Omgaan met slaapgebrek
Dolgelukkig was ik met mijn leven. Mijn lieve baby, mijn man, mijn vrienden, mijn baan enzovoorts. Totdat mijn baby twee maanden geleden stopte met slapen in de periode waarin ik ook weer begon met werken. Natuurlijk had ik slaaptekort wel ingecalculeerd, maar wij lopen nu al weken minimaal ieder uur van de nacht met een huilende baby op de arm door het huis. Niet weg te leggen en ook overdag wordt er nooit meer langer dan 20 min zelfstandig geslapen.
We zijn zo moe dat ons hele leven ontregeld begint te raken. Ik heb een verantwoordelijke en intensieve baan (onderwijs, pittige doelgroep) en ik zou het liefst vandaag nog stoppen. Ik vergeet alles, geniet nergens meer van, voel me emotioneel en kan me niet concentreren. Mijn man idem dito. Als ik dit ter sprake breng wuiven mensen het vaak een beetje weg. 'Tja pittig he die babytijd.' Alsof het normaal is en iedereen dit heeft, maar ik voel me zo overvraagd. Ik snap niet hoe anderen zo blijkbaar gewoon kunnen blijven functioneren.
Wie heeft tips? Hoe blijf je overeind? Als moeder, als stel, als werknemer en als mens? Slaaptips heb ik niet nodig, we hebben al breed advies ingewonnen en alles gelezen wat er te lezen valt. Kinderarts is betrokken en dergelijke. Het gaat me echt om hoe we dit kunnen volhouden.
Jillz schreef op 01-11-2023 om 16:47:
Dit is zeker niet normaal. Misschien is volhouden ook wel niet de beste optie. Want dit klinkt heel heftig. Wij zijn door iets vergelijkbaars heen gegaan. En hebben het een lange tijd volgehouden door inderOm de juiste hulp te krijgen is het van belang om eerlijk te zijn tegen de kinderarts en te vertellen wat deze situatie met jullie doet. Het is geen falen als je er zelf niet meer uitkomt!
Dat is ook een goede tip. Probeer in overleg met de huisarts en de kinderarts uit te sluiten dat er geen medische oorzaak is. Die kleintjes kunnen helaas nog slechts vertellen wat er markeert.
Uit logeren zou ik sowieso toch proberen. Voor opas en omas is het dan misschien 1 nacht penarie, voor jou een hele nacht+dag bijtanken waardoor je er weer een of meerder weken vooruit kan. (en soms slaapt zon kleintje op miraculeuze wijze wel). Ik zou het met liefde doen voor mijn nichtjes.
Je zou misschien ook buren om hulp kunnen vragen, gaan zij een uurtje wandelen/autorijden met de kleine en kunnen jullie even slapen.
thee_leutje101 schreef op 01-11-2023 om 16:20:
[..]
Dat is fijn om te horen! Ik reageer vooral allergisch op moederkareltje omdat die overal het thuisblijfmoeder-en-zoveel-mogelijk-kinderen-baren gospel verkondigt, dat vind ik oprecht vreselijk. Zeker in een topic als dit, waarin de vrouw zegt 'ik zit er doorheen' en zij dan meldt dat ze dan dus maar moet stoppen met werken zodat haar mannetje gewoon kan slapen en kan werken. Vreselijk.
Vraag ik me nog wel af (kijk maar of je antwoord wilt geven): hoe is jullie taakverdeling inmiddels? Doe jij nog steeds het grootste deel van het huishouden, naast je baan? Doe je de (volledige?) derde shift rondom de kinderen? Neemt je man daar wel eens het voortouw in of moet je hem alles vertellen wat hij moet doen? Oprechte interesse, geen oordeel!
Daar wil ik best op antwoorden. We werken nu allebei 4 dagen (voorheen man fulltime en ik niet). Ik doe iets meer in huis maar dat is vooral omdat ik minder reistijd heb.
Wel is het zo dat mijn man veel dingen niet ziet. Dus die derde shift, die moet ik wel actief delegeren zeg maar. Ik denk overal aan en mijn man voert meer uit.
Overigens geloof ik niet dat dat heel anders zou zijn geweest bij een andere taakverdeling. Het is ook wel de aard van beide beestjes
Je zegt dat je kleintje geen ander accepteert, maar heel eerlijk, bij jullie lukt het toch ook momenteel niet goed om te slapen? Ik zou dus inderdaad kiezen voor uit logeren. Je zou eventueel ook zelf met baby mee kunnen gaan en dan ter plekke afwisselen met je ouders. Dan kan man een volledige nacht maken. Een paar dagen later wissel je het dan om: man mee uit logeren en jij een keer een volledige nacht.
Sterkte verder, het klinkt heftig 
-Nienke- schreef op 01-11-2023 om 18:02:
Je zegt dat je kleintje geen ander accepteert, maar heel eerlijk, bij jullie lukt het toch ook momenteel niet goed om te slapen? Ik zou dus inderdaad kiezen voor uit logeren. Je zou eventueel ook zelf met baby mee kunnen gaan en dan ter plekke afwisselen met je ouders. Dan kan man een volledige nacht maken. Een paar dagen later wissel je het dan om: man mee uit logeren en jij een keer een volledige nacht.
Sterkte verder, het klinkt heftig
Nieuwe moeders willen niet gescheiden zijn van hun kleintje. Uit logeren gaan is misschien nog een brug te ver. Hier ook en daarom slapen wij om de beurt een hele nacht en hebben we verder geen leven meer.
Nick90 schreef op 01-11-2023 om 18:09:
[..]
Nieuwe moeders willen niet gescheiden zijn van hun kleintje. Uit logeren gaan is misschien nog een brug te ver. Hier ook en daarom slapen wij om de beurt een hele nacht en hebben we verder geen leven meer.
Nou, wat is dat nu voor gekke generaliserende opmerking?! Ik vond het destijds heerlijk om een nachtje weg te zijn, hoor! Om de beurt slapen werkt blijkbaar niet (voldoende) voor TO, schrijft ze al.
Nick90 schreef op 01-11-2023 om 18:09:
[..]
Nieuwe moeders willen niet gescheiden zijn van hun kleintje. Uit logeren gaan is misschien nog een brug te ver. Hier ook en daarom slapen wij om de beurt een hele nacht en hebben we verder geen leven meer.
Ontaarde moeder meldt zich dan, bij deze. Ik vond het heerlijk toen ze met 12 weken naar de crèche gingen. Uit logeren vind ik ook fijn. Niet alle moeders zijn hetzelfde Nick.
En als het echt niet gaat: meld je ziek (is ook al eerder genoemd). In overleg met werk/bedrijfsarts eventueel langdurig. Dan heb je trouwens ook nog gewoon recht op kinderopvangtoeslag geloof ik, dus dan heb je op die dagen ook écht rust. Maar ik zou, zoals hierboven wordt genoemd, eerst even overleggen met je huisarts.
Dikke knuffel Dit is loodzwaar.
Het klinkt best extreem Eleanor logisch dat jullie opzijn. Als je het moeilijk vindt om je baby 's-nachts bij je ouders te laten logeren zou je hun overdag in het weekend voor jullie kindje kunnen laten zorgen zodat jullie wat uren kunnen bijslapen. Sterkte ik weet uit ervaring dat het zwaar is. Maar ik weet ook dat het overgaat en in de tussen tijd hulp die geboden wordt aanvaarden want er zelf aan onderdoorgaan is ook niet goed voor jullie baby.
Herkenbaar, hier het eerste jaar geen nacht doorgeslapen. Elke nacht wel tussen de 3-15 keer er uit…ik was kapot! Man sliep er grotendeels doorheen en ik vond dat het mijn taak was. Sloeg nergens op, maar goed. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik die periode ben doorgekomen. Heb ook best een verantwoordelijke baan waar ik mijn koppie bij moest houden, maar soms vroeg ik me echt af wat ik gedaan had en of ik niemand bijna had omgelegd ofzo. Ik liep er echt bij als een zombie. Ik ben dus inderdaad maar gewoon doorgegaan en uiteindelijk is dat goed gekomen gelukkig. Heb ook geen hulp gevraagd om te logeren ofzo, dat wilde ik niet. Het hoogtepunt lag rond de eerste verjaardag. Daarna ging het langzaam beter en inmiddels slaapt ze rustig tot 11 uur uit 
de gedachte dat het ooit beter zou worden, hield me op de been.
In plaats van gelijk te stoppen met werken ... ouderschapsverlof een halve dag per week opnemen een optie? En tegelijk kind wel op de opvang laten zodat je effe een halve dag kan bijtanken én de handen vrij hebt. En je ook je plaats op 't KDV niet kwijt bent.
De nacht in 2 splitsen en buiten gehoorsafstand slapen?
Met zijn allen in 't weekend / 1 keer om de 2 weken bij oma en opa slapen? Jullie kunnen hopelijk wel wat bijslapen, oma en opa kunnnen overnemen en als het écht te erg wordt zijn jullie wel in de buurt. (Of oma en opa komen naar jullie.)
En elke nacht - en eventueel overdag - op repeat in je hoofd "dit is tijdelijk, op zijn 12de redt hij zichzelf 's nachts".
Nick90 schreef op 01-11-2023 om 15:43:
[..]
Ja maar wel een groot gat in je cv, een hap uit je pensioen en een werkveld wat zich verder ontwikkelt heeft in de tijd dat jij thuis zat en op latere leeftijd proberen er nog tussen te komen. En uiteraard teer je jaren op de zak van je man wat mij niet bevorderlijk voor de verhoudingen lijkt.
Ben zelf jaren huismoeder geweest. Was ook bang voor een gat in mn cv maar ik nam t voor lief. Toen ik weer ging werken zat op binnen een jaar weer op hbo+ niveau, en dat was in een tijd dat er weinig banen waren. Dus daar zou ik niet bang voor zijn.
Teren op de zak van je man vind ik ook zo een gekke term. Hij verdient het geld en dat deel je met elkaar. Maar je zorgt dan toch ook voor zijn kinderen? Dus hij heeft jou dan toch net zo goed nodig? In de huidige tijd moet het financieel nog maar uit kunnen natuurlijk, rondkomen van een inkomen.
Dus als je het wilt en kan betalen zou ik ook zeker aanraden om een poosje thuis te blijven. Als dat niet lukt is om en om slapen een goede optie.
Edit; ik zie nu de aanvullingen van to pas. Is het een optie om taken uit te besteden die niet per se door jullie gedaan hoeven worden, zoals hulp bij huishouden? Dat je daarin mogelijk wat ontlast wordt? Ouderschapsverlof opnemen? En als iemand in jullie huis voor de baby zorgt, mogelijk accepteert baby dat beter?
Lastig hoor!
ja gewoon verdelen. Zou je graag een nacht zes uur doorslapen? Dat kan gewoon he, als je de 12 uur in 2-en deelt. Ga zelf van 20-2 slapen en hij van 2-8. Daar deed ik het prima op. Maar je moet wel baby overgeven aan man en volledig loslaten. In het weekend deden we ook (toen ze kleuter waren en zelf geen middagslaapje deden ) wel omstebeurt een middagdutje vaak. Heerlijk.
Als uit logeren niet lukt, lukt oppas overdag wel? Eventueel bij jullie thuis en jullie dan (met oordopjes in) in je eigen bed 's middags wat uurtjes bijslapen?
En laat het huishouden het huishouden (of laat daar familie in helpen) en ga zodra je kind even slaapt zelf ook gelijk liggen. (Bij ons was het slaapgebrek niet zo erg, maar ik had dan overdag de neiging om 'even iets te doen' als de baby ging slapen en ik dan daarna wilde gaan liggen, was baby alweer wakker).
Heb je samenslapen overwogen? Dus baby bij je in bed nemen waardoor je allemaal wellicht meer slaapt? Wellicht heb je hier al over nagedacht, maar dit was voor ons de oplossing toen ik weer ging werken. Wel goed opletten dat je dit op een veilige manier doet.
Anders zou ik ook kijken naar eventueel overdag wat tijd blokken om bij te slapen, dus terwijl baby bij partner of opvang is. Met werk in overleg gaan om iets kortere dagen te werken om te voorkomen dat je langer uitvalt & die tijd gebruiken om bij te slapen?
Hier ook iemand uit het onderwijs. Toen ik weer ging werken werd het ook even lastiger. Eigenlijk was ik zelf te druk om goed te kunnen kolven. Het gaf gewoon veel stress en dat voelde de baby ook.
Ik ben toen deels fv en deel bv gaan geven. Hierdoor waren de kinderen veel meer tevreden en ik was een stuk minder moe. Bv vraagt best veel van je.
Je kan ook ouderschapsverlof opnemen. Veel van mijn pasbevallen collega’s nemen al hun ouderschapsverlof op en zijn zo al gauw 7mnd weg (incl zwangerschaps en bevallingsverlof).