Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
MamaE schreef op 25-05-2022 om 00:36:
[..]
De beugels van mijn dochter zijn er nu nog vooral om de vrije ruimte te behouden. Het bijstellen is voorlopig eens per half jaar en geeft over het algemeen weinig last. Het is vooral in het begin even wennen. En er moet een knopje om in haar hoofd.
Het lastige met mijn dochter is dat ze op momenten dat ze het moeilijk heeft dus helemaal niks wil. Zelfs als ze alles gewoon mag pakken doet ze het niet.
Dat je dochter helemaal niets wil zegt mij dat het echt even veel te veel is allemaal.
Helemaal niet gek natuurlijk met wat zij al mee gemaakt heeft op vlak van haar tanden.
Maar ook wel ‘slim’ van haar: ze laat zich niet afleiden, ombuigen maar wil haar emoties doorleven.
Pinokkio schreef op 25-05-2022 om 01:38:
[..]
Dat je dochter helemaal niets wil zegt mij dat het echt even veel te veel is allemaal.
Helemaal niet gek natuurlijk met wat zij al mee gemaakt heeft op vlak van haar tanden.
Maar ook wel ‘slim’ van haar: ze laat zich niet afleiden, ombuigen maar wil haar emoties doorleven.
Absoluut was het allemaal even veel te veel. En begrijpelijk ook, ik zou op die leeftijd om minder totaal ontploft zijn. Het is niet zo zeer dat ze haar emoties echt wíl doorleven, maar op zo'n moment ervaart ze nergens echt troost in en is ze zo boos op alles en iedereen dat ze dat zichzelf ook niet gunt. Dat is moeilijk om te zien maar ze heeft het wel nodig. Het enige wat echt helpt is als je zegt 'dan hoeft het niet', maar dat is eigenlijk nooit een optie in het geval van medische dingen. Als je haar dat allemaal laat doorleven en als ze dan tot rust is gekomen heeft ze merkbaar een mentale stap gezet. Het is alles of niets.
Ik had vanochtend een afspraak bij de POH. Dat was fijn. We hebben het gebeuren van de afgelopen dagen ook besproken. Zij vond ook dat ik het goed gedaan had en dat ik niet zo zwaar moest tillen aan onze confrontatie. We lijken soms op elkaar en triggeren elkaar dan. Dat is niet erg, maar voor ons beide iets waar we een weg in moeten vinden. Wat jij ook al zei, ik ben haar moeder en dat hoef ik niet te bewijzen. Ik wil mijn gevoelens niet te veel bij haar neerleggen, maar ze voelt me ook feilloos aan. Dat is zoeken naar een gezonde balans. Daar ben ik mee bezig.
Ik merk wel dat soms heel even iets extra's voor haar doen, even iets uit handen nemen wat ze normaal zelf doet, de oplopende frustratie bij haar kan kantelen.
Ik ben daar normaal vrij stellig in; wat je zelf kunt, doe je zelf. Maar die frustratie kantelen kan ze dus nog niet goed zelf.
MamaE, als ik een knallende koppijn hebt ( of zware pijn in kaak), vind ik het ook fijn als iemand dat ziet en even wat werk uit mijn handen haal, zonder dat ik erom hoeft te vragen. (inlevend)
De stelling: ‘wat je zelf kunt, doe je zelf’, kan je gerust wat laten vieren en meer afstemmen op de situatie.
Zo te lezen, is je dochter tamelijk inlevend; ze geeft je aandacht als ze denkt dat je daar behoefte aan hebt. Ze had ook kunnen denken ‘ wat je zelf kunt, doe je zelf’, en buiten met haar vrienden kunnen gaan spelen. Dus probeer die stelling eens wat minder strak aan te houden. Wat vaker stil staan bij het ‘ waarom moet ze het zelf doen, wat medewerking is zo prettig.
Je hebt zelf al gezien dat het positief uitpakt; kantelen boze bui dochter.
Flanagan schreef op 25-05-2022 om 12:38:
MamaE, als ik een knallende koppijn hebt ( of zware pijn in kaak), vind ik het ook fijn als iemand dat ziet en even wat werk uit mijn handen haal, zonder dat ik erom hoeft te vragen. (inlevend)
De stelling: ‘wat je zelf kunt, doe je zelf’, kan je gerust wat laten vieren en meer afstemmen op de situatie.
Zo te lezen, is je dochter tamelijk inlevend; ze geeft je aandacht als ze denkt dat je daar behoefte aan hebt. Ze had ook kunnen denken ‘ wat je zelf kunt, doe je zelf’, en buiten met haar vrienden kunnen gaan spelen. Dus probeer die stelling eens wat minder strak aan te houden. Wat vaker stil staan bij het ‘ waarom moet ze het zelf doen, wat medewerking is zo prettig.
Je hebt zelf al gezien dat het positief uitpakt; kantelen boze bui dochter.
Je hebt gelijk. Ik heb nogal de neiging om dingen zwart-wit te zien. Daar ben ik niet trots op, maar ik werk er wel aan.
Die houding komt voort uit mijn opvoeding waarin letterlijk alles me voorgedaan werd. Mijn kind is echt heel zelfstandig en zelfredzaam. En als ze ziek is, smeer ik echt wel een broodje voor haar en schenk drinken voor haar en leg een dekentje over haar heen en dat soort dingen.
Maar ook in een situatie als deze af en toe kleine dingetjes heel even uit handen nemen kan de last inderdaad verlichten.
Ik merk wel dat de afgelopen dagen ons allebei veel energie hebben gekost. Dochter ligt nu opgerold tegen me aan op de bank en is in slaap gevallen.
Inmiddels een week verder en merk dat er zowel bij dochter als bij mezelf meer berusting is in de situatie. Woensdagmiddag hebben we samen een dutje gedaan op de bank. Dochter gaf achteraf aan dat ze dat fijn had gevonden en dat ze zelf inmiddels wel vrede had met haar beugels: 'Zo erg is het nou ook weer niet, ik doe soms even veel te moeilijk en boos over alles'. Maar blijkbaar heeft ze dat wel nodig om op dat punt te komen. Het is haar manier van omgaan met dingen. Wat ze wel nog lastig vindt is de opmerkingen en vragen van andere mensen erover. Dat vindt ze confronterend.
Het liefst heeft ze het er niet meer over.
Afgelopen zondag waren we op de verjaardag van mijn zus. Mijn moeder zei wel dat ze het een gek gezicht vond, zo'n klein meisje met een beugel. Ik heb toen gezegd dat ze dat best mocht vinden, maar dat ze dat niet tegen mijn dochter mocht zeggen omdat ze daar niks mee kan. Daarna kwam wel nog de vraag of dochter daar niet mee gepest werd, maar verder kwam er niet echt commentaar meer op onze opvoeding.
Wel heb ik zelf nog commentaar gehad op hun opvoeding of beter gezegd het gebrek daar aan. Dochter stootte per ongeluk tegen haar neefje aan waarop hij een beetje drinken morste en reageerde met 'kijk eens uit je doppen schele otter'. Daar wordt dan aanvankelijk om gelachen, totdat wij daar wat van zeggen en dochter met een trillend lipje zegt dat het niet expres ging en dat ze zo niet genoemd wil worden. Het was ook niet de eerste keer dat neefje dat soort fratsen uithaalde en door zijn ouders niet of te laat gecorrigeerd wordt. Dat stoort me. En mijn man ook.
Waarom houd je vast aan het contact met je zus? Zo te lezen heb je niet echt een prettig contact met haar of haar zoontje.
Vroeger ging ik met gezin naar mijn ouders. Als mijn zus met haar kinderen daar waren, ging zijn aandacht voornamelijk naar die kinderen; ik had net zo goed niet hoeven komen..
Ik heb besloten naar mijn ouders te gaan op dagen waarvan ik wist dat mijn zus met kids weg bleven. Zo was er meer ‘quality-time’ en konden opa en oma horen wat mijn kinderen zoal beleefd hadden. Contact met zus verwaterde maar dat was ook geen groot verlies.
Verjaardag van je zus is moeilijker te omzeilen, maar ik geloof dat ik mijzelf iets minder ingehouden had; ik laat mijn kinderen niet uitlachen. Helemaal niet op een moment waar dochter toch onder pijn gebukt gaat wegens een beugel.
Je hoeft niet te breken, maar ook niet alles te slikken in kader van lieve vrede. Als je steeds meer van jezelf kan en gaat ‘afbijten’, kan je steeds meer loskomen van je jeugd. En gaan ze hopelijk meer rekening met je houden. Dit proces is lastig, maar je wordt er wel sterker door.
Ik heb normaal gesproken niet heel intensief contact met mijn zus maar doorgaans wel goed. We verschillen op veel punten wel van mening over dingen maar we houden ook wel van elkaar.
Het is niet zo dat alle aandacht naar haar kinderen uitgaat of zo. Onze ouders zien mijn dochter sowieso al vaker omdat we dicht bij elkaar wonen en mijn zus niet echt in de buurt.
Wat mij vooral stoort is dat ze het gedrag van neefje niet corrigeren en het daarmee min of meer toestaan. Zijn manier van reageren lijkt op hoe mijn zus vroeger tegen mij deed, maar dan als puber, niet toen ze zeven was. Dochter kan goed opschieten met haar neefje en nichtje, al vindt ze dit soort opmerkingen echt niet leuk. Ze komt wel voor zichzelf op en mijn man en ik zeggen er ook wat van. Als neefje bij ons is, doet hij dat niet want hij heeft geleerd van eerdere keren dat hij zoiets flikte.
Ik heb mij ook een hoop geërgerd aan de opvoedkunsten van anderen.
Gelukkig wist je dochter er iets van te zeggen. Wrs zal ze in de toekomst hem direct van repliek geven omdat de enige manier is hem te stoppen. Geen probleem hiermee..
Maar MamaE wat bedoel je dat ouders van neefje ‘te laat corrigeren’?
Sommige mensen hebben even wat verwerkingstijd nodig en reageren niet altijd even adrem.
Ik heb dat heel vaak en zeker ook vaak met mijn kinderen gehad. Dat ik overvallen word door gedrag en echt even wil bedenken hoe ik daarop wil reageren.
Dat komt soms weinig tot-the-point over misschien maar wil zeker niet altijd zeggen dat ik gedrag laat gaan.
Moet zeggen dat ik het vaak lastig vond om bij ouders te zijn die wel heel snel in opvoed modus schieten. Die waren mijn kind dan enorm aan het ‘opvoeden’ terwijl ik nog helemaal niet duidelijk had of ik wel wilde reageren.
Andersom is ook weleens gebeurd hoor, dat ik een kind heel spontaan flink aanpakte (want flink agressief gedrag naar mijn kind) en moeder stond erbij en reageerde niet. Misschien had moeder iets later wel willen reageren, dat weet ik natuurlijk niet. Ik weet wel dat het niet meer goed gekomen is tussen die moeder en mij 
Dat laatste was een vrij duidelijke en extreme situatie, meestal bevinden dit soort dingen zich in een grijzer gebied en ik heb gemerkt dat afstemmen van verschillende ouders op elkaar nog best een uitdaging kan zijn vaak.
Overigens zeer goed van je dochter, ik zou daar veel aandacht aan geven, aan haar adequate reactie!! Liefst ter plekke, en het anders later zelf echt vieren.
Flanagan schreef op 31-05-2022 om 19:43:
Ik heb mij ook een hoop geërgerd aan de opvoedkunsten van anderen.
Gelukkig wist je dochter er iets van te zeggen. Wrs zal ze in de toekomst hem direct van repliek geven omdat de enige manier is hem te stoppen. Geen probleem hiermee..
Dochter kan gelukkig goed voor zichzelf opkomen en staat stevig in haar schoenen. Maar leuk is anders en ze kan er soms ook wel verdrietig van worden. Zeker op momenten dat ze het een beetje moeilijk heeft met zichzelf of dingen die haar overkomen.
Het gaat me er vooral om dat zijn ouders er niks van zeggen. Dan geef je onbewust de boodschap mee dat dat gedrag en taalgebruik normaal is.
Het feit dat hij dat bij ons thuis niet meer flikt omdat hij weet dat er dan consequenties volgen zegt mij dat hij berekenend genoeg is om zijn momenten te kiezen. En dat gedrag herken ik van mijn zus van vroeger. Die werd overigens ook amper gecorrigeerd, voor zover mijn ouders het al meekregen en consequenties heeft het al helemaal niet gehad.
Maak je geen zorgen om de toekomst van je dochter want
1) neefje woont niet bij de dochter.
2) je gaat op de bres voor je kind
3) en anders gaat je man wel op de bres voor zijn kind.
4) als laatste; je kind leert van jullie voor zichzelf op te komen.
Neefje is gewoon trainingsmateriaal voor de maatschappij; stap voor stap afwegen of iets de moeite waard is. En zo ja, er ook voor gaan.
Of je dochter een beugel draagt is een beslissing die jij maakt met de (tand)arts en met helemaal niemand anders.
Verder vind ik wat jouw familie zegt echt onzin. Buiten de boot vallen omdat je dochter geen tablet en telefoon heeft... Onzin, de meeste kinderen oordelen elkaar daar helemaal niet op maar op of ze leuk zijn om mee te spelen. Dingen die kinderen dagelijks van elkaar zien zoals kleding kan wel een dingetje zijn. Maar ik heb al 27 jaar kinderen en weet uit ervaring dat als kinderen elkaar negatief commentaar gaan geven op kleding ze dat meestal doen om maar iets te zoeken om mee te pesten.
Jody222 schreef op 01-06-2022 om 14:02:
Of je dochter een beugel draagt is een beslissing die jij maakt met de (tand)arts en met helemaal niemand anders.
Verder vind ik wat jouw familie zegt echt onzin. Buiten de boot vallen omdat je dochter geen tablet en telefoon heeft... Onzin, de meeste kinderen oordelen elkaar daar helemaal niet op maar op of ze leuk zijn om mee te spelen. Dingen die kinderen dagelijks van elkaar zien zoals kleding kan wel een dingetje zijn. Maar ik heb al 27 jaar kinderen en weet uit ervaring dat als kinderen elkaar negatief commentaar gaan geven op kleding ze dat meestal doen om maar iets te zoeken om mee te pesten.
Mijn dochter wordt gelukkig niet gepest, ligt goed in de groep en heeft leuke vriendinnetjes op school en clubjes. Op de een of andere manier is mijn familie bang dat ze 'buiten de boot valt' door bepaalde keuzes die wij maken (en door bepaalde dingen waar we geen invloed op hebben). Het heeft wel wat teweeg gebracht, namelijk het proces van loslaten, zelfverzekerdheid, vertrouwen op ons gezonde verstand en eigen keuzes en onze dochter dat ook meegeven. Dat is niet makkelijk, maar wel nodig en zeer zeker ook zinvol, ondanks dat het met momenten heel veel energie kost en ook best wat emoties oproept.
Pinokkio schreef op 31-05-2022 om 23:57:
Maar MamaE wat bedoel je dat ouders van neefje ‘te laat corrigeren’?
Sommige mensen hebben even wat verwerkingstijd nodig en reageren niet altijd even adrem.
Ik heb dat heel vaak en zeker ook vaak met mijn kinderen gehad. Dat ik overvallen word door gedrag en echt even wil bedenken hoe ik daarop wil reageren.
Dat komt soms weinig tot-the-point over misschien maar wil zeker niet altijd zeggen dat ik gedrag laat gaan.
Moet zeggen dat ik het vaak lastig vond om bij ouders te zijn die wel heel snel in opvoed modus schieten. Die waren mijn kind dan enorm aan het ‘opvoeden’ terwijl ik nog helemaal niet duidelijk had of ik wel wilde reageren.
Andersom is ook weleens gebeurd hoor, dat ik een kind heel spontaan flink aanpakte (want flink agressief gedrag naar mijn kind) en moeder stond erbij en reageerde niet. Misschien had moeder iets later wel willen reageren, dat weet ik natuurlijk niet. Ik weet wel dat het niet meer goed gekomen is tussen die moeder en mij
Dat laatste was een vrij duidelijke en extreme situatie, meestal bevinden dit soort dingen zich in een grijzer gebied en ik heb gemerkt dat afstemmen van verschillende ouders op elkaar nog best een uitdaging kan zijn vaak.
Overigens zeer goed van je dochter, ik zou daar veel aandacht aan geven, aan haar adequate reactie!! Liefst ter plekke, en het anders later zelf echt vieren.
Met te laat corrigeren bedoel ik dat ze er aanvankelijk een beetje om lachen en pas gaan corrigeren als ze zien dat het een ander pijn of verdriet doet. Met kerst waren er ook een paar van die voorvalletjes, het was niet de eerste keer.
Bepaald taalgebruik accepteer ik niet. Niet van mijn kind, niet van dat van een ander. Een ander kind voor 'schele otter' uitmaken is niet oké. Hoe lang moet je erover nadenken om dat te corrigeren? Sowieso als je er om lacht, sta je het toe en moedig je het zelfs aan. Pas als ze zien dat het dochter wel raakt en verdriet doet, dan zeggen ze dat dat niet leuk is en dat hij sorry moet zeggen. Maar dat maakt de boodschap wel dubbel. Want blijkbaar is het dus afhankelijk van de reactie van de ander of het oké is om zoiets te zeggen.
Ik vond het knap dat het dochter lukte om er netjes iets van te zeggen en dat heb ik zeker ook gezegd, ter plekke. Neemt niet weg dat er achteraf best nog even verdriet was bij dochter.
MamaE schreef op 01-06-2022 om 19:43:
[..]
Met te laat corrigeren bedoel ik dat ze er aanvankelijk een beetje om lachen en pas gaan corrigeren als ze zien dat het een ander pijn of verdriet doet. Met kerst waren er ook een paar van die voorvalletjes, het was niet de eerste keer.
Bepaald taalgebruik accepteer ik niet. Niet van mijn kind, niet van dat van een ander. Een ander kind voor 'schele otter' uitmaken is niet oké. Hoe lang moet je erover nadenken om dat te corrigeren? Sowieso als je er om lacht, sta je het toe en moedig je het zelfs aan. Pas als ze zien dat het dochter wel raakt en verdriet doet, dan zeggen ze dat dat niet leuk is en dat hij sorry moet zeggen. Maar dat maakt de boodschap wel dubbel. Want blijkbaar is het dus afhankelijk van de reactie van de ander of het oké is om zoiets te zeggen.Ik vond het knap dat het dochter lukte om er netjes iets van te zeggen en dat heb ik zeker ook gezegd, ter plekke. Neemt niet weg dat er achteraf best nog even verdriet was bij dochter.
MamaE, niet iedereen is even handig of fijngevoelig. Sommige mensen schieten in de lach op onhandige momenten, een gepastere reactie komt dan pas later.
Verder is natuurlijk ook niet iedereen even fijngevoelig op taalgebied, sommigen hebben nu eenmaal een wat ‘ruigere’ smaak en is het lastig precies te bepalen wat dan wel en niet kan. En als dan blijkt dat een wat serieuzer/ gevoeliger iemand er negatief op reageert kan het alsnog ‘afgekeurd’ worden.
Taal is soms gewoon wat ‘fluïde’ en ook afhankelijk van context en reacties van omgeving. Zo kan een wat grover taalgebruik ook best liefdevol bedoeld zijn.