Lotgenoten gezocht voor als je kind(eren) misbruikt is/zijn
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik zoek lotgenoten.
Helaas zijn mijn beide kinderen slachtoffer geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag 
Zoiets is als ouder een grote nachtmerrie, dat je kind iets verschrikkelijks is aangedaan. Uiteraard staat de zorg voor mijn kinderen bovenaan en daar zijn we dan ook mee bezig, maar ook wij als ouders hebben zorg nodig. Ik vind weinig gepaste steun in mijn omgeving en op het internet. Huisarts is op de hoogte en natuurlijk kunnen we bij de POH terecht, maar ik zou het zelf wel fijn vinden om gedachten te wisselen met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. De steun die ik wél heb is prettig, maar zij weten niet hoe het voelt. Vandaar mijn oproep.
Wij, man en ik, staan ook voor een keuze om wel of geen studioverhoor te laten plaatsvinden (Officier van Justitie wil ambtelijk vervolgen). Wij willen de kinderen niet extra belasten en vinden de rust voor hun nu even belangrijker. Tegelijk willen we ook niet dat de dader 'er mee weg komt' en dat gaat waarschijnlijk zonder verhoor wel gebeuren (want gebrek bewijs, dus geseponeerd). Voor extra info: dader is minderjarig en familie, wat het allemaal complex en gevoelig maakt.
Gewoon een 
Jullie doen het goed, Makaya.
"Ik probeer het doel voor ogen te houden: mijn kinderen worden gezien en gehoord, de dader krijgt hopelijk hulp en sowieso de boodschap dat het niet oké is."
Dit schreef je Makaya
Is idd heel erg waar, maar ook om te voorkomen dat hij in herhaling valt!
Veel sterkte in jullie gezin en met je familie
Ik had laatst al een update geschreven, maar op een of andere manier werd het niet geplaatst en was de hele tekst weg... Ik was er toen even klaar mee. Vandaag mijn volgende poging.
Voor iedereen die nog meeleest, hier een update:
Het studioverhoor is geweest en ik ben zo trots op mijn kinderen! En petje af voor de zedenpolitie die hun zo goed hebben bijgestaan. Zij deden het verhoor gewoon in burgerkleding. De dag daarvoor is er iemand langs geweest thuis om kennis te maken en met foto's uitleg gegeven en hoe zo'n verhoorkamer eruit ziet. Onze jongste had een hele koffer met speelgoed mee en de dame die het verhoor deed praatte heel geïnteresseerd met de jongste (vragen hoe de knuffels heten enzo, echt heel leuk) en ze mochten van te voren de ruimte zien waar de beelden van de camera's waren en de heren daar ontmoet. Nog een zoek en vind spelletje gespeeld met die camera's. Allemaal om heel open en transparant te zijn en iedereen op hun gemak te stellen. Na afloop kregen ze allebei een lieve knuffelbeer mee en een kleurboekje met stiften. Heel attent. Het hele gesprek moest worden uitgetypt en is daarna overgedragen aan het team in de regio waar het gebeurde heeft plaatsgevonden. Wanneer we weer iets zouden horen, of wanneer de dader op het matje geroepen wordt, kon men niet zeggen. Het zou in ieder geval een aantal maanden duren. In de tussentijd stonden de kinderen op de wachtlijst voor traumatherapie. Inmiddels zijn zij daar nu ook mee begonnen en hebben ze al een paar sessies EMDR achter de rug. We merken wel dat dit helpt: de nachtmerries worden minder en andere problemen komen boven die nu ook aangepakt kunnen worden. Wij als gezin zijn gelukkig nog steeds sterk en groeien ook meer naar elkaar toe.
Deze week hebben we echter een telefoontje gehad van het team elders, dat zij nu willen doorpakken. De OvJ daar heeft de zaak bekeken en wil de dader verhoren. Slik, daar gaan we. Het moment dat we al die tijd voor ons uit hebben geschoven. Gelukkig gaat dit niet per brief, wat ons eerder was verteld. Deze dame zei dat ze gaan bellen met de ouders en vooral ook benadrukken dat wij geen aangifte hebben gedaan, maar alleen toestemming hebben gegeven voor verhoor. Dat dit vanuit de OvJ komt, naar aanleiding van ons informatieve gesprek. Ze willen dat de dader binnen anderhalve week de uitspraak krijgt, dus het gaat allemaal heel snel. Ons gezamenlijk doel is hulp en geen straf. Ik ben zelf wel bang voor een boze ouder, die na het telefoontje van de politie mij gaat lastigvallen met bedreiging of woede. Verhaal willen halen zeg maar. Over een week gaat er gebeld worden (dit ivm werk van 1 ouder, wij vinden het raadzaam dat beide ouders thuis zijn. Ook in belang van hun kind).
Het gaat een spannende tijd worden denk ik. Het beste scenario zou zijn dat dader bekent en zijn ouders en dader excuses moeten maken. Die erkenning zou heel fijn zijn (we voelen ons in het hoekje gedrukt alsof wij de schuldigen zijn, met alle gevolgen van dien. Denk aan moeilijk contact met andere familieleden en op eieren lopen) en vooral dat dader hulp krijgt en inziet dat dit echt niet kan en nooit meer gaat gebeuren. Daarnaast ook hulp als er andere problemen spelen die dit gedrag veroorzaakt heeft.
Bedankt voor het meelezen. Het is weer een heel verhaal geworden.
Zeker spannend! Ik weet nog van mijn stiefkinderen dat de zedenpolitie het inderdaad heel rustig en op hun niveau aangepakt heeft.
Sterkte de komende weken!
Ik hoop dat recht gedaan wordt aan jullie verhaal en aan jullie inspanningen. Die ouders zien dat waarschijnlijk helemaal anders maar jullie hebben een hoop energie gestopt in een goed toekomstperspectief voor hun kind! Sterkte de komende tijd!
Wat fijn dat deze stappen zijn gezet en je kinderen baat hebben bij de hulp. Hier maakte EMDR een wereld van verschil. Hulde aan de uitvinder(s) daarvan!
Sterkte! Ik hoop dat je familie snel inziet dat jullie ook voor de dader het beste willen.
Heel veel sterkte Makaya. Kan me levendig voorstellen dat je het héél eng vindt. Denk dat jullie het heel goed aanpakken en ik vind je heel dapper.
bedankt iedereen! De steun doet mij goed.
Ook sterkte van mij! Jullie doen het met goede inzet en heel goed hoe de hulpverlening jullie de goede kant op helpt. Ik denk dat excuses een goede bijdrage kan leveren aan herstel.
Heb destijds in elk geval meegelezen en fijn dat dit stukje nu achter de rug is.
Jullie zijn goed bezig, daar mogen jullie als gezin echt wel trots op zijn.
Ik hoop enorm dat de dader de juiste hulp gaat krijgen. Ik kan me echt niet voorstellen dat je als ouders het oké vindt als je kind zoiets flikt en er mee weg komt of het bagatelliseert. Als het daadwerkelijk in het wereldbeeld van de dader past dat dit normaal is, dan is het echt te hopen dat hij hulp gaat krijgen. Juist om herhaling te voorkomen.
Heel veel sterkte Makaya!
is er een mogelijkheid in contact te komen? Het betreft een soort gelijke situatie.
DeMamaVan schreef op 08-05-2023 om 08:52:
is er een mogelijkheid in contact te komen? Het betreft een soort gelijke situatie.
Ik lees je bericht nu pas, sorry. Als je nog behoefte hebt, kan je mij een pm sturen.
MRI schreef op 27-09-2022 om 12:50:
[..]
als ik dit zo hoor, kan ik me voorstellen dat jullie kinderen niet de enigen zijn. Ik vind de houding van de ouders ook verontrustend, ze zouden op zijn minst gealarmeerd kunnen zijn en open staan voor dialoog en hulp. Via justitie polariseert het juist en daarmee is zo'n jonge dader misschien niet geholpen, maar ik snap heel goed dat jullie er wat mee willen, desnoods via de rechter, dat zou ik zelf zeker ook hebben mocht het mijn kind betreffen. nogmaals sterkte
Dit soort daders maakt heel veel slachtoffers.
Het is ook zo dat er een verband is tussen slachtoffer zijn en dader worden. Dan is hulp juist hard nodig maar de kans is klein dat juist in zo‘n gezin hulp geaccepteerd wordt. Sterkte.
Goh wat vliegt de tijd! Inmiddels al heel wat maanden verder..
Het verhoor was uitgesteld en werd pas vlak voor de zomervakantie gedaan. Ik was bang voor een boze ouder omdat er politie bij betrokken is (tja, dat is nou eenmaal zo als je een informatief gesprek aangaat en het is een zedendelict met kinderen in de hoofdrol: dit wordt altijd vastgelegd). De ouders en wij hadden de afspraak om hier niet mee rond te gaan bazuinen ivm privacy kinderen en allebei wilden we niet dat de kinderen in een bepaald daglicht komen te staan. Dat respecteer ik. Krijg ik, nadat het verhoor heeft plaatsgevonden, een telefoontje van mijn moeder: helemaal over de rooie en kwaad op mij. Dat ik niks gezegd heb, terwijl zij het al maanden wist. Ze wilde dat ik er zelf mee kwam, maar dat deed ik niet (uiteraard). Ik hoorde allemaal verwijten en schuld werd in mijn schoenen gestopt: dat wij de oorzaak zijn van een gebroken familie. Ik werd toch een partij kwaad! Heb heel duidelijk uitgelegd dat het voor niemand leuk is, er alleen maar verliezers zijn, de andere partij kansen heeft gehad om te praten maar zij dat niet wilden (ja, onder 4 ogen zonder mediatior en dat wilden wij niet), dat de politie erbij betrokken is niet onze keus is geweest en wij ook geen aangifte hebben gedaan en alleen oog hebben voor wat het beste is voor álle kinderen. En dat ik een afspraak had om niks te zeggen en dat dat blijkbaar een eenzijdige afspraak is geweest. Gelukkig dimde ze in toen ze mijn kant hoorde. Ik heb zelf jarenlang mijn mond gehouden toen mij het is overkomen. Mijn kinderen hebben de moed gehad om wat te zeggen en dat neem ik uiterst serieus. Dit gaat niet de doofpot in. Geen aai over de bol met 'dat doen we niet nog een keer he, foei'. Daar was ze het wel mee eens. Ze baalt van hoe het gaat. Ja, ik ook. Ik had het ook anders gezien.
Intussen is dus het verhoor geweest. In principe horen wij er verder niks meer over: de OvJ heeft in wezen ambtshalve aangifte gedaan. De politiemevrouw die ons heeft bijgestaan heeft ons wel gebeld met wat er is besproken bij het verhoor, omdat ze vindt dat dat wel zo netjes is naar ons toe (en zeker omdat het familie betreft). De dader heeft een ontkennende verklaring afgelegd. Daar waren we bang voor. Ze zei wel dat het overkwam alsof hij het ingefluisterd heeft gekregen van zijn advocaat. Tja. Nu gaat het weer terug naar de OvJ die er over gaat buigen. Of er komt een uitspraak, of het gaat voorkomen: een rechtzaak dus. Hoe wat en wanneer, geen idee. Tot nu toe hebben we er niks meer over gehoord. Ook niet van familie, dus we weten niet of er uiteindelijk al een uitspraak is geweest. Misschien al wel. We hebben geen contact meer met hun. Dat heeft 1 ouder mijn moeder duidelijk laten weten. De andere ouder heeft mij overal op geblokkeerd.
De EMDR sessies zijn intussen afgelopen en hebben gelukkig goed geholpen. Zover ik weet zijn er geen nachtmerries meer. Jongste is wel dit schooljaar blijven zitten en oudste heeft nu andere problemen, dus we zijn nog steeds aan het puinruimen. Gelukkig komt elke dag de zon op en proberen we er het beste van te maken. Het is moeilijk, maar we komen er wel.
Bedankt voor het lezen.