Zorgen over gedrag autistische zoon naar andere mensen
Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn jongvolwassenen zoon met autisme. Het is een zorg waarover ik in het echt leven moeilijk over kan praten. Mijn zoon laat veel agressief gedrag zien. Als ik daar over probeer te praten met mensen die geen ervaring hebben met autisme reageren mensen ongemakkelijk, bagatelliserend, of juist veroordelend.
Mijn zoon heeft veel problemen op het gebied van sociaal functioneren. Hij heeft moeite met inlevingsvermogen en theorie of mind . Hij is niet in staat te zien dat andere mensen ook een innerlijke wereld van gevoelens en gedachten hebben net als hij dat heeft. Hij is niet in staat om te begrijpen dat ander mensen ook redenen en argumenten hebben voor hun meningen en gedrag. Hierdoor vindt zichzelf beter dan anderen. Tijdens meningsverschillen vindt hij dat hij gelijk heeft en de ander ongelijk. Zijn denkpatronen zijn zwart-wit en rigide. Hij is niet in staat tot zelf reflectie.
Hij kan gedrag van mensen niet voorspellen en komt regelmatig terecht in conflicten die voor hem totaal onverwacht zijn. Hierdoor voelt hij zich onterecht behandeld.
In zijn beleving wordt hem veel onrecht aangedaan.
Zijn basis emotie lijkt boosheid te zijn. Hij is erg dwingend in zijn gedrag. Hij probeert de wereld om zich heen te controleren door intimiderend en agressief gedrag. Overprikkeling en overvraging leidt tot meltdowns die eruit zien als woede-uitbarstingen.
Als hij zich slecht behandeld voelt door iemand roept dit veel woede op. Deze woede blijft lang hangen en leidt regelmatig tot wraakacties.
Ik weet dat zijn gedrag voortkomt uit zijn autisme. Zowel mijn zoon als wij als ouders hebben al een aantal jaar hulpverlening. De hulpverlening aan mijn zoon verloopt moeizaam omdat hij de diagnose autisme niet accepteert. Hulpverleners kunnen hem moeilijk bereiken. Hij is al een paar jaar op een leeftijd dat hij zelf gemotiveerd moet zijn voor de hulpverlening.
Mijn zoon heeft een heel hoog IQ en is verbaal sterk. Hij komt in eerste instantie veel beter over dan hij is. Emotioneel is hij kwetsbaar.
Mijn zorg is dat mijn zoon later geweld zal gebruiken tegen andere mensen. Ik ben bang dat hij een eventuele partner zal mishandelen, of bijvoorbeeld terecht zal komen in een burenruzie waarin hij degene is die zijn buren terroriseert.
Soms lees ik een krantenartikel over een man met autisme die een misdaad heeft gepleegd en dan ben ik bang dat mijn zoon op een dag zijn opgebouwde frustratie, afwijzing en faalervaringen om zal zetten in woede en een ernstige misdaad zal plegen.
Ik vind het heel erg om dit soort dingen over mijn eigen kind te denken, laat staan te zeggen of op te schrijven. Ik houd van mijn zoon, maar ik zie hoe hij zich gedraagt en ondanks de hulpverlening is het niet verbeterd.
Zijn hier ouders die ook te maken hebben met een kind dat agressief gedrag laat zien.
Hoe zijn jullie mee omgegaan?
MamaE mijn zoon weet heel goed wat hij zou willen doen. De HBO opleiding waar hij mee bezig was is de opleiding die hij al van jongs af aan wil doen.
Wat Iesstof betreft is hij in staat om de opleiding te doen. Helaas lukt het hem niet om om te gaan met alle bijkomende zaken. Het is nu nog niet duidelijk of hij op termijn wel in staat zal zijn om deze opleiding te volgen.
De stress zal eerst moeten zakken. Op dit moment is hij niet in staat om te kijken naar wat hij nodig heeft om een opleiding te kunnen volgen en wat hij dus moet leren.
Misschien zal onze zoon ondanks zijn hoge IQ niet in staat zijn een opleiding te volgen en te werken in een (reguliere) baan. Dit is een optie waar we helaas rekening mee moeten zullen gaan houden.
Net als dat de mogelijkheid dat onze zoon misschien nooit zelfstandig zal kunnen wonen reëel begint te worden.
We weten dat onze zoon nog jong is en dat zijn hersenen nog een aantal jaar doorgroeien, maar als we kijken naar zijn ontwikkeling zien we dat hij heel kwetsbaar is en op een aantal gebieden heel veel jonger dan zijn kalender leeftijd.
AnnaPollewop schreef op 09-11-2024 om 17:30:
[..]
Dus je weet al wat het probleem is, nl dat hij overvraagd wordt, maar dan wil je er extra hulpverlening tegenaan gooien (dat is dus een nog hogre belasting met nog meer eisen) omdat je zelf allerlei angstvisioenen hebt voor zijn toekomst?
Als jij al geen vertrouwen in hem hebt, hoe moet dat voor hem voelen? Leuk hoor, nooit voldoende zijn. Altijd tekort schieten, is het niet nu, dan wel in de toekomst want dat verwacht je moeder van je.
Als je nou eens gewoon van hem houdt, ophoudt naar alle tekortkomingen te kijken en alvast een hele zwarte toekomst te voorspellen, en hem de ruimte geeft om zelf zijn weg in het leven te vinden. Met jouw steun als hij daar behoefte aan heeft, maar niet met jouw vergrootglas om elk foutje te ontdekken en zonder al die beren op de weg te voorspellen.
Jij kijkt erg negatief naar autisme. Geen wonder dat je zoon niet in dat hoekje gedrukt wil worden.
Er zijn ook heel erg veel mensen met autisme die zich prima redden, die leuke mensen zijn, leuke ouders, goede banen hebben. Breng hem daar liever eens mee in aanraking. Of beter nog, maak zelf eens kennis met wat ASSers. Het zijn net mensen.
jouw reactie vind ik erg shockerend, en zelfs gemeen. Ik vraag me af of je zelf autisme hebt, en misschien ook moeite met de diagnose? Als dat niet zo is, dan nog begrijp ik niet waarom je niet ziet dat juist deze ouders zo enorm betrokken en juist daardoor hier realistisch in staan. Jouw kwetsende reactie voegt namelijk helemaal niets toe.
@ Dekbed, fijn je reactie, en ook over de hulpverlening en jullie twijfels hierover. Ik had al eerder gereageerd, en ook toen had ik mijn twijfels over deze hulpverleners. Ik weet uit ervaring dat het vaak niet helpt als hulpverleners niet de juiste snaar weten te raken, en dan maar bezig zijn met pappen en nathouden. Ik zeg niet, want ik ken ze niet natuurlijk, dat zij dat ook doen, maar uit jouw berichten maak ik op dat dit wel speelt. Zo kom je geen steek verder. Het belangrijkste is, dat je zoon uiteindelijk gaat inzien dat hij autisme heeft en daar begeleiding bij nodig heeft. En die weg weten deze hulpverleners niet in te slaan kennelijk. Ik hoop echt dat er misschien, samen met de huisarts of evt psycholoog, een andere hulpverlener gevonden kan worden. Anders gaat hij steeds meer vastlopen in zichzelf, en frustraties lopen dan nog meer op. Met de juiste hulp kan hij tot inzichten komen, en wat meer rust krijgen. Dat verdient hij, en jullie ook. Veel sterkte, ik heb bewondering voor de manier hoe open je hierover bent.
Diyer schreef op 10-11-2024 om 09:33:
Wat een nare reactie Annapollewop. Je hebt er je geheel eigen draai aan gegeven en legt de simpele oplossing op to's bordje: had ze maar iets positiever moeten zijn, had ze hem maar meer zelfvertrouwen moeten geven. Zou ze maar 'gewoon' van haar kind houden. Kortom, haar schuld dat hij zich zo gedraagt.
Dat deze jongeman al een weg aan hulpverlening achter de rug heeft, dat hulpverleners hun zorgen hebben uitgesproken of moeder wel veilig is bij haar zoon, dat sla je maar gewoon even over. Bah, naar hoor.
Hoe gaat het to? Heb je je eerste gesprek bij de hulpverlener (die je voor jezelf hebt gezocht om een beetje staande te blijven) gehad? Ik hoop dat je hier steun aan ervaart, want het is loodzwaar waar je inzit
OK, een andere kijk wordt niet gewaardeerd. Ook goed.
AnnaPollewop schreef op 11-11-2024 om 08:03:
[..]
OK, een andere kijk wordt niet gewaardeerd. Ook goed.
Weet je wat storend is? Dat je met je ongefundeerde mening een topic komt binnenwandelen en niet eens de moeite lijkt te hebben genomen om te lezen wat de to schrijft. En als je zoiets doet bij een topic over auto's, is dat geen probleem. Maar hier gaat het om iemand wiens zorgen zeer groot zijn en al jarenlang hulpverlening is betrokken.
Ik meende al voor haar toelichting op jouw reactie te hebben gelezen dat in haar gezin meerdere gezinsleden autisme hebben en dan schrijf je als "andere kijk" dat ze zich misschien wat meer moet verdiepen in autisme. Hoe verzin je het om dit te schrijven?
Jouw andere kijk is niet vanuit interesse in to of haar zoon, want dan zou je je verdiepen in wat ze schrijft. Je wil gewoon graag een mening geven, eventjes een podium claimen, zónder rekening te houden tegen wie je je uitspreekt en wat de geschiedenis is die erachter zit. Dit is gewoonweg aanstootgevend. Daar valt weinig anders van te maken.
"Er is al zoveel (gespecialiseerde) hulpverlening ingezet zonder
resultaat. Sterker nog het gaat alleen maar slechter. De agressie is de
afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Dit zorgt ervoor dat ik de hoop
begin te verliezen en bang begin te worden voor de toekomst. Ook voelt
het voor mij heel heftig en verdrietig dat mijn kind waar ik zoveel van
houd wordt gezien als een moeilijke casus. Hulpverleners bevragen mij
over mijn veiligheid."
To, ik denk dat je zorgen over hulpverlening terecht kunnen zijn. Wat ik al schreef, hulpverlening is naar mijn ervaring regelmatig niet in staat om écht ondersteunend te zijn en kunnen de boel zelfs erger maken.
Je kúnt er veel baat bij hebben, als je met een partij te maken hebt die daadwerkelijk veel ervaring heeft in jullie specifieke situatie. Maar dat vraagt om zeer betrokken en ervaren professionals en is het een lange zoektocht om het kaf van het koren te scheiden. Dan ben je jaren verder en regelmatig is de problematiek al behoorlijk geëscaleerd. Ik adviseer je idd om goed kritisch te blijven. Ik denk ook dat je je kritische vragen moet blijven stellen. Ik zou je zorgen naar deze hulpverleners uitspreken. Dat je merkt dat ze erg gericht zijn op de verhalen van zoon en je je afvraagt wat hij kan halen uit constant bevestigd te worden in zijn manieren van denken en oordelen? Ze jagen hem dan idd misschien niet weg (uiteraard ook belangrijk), maar dragen niet bij aan acceptatie van zijn diagnose. Laat het hen maar aan jou uitleggen en kijken of ze je op een of andere manier je zorgen kunnen wegnemen.
Verder vroeg ik me af of er een steungroep is voor ouders met kinderen met agressie en/of gedragsproblematiek (gebaseerd op autisme). Ik denk dat je misschien veel zou kunnen hebben aan ervaringen van ouders die dezelfde route lopen. Want misschien zijn zij juist de mensen die de ervaringen hebben (juist op gebied van hulpverlening) en jullie als gezin kunnen helpen. Herkenning en steun is juist zó belangrijk.
Dit kan je ook vragen aan hulpverlening. Misschien kunnen zij de eerste verwijzers zijn richting steun. Ik denk dat op dit forum gewoonweg te weinig kennis is van de specifieke problemen die jullie ervaren. Waarmee je vooral ook echt van je af moet blijven schrijven. Ik zeg het niet om je hier weg te jagen. Van je afschrijven kan al heel fijn zijn. Maar ik zou het zo fijn voor je vinden als je ook kennis aangereikt krijgt waar je écht wat aan hebt. Iets wat aansluit voor jou en je zoon. En dat is hier bijna niet aanwezig.