Steeds clashes met dochter (19)
De laatste tijd heb ik steeds clashes met mijn dochter. Ze geeft aan uit huis te willen en niet meer thuis te willen zijn. Ik ben alleenstaande moeder en werk.
Dit jaar ben ik vrij veel weg geweest waardoor ze het gevoel heeft dat het huis van haar is. Het is enorm lastig om nu weer de rolverdeling te vinden. Zij gedraagt zich als de ‘ moeder’ en dat accepteer ik niet.
Ik weet gewoon niet meer wat te doen om te voorkomen dat onze relatie verslechtert en ze met ruzie het huis uit gaat
Roos55 schreef op 10-12-2023 om 09:29:
[..]
Waarom is het lastig om haar als volwassene te zien ?
Ik denk, maar ik ben TO niet, omdat je uiteindelijk toch niet twee gelijken bent. Uiteindelijk ben je als moeder toch anders verantwoordelijk voor de relatie dan als dochter. Dus enerzijds moet je je volwassen kind ruimte en autonomie gunnen, anderzijds kun je niet de verwachtingen hebben die je van een andere volwassene zou hebben die niet je kind is (tenzij die andere volwassene ook zoveel jonger is, dan wordt het nog ingewikkelder).
Wij vonden (en vinden) het eigenlijk niet altijd zo makkelijk, de omgang met volwassen kinderen die nog thuis wonen. Zolang je kinderen pubers zijn word je ongeveer platgegooid met boeken en adviezen etc over hoe ermee om te gaan, maar zijn ze eenmaal 17 of 18 dan zou het allemaal wel vanzelf moeten gaan, of zo? Terwijl er dan echt ook nog wel wat uitdagingen volgen. Ze zijn eigenlijk nog niet af, en als ze gaan studeren en op kamers dan zie je dat allemaal niet zo maar als ze om je heen zijn dan krijg je alle groeistuipen luid en duidelijk mee. En moet je zelf ook weer flink mee veranderen, net als tijdens hun puberteit.
De tijd dat iedereen met 18 uit huis gaat naar huwelijk of studie is toch wel voorbij zou ik denken, maar je moet het dan allemaal maar zelf uitzoeken. Terwijl er meestal nog een flink stuk is af te leggen tot ze niet meer ineens voor je neus staan want opleiding mislukt, relatie verbroken, baan kwijt, ziek of verward of overspannen, etc.
Ik zag dat vroeger thuis wel, ook bij de neven en nichten van mijn generatie, en nu ervaar ik het als ouder zelf.
Hoe dat was toen mijn ouders jong waren, dat weet ik helaas niet.
Inderdaad, ik vind de omgang met mijn volwassen kinderen heel moeilijk. Babies peuters, kleuters, zelfs pubers...de spelregels waren vrij helder. Maar "volwassen" "kinderen" hoe moet ik daarmee omgaan? Wat wordt er van mij verwacht, wat kan ik van hen verwachten? Heel lastig.
Poezie schreef op 10-12-2023 om 15:28:
Ik heb zelf geen dochter maar van horen zeggen van een vriendin vertoonde haar dochter op die leeftijd ook dit gedrag. Als ze thuiskwam van haar werk zat haar dochter bijvoorbeeld op de plek op de bank waar zij altijd graag zit. Of dochter zat uitgebreid en hardop te bellen en te lachen en verwachtte van haar moeder dat ze dan stil was. Dan voel je je in je eigen huis niet meer thuis.
Ik begrijp echt dat er dingen lastig zijn en ben benieuwd waar ik nog tegenaan ga lopen in de toekomst. Ik vind alleen wel dat stuk van niet thuis voelen in je eigen huis soms wel lastig. Het is ook het thuis van je kind. Natuurlijk moet kind zich ook aan afspraken houden en bellen in je eigen kamer/ op de gang kan daarbij horen. Maar geldt dat dan ook voor moeder? Of mag die het andersom wel van dochter verwanten dat ze stil is tijdens het bellen. Ik zeg niet dat het in jouw voorbeeld zo is maar ik merk in mijn omgeving dat het soms zo is dat het het huis is van ouders dus dat kinderen zich meer moeten aanpassen dan de ouders. Dat klopt in mijn ogen niet helemaal.
en dat kind op het plekje van moeder zit als moeder is werken moet toch ook kunnen? Ik moet dan een beetje denken aan Sheldon van de big bang theory
duizel schreef op 11-12-2023 om 03:17:
[..]
Ik begrijp echt dat er dingen lastig zijn en ben benieuwd waar ik nog tegenaan ga lopen in de toekomst. Ik vind alleen wel dat stuk van niet thuis voelen in je eigen huis soms wel lastig. Het is ook het thuis van je kind. Natuurlijk moet kind zich ook aan afspraken houden en bellen in je eigen kamer/ op de gang kan daarbij horen. Maar geldt dat dan ook voor moeder? Of mag die het andersom wel van dochter verwanten dat ze stil is tijdens het bellen. Ik zeg niet dat het in jouw voorbeeld zo is maar ik merk in mijn omgeving dat het soms zo is dat het het huis is van ouders dus dat kinderen zich meer moeten aanpassen dan de ouders. Dat klopt in mijn ogen niet helemaal.
en dat kind op het plekje van moeder zit als moeder is werken moet toch ook kunnen? Ik moet dan een beetje denken aan Sheldon van de big bang theory
Ik ben het je eens dat kinderen ook een plek hebben en hun ruimte moeten innemen. Er is echter een grens. Voor je het weet, eigenen ze zich alles toe en ben je een gast in je eigen huis. En zo voelen zij dat ook weer.. het is uitdaging iedereen blij te maken
AnnaZ schreef op 12-12-2023 om 10:14:
[..]
Ik ben het je eens dat kinderen ook een plek hebben en hun ruimte moeten innemen. Er is echter een grens. Voor je het weet, eigenen ze zich alles toe en ben je een gast in je eigen huis. En zo voelen zij dat ook weer.. het is uitdaging iedereen blij te maken
Ik begrijp dat woord grens niet? Ik zie het huis net zoveel van man en mij als van kinderen en mij. Bij mijn man is er toch ook geen grens? We zijn gewoon met zijn allen huisgenoten van elkaar en samen laten we dit ‘bedrijfje’ draaien. Zo heb ik ze daarin ook opgevoed zodat ze hoe ouder ze werden hoe meer taken ze ook deden. En man en ik hebben in huishouden verdeeld wat we het ‘leukst’ vinden (zijn er allebei geen fan van) en kinderen doen ook wat ze het ‘leukst’ vinden.
absor schreef op 12-12-2023 om 10:18:
[..]
Ik begrijp dat woord grens niet? Ik zie het huis net zoveel van man en mij als van kinderen en mij. Bij mijn man is er toch ook geen grens? We zijn gewoon met zijn allen huisgenoten van elkaar en samen laten we dit ‘bedrijfje’ draaien. Zo heb ik ze daarin ook opgevoed zodat ze hoe ouder ze werden hoe meer taken ze ook deden. En man en ik hebben in huishouden verdeeld wat we het ‘leukst’ vinden (zijn er allebei geen fan van) en kinderen doen ook wat ze het ‘leukst’ vinden.
Een grens kan zijn dat een kind eisen gaat stellen die niet te verenigen zijn met je eigen wensen, zoals dat je niet aanwezig bent in de huiskamer als kind daar wil zitten, of een andere ruimte die niet de kamer van het kind is en waar je zelf graag in- en uit wil lopen zonder toestemming te vragen. Of kind eist dat je iets voor kind doet, wat niet uitkomt (nu die was). Of nooit je muziekoefeningen mag doen als kind thuis is zonder er door kind met deuren gesmeten wordt. Dan moeten er afspraken gemaakt worden om iedereen tegemoet te komen. Als kind daar geen zin in heeft omdat het de bokkenpruik op heeft, is dat soms erg lastig. Gedragen als een volwassen huisgenoot met taken, en rekening houden met anderen, moeten ze soms leren, ook al heb je ze dat geleerd toen ze jonger waren, gek genoeg. Been there, done that. Gelukkig werd het in mijn geval beter toen kind ouder werd.
Auwereel schreef op 12-12-2023 om 12:22:
[..]
Een grens kan zijn dat een kind eisen gaat stellen die niet te verenigen zijn met je eigen wensen, zoals dat je niet aanwezig bent in de huiskamer als kind daar wil zitten, of een andere ruimte die niet de kamer van het kind is en waar je zelf graag in- en uit wil lopen zonder toestemming te vragen. Of kind eist dat je iets voor kind doet, wat niet uitkomt (nu die was). Of nooit je muziekoefeningen mag doen als kind thuis is zonder er door kind met deuren gesmeten wordt. Dan moeten er afspraken gemaakt worden om iedereen tegemoet te komen. Als kind daar geen zin in heeft omdat het de bokkenpruik op heeft, is dat soms erg lastig. Gedragen als een volwassen huisgenoot met taken, en rekening houden met anderen, moeten ze soms leren, ook al heb je ze dat geleerd toen ze jonger waren, gek genoeg. Been there, done that. Gelukkig werd het in mijn geval beter toen kind ouder werd.
Als je de 'eisen' van een kind ombuigt tot verzoeken en daarmee de achterliggende behoeften ophaalt dan kom je ook bij die afspraken waarin iedereen tegemoet wordt gekomen. 'Jij wilt graag...., omdat...'. Is het niet gewoon dat je (net zoals je dit met alle volwassenen, thuis, op je werk, of waar dan ook) dat je tot oplossingen of compromis komt, waarin aan behoeften wordt tegemoet gekomen. Mee eens dat kinderen dit ook moeten leren, maar dat zullen ze automatisch oppikken als jij als volwassenen ook geen 'eisen' uit je autoriteit stelt.
Auwereel schreef op 12-12-2023 om 12:22:
[..]
Een grens kan zijn dat een kind eisen gaat stellen die niet te verenigen zijn met je eigen wensen, zoals dat je niet aanwezig bent in de huiskamer als kind daar wil zitten, of een andere ruimte die niet de kamer van het kind is en waar je zelf graag in- en uit wil lopen zonder toestemming te vragen. Of kind eist dat je iets voor kind doet, wat niet uitkomt (nu die was). Of nooit je muziekoefeningen mag doen als kind thuis is zonder er door kind met deuren gesmeten wordt. Dan moeten er afspraken gemaakt worden om iedereen tegemoet te komen. Als kind daar geen zin in heeft omdat het de bokkenpruik op heeft, is dat soms erg lastig. Gedragen als een volwassen huisgenoot met taken, en rekening houden met anderen, moeten ze soms leren, ook al heb je ze dat geleerd toen ze jonger waren, gek genoeg. Been there, done that. Gelukkig werd het in mijn geval beter toen kind ouder werd.
Je spreek toch af gelijke monniken gelijke kappen? Woonkamer is gewoon een gezamenlijke ruimte en wil je privacy dan is dat je slaapkamer. Geldt voor kinderen én voor ouders. Als ouder is de woonkamer ook niet alleen van jezelf.
En mbt muziek; ook daar is het belangrijk om afspraken te maken. Ik kan me voorstellen dat je gewoon afspreekt hoe laat je de vingeroefeningen gaat doen op je piano en niet zo maar ineens als je zin heb. Ook dat geldt toch voor alle huisgenoten.
Een kind wat eist is vaak een spiegel. Waarschijnlijk is er van dat kind ook vaak wat geeist. Kind denkt dat het is hoe dat gaat. Als je allebei niets eist van elkaar is dat de oplossing.
absor schreef op 12-12-2023 om 13:55:
[..]
Je spreek toch af gelijke monniken gelijke kappen? Woonkamer is gewoon een gezamenlijke ruimte en wil je privacy dan is dat je slaapkamer. Geldt voor kinderen én voor ouders. Als ouder is de woonkamer ook niet alleen van jezelf.
En mbt muziek; ook daar is het belangrijk om afspraken te maken. Ik kan me voorstellen dat je gewoon afspreekt hoe laat je de vingeroefeningen gaat doen op je piano en niet zo maar ineens als je zin heb. Ook dat geldt toch voor alle huisgenoten.
Een kind wat eist is vaak een spiegel. Waarschijnlijk is er van dat kind ook vaak wat geeist. Kind denkt dat het is hoe dat gaat. Als je allebei niets eist van elkaar is dat de oplossing.
Hier ben ik het mee eens.
Je maakt afspraken waar je elkaar aan kunt houden. In de tijd dat ik nog thuis woonde maar wel al studeerde werd ik er niet blij van als mijn moeder haar muziekoefeningen deed terwijl ik probeerde te leren voor mijn tentamens. Dat gaf ik dan aan en daar hield mijn moeder rekening mee. Mijn moeder werd er niet bij van als ik zonder aankondiging op zaterdagavond allemaal vrienden uitnodigde zodat mijn moeder het idee had dat ze niet meer lekker onderuit gezakt voor de tv kon zitten. Daar hadden we afspraken over en hielden we rekening mee.
Hetzelfde voor heel veel andere dingen (eet je niet mee of eet je na, prima maar laat het weten enz enz).
Ik was blij toen ik uit huis ging en dat rekening houden niet meer zo hoefde. Mijn ouders ongetwijfeld ook maar het was zeker niet onleefbaar.
Ik hield echt rekening met de kinderen, vragen wanneer het uitkomt, maar toch ging het wel mis. Als je denkt, ha, mama is niet thuis,ik ga fijn loungen in de huiskamer en mama blijkt toch thuis te zijn, om dan de trap op te stampen en met de deur te smijten omdat je moeder in de woonkamer gaat zitten, maakte dat ik me soms niet thuisvoelde in eigen huis.
Dit bleek een fase, kinderen proberen ook wel eens ruimte te claimen die hun niet toekomt (mama mag niet in de huiskamer zijn als ik daar zit) en dan is grenzen stellen, in overleg, een goed idee. Maar dat dan iedereen zich ook aan die grenzen houdt. Dat geldt ook voor ouders, uiteraard.
AnnaPollewop schreef op 10-12-2023 om 19:59:
[..]
Is ook knap lastig. Toen mijn dochter die leeftijd had dacht ik maar aan een bijenkorf, twee koninginnen in een korf werkt niet goed. We zaten samen om dezelfde plek te vechten.
Onze relatie werd een stuk beter toen ze uit huis ging om te logeren (en nu mis ik haar vaak, zo gaat dat…).
Ik begrijp niet zo goed waarom een thuiswonend kind de 'plek' wil innemen vd ouder. Je wéét toch dat het jouw thuis is zolang je onder je ouders dak woont, maar niet JOUW huis is? Ik vind dat een soort misplaatst koekoeksgedrag en eerlijk gezegd vrij respectloos naar de ouders die je hebben opgevoed. Heb je dan niet iets teveel ruimte gekregen en als ouder te vaak geroepen 'het is ook jouw huis hoor'. Noem me streng, maar ik heb dat nooit gevonden. Ik deel(de) mijn huis met mijn kinderen. Mijn huis was hun thuis. Maar nooit HUN huis, het bleef MIJN huis. Ik betaalde de rekeningen en het valt niet door hen te claimen, op te eisen of wat dan ook in die strekking.
Diyer schreef op 12-12-2023 om 18:08:
[..]
Ik begrijp niet zo goed waarom een thuiswonend kind de 'plek' wil innemen vd ouder. Je wéét toch dat het jouw thuis is zolang je onder je ouders dak woont, maar niet JOUW huis is? Ik vind dat een soort misplaatst koekoeksgedrag en eerlijk gezegd vrij respectloos naar de ouders die je hebben opgevoed. Heb je dan niet iets teveel ruimte gekregen en als ouder te vaak geroepen 'het is ook jouw huis hoor'. Noem me streng, maar ik heb dat nooit gevonden. Ik deel(de) mijn huis met mijn kinderen. Mijn huis was hun thuis. Maar nooit HUN huis, het bleef MIJN huis. Ik betaalde de rekeningen en het valt niet door hen te claimen, op te eisen of wat dan ook in die strekking.
Oh vast Diyer.
Natuurlijk is er in deze soms sprake van onrespectvol gedrag. Ze zijn in deze leeftijdsfase vaak ook nog niet helemaal constant pubertijd ontgroeid en onrespectvol en pubertijd is bijna synoniem.
En teveel ruimte? Geen idee. Ik heb nooit geroepen dat het hun huis was, niet nodig, want dat was vanzelfsprekend. Kan best dat daar wat teveel ruimte ontstaat ergens, toch vind ik het alternatief (kinderen de boodschap geven dat ze tijdelijk bij MIJ mógen wonen) ook niet bepaald aantrekkelijk. Maar dit soort vragen heb ik mezelf wel geregeld gesteld.
Hier dus ook behoorlijk wat frictie, mn met dochter. Onleefbaar is een veel te groot woord, dat was het zeker niet. Ik genoot ook nog zeker intens van veel momenten samen, al moest ik daar soms wel erg naar zoeken 
en al met al vond ik het best hard werken.
Dochter is tijdelijk uit huis en ik geniet enorm van deze periode, fricties zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. En natuurlijk mis ik haar.
Benieuwd hoe het is als ze terug is.
Overigens had ik bij mezelf ook sterk het idee dat ik gewoon hélemaal klááár was met zorgen en dat dat flink meespeelde. Kinderen vaarden toch deels nog op oude patronen maar ik had het geduld er niet meer voor.
Auwereel schreef op 12-12-2023 om 16:45:
Ik hield echt rekening met de kinderen, vragen wanneer het uitkomt, maar toch ging het wel mis. Als je denkt, ha, mama is niet thuis,ik ga fijn loungen in de huiskamer en mama blijkt toch thuis te zijn, om dan de trap op te stampen en met de deur te smijten omdat je moeder in de woonkamer gaat zitten, maakte dat ik me soms niet thuisvoelde in eigen huis.
Dit bleek een fase, kinderen proberen ook wel eens ruimte te claimen die hun niet toekomt (mama mag niet in de huiskamer zijn als ik daar zit) en dan is grenzen stellen, in overleg, een goed idee. Maar dat dan iedereen zich ook aan die grenzen houdt. Dat geldt ook voor ouders, uiteraard.
Dat snap ik wel. Dat dat voor frictie zorgt. Dat was bij ons ook. Het is ook wel een lastige leeftijd om nog samen in een huis te wonen denk ik. Nu kinderen lastiger en huis krijgen en kamer thuis wonen is dat nog lastiger geworden lijkt me. Op een gegeven moment heb je gewoon behoefte aan een plek voor jezelf, waar jij beslist hoe het gaat. Ik kan me voorstellen dat behoeftes van ouders en kind dan gaan botsen.
Pinokkio schreef op 13-12-2023 om 01:24:
[..]
Oh vast Diyer.
Natuurlijk is er in deze soms sprake van onrespectvol gedrag. Ze zijn in deze leeftijdsfase vaak ook nog niet helemaal constant pubertijd ontgroeid en onrespectvol en pubertijd is bijna synoniem.
En teveel ruimte? Geen idee. Ik heb nooit geroepen dat het hun huis was, niet nodig, want dat was vanzelfsprekend. Kan best dat daar wat teveel ruimte ontstaat ergens, toch vind ik het alternatief (kinderen de boodschap geven dat ze tijdelijk bij MIJ mógen wonen) ook niet bepaald aantrekkelijk. Maar dit soort vragen heb ik mezelf wel geregeld gesteld.
Hier dus ook behoorlijk wat frictie, mn met dochter. Onleefbaar is een veel te groot woord, dat was het zeker niet. Ik genoot ook nog zeker intens van veel momenten samen, al moest ik daar soms wel erg naar zoeken
Dochter is tijdelijk uit huis en ik geniet enorm van deze periode, fricties zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. En natuurlijk mis ik haar.
Benieuwd hoe het is als ze terug is.
Overigens had ik bij mezelf ook sterk het idee dat ik gewoon hélemaal klááár was met zorgen en dat dat flink meespeelde. Kinderen vaarden toch deels nog op oude patronen maar ik had het geduld er niet meer voor.
Herkenbaar dit. Iedereen groeit uit zijn rol en dat geeft frictie. Ik heb me altijd voorgenomen niet te roepen onder mijn dak gelden mijn regels maar ik moet op mijn tong bijten.
Laatst verloor ik mijn zelfbeheersing en was het even niet leuk-understatement. Ik zie het maar als een proces dat vast wel goed komt.
Auwereel schreef op 12-12-2023 om 16:45:
Ik hield echt rekening met de kinderen, vragen wanneer het uitkomt, maar toch ging het wel mis. Als je denkt, ha, mama is niet thuis,ik ga fijn loungen in de huiskamer en mama blijkt toch thuis te zijn, om dan de trap op te stampen en met de deur te smijten omdat je moeder in de woonkamer gaat zitten, maakte dat ik me soms niet thuisvoelde in eigen huis.
En toch snap ik het ook wel van kind, dat het een teleurstelling is. Je denkt het huis voor jezelf te hebben en dat is dan niet zo, dat mag best even balen zijn toch? En dat je dan niet helemaal lekker reageert is ook wel te begrijpen.