Mijn dochter van zeven geeft aan bang of verdrietig te zijn als ik niet bij haar ben.
Ik ben een moeder van 49 jaar van een prachtige hooggevoelige dochter van 7 jaar. Ik ben vanaf haar geboorte heel erg beschermend geweest en ben in mijn hoofd constant bezig met haar welzijn. Deze week geeft ze aan verdrietig te zijn als ze ziet dat ik er niet ben als ze aan het trainen is en zei angstig te zijn toen ik haar alleen liet in onze tuin. Ik maak me daar zorgen om. Heeft iemand advies of dezelfde ervaring? Ik hoor het graag.
Het leest alsof jij een tobber bent en zij ook. De appel valt niet ver van de boom.
En misschien bevestig je dochter onbewust in haar angstige gedrag als jij constant bezig bent met haar welzijn.
Misschien kan je proberen er wat minder bovenop te zitten en uit te stralen dat je alle vertrouwen hebt in haar en haar veerkracht.
En als haar andere ouder wat makkelijker in het leven staat zou ik proberen die wat meer met dochter te laten ondernemen, mogelijk helpt dat ook wat.
voor jezelf: meer loslaten, zelfstandigheid bevorderen. Je dochter laten ervaren dat zij dingen zonder jou kan, dat jij daarin gelooft en er voor haar bent als dat nodig is.
Dat kan in kleine stapjes: jij speelt in de tuin, ik ben binnen en vouw de was. Over 10 minuten kom ik bij je kijken. Bij training, ik zit op het terras/de kantine en kom laatste kwartier kijken. Of varianten daarvan.
Mijn dochter was soms angstig in het donker / op haar kamer. Dan beloofde ik om na x aantal minuten te komen kijken, dat deed ik ook, vaak sliep ze dan al.
Dit gedrag is op zich normaal voor jongere kinderen, maar niet meer op deze leeftijd.
Je kind moet het vertrouwen gaan ontwikkelen dat ze ook veilig is als jij er niet naast staat en als je niet in de buurt bent. Dat ze ook dingen zonder jou kan.
Je brengt haar naar de training en haalt haar weer op. Dat vertrouwen mag ze hebben, alle kinderen worden toch opgehaald? Net als op school, bso, als ze bij een ander kind gaat spelen.
Ze kan best zonder jou in de tuin spelen. Jij vertelt haar waar je bent (zolder, boven, in de keuken). Je gaat niet zomaar weg. Het is wel belangrijk dat ze dat leert. Ze zal met het ouder worden steeds vaker en langer zonder jou zijn. En dat is ook goed, dat hoort bij het leven.
Het zou kunnen dat ze doordat je altijd beschermend bent geweest, deze fase mogelijk nu pas doormaakt waar anderen die al eerder hadden omdat ze toen meer vrijheid kregen.
Dat gezegd hebbende vindt onze oudste het wel ook erg fijn als er een van ons bij de voetbaltraining kijkt. Maar die vind buiten spelen zonder mij wel prima.
Misschien kun je duidelijk met haar afspreken waar en hoe laat je ergens staat, bijvoorbeeld na het trainen. Dan moet ze zelf even de hoek om waar jij staat te wachten, in plaats van dat jij naar de kleedkamer gaat. Ik zeg maar wat. Dat geeft haar het vertrouwen dat jij je belofte nakomt en het vertrouwen dat zij zelfstandig ergens heen kan lopen.
ik was vroeger ook een bange poeperd, maar ik zie slecht, dus mijn moeder moest precies aangeven op welke tegel ze stond bij wijze van, anders dacht ik dat ik haar nooit zou kunnen vinden.
Misschien kun je duidelijk met haar afspreken waar en hoe laat je ergens staat, bijvoorbeeld na het trainen. Dan moet ze zelf even de hoek om waar jij staat te wachten, in plaats van dat jij naar de kleedkamer gaat. Ik zeg maar wat. Dat geeft haar het vertrouwen dat jij je belofte nakomt en het vertrouwen dat zij zelfstandig ergens heen kan lopen.
ik was vroeger ook een bange poeperd, maar ik zie slecht, dus mijn moeder moest precies aangeven op welke tegel ze stond bij wijze van, anders dacht ik dat ik haar nooit zou kunnen vinden.
Is het vooral de angst om alleen te zijn, met jou in de buurt? Of kan een vriendin van jou haar wel even alleen laten? Of de juf (maar dan zijn er weer klasgenoten).
Ik zou inzetten op succeservaringen. Bijvoorbeeld naar de winkel sturen om een pak vla. Laat haar kiezen en afrekenen. Is dit te ver weg, dan ga je samen naar de winkel, en wacht je buiten.
Iemand die hooggevoelig is bekijkt de wereld, anders dan de andere helft van de bevolking, niet van zichzelf uit, maar van de anderen uit. Dat is het eerste wat in ze opkomt. Niet "wat vind ik" maar "wat vindt de ander". Hij is een beetje bang dus, dat hij verlaten wordt.
Ik denk dus dat je kind betrekkelijk jong in toenemende mate ongerust is geworden dat de grote boze wereld niet tevreden over haar was. En zich erop toe heeft gelegd die nauw in de gaten te houden.
Niet dat dit veel helpt met je leven. Feedback is soms handig maar soms kan je beter je eigen gang gaan, met of zonder instemming van anderen.
Ik denk wel dat een zelfzekere moeder positieve invloed heeft op de ontwikkeling van haar kind. Moeder vindt immers dat er geen gevaar dreigt, dus er is geen gevaar.
Laatje kind los....Leer haar zelfstandig te worden. Je kan als moederniet altijd bij haar zijn.
Is je dochter echt hoog gevoelig of zijn het de consequenties van een overbeschermende opvoeding?
https://www.kennisrotonde.nl/vraag-en-antwoord/overbeschermend-opvoeden-en-sociaal-emotionele-ontwikkeling
https://www.desteven.nl/persoonlijke-ontwikkeling/kernkwaliteiten/beschermend
Zijn er in haar leven andere relevante mensen behalve jij en de leerkrachten op school? Is er een vader, oom, opa, sporttrainer, tante, oma of buurvrouw die belangrijk is voor haar?
Tsjor
herkenbaar. Oudste dochter heeft dit ook heel Erg gehad. Zij is hooggevoelig. Vaak veel
Opmerkingen gekregen van mensen dat ik dit heb veroorzaakt. Maar jongste is helemaal niet zo. Die was minder aanhankelijk.
Wat bij ons hielp was veel Praten. Over waar we elkaar echt zouden zien na de voetbaltraining. Of een vaste plek op het schoolplein. Duidelijke afspraken maken en je hieraan houden. Zo groeit het vertrouwen. dit ook benoemen. Wat haar ook hielp was worst case senario. Oke stel ik ben er niet, wat kan je dan doen?
Ze is nu 13 en het gaat heel goed met dr. Ze blijft gevoelig maar heeft veel stappen gemaakt en staat heel sterk in haar schoenen. Met periodes van stress merk ik dat ze het nodig heeft om dicht bij mij te staan. Maar dat kan ook met een appje ofzo. Fijn dat ze die toenadering dan wel weer extra zoekt.
zou wel met der praten waarom ze dit heeft en waar ze precies bang voor is. Gesprek aangaan, loslaten hoort er tot op zekere hoogte helaas wel bij en zou ze wel moeten leren, zou kijken waar dit wegkomt en gerustellen
Temet schreef op 20-09-2024 om 16:46:
Het leest alsof jij een tobber bent en zij ook. De appel valt niet ver van de boom.
En misschien bevestig je dochter onbewust in haar angstige gedrag als jij constant bezig bent met haar welzijn.
Misschien kan je proberen er wat minder bovenop te zitten en uit te stralen dat je alle vertrouwen hebt in haar en haar veerkracht.
En als haar andere ouder wat makkelijker in het leven staat zou ik proberen die wat meer met dochter te laten ondernemen, mogelijk helpt dat ook wat.
Bedankt voor je heldere reactie. Je zet het heel herkenbaar uiteen. Ben ook echt een 'tobber', zoals jij het noemt. Altijd maar piekeren. En dat voelt ze. Probeer echt bewust wat meer afstand te nemen en haar meer autonomie te geven. Ze gaat sinds drie weken ook naar de scouting, daar kan ze ook haar zelfstandigheid ontwikkelen en is mamma niet steeds in de buurt. Bedankt nogmaals. De spijker op zijn kop.