Mijn zoon is een watje
Misschien niet zo’n aardige titel, maar ik wist even niet hoe ik het anders kort moest verwoorden.
Mijn zoon (9 jaar) is een lief sociaal kind, heeft genoeg vriendjes en doet het goed op school. Tot zover helemaal fijn en prima.
Maar echt een stoere jongen is het niet. Hoeft ook niet natuurlijk. Alleen merk ik wel dat het hem in de weg gaat zitten.
Als kinderen onaardig tegen hem doen -in zijn ogen- vindt hij dat heel erg, maar blijft er dan ook echt in hangen op zo’n manier dat hij denkt dat iedereen het op hem voorzien heeft en dat zijn leven verschrikkelijk is. In plaats van dat hij dan voor zichzelf opkomt.
Nu is hij met voetbal begonnen met bijna allemaal bekende kinderen van school. De eerste keer was heel erg leuk. Nu na de tweede training was alles weer verkeerd. Iedereen hield de bal van hem weg en ze zeiden dat hij slecht was. Dat vertelt hij dan. Zijn hele bui is dan verpest en het hele voetbal is stom.
Maar wat ik dan van mijn man hoor is dat hij op dat veld gewoon om zich heen staat te kijken, gek staat te doen, en helemaal niet op die bal af gaat. Dat doet ie dus gewoon zelf. Maar in zijn hoofd is het dus een heel ander verhaal.
En zo heeft hij hiervoor al 2 andere sporten gedaan en daar is hij toen ook mee gestopt omdat alles in zijn ogen dan stom was en niet ging op zijn manier en iedereen tegen hem was. Wat dus helemaal niet zo is.
Op school kan het net zo gaan, zijn dag kan goed zijn, maar als er ook maar 1 ding mis gegaan is was het stom en is de hele dag verpest enz.
Wat moet ik hier nou mee? Hoe leer ik hem in hemelsnaam dat 1 ding wat fout gaat niet betekent dat alles meteen verpest is. Maar ook dat hij zelf ook zijn best moet doen om het gezellig te maken en dat hij gewoon lekker door moet blijven voetballen en dan juist beter gaat worden. Hij zit daar met heel veel van zijn vriendjes. Hij kan het daar echt zó gezellig hebben! Weet ik zeker.
Maar ook zijn leven zou voor hem gewoon wat fijner zijn als niet alles gelijk ‘verpest’ is in zijn ogen. En dat hij zichzelf dan ook niet naar beneden praat dat zijn hele leven verschrikkelijk is enzo. Zo dramatisch doet hij dan!
Ik denk dat hij nog zijn weg moet zien te vinden terwijl hij toch trouw blijft aan wie hij is.
Dit misschien eerst eens doen: https://preventieplatformjeugd.nl/rots-water
En later misschien een vechttraining. Niet om mensen in elkaar te slaan maar je krijgt er zoveel zelfverzekerdheid van
Het klinkt alsof met name z’n veerkracht nog wat te versterken is: niet meteen het koppie laten hangen als iets tegenzit. Dat is wel iets wat met een Rots & Water-training te versterken is of waaraan met goede begeleiding van een (gecertificeerde) kindercoach te werken is. Ik zou echter allereerst zonder verwijten, maar gewoon met open blik nog eens het gesprek hierover aangaan met hem. Wat gaat er dan precies in hem om op zo’n moment? Heeft hij daar zelf ook last van? Ik lees in je bericht best wel een oordeel over hoe hij met de situatie omgaat, maar da’s niet zo helpend als je het ook in die trant met hem bespreekt. Wellicht kan de juf of meester hierin ook iets betekenen en hierover eens wat vaker met hem doorpraten?
Mag hij van jullie dan ook meteen stoppen met de sport of moet hij nog een tijdje doorgaan?
En als hij nog door moet gaan hoe gaat dat dan?
Dat hij gek gaat doen tijdens zo’n training kan ook een uiting van onzekerheid zijn. Vindt hij misschien vaker dat hij alles meteen moet kunnen of vindt hij het lastig om minder goed te zijn in iets dan andere kinderen om hem heen?
Kan hij doorzetten om iets te leren wat hij moeilijk vindt?
Leer hem wat de growth mindset is en hoe het hem kan helpen.
Wijs hem erop dat je iets 10 000x gedaan moet hebben om een expert in iets te kunnen zijn.
Blijf rustig en zonder oordeel maar weerleg zijn onjuiste gedachten. Wijs he
Er ook op dat hij invult voor een ander.
We hebben als mensen allemaal een aangeboren natuur. De een ziet nergens gevaar, de volgende ziet overal gevaar. De een ziet alles als uitdaging, de volgende ziet een traptrede als zeer ongewenst. Wat dat betreft doe je niet heel veel aan iemands natuur. Zoveel mensen, zoveel verschillen.
Wat je wél kunt doen als ouders is je kind leren om die andere kant vd medaille die ze eigenlijk een beetje missen, óók te leren zien. Dat moet dan misschien iets meer van buitenaf aangeleerd worden, met iets meer geduld en lange adem en telkens herhalen. En wat ik ook denk is leren van ervaringen, mits binnen het redelijke. Het jammere is dat een bepaalde mindset op een gegeven moment ook een self fulfilling prophecy kan worden en zien ze zich steeds bevestigd in het zie je wel.
Ik zou als ouder proberen om hem een beetje omdenken te leren, veel vragen stellen over hoe hij dingen ook op een andere manier kan bekijken. Wat zouden mensen allemaal kúnnen bedoelen en waarom hoeft het niet per se dat te zijn wat je in je hoofd hebt? En wat kun je zélf doen om iets een positievere ervaring te laten zijn. Ik denk dat er niet veel op zit dan met hem dit op de meest simpele momenten te gaan oefenen.
Kan hij successen wel naar zichzelf toehalen (in de zin dat hij trots is op zichzelf)? Of ligt het dan ook allemaal buiten hemzelf? Komt het niet omdat hij gewoon ergens goed in is, maar omdat de ander hem heeft laten winnen? Of dat hij op tijd was op school, omdat hij zo lekker opschoot. In plaats van dat het daar niks mee te maken had, maar hij gewoon mazzel had? Probeer een beetje te spelen met positieve ervaringen en met negatieve ervaringen. Soms heb je daar zelf een (groot) aandeel in, soms niet. Soms overkomt iets je en soms komt het door eigen toedoen. Het is aan jullie om hem dat te gaan leren.
Goede tips allemaal. En verder: probeer hem goed genoeg te vinden zoals hij is, ook als de tips niet helpen. Dat kan best lastig zijn maar is het grootste cadeau dat je hem kunt geven.
Ik heb ook zo’n jongen. Rond zijn 12e-13e werd hij pas wat weerbaarder en vanaf zijn 14e is hij serieus gaan sporten omdat hij er lol in kreeg en zelf beter wilde worden. Nu is hij 17, vol zelfvertrouwen en goed in sport. Maar ook sensitief, muzikaal, een denker, en zeker geen haantje de voorste.
Met sommige karakters is kind zijn gewoon niet zo makkelijk, zeker niet als jongetje.
Wij spreken elke dag de dag even door met dochter. Wat vond ze fijn en leuk en wat minder? En wat zou er dan kunnen helpen?
Je zit op een sport om het leuk te hebben. Maar het kan niet altijd naar jouw zin gaan, zeker bij een interactieve sport als voetbal. Dan ben je ook afhankelijk van anderen in hun spel. En een sport en club zijn niet meteen helemaal stom als het even tegenzit.
Ik zou dus wel waken voor een reeks aan sporten die na een paar keer weer worden afgezegd. Af en toe van sport wisselen kan erbij horen als kind, maar niet elke maand.
Onze dochter wilde destijds heel graag op turnen en mocht al vrij snel doorstromen naar de selectiegroep. Maar ze heeft soms wel last van haar gebrek aan dieptezicht en het moment dat ze zich realiseerde dat ze een bepaald iets (van lage naar hoge legger springen) lastig vond en ze regelmatig viel omdat ze de afstand niet goed kon schatten, kwam ze ook ooit helemaal overstuur en boos uit de training. Mijn man heeft haar toen uitgelegd dat zij dat ook kan leren, maar dat dat misschien net wat meer tijd en moeite, vallen en opstaan.
Als ze alles al zou kunnen, zou ze ook niet meer hoeven trainen. En ja, soms gaat het nog steeds even mis, kan gebeuren. Zelfs Simone Biles, de allerbeste turnster aller tijden die dingen kan die niemand anders ter wereld kan, viel tijdens de olympische spelen van de balk in de finale. Omdat ook zij een mens is.
Je mag een kind best meegeven dat dingen niet altijd zwart of wit zijn. Er is niets dat altijd leuk is. School niet, sport niet, vriendjes niet, je ouders niet, kind zelf ook niet.
Hier helpt het wel om het luchtig te houden; vandaag ben ik even niet leuk en dat mag. Of is het leven even heel stom en oneerlijk en dat mag ook. Maar morgen is weer een dag met een nieuwe kans. Een stukje genade naar jezelf en naar de ander.
-Nienke- schreef op 21-08-2024 om 22:08:
Het klinkt alsof met name z’n veerkracht nog wat te versterken is: niet meteen het koppie laten hangen als iets tegenzit. Dat is wel iets wat met een Rots & Water-training te versterken is of waaraan met goede begeleiding van een (gecertificeerde) kindercoach te werken is. Ik zou echter allereerst zonder verwijten, maar gewoon met open blik nog eens het gesprek hierover aangaan met hem. Wat gaat er dan precies in hem om op zo’n moment? Heeft hij daar zelf ook last van? Ik lees in je bericht best wel een oordeel over hoe hij met de situatie omgaat, maar da’s niet zo helpend als je het ook in die trant met hem bespreekt. Wellicht kan de juf of meester hierin ook iets betekenen en hierover eens wat vaker met hem doorpraten?
Kan het zijn dat je juist het tegenovergestelde type bent als je zoon? Zo leest dat nl. wel. Als hij juist een heel gevoelig type is, zal hij een andere, meer empatische aanpak nodig hebben.
Maar echt een stoere jongen is het niet.
Maar wat ik dan van mijn man hoor is dat hij op dat veld gewoon om zich heen staat te kijken, gek staat te doen, en helemaal niet op die bal af gaat. Dat doet ie dus gewoon zelf.
Diyer schreef op 21-08-2024 om 22:27:Ik zou als ouder proberen om hem een beetje omdenken te leren, veel vragen stellen over hoe hij dingen ook op een andere manier kan bekijken. Wat zouden mensen allemaal kúnnen bedoelen en waarom hoeft het niet per se dat te zijn wat je in je hoofd hebt? En wat kun je zélf doen om iets een positievere ervaring te laten zijn. Ik denk dat er niet veel op zit dan met hem dit op de meest simpele momenten te gaan oefenen.
Kan hij successen wel naar zichzelf toehalen (in de zin dat hij trots is op zichzelf)? Of ligt het dan ook allemaal buiten hemzelf? Komt het niet omdat hij gewoon ergens goed in is, maar omdat de ander hem heeft laten winnen? Of dat hij op tijd was op school, omdat hij zo lekker opschoot. In plaats van dat het daar niks mee te maken had, maar hij gewoon mazzel had? Probeer een beetje te spelen met positieve ervaringen en met negatieve ervaringen. Soms heb je daar zelf een (groot) aandeel in, soms niet. Soms overkomt iets je en soms komt het door eigen toedoen. Het is aan jullie om hem dat te gaan leren.
Mooi gezegd
Past een teamsport wel bij hem? Voetbal is ook wel een harde sport. Iets als karate / judo / suppen is veel individueler. Zeker bij karate enzo wordt er veel met grenzen duidelijkheid en respect gewerkt.
Vrijevlinder schreef op 22-08-2024 om 03:59:
[..]
. Als hij juist een heel gevoelig type is, zal hij een andere, meer empatische aanpak nodig hebben.
En dit inderdaad.
Hij zal op het veld om zich heen draaien en slaan omdat hij zich kwetsbaar voelt en hij zichzelf probeert te beschermen. Hij heeft nog geen ‘gereedschap’ waarmee hij in zulke situaties verder kan gaan zonder veel afwijzing en pijn te ervaren.
Zo te lezen zit hij gewoon niet zo lekker in z’n vel en moet hij er ook op school hard aan trekken. Hij voelt zich niet blij.
Over de info Kind en Weerbaarheidstraining: zeker doen, zo’n cursus
Evaluna schreef op 22-08-2024 om 06:32:
Past een teamsport wel bij hem? Voetbal is ook wel een harde sport. Iets als karate / judo / suppen is veel individueler. Zeker bij karate enzo wordt er veel met grenzen duidelijkheid en respect gewerkt.
Dit. Niet iedereen is gemaakt voor teamsport en het zou zomaar kunnen zijn dat hij bij een andere sport, of juist geen sport, maar misschien iets op gebied van muziek of kunst, beter bij hem past.
Ik hoop dat je kijkt naar zijn behoeftes en wat bij hem past. Ik zeg niet dat jij zo bent, maar er zijn ouders die koste wat het kost kinderen op een teamsport willen doen omdat ze daar leren samenwerken en dat het goed voor hen is. Maar als het niet bij hen past, zullen ze er alleen maar ongelukkig van worden.
Dan zou ik me eerst richten op school, dat is iets wat moet, en daar heeft hij ook deze problemen schrijf je. Je krijgt hier goede tips van mensen.
Het probleem is niet dat hij een watje is of niet stoer is, maar dat hij niet met de situatie om kan gaan en blijft hangen in de negatieve emotie.
Wat iemand aangaf; het heeft zin om door te spreken wat goed/niet goed was aan zijn dag. Ik heb een tijdje mijn dagen een cijfer gegeven, van 1 tm 5. En soms eindigde een dag gewoon minder leuk, maar dan ging ik wel kijken naar wat wel goed ging of hoe de dag verder ging. Want was het echt een kut dag of laat ik mijn gevoel over de dag bepalen door één klein negatief ding.
Wat ik mij ook afvraag, ik lees dat hij van slag raakt/boos wordt als dingen niet op zijn manier gaan of hoe hij het zich had voorgesteld. In hoe verre kan hij omgaan met onverwachte zaken?
Hij staat gek te doen op het veld volgens je man ? Wat is gek doen? Mischien vind je zoon iets als theater wel heel heel leuk of een andere sport waar lekker gek doen juist kan/mag?