Mijn zoon is een watje
Misschien niet zo’n aardige titel, maar ik wist even niet hoe ik het anders kort moest verwoorden.
Mijn zoon (9 jaar) is een lief sociaal kind, heeft genoeg vriendjes en doet het goed op school. Tot zover helemaal fijn en prima.
Maar echt een stoere jongen is het niet. Hoeft ook niet natuurlijk. Alleen merk ik wel dat het hem in de weg gaat zitten.
Als kinderen onaardig tegen hem doen -in zijn ogen- vindt hij dat heel erg, maar blijft er dan ook echt in hangen op zo’n manier dat hij denkt dat iedereen het op hem voorzien heeft en dat zijn leven verschrikkelijk is. In plaats van dat hij dan voor zichzelf opkomt.
Nu is hij met voetbal begonnen met bijna allemaal bekende kinderen van school. De eerste keer was heel erg leuk. Nu na de tweede training was alles weer verkeerd. Iedereen hield de bal van hem weg en ze zeiden dat hij slecht was. Dat vertelt hij dan. Zijn hele bui is dan verpest en het hele voetbal is stom.
Maar wat ik dan van mijn man hoor is dat hij op dat veld gewoon om zich heen staat te kijken, gek staat te doen, en helemaal niet op die bal af gaat. Dat doet ie dus gewoon zelf. Maar in zijn hoofd is het dus een heel ander verhaal.
En zo heeft hij hiervoor al 2 andere sporten gedaan en daar is hij toen ook mee gestopt omdat alles in zijn ogen dan stom was en niet ging op zijn manier en iedereen tegen hem was. Wat dus helemaal niet zo is.
Op school kan het net zo gaan, zijn dag kan goed zijn, maar als er ook maar 1 ding mis gegaan is was het stom en is de hele dag verpest enz.
Wat moet ik hier nou mee? Hoe leer ik hem in hemelsnaam dat 1 ding wat fout gaat niet betekent dat alles meteen verpest is. Maar ook dat hij zelf ook zijn best moet doen om het gezellig te maken en dat hij gewoon lekker door moet blijven voetballen en dan juist beter gaat worden. Hij zit daar met heel veel van zijn vriendjes. Hij kan het daar echt zó gezellig hebben! Weet ik zeker.
Maar ook zijn leven zou voor hem gewoon wat fijner zijn als niet alles gelijk ‘verpest’ is in zijn ogen. En dat hij zichzelf dan ook niet naar beneden praat dat zijn hele leven verschrikkelijk is enzo. Zo dramatisch doet hij dan!
Vrijevlinder schreef op 22-08-2024 om 08:18:
[..]
Dit. Niet iedereen is gemaakt voor teamsport en het zou zomaar kunnen zijn dat hij bij een andere sport, of juist geen sport, maar misschien iets op gebied van muziek of kunst, beter bij hem past.
Als je zoon niet zo sportief is maar je hem wel graag in een team wilt hebben kun je de scouting overwegen.
alhambra schreef op 21-08-2024 om 22:14:
Leer hem wat de growth mindset is en hoe het hem kan helpen.
Wijs hem erop dat je iets 10 000x gedaan moet hebben om een expert in iets te kunnen zijn.
Blijf rustig en zonder oordeel maar weerleg zijn onjuiste gedachten. Wijs he
Er ook op dat hij invult voor een ander.
Dochter is faalangstig en perfectionistisch. Ik heb het 1x geprobeerd, ik kan het niet / ik ben dom / ik ga het niet meer proberen. Ze heeft hulp gehad van schoolmaatschappelijk werk. Inderdaad growth en fixed mindset. Zou misschien helpend zijn. Positief benaderen: goed dat je geprobeerd hebt / fouten maken is niet erg / eigen fouten ook laten zien (de deuk in de auto was fout van mama), belangrijk dat je je best doet pngeacht de uitkomst.
Is een individuelere sport misschien beter passend?
Ik zat ook meteen aan scouting te denken ja, geen sport waarbij je 'beter' of 'slechter' bent, maar iets anders leuks waarbij je kan samenwerken.
Verder is het misschien leuk om samen spelletjes thuis te doen en hem niet laten winnen, (of in ieder geval, niet expres laten winnen) en dan zelf ook laten zien dat je sportief met je verlies om kan gaan met de gedachte 'volgende keer beter'. Het hele leven is een leerproces en we lopen allemaal tegen mislukkingen aan, ik zou dat een beetje voorleven en zo nu en dan ook hierover vertellen. (het moet uiteraard geen dagelijkse preek te worden) maar iedereen komt zelf, - of bij je collega's - of in een film teleurstellingen tegen en daar moet je toch leren overheen te stappen. Dat kan je dan benoemen.
Trijsje schreef op 21-08-2024 om 23:12:
Goede tips allemaal. En verder: probeer hem goed genoeg te vinden zoals hij is, ook als de tips niet helpen. Dat kan best lastig zijn maar is het grootste cadeau dat je hem kunt geven.
Ik heb ook zo’n jongen. Rond zijn 12e-13e werd hij pas wat weerbaarder en vanaf zijn 14e is hij serieus gaan sporten omdat hij er lol in kreeg en zelf beter wilde worden. Nu is hij 17, vol zelfvertrouwen en goed in sport. Maar ook sensitief, muzikaal, een denker, en zeker geen haantje de voorste.
Met sommige karakters is kind zijn gewoon niet zo makkelijk, zeker niet als jongetje.
Mooie post van Trijsje en heel herkenbaar!
Mijn zoon kon ook erg in het negatieve blijven hangen, én zag kwade intenties waar ze er volgens ons niet waren. Dit heeft ook met emotie regulatie te maken: hij kon enorm vrolijk zijn, maar ook intens verdrietig, of heel erg boos. Wij vonden het ook erg ingewikkeld soms om mee om te gaan, maar een empathische houding is de eerste stap. Eerst erkennen wat hij voelt, is belangrijk. En vervolgens samen kijken welke helpende gedachten hij zou kunnen bedenken. Daar wordt hij veerkrachtiger van.
En sommige kinderen kunnen ook wat minder goed lezen bij een ander wat de intentie is. Is iets express, een ongelukje? Is iets persoonlijk op mij gericht of gebeurt dit ook bij anderen?
Voor een groot deel is onze zoon er wel overheen gegroeid, maar hij kan nog wel eens van dit soort buien hebben, zeker als iets tegenzit. Ik probeer dan niet hem te overtuigen dat het allemaal wel meevalt, maar er gewoon even voor hem te zijn en te luisteren. Vaak is het geven van ruimte voor die emoties genoeg.
De woorden die jij kiest voor je kind doen ertoe. Kijk of je het liefdevoller kunt omschrijven want dan kun je ook met meer empathie naar hem kijken.
Heel herkenbaar. En je gunt zo'n jongen een makkelijker leven. Sommige kinderen (en volwassenen) reageren veel heftiger op tegenslag/ negatieve feedback dan anderen. Speltherapie kan misschien helpen. Ik zou het zeker eens aankaarten in een 10-minutengesprek op school, misschien hebben zij ideeën. Verder zou je kunnen kijken naar een sport/activiteit waar kinderen wel samen aan de slag zijn maar waar je prestaties niet meteen onder de loep liggen bij je teamgenoten. Denk aan atletiek, zwemmen, scouting of circusschool.
Vrijevlinder schreef op 22-08-2024 om 08:18:
[..]
Dit. Niet iedereen is gemaakt voor teamsport en het zou zomaar kunnen zijn dat hij bij een andere sport, of juist geen sport, maar misschien iets op gebied van muziek of kunst, beter bij hem past.
Ik hoop dat je kijkt naar zijn behoeftes en wat bij hem past. Ik zeg niet dat jij zo bent, maar er zijn ouders die koste wat het kost kinderen op een teamsport willen doen omdat ze daar leren samenwerken en dat het goed voor hen is. Maar als het niet bij hen past, zullen ze er alleen maar ongelukkig van worden.
Dan zou ik me eerst richten op school, dat is iets wat moet, en daar heeft hij ook deze problemen schrijf je. Je krijgt hier goede tips van mensen.
Of er zijn ouders die hun kind op een sport of andere club willen hebben, omdat ze dat zelf vroeger heel graag wilden maar niet mochten
Is het zijn eigen keuze geweest om op voetbal te gaan? En hoe was dat bij voorgaande sporten?
Ik lees eigenlijk niks raars. Van mijn 4 kinderen, vond er 1 teamsport leuk. Voor de andere 3 was dat niks. Er was er verder nog eentje sportief, die vond zijn plek bij freerunnen en nu in de sportschool. De andere twee doen het beter met wat minder prikkels van buitenaf en ze zijn niet zo sportief (op boogschieten na). Ze fotograferen, gamen, schaken, cosplayen, spelen piano, viool, (bas)gitaar, etc. Absoluut geen watjes, gewoon lekker zichzelf.
Als je zoon een dochter was geweest, met dezelfde eigenschappen. Was het dan ook een watje geweest?
Bedankt voor jullie reacties.
Ik krijg wel het gevoel dat jullie veel zelf invullen hoe dat bij ons dan zou gaan. Maar dan krijg je een verkeerd beeld.
Hij is begonnen met een soort turnen/gym. Dat was al vanaf dat hij kleuter was. We gingen voor dochter kijken, maar hij was juist degene die het zo ontzettend leuk vond. Dus is hij dat gaan doen. Dit heeft hij toch wel een jaar of 3 gedaan denk ik. Maar hij werd steeds ouder, de jongens in zijn groep ook. Ze zaten met combi’s van groep 4-5-6 leeftijd bij elkaar omdat er niet zoveel jongens zijn. Hij is te vroeg geboren. Hij is erg klein, echt wel een kop kleiner dan zijn leeftijdsgenoten. Als ze dan aan de ringen moesten bijvoorbeeld, kon hij er niet bij. Dat leverde frustratie op. Maar niet alleen dat onderdeel. Zo waren er meer dingen. Toen hij nog bij de groep 3 leerlingen zat, werd daar veel geklierd onderling. Daar kon hij helemaal niet tegen. Er zat 1 jongen bij die echt een pestkop is. Hij wilde ermee stoppen, omdat hij het echt niet meer leuk vond om elke keer met die jongen te zitten. Toen bood de juf aan dat hij met de grotere jongens van groep 4/5/6 mee mocht trainen, omdat hij dat wel aan zou kunnen. Dat wilde hij dan wel en hij was voor even weer blij. Tot dus de frustraties kwamen dat hij steeds nergens bij kon. Hij dacht dan steeds dat alles niet lukte. En dan had hij ook nog zijn stomme trainer (vind ik) die weigerde voor hem de ringen lager te hangen enz. Toch nog een paar keer doorgezet en aangekaart maar er veranderde niks en hij werd steeds ongelukkiger. Toen mocht hij van ons stoppen.
Ondertussen is hij in die tijd ook met hockey begonnen. Dat had hij op school een keer met de gym gedaan en dat vond hij fantastisch. Dus hij wilde op hockey. Maar wij wonen in een heel klein dorpje waar geen hockeyclub zit. Dus moesten we er voor naar een ander dorp. Er zit niemand van zijn vriendjes of van school op hockey daar. Maar meestal heeft hij daar niet zo’n last van. Hij maakt snel vriendjes en vindt het al gauw gezellig met anderen. Toch merkte je dat er bijna alleen maar meisjes bij de club zaten. Ze hadden gemengde teams en de 2 andere jongens die erbij zaten lagen hem niet echt. Hij werd ouder en kreeg er steeds minder plezier in.
Wii hebben wel een voetbalclub in het dorp. Bijna alle jongens van school zitten dus ook gewoon daar.
Hij heeft voetbal nooit echt leuk gevonden. Maar nu had hij ineens besloten dat hij toch wel graag op voetbal wilde. En ons leek dat juist zo leuk voor hem. Ook al bakt hij er niks van, hij zou zo’n plezier hebben met z’n vrienden. Want die zijn er allemaal. En het gaat bij sport toch ook juist om plezier. Hij heeft hockey ook zo’n 3 jaar gedaan.
Nu dus pas 2 trainingen voetbal.
Dus nee hij wisselt zeker niet zomaar elke maand van sport en hij moet van ons ook niks, hij wil dit zelf.
Maar om na 2 trainingen al de handdoek in de ring te gooien omdat het even tegen zat is gewoon niet de mindset die ik hem wil laten vasthouden.
Ik ben blij met jullie reacties want ik wist ook niet goed hoe ik het moest verwoorden. Maar hij moet inderdaad weerbaarder worden en de positieve dingen gaan leren zien.
Hij kan ook inderdaad soms ineens heel boos of heel verdrietig zijn om niks.
En toevallig staat scouting ook op de agenda ingepland voor een eerste meekijkdag. Daar vroeg hij zelf ook om voor de zomervakantie. Maar dat is nu nog niet gestart.
Ik probeer altijd naar hem te luisteren en empathisch te reageren en hem weer positief naar de dingen te laten kijken. Hij is nu net uit school ook weer thuis gekomen en heeft gelijk zijn voetbalspullen meegenomen naar een vriendje. Dus vandaag is hopelijk weer een positieve dag voor hem.
Maar dat wil niet zeggen dat het mij niet frustreert hoe dit gaat. Dus dat lees je waarschijnlijk wel terug in mijn bericht ja, maar zo spreek ik dat echt niet uit naar hem. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk en dat vind ik zo zonde. Je wil toch gewoon alles voor je kind! Dat ze zich blij voelen. We krijgen er geen handleiding bij helaas, dus daarom zoek ik advies.
Maar ik ga me eens verdiepen in die trainingen! Bedankt!
(Ik krijg trouwens geen meldingen van jullie reacties zag ik, dus sorry als het wat langer duurt voordat ik reageer).
Ik had trouwens echt met alinea’s getypt, maar hij maakt er 1 lang verhaal van zie ik. Sorry als het nu niet handig leest!
yette schreef op 22-08-2024 om 14:28:
Ik lees eigenlijk niks raars. Van mijn 4 kinderen, vond er 1 teamsport leuk. Voor de andere 3 was dat niks. Er was er verder nog eentje sportief, die vond zijn plek bij freerunnen en nu in de sportschool. De andere twee doen het beter met wat minder prikkels van buitenaf en ze zijn niet zo sportief (op boogschieten na). Ze fotograferen, gamen, schaken, cosplayen, spelen piano, viool, (bas)gitaar, etc. Absoluut geen watjes, gewoon lekker zichzelf.
Wij noemen dat authentiek (zei ooit een leerkracht op de basisschool en ik vond dat heel positief klinken).
En soms draai ik heel hard het liedje van Doe Maar...
Sokje38 schreef op 22-08-2024 om 16:27:
Bedankt voor jullie reacties.
Ik krijg wel het gevoel dat jullie veel zelf invullen hoe dat bij ons dan zou gaan. Maar dan krijg je een verkeerd beeld.
Hij is begonnen met een soort turnen/gym. Dat was al vanaf dat hij kleuter was. We gingen voor dochter kijken, maar hij was juist degene die het zo ontzettend leuk vond. Dus is hij dat gaan doen. Dit heeft hij toch wel een jaar of 3 gedaan denk ik. Maar hij werd steeds ouder, de jongens in zijn groep ook. Ze zaten met combi’s van groep 4-5-6 leeftijd bij elkaar omdat er niet zoveel jongens zijn. Hij is te vroeg geboren. Hij is erg klein, echt wel een kop kleiner dan zijn leeftijdsgenoten. Als ze dan aan de ringen moesten bijvoorbeeld, kon hij er niet bij. Dat leverde frustratie op. Maar niet alleen dat onderdeel. Zo waren er meer dingen. Toen hij nog bij de groep 3 leerlingen zat, werd daar veel geklierd onderling. Daar kon hij helemaal niet tegen. Er zat 1 jongen bij die echt een pestkop is. Hij wilde ermee stoppen, omdat hij het echt niet meer leuk vond om elke keer met die jongen te zitten. Toen bood de juf aan dat hij met de grotere jongens van groep 4/5/6 mee mocht trainen, omdat hij dat wel aan zou kunnen. Dat wilde hij dan wel en hij was voor even weer blij. Tot dus de frustraties kwamen dat hij steeds nergens bij kon. Hij dacht dan steeds dat alles niet lukte. En dan had hij ook nog zijn stomme trainer (vind ik) die weigerde voor hem de ringen lager te hangen enz. Toch nog een paar keer doorgezet en aangekaart maar er veranderde niks en hij werd steeds ongelukkiger. Toen mocht hij van ons stoppen.
Ondertussen is hij in die tijd ook met hockey begonnen. Dat had hij op school een keer met de gym gedaan en dat vond hij fantastisch. Dus hij wilde op hockey. Maar wij wonen in een heel klein dorpje waar geen hockeyclub zit. Dus moesten we er voor naar een ander dorp. Er zit niemand van zijn vriendjes of van school op hockey daar. Maar meestal heeft hij daar niet zo’n last van. Hij maakt snel vriendjes en vindt het al gauw gezellig met anderen. Toch merkte je dat er bijna alleen maar meisjes bij de club zaten. Ze hadden gemengde teams en de 2 andere jongens die erbij zaten lagen hem niet echt. Hij werd ouder en kreeg er steeds minder plezier in.
Wii hebben wel een voetbalclub in het dorp. Bijna alle jongens van school zitten dus ook gewoon daar.
Hij heeft voetbal nooit echt leuk gevonden. Maar nu had hij ineens besloten dat hij toch wel graag op voetbal wilde. En ons leek dat juist zo leuk voor hem. Ook al bakt hij er niks van, hij zou zo’n plezier hebben met z’n vrienden. Want die zijn er allemaal. En het gaat bij sport toch ook juist om plezier. Hij heeft hockey ook zo’n 3 jaar gedaan.
Nu dus pas 2 trainingen voetbal.
Dus nee hij wisselt zeker niet zomaar elke maand van sport en hij moet van ons ook niks, hij wil dit zelf.
Maar om na 2 trainingen al de handdoek in de ring te gooien omdat het even tegen zat is gewoon niet de mindset die ik hem wil laten vasthouden.
Ik ben blij met jullie reacties want ik wist ook niet goed hoe ik het moest verwoorden. Maar hij moet inderdaad weerbaarder worden en de positieve dingen gaan leren zien.
Hij kan ook inderdaad soms ineens heel boos of heel verdrietig zijn om niks.
En toevallig staat scouting ook op de agenda ingepland voor een eerste meekijkdag. Daar vroeg hij zelf ook om voor de zomervakantie. Maar dat is nu nog niet gestart.
Ik probeer altijd naar hem te luisteren en empathisch te reageren en hem weer positief naar de dingen te laten kijken. Hij is nu net uit school ook weer thuis gekomen en heeft gelijk zijn voetbalspullen meegenomen naar een vriendje. Dus vandaag is hopelijk weer een positieve dag voor hem.
Maar dat wil niet zeggen dat het mij niet frustreert hoe dit gaat. Dus dat lees je waarschijnlijk wel terug in mijn bericht ja, maar zo spreek ik dat echt niet uit naar hem. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk en dat vind ik zo zonde. Je wil toch gewoon alles voor je kind! Dat ze zich blij voelen. We krijgen er geen handleiding bij helaas, dus daarom zoek ik advies.
Maar ik ga me eens verdiepen in die trainingen! Bedankt!
(Ik krijg trouwens geen meldingen van jullie reacties zag ik, dus sorry als het wat langer duurt voordat ik reageer).
Ik vind dat dat wel kan na twee weken, mijn kinderen mochten altijd 2 keer proberen en als het dan niet bevalt dan stoppen. Een kind dat een half jaar bezig is en als het dan tegen zit wil stoppen moet wel het jaar afmaken vind ik
Vaak mag je een aantal lessen proefdraaien bij een sport. Dat is normaal, want je kunt niet weten of je iets echt leuk vindt als je het nooit eerder gedaan hebt.
Maar bij een kind dat iets de ene dag super leuk vindt en de andere dag helemaal stom, ja, dat is lastig. Dan zou ik wel kijken om in ieder geval de proeflessen vol te maken.
Ik vind het niet raar hoor om na 2 trainingen te stoppen. Je moet het toch eerst proberen voordat je weet of je het leuk vindt. En een sport an sich leuk vinden zegt niks over de manier waarop het bij een vereniging wordt aangeboden en of je dat ook leuk vindt/en het bij je past. Mijn dochter leek turnen heel leuk te vinden. Ze kon het super goed en deed het veel in haar vrije tijd maar bij de vereniging vond ze er niks aan. Veel teveel hetzelfde achter elkaar oefenen en veel te perfectionistisch. Zij wilde gewoon lekker op haar handen staan en naar eigen inzicht radslagen en flickflacks maken. Zo werkt dat niet bij een turnvereniging dus werd het uiteindelijk toch een andere sport. Ik lees verschillende keren dat het zo leuk kan zijn voor zoon, want zijn vrienden doen het ook en hij kan het niet maar het gaat toch om de lol. Soms werkt dat niet zo. Als je ergens niet goed in bent is het meestal niet leuk om dat te doen met kinderen die er wel goed in zijn. Misschien kan hij er goed in worden maar misschien past het gewoon niet zo goed bij hem. Om wat voor reden dan ook.
Je zoon een watje noemen vind ik echt heel erg raar. Hij is wellicht nog niet zo weerbaar en moet nog leren om met zijn emoties om te gaan bij tegenslagen of andere moeilijke situaties maar dan ben je natuurlijk geen watje. En de andere kant is misschien wel dat hij door zijn gevoeligheid ook heel invoelend en sociaal is. Wat weer een hele goede eigenschap is. Iedereen is anders. Kinderen moeten nog leren omgaan met de dingen waarin ze minder goed zijn en ontdekken waarin ze wel goed zijn en wat wel bij hun past zodat ze uiteindelijk opgroeien tot een zelfbewuste en zelfstandige jongvolwassenen. Dat gaat helaas niet vanzelf.