Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
Suusje. schreef op 27-04-2022 om 14:11:
[..]
dat weet ik ook wel maar soms heiligt het doel de middelen. Hun reactie duidde er al niet op dat ze het gaan begrijpen. Door er een sorry tussen te gooien hoop je dat het kwartje valt.
Nou, als mensen zich verdedigen door te zeggen 'we wilden alleen maar helpen', zegt dat niet dat ze het zeker niet begrijpen. Het kan ook dat ze zich nog wat willen verdedigen maar dat het denkproces hierover echt wel gestart is en ze erop zullen gaan letten.
Het is gewoon afwachten en verder opletten.
TO, wat schrijf je prettig, je lijkt me een goede moeder en fijn persoon!
Vandaag was dochter naar de vakantie BSO en hebben man en ik een hele lange wandeling gemaakt. Veel gepraat en nagedacht. Vooral over acceptatie van de dingen zoals ze zijn. Dat ik daar soms moeite mee heb, maar er wel graag in wil leren en groeien. Dat ik tot nu toe vooral energie stopte in mezelf voorhouden dat ik dingen geaccepteerd had ipv die energie daadwerkelijk in dat proces zelf te steken.
Dat is vermoedelijk ook wel een soort copingmechanisme van vroeger. Het niet aan willen gaan omdat het kan schuren, pijn kan doen en ik mezelf en mijn omgeving geen pijn wil doen. Enerzijds bestaat in mij het idee dat ik moet strijden voor mijn plekje in de maatschappij, deels ook doordat ik niet altijd heb ervaren dat die plek vanzelfsprekend is. Anderzijds ontzeg ik mezelf ook op een bepaalde manier de ruimte die ik nodig heb. Die paradox houd ik min of meer zelf in stand. Dat inzicht was ergens pijnlijk maar ook verhelderend en iets om aan te gaan werken. Voor mezelf en voor mijn man en dochter. Dit is de eerste stap.
Ik kan best nog heel wat van mijn dochter leren. Mijn dochter kan soms even heel boos zijn over dingen en ontzettend in de weerstand gaan. Om daarna haar schouders eronder te zetten alsof het nooit anders is geweest. Ga je mee in die weerstand of buig je het af, dan komt ze er niet doorheen en blijft ze er tegenaan hikken. Maar die moeilijke momenten heeft ze wel nodig. En dan mag het ook best even knetteren of schuren tussen ons. Uiteindelijk doe ik haar en mezelf er een plezier mee en kunnen we er beter over praten en mee omgaan, weet ik uit ervaring.
En precies dat afbuigen en omzeilen en wegstoppen heb ik met mezelf wel altijd gedaan. Omdat ik niet wilde voelen. Omdat ik mezelf graag voorhield dat ik volkomen vrede had met mezelf. En grotendeels is dat ook wel zo, maar dat laatste stukje, daar hik ik dus al jaren tegenaan. Dat inzicht is er ook mede door dit forum en jullie inbreng.
@MamaE Ik las die worsteling van je al vaak tussen de regels door in je post. Wat mooi dat je nu tot dit inzicht bent gekomen, dat is het begin van daar iets mee gaan doen. Dat zal soms vast moeilijk zijn, want je hebt jezelf zoveel mechanismes aangeleerd, maar het zal je zoveel brengen.
Echt een heel mooi inzicht en wat bof jij met je man en geweldige dochter waar je zoveel van leert 
Weet je hoe je hiermee verder wilt nu?
Lollypopje schreef op 28-04-2022 om 20:42:
@MamaE Ik las die worsteling van je al vaak tussen de regels door in je post. Wat mooi dat je nu tot dit inzicht bent gekomen, dat is het begin van daar iets mee gaan doen. Dat zal soms vast moeilijk zijn, want je hebt jezelf zoveel mechanismes aangeleerd, maar het zal je zoveel brengen.
Echt een heel mooi inzicht en wat bof jij met je man en geweldige dochter waar je zoveel van leert
Weet je hoe je hiermee verder wilt nu?
We gaan morgen eerst een paar dagen op vakantie, lekker uitrusten en leuke dingen doen met elkaar. Ik merk sowieso dat ik heel erg moe ben en tegelijkertijd slaap ik onrustig omdat ik heel veel in mijn hoofd bezig was de afgelopen dagen. In de ochtend komt dochter nu nog even bij mij liggen om te knuffelen en wakker te worden. Daar kunnen we beiden echt van genieten.
Ik wil eerst zelf hiermee aan de slag. In de zin van patronen in gedrag bij mezelf herkennen en waar nodig bijsturen. Ik heb mijn man ook gevraagd om me hierin te helpen en te ondersteunen.
Wat een goede ontwikkeling is dat!
Maar misschien is het beter niet je man als hulpverlener te kiezen, dat kan jullie relatie ongelijkwaardig maken. Ik lees wel vaker tussen de regels door dat jij je klein maakt ten opzichte van hem, dit helpt jou en jullie relatie niet, integendeel. In een gezonde relatie zijn beide partners gelijkwaardig.
Ook ga je dan terug in je oude rol: van je ouders die je wilden helpen (en die daarbij soms flink de plank missloegen), naar je man die je wil helpen. Maar wat als hij ook (met de beste bedoelingen) de plank misslaat? Nogmaals, laat dit aan een professional buiten je gezin over! Als de therapie heftig wordt, is het heel fijn dat je de therapieplek en de therapeut ook weer voor een week (of 2) kunt verlaten. Dat kan bij je man niet.
Dus mijn dringende advies is een eigen therapeut hiervoor te zoeken. Je kunt best met je man over je therapie praten als je dat wilt (of niet), maar laat de therapie aan een ander over, als je huwelijk je lief is (en dat is zo, dat lees ik ook!).
Mijn man wordt ook zeker niet mijn therapeut. Dat wil ik niet. Ik ervaar onze relatie nu juist wel als gelijkwaardig. Er zijn weinig mensen die mij zo op waarde schatten als hij.
Ik bedoel met ondersteunen wijzen op bepaalde gedragspatronen op het moment dat ik het zelf niet zie. Mijn man is heel analytisch en kan goed luisteren. Ik denk dat dat heel waardevol kan zijn.
Het liefst wil ik het allemaal zelf oplossen. Ik weet niet zeker of ik dat kan. Maar ik wil het wel graag proberen. Tot nu toe heb ik nooit professionele hulp gehad, zelfs niet in de fase dat ik heel diep zat. Dat heeft vooral te maken met dat ik mijn ouders geen pijn wilde doen, niet nog meer bezorgd wilde maken. Want ze weten tot op de dag van vandaag niet hoe zwart het echt is geweest in mijn hoofd. Ze merkten wel dat het niet goed ging, maar ik kon en wilde er toen niet over praten. Omdat ik wist dat ze zich dan nog meer zorgen gingen maken, dat ik hen heel veel verdriet zou doen. Want ik had alles om dankbaar voor te zijn en ik zag het ook wel, maar ik voelde het niet. Dat voelen heb ik heel lang geblokkeerd en dat gaat nu langzaam beter, maar ik ben er nog niet. Want mezelf 'op slot' zetten is nog steeds een vluchtmechanisme en dat is precies waar ik nu tegenaan loop te hikken.
Maar ik heb voor mezelf nu wel besloten dat het pijn mag doen, dat het mag schuren, mag wringen, dat er tranen mogen vloeien en dat dat allemaal oké is.
En juist dat heb ik van mijn dochter geleerd. Dat dat ook een manier is om uiteindelijk verder te komen.
MamaE schreef op 29-04-2022 om 13:44:
Het liefst wil ik het allemaal zelf oplossen. Ik weet niet zeker of ik dat kan. Maar ik wil het wel graag proberen. Tot nu toe heb ik nooit professionele hulp gehad, zelfs niet in de fase dat ik heel diep zat. Dat heeft vooral te maken met dat ik mijn ouders geen pijn wilde doen, niet nog meer bezorgd wilde maken. Want ze weten tot op de dag van vandaag niet hoe zwart het echt is geweest in mijn hoofd. Ze merkten wel dat het niet goed ging, maar ik kon en wilde er toen niet over praten. Omdat ik wist dat ze zich dan nog meer zorgen gingen maken, dat ik hen heel veel verdriet zou doen. Want ik had alles om dankbaar voor te zijn en ik zag het ook wel, maar ik voelde het niet. Dat voelen heb ik heel lang geblokkeerd en dat gaat nu langzaam beter, maar ik ben er nog niet. Want mezelf 'op slot' zetten is nog steeds een vluchtmechanisme en dat is precies waar ik nu tegenaan loop te hikken.
Wat ontzettend triest om te lezen. Het is hoog tijd om meer aan jezelf te denken en nu wél aan therapie te beginnen. Daar hoef je je ouders niets over te vertellen, dat weet je toch? Therapie is privé. Je hoeft zelfs je man er niets over te vertellen. Maar het mag wel.
IMI-x2 schreef op 29-04-2022 om 13:51:
[..]
Wat ontzettend triest om te lezen. Het is hoog tijd om meer aan jezelf te denken en nu wél aan therapie te beginnen. Daar hoef je je ouders niets over te vertellen, dat weet je toch? Therapie is privé. Je hoeft zelfs je man er niets over te vertellen. Maar het mag wel.
Zooooo eens met IMI-x2! Ik snap die weerstand tegen therapie nooit. Die drive om het ‘zelf te doen’, tegen de stroom in willen roeien op eigen kracht. Gun jezelf toch een goede therapeut! Je bent dat dubbel en dwars waard! En als je ouders dat op de een of andere manier pijnlijk vinden is dat echt helemaal en alleen hun probleem. Echt, denk er tijdens je vakantie eens over na en ga dan (met hulp van je huisarts bijvoorbeeld) op zoek naar een goede hulpverlener. Ik heb heel veel gehad aan een coach. Zij stopte verschillende methodes in haar behandeling (NLP, familie-opstellingen, meditatie o.a.) en dat pakte voor mij heel erg goed uit. Dus zoiets kan ook nog. Hoeft echt niet meteen zware psychotherapie te zijn.
MamaE schreef op 29-04-2022 om 13:44:
Mijn man wordt ook zeker niet mijn therapeut. Dat wil ik niet. Ik ervaar onze relatie nu juist wel als gelijkwaardig. Er zijn weinig mensen die mij zo op waarde schatten als hij.
Ik bedoel met ondersteunen wijzen op bepaalde gedragspatronen op het moment dat ik het zelf niet zie. Mijn man is heel analytisch en kan goed luisteren. Ik denk dat dat heel waardevol kan zijn.
.
Ik wil je er graag nog even op wijzen dat waardering niet hetzelfde is als gelijkwaardigheid. Ik ben er natuurlijk niet bij, maar ik lees hier vaak een houding van: hij weet zo veel en hij helpt mij zo goed. Dat lijkt fijn, maar het klinkt tegelijkertijd niet gelijkwaardig. Ik hoop dat ik het mis heb.
Vandaar dat ik ook een waarschuwing over die tweede alinea wil uiten: pas op daarmee. Dat is therapeutenwerk. Voor je het weet belandt hij (bedoeld of onbedoeld) wel in de therapeutenrol.
IMI-x2 schreef op 29-04-2022 om 13:51:
[..]
Wat ontzettend triest om te lezen. Het is hoog tijd om meer aan jezelf te denken en nu wél aan therapie te beginnen. Daar hoef je je ouders niets over te vertellen, dat weet je toch? Therapie is privé. Je hoeft zelfs je man er niets over te vertellen. Maar het mag wel.
Toen woonde ik nog thuis, dus dat lag wel wat anders. Nu is dat anders, dat is zeker waar. Ik ben sowieso niet iemand die erg open is over haar zielenroerselen. Zelfs naar mijn man vind ik dat nog lastig, maar hij prikt er genadeloos doorheen.
Ik vind wel dat je in een goed huwelijk dit soort dingen kunt delen. Als dat niet zou kunnen, zou ik ook mijn twijfels moeten hebben over onze relatie op zich.
Mijn man zei zelf al; je bent leuk genoeg om helemaal voor naar Limburg te verhuizen, waar ik niks had en niemand kende. Dat had ik echt niet voor iedereen gedaan, maar voor jou wel, zonder er aan te twijfelen of het een goed idee was. Ik zou het je ontzettend gunnen om dat zelf ook te zien.
Die drive om alles 'zelf te doen' is om eerlijk te zijn nog steeds een reactie op mijn jeugd waarin me alles uit handen werd genomen. Ik heb dat heel lang wel prima gevonden omdat ik ook erg lui was en het was wel makkelijk, maar ik heb tot op vandaag nogal de neiging om vooral aan mezelf te bewijzen dat ik dingen zelf kan. Dat ik niemand nodig heb. Dat ik onafhankelijk ben.
Dus ja, ook dat is nog wel een punt. Ik denk dat jullie gelijk hebben en dat dit het punt is om naar mezelf toe te geven dat ik het niet altijd alleen kan en dat dat ook helemaal niet hoeft. Ik voel daar best wel een drempel en weerstand bij, maar daar moet ik mezelf echt even overheen zetten.
Is je manier van denken/ handelen ook een soort van controle nastreven? Controle om te voorkomen dat er misprijzing op je bord valt.
Zelf heb ik een mindfulnesstraining gevolg om minder snel te oordelen over anderen en mijzelf. Het fijne daarvan is dat je ook minder kwetsbaar wordt.
En op minder goed dagen pak ik mijn lesboek er weer bij.
Flanagan schreef op 29-04-2022 om 14:38:
Is je manier van denken/ handelen ook een soort van controle nastreven? Controle om te voorkomen dat er misprijzing op je bord valt.
Zelf heb ik een mindfulnesstraining gevolg om minder snel te oordelen over anderen en mijzelf. Het fijne daarvan is dat je ook minder kwetsbaar wordt.En op minder goed dagen pak ik mijn lesboek er weer bij.
Vinger op de zere plek dit. Ik heb mezelf een heleboel mechanismen aangeleerd om zo goed mogelijk te functioneren en mezelf te beschermen tegen kritiek en pijn.
Mijn hele mentale stabiliteit staat of valt met overzicht. Op het moment dat de chaos in mijn hoofd te groot wordt en ik het overzicht dreig te verliezen ga ik dingen wegstoppen. Vooral de moeilijke dingen, waar ik eigenlijk niet aan wil.
Ik kan soms te stellig zijn, te zwart-wit denken, te snel en te hard oordelen. Over anderen én over mezelf. Dat is een van mijn minder goede eigenschappen en nog altijd work in progress.
Misschien is deze hele situatie van vertwijfeling en onzekerheid wel ergens goed voor.
Heeft het zo moeten zijn. Omdat het nodig is om ook dat laatste stukje zelfacceptatie te kunnen verwezenlijken.
Ik ga in ieder geval de komende dagen gebruiken om na te denken over hoe ik dit het beste kan aanpakken en wat er bij me past.
MamaE schreef op 29-04-2022 om 14:22:
Die drive om alles 'zelf te doen' is om eerlijk te zijn nog steeds een reactie op mijn jeugd waarin me alles uit handen werd genomen. Ik heb dat heel lang wel prima gevonden omdat ik ook erg lui was en het was wel makkelijk, maar ik heb tot op vandaag nogal de neiging om vooral aan mezelf te bewijzen dat ik dingen zelf kan. Dat ik niemand nodig heb. Dat ik onafhankelijk ben.
Dus ja, ook dat is nog wel een punt. Ik denk dat jullie gelijk hebben en dat dit het punt is om naar mezelf toe te geven dat ik het niet altijd alleen kan en dat dat ook helemaal niet hoeft. Ik voel daar best wel een drempel en weerstand bij, maar daar moet ik mezelf echt even overheen zetten.
Dat 'zelf doen' herken ik, al had dat bij mij een andere oorzaak.
Echter ook bij een therapeut of coach, moet je het nog steeds zelf doen. Die kan niet voor jou het werk verzetten dat nodig is om te komen waar je wilt zijn.
Wat ze wel kunnen doen is met je meedenken, je de juiste richting opwijzen, je helpen je mechanismes te begrijpen en je manieren te leren om daarmee om te gaan. Jij bent niet de eerste die met deze dingen worstelt en hulp vragen van een professional betekent vooral dat je niet meer zelf het wiel hoeft uit te vinden. Dat wiel is er al. Zij kunnen het je geven. Je helpen die te monteren, maar dat rijden dat moet je nog steeds zelf doen. Maar zij kijken wel mee en ondersteunen je daarbij als dat nodig is.
Gedurende dit draadje heb je al hele sprongen gemaakt en meer vertrouwen in je kunnen getoond. Dat komt wrs doordat je jezelf niet in een slachtofferrol plaatst; zo eentje van ‘ik kan er zelf niets aan doen’. Ik lees dat je je best doet om er beter mee om te gaan door onder andere te kijken hoe je gezin hobbels aanpakken. Van die observatie kan je veel opsteken. Je kan je afvragen of dit ook voor jou werkt of dat je het op je eigen manier wilt doen. Maar je bent in ieder geval niet passief. Daar mag je best trots op zijn.