezin wil beginnen. Er zijn nog evenveel mannen als vrouwen, dus waarin zit het probleem dan? Het opleidingsniveau van vrouwen?
Bij een jongere generatie (mijn kinderen) zie ik eerder weer een tegenovergestelde beweging; er wordt weer getrouwd! Maar ook daar vooral uitstel van kinderen krijgen.
Of we nu de eierstokken de schuld moeten geven weet ik niet, dat is wel erg gemakkelijk en jezelf onbekwaam verklarend. Ik denk dat het eerder iets is als de angst om iets te missen. Maar als je daarvoor kinderen niet zag zitten, waarom zou je dan tegen je 40ste plotseling bang worden om dat te missen?
Overigens had de betreffende mevrouw al een kind (13 jaar), dus het is niet zo dat ze een zwangerschap voor de eerste keer mee wilde maken (kan ik me nog iets bij voorstellen, als je je dan wel realiseert dat je er een kind aan overhoudt). En rond haar omgang met het kind was al wat verschil van mening tussen TO en de moeder, waardoor TO al op het punt stond om de relatie te verbreken.
Dat is ook het beste wat je kunt doen als er zo'n groot verschil van mening is over een kinderwens. Dan verbreek je de relatie. Op een of andere wijze dan toch stiekem zwanger worden vind ik echt de boel bedriegen. Geen respect voor.

Tsjor

Ik denk dat er niemand veel respect heeft voor hoe de zwangerschap tot stand is gekomen, als dat bewust zo is gepland. Maar ja, dat kind is er nu eenmaal, en het is TO zijn goed recht om ook actief de vaderrol te willen vervullen. Alleen, als zijn ex al zo aan die zwangerschap is begonnen, met het idee dat ze het kind wel alleen zou opvoeden, dan is zaken 'in goed overleg willen regelen' wel een tikkie naïef van TO. Dus zoals ik al zei, en hierboven ook door anderen is gezegd: leg aan de moeder voor dat je een actievere rol wil en dat je daarvoor graag de hulp van een mediator inroept (om het gesprek zakelijk te houden). En vermeld er meteen bij dat als ze hier niet op in gaat, je gaat bekijken of je het via de juridische weg kunt regelen. Het kan maar duidelijk zijn dat je serieus bent.
En in de uitvoering: bemoei je niet met haar opvoeding, en zorg dat zij zich niet met de jouwe bemoeit. Dat leidt alleen maar tot ruzie. Houd het zakelijk. Regel ook de financiën goed. Want als je je kind erkent en er een band mee wil opbouwen, ben je ook deels financieel verantwoordelijk.
Verder zou ik zorgen voor professionele hulp om over de woede en het verdriet heen te komen. Die negatieve emoties werken hoe dan ook door in je contact met de moeder, maar ook in je contact met het kind. En wie weet ook in de rest van je leven.

Mario__basso schreef op 12-07-2024 om 01:38:

[..]

excuses voor wat precies?

ik vind het echt kwalijk dat je hier een ontzettend grof oordeel velt terwijl ik zit met een hulpvraag.

Ik vond jouw inzending ook kwetsend hoor, Zeespiegel. En dan hou ik mij nog in om niet het woord 'schandalig' te gebruiken.

beste to, zo begrijpelijk dat je boos bent, en daarbij zal de machteloosheid ook enorm frustreren, hartstikke menselijk en...je komt er geen steek verder mee. Hoe moeilijk ook, ga daar wat aan doen. Hier loop je helemaal leeg op, het gaat je alleen maar tegenwerken en dat kan je niet gebruiken want je wil een goede en betrokken vader zijn, dat lukt het beste als je vrede kan voelen van binnen. 
Dingen zijn gebeurd maar nu is het nu, en nu is wat telt.
Als je dat niet alleen voor elkaar krijgt, vraag dan om professionele hulp, dat mag je jezelf gunnen, het is niet een kleinigheid. Sterkte!