Burnout, mantelzorg, jonge kinderen

Vooral mentaal kom ik niet tot rust .
Wordt hier nog aandacht aan besteedt in je therapie??

Is er nog winst te behalen in het lager leggen van de lat? Een iets minder schoon huis etc. Je geeft aan dat er al maximale ondersteuning is voor je ouders en je partner. Of is het vooral de mental load die het zo zwaar maakt?

Ik herken het voor een groot deel. Ik was enig kind van een dementerende moeder (met diagnose narcisme) ik had een kind met geboortedefect waarvoor ik veel naar medici ea moest en een partner met een hele zware psychische problematiek. Zelf had ik een chronische ziekte waardoor ik voor een deel arbeidsongeschikt was verklaard maar die erger werd door al het beroep wat er op me werd gedaan en wat niet erkend werd door keuringsartsen want ja 'als je voor je moeder kunt zorgen, kunt je ook gaan werken'. 
Praktisch gezien is het eerste wat ik me afvraag: heb je broers of zussen en doen die voldoende vwb je ouders? Daarnaast zou je je misschien juist (even) ziek kunnen melden voor het gedeelte wat je nu wel werkt. Althans gewoon eerlijk tegen je therapeut en keuringsarts zeggen dat je het niet meer redt. Een grote valkuil voor me was over mijn grenzen gaan omdat ik aan de verwachting van de buitenwereld vwb werk wilde voldoen. Maar als jij zelf vindt, dat het echt niet gaat, gaat de buitenwereld vaak ook mee. Dus op je standpunt blijven staan: nee het gaat niet, het wordt alleen maar erger. 
Mijn ervaring is ook dat als je zoveel bordjes hoog moet houden, het vaak op de psychische belasting wordt gegooid. En natuurlijk als je helemaal mindfull zou zijn, zou je misschien meer aankunnen. Maar je bent nu eenmaal een gewoon mens en je hebt gewoon veel op je bordje liggen. sterkte

. Ik wil niet dat mensen er onder lijden dat ik ziek ben en zeker mijn kinderen niet. Daar gaat veel energie in zitten.

Je bent ziek. Net als wanneer je de griep zou hebben. Het is nu tijd er voor jezelf te zijn. Voor jezelf te zorgen. Jezelf de gelegenheid geven te herstellen.

Misschien moet je keuzes maken, heel naar maar ik zou minder voor je moeder doen. Er zijn zat mensen met dementie die geen kinderen hebben en dat moet ook maar gaan zoals het gaat.
Ik wil niet dat mijn kinderen er aan onder door zouden gaan als ik zou gaan dementeren en ik denk ook dat ik ze dat vast ga zeggen. Ze houden ook allerlei bordjes tegelijk in de lucht en als er zoiets bij zou komen zou ik willen dat ze zich op hun eigen herstel zouden richten, op hun partner en op hun kinderen. Je bent niet op de wereld om iedereen te helpen behalve jezelf, nu is het belangrijk dat je je op jezelf gaat richten en dingen laat schieten

Je kan gewoon niet meer geven dan je hebt, ook al wil je het nóg zo graag. De kwantiteit is dan misschien nog wel goed, maar de kwaliteit heeft eronder te lijden. Ik zou duidelijk communiceren van minuut tot minuut. Dat voorkomt dat mensen je reactie niet meer begrijpen en die dan op hun eigen manier gaan uitleggen. Immers, zij kennen de toestand niet waar jij je in bevindt. Dus ze kunnen het niet vertalen naar iets wat ze kennen omdat ze het zelf niet hebben meegemaakt. Ook als je geen burn-out hebt geldt dit, overigens.

Eleanor schreef op 03-01-2025 om 16:04:

[..]

Maar de griep duurt niet zo lang. Mijn gezin kan prima een week zonder mij. Een jaar is een ander verhaal. Hoe moet ik dat dan doen met mijn kinderen en moeder?

Heb je die vraag al eens aangekaart bij de huisarts of het consultatiebureau?

Eleanor schreef op 03-01-2025 om 16:04:

[..]

Maar de griep duurt niet zo lang. Mijn gezin kan prima een week zonder mij. Een jaar is een ander verhaal. Hoe moet ik dat dan doen met mijn kinderen en moeder?

Als jij komt te overlijden moeten ze en gaan ze ook door zonder jou, als je bedlegerig wordt ook.

Die kregen wij van de arts van mijn ex te horen.

Gaat het niet zoals het volgens jou moet, dan gaat het maar zoals het kan. En dat is dus niet dat jij steeds zieker wordt en als je niet op past en nu helemaal op de rem gaat staan en blijft staan dat het nooit meer helemaal beter wordt.

Eleanor schreef op 03-01-2025 om 16:00:

[..]

Dit is heel herkenbaar en mijn psycholoog zei dit ook. Dat ik in feite normaal reageerde op de situatie.

Je reactie doet me goed. Ben jij er weer helemaal bovenop gekomen?

Ik heb een broer, maar hij is eerder een zorg dan een hulp. Lang verhaal. Mijn bedrijfsarts zegt dus ook dat ik kan werken als ik kan zorgen. Maar ik zorg niet omdat ik dat zo goed aankan maar omdat het moet...

Wat is dat nu weer voor klets. Je zit nu in de situatie dat je OF kan werken, OF kan zorgen. En het liefste even geen van beiden maar dat zit er niet in. En: je werk kan je op pauze zetten, je gezin niet. 

Heb je alle hulpmogelijkheden benut? Kan iemand uit de buurt ze wat vaker halen/brengen? Kan school of de opvang meedenken?

Ik zou ook minder voor je moeder doen. Dat is lastig, maar als je omvalt kan je helemaal niks meer doen.

Naast dingen doen die echt moeten is het ook belangrijk om dingen te doen waar je energie van krijgt. Zoek het in de kleine dingen, als grote nu niet kunnen:

- een echt lekkere kop koffie drinken (alleen, samen, met een vriendin)

- aan het einde van elke dag een lijstje maken waar je dankbaar voor bent (klinkt simpel, helpt enorm om de lichtpuntjes te zien, heeft mij tijdens een burnout enorm geholpen)

- genieten van de natuur, zon, iets aardigs doen voor iemand anders. 

Verder zou ik toch wel weer aan sociale contacten gaan doen. Het is vaak het eerste wat je uit je agenda schrapt als het teveel wordt. Maar even echt bijkletsen of lachen met vriendinnen kan ook enorm veel energie geven. 

Tot slot: je geeft aan dat ze op je werk ongeduldig worden. Benoem dat, breng het zelf ter sprake en kom met oplossingen of suggesties wat je wel zou kunnen. De meeste werkgevers waarderen dat enorm. Zo kom je samen weer in een opwaartse spiraal. 

Tot slot: dikke knuffel, sterkte, je komt er echt wel uit, stap voor stap.