Algemeen Ouderschap Algemeen Ouderschap

Algemeen Ouderschap

Lees ook op

Burnout, mantelzorg, jonge kinderen


Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten en het was zwaar. Heel zwaar. Vooral dat verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel. Ik heb anderhalve meter zelfhulpboeken doorgelezen, maar als je energie op is, werkt dat niet. Er is wel iets dat mij heeft geholpen. 
Dat is een methode die gaat over rust nemen. En die leert jou wat rust niet is: scrollen, thee drinken, eten, boek lezen. Dat lijkt op rust maar is het niet. De methode is zowel eenvoudig als moeilijk voor een overwerkt brein: je neemt elke x uur (afhankelijk van je energieniveau, 2 uur, 3 uur enz. tot maximaal 6 uur) minimaal 15 minuten en maximaal 20 minuten liggend rust. Zet een wekker zodat je niet langer ligt, want het is niet de bedoeling dat je in diepere slaap komt. 

Wil je daar meer over weten, dan heeft psychologie magazine een online training 
https://www.psychologie.nl/academy/fysieke-gezondheid/minder-moe-meer-energie/

en er is een boek: https://www.bol.com/nl/nl/p/je-vermoeidheid-te-lijf/9300000068146724/?Referrer=ADVNLGOO002008N-S--&gad_source=1&gbraid=0AAAAAD5OnmPBDcI8G3ozpiiR8tfdEOM7G&gclid=EAIaIQobChMIyuXSo5HaigMVP4ODBx179wPfEAAYAiAAEgJLxvD_BwE 

en ongetwijfeld ook een podcast ergens. Van harte aanbevolen, deze methode. 

Als je alleen maar door blijft denderen, kom je er nooit uit. Zijn er mogelijkheden om bijvoorbeeld voor je moeder hulp in te kopen?

Ik had tijdens mijn burnout veel aan de meer holistische kijk. Het boek Van burnout tot Levenszin hielp mij.

Stormvogel schreef op 03-01-2025 om 18:36:

Naast dingen doen die echt moeten is het ook belangrijk om dingen te doen waar je energie van krijgt. Zoek het in de kleine dingen, als grote nu niet kunnen:


Eens!

Ik heb in ben overspannen (maar niet burn-out) geweest en mijn psycholoog "dwong" me een lijstje te maken:

- welke dingen vullen je mentale emmer? (Tot overlopen aan toe). "De kraan"

- welke dingen legen de emmer/zorgen voor ontspanning?

Vervolgens hebben we samen de kraan meer dicht konden draaien, maar ook hoe ik meer mentale ruimte kon creëren. 

Simpel voorbeeld: Voor de dagelijkse logistiek (brengen/halen kinderen) hebben we nu een vast patroon, zelfs al zijn we daar beide flexibel in.

Sociale contacten lijken soms meer mentale last te geven, want je moet een oppas regelen of alle spullen in de tas doen, maar tegelijkertijd kunnen ze veel opleveren. 

Als het nog niet zo is zou ik serieus opname voor je moeder overwegen. Er zijn fijne tehuizen die echt gericht zijn op mensen met dementie. Natuurlijk is het niet ideaal, maar het geeft jou veel rust. Ik heb dit zelf onlangs mogen ervaren, voor de ouder is het achteraf ook beter.

Eleanor

Eleanor

04-01-2025 om 09:06 Topicstarter

Bedankt voor de reacties. Ik merk dat ik me helemaal vastgedraaid heb in frustratie. Als ik jullie lees gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik doe al zo weinig, vraag al zo veel hulp en ontspan al zo veel! Waarom werkt het niet? Ik sta al meer dan een jaar op de rem. Het voelt alsof ik niet anders doe dan rusten, hulp vragen, grenzen aangeven, klagen en de lat lager leggen. Ik voel me daar vreselijk waardeloos door en het heeft nauwelijks geholpen.

Nog minder doen? Ik wil mijn kinderen niet beschadigen. Ik wil mijn moeder niet alleen laten in deze moeilijke fase. Ik wil mijn man niet nog verder overbelasten. Ik wil niet van voor af aan beginnen met re-integreren na alle pijn en moeite die het heeft gekost om tot op dit punt te komen. Ik wil eindelijk weer een keer fris opstaan en de dag moeiteloos aankunnen. Ik wil energie stoppen in dingen die belangrijk voor me zijn en niet altijd zo bezig moeten zijn met mijn grenzen en belastbaarheid. Bah bah bah.

Wat een rotsituatie Eleanor. 
Ik heb verder niet zoveel praktische tips maar ik wil wel even met je delen wat mijn bedrijfsarts zei toen ik met een heel heftige situatie thuis te maken kreeg: (meer) werken kan pas als het thuis op de rit is en je naast je werkzaamheden thuis nog energie hebt.  Misschien niet eens omdat thuis belangrijker is dan werk, maar omdat je kinderen maar één moeder hebben en je partner (hopelijk ) maar één partner. Op je werk ben je vervangbaar. 
Voor mij was in die situatie (niet vergelijkbaar, ik had geen burn out of energie gebrek maar een heel plotseling heel zieke partner waar ook praktisch vanalles mee moest) werk trouwens ook essentieel om me op de been te houden. Dus ik bedoel niet dat je perse moet stoppen met werken, maar wel dat je heel goed moet kijken of werk je helpt op dit moment. En hetzelfde geldt voor de zorg voor je moeder denk ik. 
Ik kan me levendig voorstellen dat dit heel frustrerend is, maar als ik het zo lees zal er toch iets moeten veranderen om echt te herstellen. Is je therapie klaar of ben je nog onder behandeling? 

Krijg je energie van je werk ?

Eleanor schreef op 04-01-2025 om 09:06:

Bedankt voor de reacties. Ik merk dat ik me helemaal vastgedraaid heb in frustratie. Als ik jullie lees gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik doe al zo weinig, vraag al zo veel hulp en ontspan al zo veel! Waarom werkt het niet? Ik sta al meer dan een jaar op de rem. Het voelt alsof ik niet anders doe dan rusten, hulp vragen, grenzen aangeven, klagen en de lat lager leggen. Ik voel me daar vreselijk waardeloos door en het heeft nauwelijks geholpen.

Nog minder doen? Ik wil mijn kinderen niet beschadigen. Ik wil mijn moeder niet alleen laten in deze moeilijke fase. Ik wil mijn man niet nog verder overbelasten. Ik wil niet van voor af aan beginnen met re-integreren na alle pijn en moeite die het heeft gekost om tot op dit punt te komen. Ik wil eindelijk weer een keer fris opstaan en de dag moeiteloos aankunnen. Ik wil energie stoppen in dingen die belangrijk voor me zijn en niet altijd zo bezig moeten zijn met mijn grenzen en belastbaarheid. Bah bah bah.

Accepteer 


En misschien een goed alternatief waar ik fijne resultaten mee zie
ACT 
Mindfulness 
Daar leer je milder naar jezelf te kijken.

Eleanor schreef op 04-01-2025 om 09:06:

Bedankt voor de reacties. Ik merk dat ik me helemaal vastgedraaid heb in frustratie. Als ik jullie lees gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik doe al zo weinig, vraag al zo veel hulp en ontspan al zo veel! Waarom werkt het niet? Ik sta al meer dan een jaar op de rem. Het voelt alsof ik niet anders doe dan rusten, hulp vragen, grenzen aangeven, klagen en de lat lager leggen. Ik voel me daar vreselijk waardeloos door en het heeft nauwelijks geholpen.

Nog minder doen? Ik wil mijn kinderen niet beschadigen. Ik wil mijn moeder niet alleen laten in deze moeilijke fase. Ik wil mijn man niet nog verder overbelasten. Ik wil niet van voor af aan beginnen met re-integreren na alle pijn en moeite die het heeft gekost om tot op dit punt te komen. Ik wil eindelijk weer een keer fris opstaan en de dag moeiteloos aankunnen. Ik wil energie stoppen in dingen die belangrijk voor me zijn en niet altijd zo bezig moeten zijn met mijn grenzen en belastbaarheid. Bah bah bah.

Het komt op mij over dat je je moeder helpt en voor je kinderen en man zorgt, maar daarnaast hulp voor jezelf inschakelt. Dit komt op mij over als dat je iemand 10.000 euro uitleent tegen 5% rente, maar omdat te kunnen doen moet jezelf van iemand anders 10.000 euro lenen tegen 6% rente.  

Eleanor

Eleanor

04-01-2025 om 10:34 Topicstarter

Roos57 schreef op 04-01-2025 om 10:11:

Krijg je energie van je werk ?

Nee helaas niet. Het is een pittige baan met veel tekorten en uitval. Voorheen kreeg ik er wel veel energie van en was ik er goed in, maar op halve kracht is het drama.

ACT heb ik veel aan gehad, maar zelfs na 6 jaar therapie (jaren voor mijn burnout om een traumatische jeugd te verwerken) ben ik de veeleisendheid naar mezelf toe nooit helemaal kwijtgeraakt. Ik heb wat kwetsbaarheden maar daar was goed mee te leven totdat mijn zoon een zeer slechte slaper bleek, mijn man en mijn moeder ziek werden en ik op straat een vervelend geweldsincident meemaakte.

Eleanor

Eleanor

04-01-2025 om 10:41 Topicstarter

Moosey schreef op 04-01-2025 om 09:43:

Wat een rotsituatie Eleanor.
Ik heb verder niet zoveel praktische tips maar ik wil wel even met je delen wat mijn bedrijfsarts zei toen ik met een heel heftige situatie thuis te maken kreeg: (meer) werken kan pas als het thuis op de rit is en je naast je werkzaamheden thuis nog energie hebt. Misschien niet eens omdat thuis belangrijker is dan werk, maar omdat je kinderen maar één moeder hebben en je partner (hopelijk ) maar één partner. Op je werk ben je vervangbaar.
Voor mij was in die situatie (niet vergelijkbaar, ik had geen burn out of energie gebrek maar een heel plotseling heel zieke partner waar ook praktisch vanalles mee moest) werk trouwens ook essentieel om me op de been te houden. Dus ik bedoel niet dat je perse moet stoppen met werken, maar wel dat je heel goed moet kijken of werk je helpt op dit moment. En hetzelfde geldt voor de zorg voor je moeder denk ik.
Ik kan me levendig voorstellen dat dit heel frustrerend is, maar als ik het zo lees zal er toch iets moeten veranderen om echt te herstellen. Is je therapie klaar of ben je nog onder behandeling?

Bedankt voor je reactie. Wat goed van je bedrijfsarts. De mijne zegt dat we er voor moeten waken dat wij er als gezin aan wennen dat ik thuis de klappen op kan vangen. Omdat het einddoel is dat ik weer volledig werk.

Therapie is al afgerond. Het idee was dat mijn burnout veroorzaakt werd doordat ik ben blijven rondlopen met klachten na een geweldsincident en doordat ik veel op mijn bord heb. Behandeling bestond dus uit emdr en oefenen met grenzen aangeven. Alle therapiedoelen behaald, maar de burnoutklachten zakken niet verder.

dus is het doel niet behaald, en zul je bij je behandelaar eerlijk moeten aangeven dat het niet werkt.

In je tekst lees ik veel ‘ik wil’, waar je eigenlijk lijkt te zeggen ‘ik vind dat ik moet’.
Want wat je allemaal wil, dat kan niet meer. Als je ACT hebt gedaan, kan het zijn dat je het vooral als instrument hebt gebruikt? Net zoals alle tips over rust en ruimte; je vooral dacht als ik het volgens die tips doe dan kan ik het allemaal wel?

Terwijl de botte waarheid is, dat het niet kan. Helaas. Je kunt niet je veeleisende baan, slechtslapend kind, dementerende moeder en een man met problemen aan. Dat zou je misschien wel willen, maar het gaat niet. Dat is wat je nu merkt. 
Tijd om in je therapie jezelf en je eigen drijfveren nog eens te onderzoeken. Wat maakt dat je dat allemaal wil. Wat is er in jou dat niet accepteert dat het niet kan. 

Je situatie lijkt een beetje op die van mij toen ik na een hersenoperatie veel niet meer kon. Het was een ergotherapeut die toen tegen mij zei; het wordt tijd dat je begrijpt dat je niet in de wachtkamer zit tot je een beter leven krijgt, dit ís je leven nu. Het gaat niet om tips hoe je die wachtkamer een beetje opleukt, het gaat erom hoe je echt keuzes gaat maken en die ook accepteert. 

En nee, dat was geen toverspreuk waarna alles goed kwam. Want er was veel niet goed. Is veel niet goed. Maar nu, 8 jaar later, zie ik dat hij gelijk had. 
Dat inzicht gun ik jou ook. Dat je minder wil en dat ook accepteert. Waarna zich oplossingen aan gaan dragen voor bv je moeder. Je keuzes écht voor jezelf maakt. 

En soms rouwt, omdat je afscheid hebt moeten nemen van het beeld van de supervrouw die je dacht dat je was. 

Deels herkenbaar (helaas). Heb je al eens contact gehad met een mantelzorgmakelaar, die heeft wellicht nog ideeën, tips of trucs met name op 'regelgebied'. Of mantelzorgondersteuning (die ondersteunen jou als mantelzorger). 

En als mantelzorger is een instantie als mantelzorgelijk( https://mantelzorgelijk.nl/ )  ook het bekijken waard.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.