Mijn zoon is een watje
Misschien niet zo’n aardige titel, maar ik wist even niet hoe ik het anders kort moest verwoorden.
Mijn zoon (9 jaar) is een lief sociaal kind, heeft genoeg vriendjes en doet het goed op school. Tot zover helemaal fijn en prima.
Maar echt een stoere jongen is het niet. Hoeft ook niet natuurlijk. Alleen merk ik wel dat het hem in de weg gaat zitten.
Als kinderen onaardig tegen hem doen -in zijn ogen- vindt hij dat heel erg, maar blijft er dan ook echt in hangen op zo’n manier dat hij denkt dat iedereen het op hem voorzien heeft en dat zijn leven verschrikkelijk is. In plaats van dat hij dan voor zichzelf opkomt.
Nu is hij met voetbal begonnen met bijna allemaal bekende kinderen van school. De eerste keer was heel erg leuk. Nu na de tweede training was alles weer verkeerd. Iedereen hield de bal van hem weg en ze zeiden dat hij slecht was. Dat vertelt hij dan. Zijn hele bui is dan verpest en het hele voetbal is stom.
Maar wat ik dan van mijn man hoor is dat hij op dat veld gewoon om zich heen staat te kijken, gek staat te doen, en helemaal niet op die bal af gaat. Dat doet ie dus gewoon zelf. Maar in zijn hoofd is het dus een heel ander verhaal.
En zo heeft hij hiervoor al 2 andere sporten gedaan en daar is hij toen ook mee gestopt omdat alles in zijn ogen dan stom was en niet ging op zijn manier en iedereen tegen hem was. Wat dus helemaal niet zo is.
Op school kan het net zo gaan, zijn dag kan goed zijn, maar als er ook maar 1 ding mis gegaan is was het stom en is de hele dag verpest enz.
Wat moet ik hier nou mee? Hoe leer ik hem in hemelsnaam dat 1 ding wat fout gaat niet betekent dat alles meteen verpest is. Maar ook dat hij zelf ook zijn best moet doen om het gezellig te maken en dat hij gewoon lekker door moet blijven voetballen en dan juist beter gaat worden. Hij zit daar met heel veel van zijn vriendjes. Hij kan het daar echt zó gezellig hebben! Weet ik zeker.
Maar ook zijn leven zou voor hem gewoon wat fijner zijn als niet alles gelijk ‘verpest’ is in zijn ogen. En dat hij zichzelf dan ook niet naar beneden praat dat zijn hele leven verschrikkelijk is enzo. Zo dramatisch doet hij dan!
Sokje38 schreef op 22-08-2024 om 16:27:
Bedankt voor jullie reacties.
Ik krijg wel het gevoel dat jullie veel zelf invullen hoe dat bij ons dan zou gaan. Maar dan krijg je een verkeerd beeld.
Hij is begonnen met een soort turnen/gym. Dat was al vanaf dat hij kleuter was. We gingen voor dochter kijken, maar hij was juist degene die het zo ontzettend leuk vond. Dus is hij dat gaan doen. Dit heeft hij toch wel een jaar of 3 gedaan denk ik. Maar hij werd steeds ouder, de jongens in zijn groep ook. Ze zaten met combi’s van groep 4-5-6 leeftijd bij elkaar omdat er niet zoveel jongens zijn. Hij is te vroeg geboren. Hij is erg klein, echt wel een kop kleiner dan zijn leeftijdsgenoten. Als ze dan aan de ringen moesten bijvoorbeeld, kon hij er niet bij. Dat leverde frustratie op. Maar niet alleen dat onderdeel. Zo waren er meer dingen. Toen hij nog bij de groep 3 leerlingen zat, werd daar veel geklierd onderling. Daar kon hij helemaal niet tegen. Er zat 1 jongen bij die echt een pestkop is. Hij wilde ermee stoppen, omdat hij het echt niet meer leuk vond om elke keer met die jongen te zitten. Toen bood de juf aan dat hij met de grotere jongens van groep 4/5/6 mee mocht trainen, omdat hij dat wel aan zou kunnen. Dat wilde hij dan wel en hij was voor even weer blij. Tot dus de frustraties kwamen dat hij steeds nergens bij kon. Hij dacht dan steeds dat alles niet lukte. En dan had hij ook nog zijn stomme trainer (vind ik) die weigerde voor hem de ringen lager te hangen enz. Toch nog een paar keer doorgezet en aangekaart maar er veranderde niks en hij werd steeds ongelukkiger. Toen mocht hij van ons stoppen.
Ondertussen is hij in die tijd ook met hockey begonnen. Dat had hij op school een keer met de gym gedaan en dat vond hij fantastisch. Dus hij wilde op hockey. Maar wij wonen in een heel klein dorpje waar geen hockeyclub zit. Dus moesten we er voor naar een ander dorp. Er zit niemand van zijn vriendjes of van school op hockey daar. Maar meestal heeft hij daar niet zo’n last van. Hij maakt snel vriendjes en vindt het al gauw gezellig met anderen. Toch merkte je dat er bijna alleen maar meisjes bij de club zaten. Ze hadden gemengde teams en de 2 andere jongens die erbij zaten lagen hem niet echt. Hij werd ouder en kreeg er steeds minder plezier in.
Wii hebben wel een voetbalclub in het dorp. Bijna alle jongens van school zitten dus ook gewoon daar.
Hij heeft voetbal nooit echt leuk gevonden. Maar nu had hij ineens besloten dat hij toch wel graag op voetbal wilde. En ons leek dat juist zo leuk voor hem. Ook al bakt hij er niks van, hij zou zo’n plezier hebben met z’n vrienden. Want die zijn er allemaal. En het gaat bij sport toch ook juist om plezier. Hij heeft hockey ook zo’n 3 jaar gedaan.
Nu dus pas 2 trainingen voetbal.
Dus nee hij wisselt zeker niet zomaar elke maand van sport en hij moet van ons ook niks, hij wil dit zelf.
Maar om na 2 trainingen al de handdoek in de ring te gooien omdat het even tegen zat is gewoon niet de mindset die ik hem wil laten vasthouden.
Ik ben blij met jullie reacties want ik wist ook niet goed hoe ik het moest verwoorden. Maar hij moet inderdaad weerbaarder worden en de positieve dingen gaan leren zien.
Hij kan ook inderdaad soms ineens heel boos of heel verdrietig zijn om niks.
En toevallig staat scouting ook op de agenda ingepland voor een eerste meekijkdag. Daar vroeg hij zelf ook om voor de zomervakantie. Maar dat is nu nog niet gestart.
Ik probeer altijd naar hem te luisteren en empathisch te reageren en hem weer positief naar de dingen te laten kijken. Hij is nu net uit school ook weer thuis gekomen en heeft gelijk zijn voetbalspullen meegenomen naar een vriendje. Dus vandaag is hopelijk weer een positieve dag voor hem.
Maar dat wil niet zeggen dat het mij niet frustreert hoe dit gaat. Dus dat lees je waarschijnlijk wel terug in mijn bericht ja, maar zo spreek ik dat echt niet uit naar hem. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk en dat vind ik zo zonde. Je wil toch gewoon alles voor je kind! Dat ze zich blij voelen. We krijgen er geen handleiding bij helaas, dus daarom zoek ik advies.
Maar ik ga me eens verdiepen in die trainingen! Bedankt!
(Ik krijg trouwens geen meldingen van jullie reacties zag ik, dus sorry als het wat langer duurt voordat ik reageer).
Je zoon heeft met turnen een echt slechte ervaring gehad. Met hockey ging het goed, en met voetbal zag je het probleem van mijlenver aankomen?
Je zoon is geen watje, hij wilt er gewoon super graag bijhoren, en daar spant hij zich keihard voor in zo te lezen.
Bij ons werden bij gym de ringen voor iedereen op hoogte gehangen. Dus dat kan gewoon. Hij is slecht behandeld en dat heeft impact. Eigenlijk zou ik een andere turn vereniging zoeken, waar ze wel normaal doen.
MamaE schreef op 22-08-2024 om 17:57:
Vaak mag je een aantal lessen proefdraaien bij een sport. Dat is normaal, want je kunt niet weten of je iets echt leuk vindt als je het nooit eerder gedaan hebt.
Maar bij een kind dat iets de ene dag super leuk vindt en de andere dag helemaal stom, ja, dat is lastig. Dan zou ik wel kijken om in ieder geval de proeflessen vol te maken.
Nou dat valt best tegen. Wij zijn nu met een van onze kinderen aan het orienteren; 1x kijken is bij veel de norm, dan beslissen, en meteen voor een heel jaar betalen. Dat maakt het best lastig.
Freerunning is hier al genoemd en lijkt mij ook het uitzoeken waard. Hebben mijn beide kinderen enige tijd enthousiast gedaan. Waarbij ik opmerk dat mijn dochter motorisch sterk is, maar mijn zoon niet. Maar ook hij vond het leuk.
Maar zeker ook bij scouting gaan kijken!
Ohja, freerunnen is leuk! Soort turnen maar dan stoerder en er zitten veel jongens op. Dochter vindt het ook leuk, maar is een van de weinige meisjes.
Gingergirl schreef op 24-08-2024 om 08:34:
[..]
Nou dat valt best tegen. Wij zijn nu met een van onze kinderen aan het orienteren; 1x kijken is bij veel de norm, dan beslissen, en meteen voor een heel jaar betalen. Dat maakt het best lastig.
Bij de atletiek mag je hier een maand gratis proefdraaien. Bij veel andere verenigingen mag je twee of drie keer kijken. Soms moet je dan wel voor een jaar lid worden, soms voor een half jaar.
En een nare ervaring met een trainer of team is natuurlijk wat anders dan een sport niet leuk vinden. Maar dat onderscheid is lastig en het is wel logisch dat zoiets het plezier van je kind vergalt.
Moet het persee een sport of fysiek een doe ding zijn ( lees ook scouting)?
Zou het ook iets met muziek kunnen zijn waar hij meer zijn eigen gevoel in kwijt kan?
Mijn beide kinderen hebben op muziekles gezeten, ze hebben ook noten geleerd maar zelf muziekstukjes naspelen mbv you tube filmpjes zijn ze erg creatief mee bezig geweest.
Les gehad met saxofoon,dwarsfluit en keyboard. Keyboard was favoriet en ik heb een 2e hands kunnen overnemen.
Misschien vind jouw zoon gitaar ook wel iets.
Mijn zoon heeft nooit een sport gedaan, was een buitenspeel kind dus beweging had hij genoeg. Hij is altijd al creatief geweest met de lego en ook met de muziek. Altijd al een sociale en gevoelige jongen geweest, geen stoere jongens jongen zeg maar.
Dochter was meer zoekende, muziek ging prima maar paardrijden werd echt haar ding.
Beide kinderen dus geen teamsport kinderen.
... 'mijn zoon is een watje'. Hoe kwam je op deze titel? Voel je dit echt zo, of is het om lezers aan te sporen?
mijn dochter zit op een teamsport. Daar mag je paar keer gratis meetrainen. Daarna is er ootie van strippenkaart voor 10 trainingen. Je mag dan meetrainen, maar nog geen wedstrijden spelen. Voor wedstrijden moet je lid zijn en wordt je bij de bond aangemeld.
Buurjongen zit op een andere teamsport en daar is een wachtlijst voor leden, want meer animo dat dat de club kan bieden (trainers, locatie ed)
