Zorgen over gedrag autistische zoon naar andere mensen
Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn jongvolwassenen zoon met autisme. Het is een zorg waarover ik in het echt leven moeilijk over kan praten. Mijn zoon laat veel agressief gedrag zien. Als ik daar over probeer te praten met mensen die geen ervaring hebben met autisme reageren mensen ongemakkelijk, bagatelliserend, of juist veroordelend.
Mijn zoon heeft veel problemen op het gebied van sociaal functioneren. Hij heeft moeite met inlevingsvermogen en theorie of mind . Hij is niet in staat te zien dat andere mensen ook een innerlijke wereld van gevoelens en gedachten hebben net als hij dat heeft. Hij is niet in staat om te begrijpen dat ander mensen ook redenen en argumenten hebben voor hun meningen en gedrag. Hierdoor vindt zichzelf beter dan anderen. Tijdens meningsverschillen vindt hij dat hij gelijk heeft en de ander ongelijk. Zijn denkpatronen zijn zwart-wit en rigide. Hij is niet in staat tot zelf reflectie.
Hij kan gedrag van mensen niet voorspellen en komt regelmatig terecht in conflicten die voor hem totaal onverwacht zijn. Hierdoor voelt hij zich onterecht behandeld.
In zijn beleving wordt hem veel onrecht aangedaan.
Zijn basis emotie lijkt boosheid te zijn. Hij is erg dwingend in zijn gedrag. Hij probeert de wereld om zich heen te controleren door intimiderend en agressief gedrag. Overprikkeling en overvraging leidt tot meltdowns die eruit zien als woede-uitbarstingen.
Als hij zich slecht behandeld voelt door iemand roept dit veel woede op. Deze woede blijft lang hangen en leidt regelmatig tot wraakacties.
Ik weet dat zijn gedrag voortkomt uit zijn autisme. Zowel mijn zoon als wij als ouders hebben al een aantal jaar hulpverlening. De hulpverlening aan mijn zoon verloopt moeizaam omdat hij de diagnose autisme niet accepteert. Hulpverleners kunnen hem moeilijk bereiken. Hij is al een paar jaar op een leeftijd dat hij zelf gemotiveerd moet zijn voor de hulpverlening.
Mijn zoon heeft een heel hoog IQ en is verbaal sterk. Hij komt in eerste instantie veel beter over dan hij is. Emotioneel is hij kwetsbaar.
Mijn zorg is dat mijn zoon later geweld zal gebruiken tegen andere mensen. Ik ben bang dat hij een eventuele partner zal mishandelen, of bijvoorbeeld terecht zal komen in een burenruzie waarin hij degene is die zijn buren terroriseert.
Soms lees ik een krantenartikel over een man met autisme die een misdaad heeft gepleegd en dan ben ik bang dat mijn zoon op een dag zijn opgebouwde frustratie, afwijzing en faalervaringen om zal zetten in woede en een ernstige misdaad zal plegen.
Ik vind het heel erg om dit soort dingen over mijn eigen kind te denken, laat staan te zeggen of op te schrijven. Ik houd van mijn zoon, maar ik zie hoe hij zich gedraagt en ondanks de hulpverlening is het niet verbeterd.
Zijn hier ouders die ook te maken hebben met een kind dat agressief gedrag laat zien.
Hoe zijn jullie mee omgegaan?
Wat ontzettend naar en verdrietig to. Ik kan niet echt meepraten over jullie problematiek. Hoewel ik wel enige problematiek (in sterk afgezwakte vorm) herken en ook de strubbelingen herken, hoop ik dat je me vergeeft dat ondanks mijn ervaringen niet hetzelfde zijn, dat ik dan toch nog hoop iets mee te kunnen denken.
Ik lees een jong volwassen zoon die alles heel erg afwijst. Dat was bij onze jongste ook. Zij heeft nog altijd geen diagnostisch traject doorlopen en ik weet inmiddels ook niet of dat er ooit komt. Voor een diagnostisch traject zijn wij als ouders al lang geen belanghebbenden meer en welke insteek dan ook moet vanuit (volwassen) kind zelf komen.
Wat ik wel heel erg heb ervaren vanuit onze gezinssituatie is dat het thuis steeds van kwaad tot erger ging. Wij als ouders wilden bepaalde dingen niet meer. We wilden niet langer geconfronteerd worden met de gevolgen van haar gedrag en haar buien, terwijl eender welke gesprekken op inzicht niveau dan ook met haar gevoerd werden (door ons, door hulpverlening), niks kwam aan. Wij hadden gelukkig niet te maken met het aspect agressie, behalve dat het wel agressie bij mij triggerde. Haar gedrag deed me wanhopen. Maar vanuit haar was geen sprake van fysieke of verbale agressie, wel van compleet ghosten en negeren, alsof je stront onder haar schoen was.
Omdat we op een gegeven moment in zo'n patstelling zaten en ik tegen de muren aanliep, is er aangestuurd op een uithuisplaatsing. Want dat is een stukje wat misschien een overeenkomst is met jouw en mijn kind> totaal niet ontvankelijk voor wat de ander vraagt, zegt, voelt, doet, smeekt, overlegt, uitlegt, etc. Mijn kind leek daarin niet leerbaar en als je een kind hebt dat niks doet met wat andere mensen proberen te communiceren en voorleven, blijft er misschien weinig anders over dan je kind zelf te laten ervaren. Ik weet niet tot in hoeverre dat opgaat bij zijn type autisme. Maar misschien zijn jullie als partij niet meer de juiste mensen om hem te moeten blijven beschermen, ongeacht wat. Dat gevoel had ik iig heel sterk bij mijn kind. Wij waren dat stadium voorbij. Er was van beide kanten een compleet gebrek aan vertrouwen en waarom zou je (vanuit kind perspectief) iets willen aannemen van iemand die als stront onder je schoen voelt.
Dat is dus als reactie op jouw opmerking:
Als ouders willen wij hem niet dwingen om uit huis te gaan omdat we bang
zijn dat we dan emotioneel meer kapot maken dan een opname ooit kan
opleveren.
We hopen dat we hem kunnen motiveren voor dagbehandeling.
Soms is loslaten het enige wat er nog overblijft, hoe naar en verdrietig en verscheurend en bovenal slecht dat ook voelt.
Ik weet dat het waarschijnlijk hard klinkt om te pleiten voor loslaten. Ik hoop ook dat jullie als ouders toch ook nog een gesprek kunnen hebben met een gespecialiseerd professional over jullie kind, zonder dat hij erbij moet zitten. Niet om over hem te praten, maar over wat jullie als ouders kunnen met deze problematiek en of loslaten idd een optie kan zijn.
Ik zou so wie so je zorgen delen. Ik denk dat je als ouder je kind het beste kent en dat deze zorgen ook zeer reëel kunnen zijn. Het is erg verdrietig om dit te denken over je kind. Than again weten we dat de wereld bezaait is met mensen met agressie problemen en die mensen zijn allemaal iemands kind. Het zou heel naïef zijn als we allemaal doen alsof ouders nooit kinderen kunnen hebben die tot dit soort dingen in staat zijn, want de wereld bewijst het tegendeel. Dus ja, dat je ouder bent van een kind met dergelijk (risico op) problematiek kan gewoon écht realistisch zijn. Ik zou wensen dat ouders wat eerlijker naar zichzelf en hun kinderen konden kijken. Dus petje af voor jou to. Hoe verdrietig ook, je kijkt het niet weg.
Maar goed, met dat in het achterhoofd, is er misschien maar 1 ding wat je kind kan motiveren om wél hulp te accepteren en dat is als dat veilige net wegvalt. En jullie zijn dat veilige net, waartegen hij kan vechten en boksen en zijn diagnose weigert te accepteren. Maar hij heeft waarschijnlijk nog niet ervaren hoe het leven is als mensen (tijdelijk) hun handen van hem aftrekken. Niet echt, want dat doe je als ouder alleen in heel extreme situaties. Je hebt dit als plan (afgestemd met hulpverlening), niet omdat je hem echt de deur wijst. Maar dat betekent wel dat jullie zoon niet meer kan schoppen en afwijzen en zelf zijn handen moet gaan uitstrekken naar hulp als hij vooruit wil. Jullie handen worden iig weggeslagen. Maar hij heeft nog geen enkele notie wat het dan inhoudt als je iemand wegslaat die ook werkelijk wég gaat!
En verder, is het mogelijk dat er naast autisme ook nog comorbiditeit aanwezig is? Of kan autisme leiden tot sociopathie? Dat zijn vragen waar ik van een autisme expert of psychiater wel antwoord op zou willen krijgen.
Ik snap je angst, maar wil ook benadrukken dat de ontwikkeling echt nog wel een hele tijd door zal lopen.
Ik heb autisme en was met 17 jaar nog volop in de puberteit. Pas rond mijn 23e begon er iets van volwassenheid te komen.
En het proces van sociaal-emotioneel leren is daarna nog heel lang doorgegaan. Ik keek vandaag toevallig een film die ik al jaren niet had gezien, maar als twintiger en begin dertiger meerdere malen gekeken heb en ook erg goed vond. Dit klinkt vast bizar voor een niet autist maar: het viel me voor het eerst op tijdens een bepaalde scene dat een personage zich ongemakkelijk voelt, ook al glimlacht hij en gedraagt hij zich beleefd en gespeeld vrolijk. In het verleden had ik deze lichaamstaal verkeerd gelezen en dacht ik dat de boze bui van dit personage uit het niets kwam en hij extreme stemmingswisselingen had ofzo. Mind blown; het was opeens een hele andere film. 
Daarmee wil ik zijn gedrag niet bagatelliseren. Hij moet zeker wat met die boosheid. Hij moet hulp accepteren, want hij is duidelijk overvraagd en ongelukkig. Hoe je tot hem door kan dringen, daarop heb ik geen antwoord. Ik zou alleen nog niet te ver in de toekomst kijken. Concentreer je op wat jullie nu kunnen doen; hoe hij zich nu voelt; de sfeer bij jullie thuis.
Oh, nog wel een tip. Ik heb ook wel met hulpverleners in de clinch gelegen omdat ik een uitzonderlijk hoog IQ heb en gewoon veel slimmer ben dan de meeste psychologen. Toen ik jong was, kon ik daar totaal niet mee omgaan. Ga op zoek naar een therapeut die hem intellectueel en verbaal aankan, misschien iemand met ook veel ervaring met hb?
Iemand die intellectueel kan aansluiten bij zoon zou natuurlijk ergens fijn zijn, maar je wilt voorkomen dat het vanuit zoon een soort spelletje wordt wie er het best de ander onder de tafel kan lullen en daarmee punten scoren. Dan gaat het compleet voorbij aan de inhoud. Ik ben geen autisme expert, maar zou van dat soort verbale tennis ver weg proberen te blijven.
rionyriony schreef op 29-10-2024 om 15:44:
Lijkt mij toch gewoon een feit dat andere mensen soortgelijke gevoelens hebben als hij en niet een meninkje van die andere mensen die ze alleen maar hoeven op te geven zodat hij weer zijn rust heeft. Ik bedoel; als iemand verstandig is en een hoog i.q. heeft dan is dat een logica waar je niet onderuit kan.
Misschien dat hij jou uit kan leggen waar uit blijkt dat de andere mensen geen of minder gevoelens hebben.
Ben ik te simpel: trek je het niet aan maar zo begrijp ik dat.
Ja, als je slim genoeg bent kun je veel camoufleren/compenseren. Deze jongeman kan je vast ook heel precies en logisch vertellen dat andere mensen net zoveel gevoel hebben als hij. Maar het blijft daar ook bij. Het gaat niet vanzelf, het kost (soms veel) moeite en het is het vaak net niet helemaal.
Mijn man is wat ze noemen hoogfunctionerend autist. Heeft alle trucjes geleerd, de patronen van menselijk gedrag geanalyseerd en begrijpt verstandelijk zo'n beetje alles. Maar je merkt het toch. Bijvoorbeeld doordat hij zich niet écht voor kan stellen dat iets dat hij goed bedoelde, een ander kan kwetsen. Dat werkt gewoon niet in zijn hoofd, want hij bedoelde het goed. Dus is het goed.
Dus ja, je bent te simpel.
Dekbed schreef op 29-10-2024 om 14:51:
Zover bekend speelt er niks anders dan autisme. Onze zoon is tijdens het diagnostisch traject breed getest.
Wij zijn als ouders nog bij elkaar. We zijn nooit verhuisd, geen grote problemen. Een rustige jeugd. Wij hebben niet tegen elkaar of de kinderen geschreeuwd of ander agressief gedrag laten zien.
Zowel door ons als ouders als door de hulpverlening is gevraagd naar traumatische ervaringen maar zoon zegt dat er geen nare dingen gebeurd zijn.
Wij hebben drie kinderen. Al onze kinderen hebben autisme. Het zijn drie totaal verschillende kinderen. Deze zoon is de enige waarbij agressie speelt.
Kort gelden ben ik psychisch onderuit gegaan. Binnenkort heb ik een intake met een hulpverlener voor mezelf.
Trauma is niet altijd iets dat je je herinnert. Een natuurlijke manier om trauma te verwerken is het vergeten, en dan komt het pas weer boven wanneer je daar aan toe bent. Zo is bij mij een kleuterschool trauma pas op het hbo weer naar boven gekomen. Maar in de tussenliggende periode heeft het wel degelijk mijn gedrag beïnvloedt, besefte ik achteraf toen de herinnering terugkwam.
Dat betekent niet dat jouw zoon dan een trauma heeft. Maar dat je daar niet altijd achter kan komen, door het te vragen. Omdat iemand het mogelijk zelf niet eens weet.
Renmuis schreef op 29-10-2024 om 20:33:
Ik snap je angst, maar wil ook benadrukken dat de ontwikkeling echt nog wel een hele tijd door zal lopen.
Ik heb autisme en was met 17 jaar nog volop in de puberteit. Pas rond mijn 23e begon er iets van volwassenheid te komen.
En het proces van sociaal-emotioneel leren is daarna nog heel lang doorgegaan. Ik keek vandaag toevallig een film die ik al jaren niet had gezien, maar als twintiger en begin dertiger meerdere malen gekeken heb en ook erg goed vond. Dit klinkt vast bizar voor een niet autist maar: het viel me voor het eerst op tijdens een bepaalde scene dat een personage zich ongemakkelijk voelt, ook al glimlacht hij en gedraagt hij zich beleefd en gespeeld vrolijk. In het verleden had ik deze lichaamstaal verkeerd gelezen en dacht ik dat de boze bui van dit personage uit het niets kwam en hij extreme stemmingswisselingen had ofzo. Mind blown; het was opeens een hele andere film.
Daarmee wil ik zijn gedrag niet bagatelliseren. Hij moet zeker wat met die boosheid. Hij moet hulp accepteren, want hij is duidelijk overvraagd en ongelukkig. Hoe je tot hem door kan dringen, daarop heb ik geen antwoord. Ik zou alleen nog niet te ver in de toekomst kijken. Concentreer je op wat jullie nu kunnen doen; hoe hij zich nu voelt; de sfeer bij jullie thuis.
Oh, nog wel een tip. Ik heb ook wel met hulpverleners in de clinch gelegen omdat ik een uitzonderlijk hoog IQ heb en gewoon veel slimmer ben dan de meeste psychologen. Toen ik jong was, kon ik daar totaal niet mee omgaan. Ga op zoek naar een therapeut die hem intellectueel en verbaal aankan, misschien iemand met ook veel ervaring met hb?
Maar zou je uitzonderlijk hoge iq mischien niet de reden zijn dat je met psychologen in de clinch lag maar juist zoals je het voorbeeld met de film benoemde je niet snapte/zag toen wat ze bedoelde
Anoniemvoornu schreef op 30-10-2024 om 07:40:
[..]
Maar zou je uitzonderlijk hoge iq mischien niet de reden zijn dat je met psychologen in de clinch lag maar juist zoals je het voorbeeld met de film benoemde je, je het niet snapte/zag toen wat ze bedoelde
Wellicht tot op zekere hoogte, maar misschien anders dan jij bedoelt. Ik stond zeker niet open voor hun boodschap. Ik ben slecht in het lezen van lichaamstaal, maar verbaal juist heel sterk. Ook heel goed in logica, en dat waren deze psychologen niet altijd, terwijl ik de neiging had die logica overal op los te laten en altijd ook meta-analyses van het gesprek maakte. Het was voor mij heel frustrerend dat ze mij niet konden volgen & daarbij speelde ook het feit dat ik wist dat ik (op dat gebied) slimmer was en daarom niets van ze aan wilde nemen. Het lag dus zeker ook aan mij en mijn onkunde en onwil om me aan te passen. Maar niet omdat ik het niet begreep. Net zoals dat het vaak lastig is voor iemand van gemiddelde intelligentie om een gelijkwaardig en goed gesprek te voeren met iemand die zwakbegaafd is, vraagt het voor iemand die uitzonderlijk hoogbegaafd ook aanpassingsvermogen om met iemand met een gemiddelde intelligentie van gedachten te wisselen. Dat had ik als jonge en puberende autist helemaal niet, en ik had ook niet het vermogen om verschillende soorten intelligentie te waarderen. De wereld was zwart-wit, en mensen waren slim of dom. Toen ik een psycholoog kreeg die zelf hoogbegaafd was en mee kon komen met mijn analyses ging het beter. Misschien geldt dat voor de zoon van TO ook.
Misschien is dit bij iedereen allang bekend, maar toch: vziw is het Leo Kannerhuis in Amsterdam gespecialiseerd in de problematiek van hoogbegaafde autisten.
De meeste mensen met autisme zijn niet geweldadig naar anderen. Verkijk je dus niet op verhalen van "mijn buurman's zus kent iemand met autisme die.."
Er zijn helaas genoeg niet autistische mannen die hun vrouwen mishandelen of hun buren het leven zuur maken door steeds keiharde muziek te draaien etc. De meeste mensen die oorlogen beginnen zijn mannen die niet autistisch zijn. Dit om te relativeren.
Je zou voor jezelf en hem rustweken instellen, waarbij je niet met zijn issues bezig bent. Je zet nu veel druk op jezelf maar onbedoeld waarschijnlijk ook op hem om "iets" te doen om hem "beter te maken". Natuurlijk moet je wel reageren als er accuut iets gebeurt, maar ga niet steeds praten met hem erover, dingen online opzoeken over wat een autistische man twee provincies verder tegen zijn buren deed en hem constant vragen hoe het gaat. Ik denk dat hij juist ook overvraagd wordt door iets te moeten met zijn problematiek.
Focus je op je andere kinderen tijdens deze rustweken. Ga leuke dingen met hen doen en kijk wat hen bezig houdt
Ik mis de andere kinderen namelijk wel in dit verhaal en denk dat je jezelf ook een beetje gek maakt door steeds worst case scenario's op te zoeken over hem ipv met je gezin in zijn geheel bezig te zijn. Juist dat je de andere kinderen niet noemt, lijkt me denken dat je er bijna obsessief mee bezig bent en dat is voor niemand goed. Dus neem een stapje terug en probeer te relativeren door aandacht te verleggen.
Je lijkt me een heel lief mens en wens je het allerbeste.
Er zijn mensen met agressieproblematiek, zowel met als zonder autisme of andere stoornis. Die mensen zijn allemaal iemands kind. Niemand wil zijn kind op die manier in het nieuws zien. Toch gebeurt dat soms.
Ik ken meerdere volwassen mannen met autisme die niet in staat zijn tot zelfreflectie. Alles ligt altijd aan iets of iemand anders.
Ik vind dat irritant en lastig om mee om te gaan. Maar ik heb zelf ook autisme en ik heb weer andere dingen die niet lukken en waarop ik niet of nauwelijks leerbaar ben.
Kun je erkennen dat dingen heel stom en oneerlijk zijn maar het gedrag wel begrenzen?
Of begrijpt hij helemaal niet wat het probleem is van agressief gedrag? Heeft hij last van de gevolgen?
Verder wil ik je zoon nog meegeven; autisme is zwaar en soms ook echt helemaal ruk. Het accepteren is ontzettend moeilijk. Maar het niet accepteren en blijven schoppen tegen alles en iedereen en ten onder gaan aan je eigen te hoge verwachtingen en de daaropvolgende teleurstelling is nog zwaarder. Been there, doing that (het is en blijft work in progress).
Renmuis schreef op 30-10-2024 om 08:09:
[..]
Wellicht tot op zekere hoogte, maar misschien anders dan jij bedoelt. Ik stond zeker niet open voor hun boodschap. Ik ben slecht in het lezen van lichaamstaal, maar verbaal juist heel sterk. Ook heel goed in logica, en dat waren deze psychologen niet altijd, terwijl ik de neiging had die logica overal op los te laten en altijd ook meta-analyses van het gesprek maakte. Het was voor mij heel frustrerend dat ze mij niet konden volgen & daarbij speelde ook het feit dat ik wist dat ik (op dat gebied) slimmer was en daarom niets van ze aan wilde nemen. Het lag dus zeker ook aan mij en mijn onkunde en onwil om me aan te passen. Maar niet omdat ik het niet begreep. Net zoals dat het vaak lastig is voor iemand van gemiddelde intelligentie om een gelijkwaardig en goed gesprek te voeren met iemand die zwakbegaafd is, vraagt het voor iemand die uitzonderlijk hoogbegaafd ook aanpassingsvermogen om met iemand met een gemiddelde intelligentie van gedachten te wisselen. Dat had ik als jonge en puberende autist helemaal niet, en ik had ook niet het vermogen om verschillende soorten intelligentie te waarderen. De wereld was zwart-wit, en mensen waren slim of dom. Toen ik een psycholoog kreeg die zelf hoogbegaafd was en mee kon komen met mijn analyses ging het beter. Misschien geldt dat voor de zoon van TO ook.
Ik had een heel uitgebreid stuk over hoe heel veel van je denkwijze niets met intelligentie te maken heeft maar dat is logisch natuurlijk , je was een puber en hebt autisme. Ik denk dat jouw stuk beter past bij to haar situatie als dat ik zou toe kunnen voegen en ik hoop dat to haar zoon ook diezelfde groei doormaakt
Heftig TO .
Weet je zeker dat er geen middelen gebruik is ?
Bedankt voor alle reacties. Interessant om verschillende manieren van er naar kijken te lezen.
Ik lees de reacties en ga er even over nadenken voor ik ga reageren.
Eerste een paar vragen beantwoorden.
De reden dat ik hier alleen over deze zoon schrijf is dat dit topic over hem en de problemen waar we met hem tegen aan lopen gaat. In het echte leven besteed ik ook veel tijd en aandacht aan de andere kinderen.
In dit topic schrijf ik over de problemen van onze zoon irl zorgen we er bewust voor dat we zo vaak mogelijk positieve aandacht en gezellige momenten creëren.
In een reactie werd voorgesteld om het veilige net van thuis weg te halen zodat hij voelt dat zijn gedrag consequenties heeft.
Voor mezelf lijkt het me een opluchting als mijn zoon elders zou wonen. Het is regelmatig heel zwaar om met hem in huis te wonen. Soms een uitputtingsslag. Toch wil ik hem niet dwingen uit huis te gaan. Mijn gevoel zegt dat de veiligheid van thuis en ons als ouders heel belangrijk is voor onze zoon. Ik denk dat ouders die er voor hem zijn juist nu hij het heel moeilijk heeft een beschermende factor is die misschien zal helpen zijn ontwikkeling de goede kant op te buigen. Ik ben bang dat als wij hem afwijzen dat een soort genade klap zal zijn die alle positieve gevoelens die hij nog over zichzelf heeft kapot zal maken.
Ik weet zo goed als zeker dat er geen middelen gebruik speelt. Zoon is veel thuis. Wij weten als ouders bijna altijd waar hij is. Hij is open over wat hij doet. Hij vertelt veel over wat hij doet en wat hem bezig houdt. Ik denk niet dat hij zo iets belangrijks geheim zou kunnen en willen houden. Zijn sterke gevoel van eerlijk zou hem in de weg zitten. Ook hebben we inzage in zijn bankrekening en kunnen we zien waar hij zijn geld aan uitgeeft.
Ik denk niet dat mijn zoon zich bewust slimmer voelt dan de hulpverleners. Ik zie zijn gedrag niet als onwil of opstandigheid maar als onvermogen. Een probleem dat bij mijn zoon speelt is dat iets verstandelijk begrijpen niet het zelfde is als het emotioneel begrijpen, en al helemaal niet hetzelfde als kunnen toepassen. Zoon zelf denkt vaak dat als hij iets verstandelijk begrijpt het voldoende is. Als het dan niet werkt is het niet goed, en is dus de hulpverlener die het besprak niet goed. Tegelijk heeft hij niet het geduld om te luisteren naar een uitgebreide stap voor stap uitleg, want hij snapt al wat ze willen zeggen.
Hij is niet in staat tot emotieregulatie. Er is een grote kloof tussen zijn verstandelijke vermogens en zijn emotionele en sociale ontwikkeling. Nu hij ouder is wordt hij overvraagd door de verwachtingen vanuit de maatschappij. Voor mij voelt het alsof een basisschoolkind moet functioneren in de wereld van een jongvolwassene. Vanuit een gevoel normaal te willen zijn vindt onze zoon het moeilijk om begeleiding en hulp te accepteren. Hij vindt dat hij het net als iedereen zelf moet kunnen. Hulp accepteren staat voor hem gelijk als falen.
Vervolgens raakt hij overvraagd en overweldigd, en dit leidt tot meltdowns. De meltdowns zien er uit als agressie en onacceptabel gedrag waardoor er nog meer problemen ontstaan, die weer leiden tot meer overvraging. En zo zit hij vast in een negatieve cirkel.
Als ouders weten we niet hoe wij hem hier tegen kunnen beschermen of bij kunnen helpen.
Ik heb hier beroepsmatig mee te maken gehad en herken jouw machteloosheid. Jouw omgeving heeft helaas niet de kennis om dit te kunnen begrijpen. Ik zou je aanraden om niet met iedereen hierover te praten. Mensen die dichtbij staan kan je tijdens een rustig gesprek aangeven "dit komt waarschijnlijk niet meer goed. Hij heeft een stoornis namelijk autisme. Ik vind het vervelend dat jij nu deze reactie geeft".
Wat ik zou aanraden is een mentor en bewindvoerder aanstellen. Een curator is nog beter maar dat is veel lastiger om voor elkaar te krijgen bij de rechtbank. Op die manier zijn er professionals betrokken om beslissingen te nemen. Ook kan je melding maken bij het wijkteam waar hij woont. Ookal wil hij zelf nog geen hulp. Dan is men op de hoogte.