Omgaan met slaapgebrek
Dolgelukkig was ik met mijn leven. Mijn lieve baby, mijn man, mijn vrienden, mijn baan enzovoorts. Totdat mijn baby twee maanden geleden stopte met slapen in de periode waarin ik ook weer begon met werken. Natuurlijk had ik slaaptekort wel ingecalculeerd, maar wij lopen nu al weken minimaal ieder uur van de nacht met een huilende baby op de arm door het huis. Niet weg te leggen en ook overdag wordt er nooit meer langer dan 20 min zelfstandig geslapen.
We zijn zo moe dat ons hele leven ontregeld begint te raken. Ik heb een verantwoordelijke en intensieve baan (onderwijs, pittige doelgroep) en ik zou het liefst vandaag nog stoppen. Ik vergeet alles, geniet nergens meer van, voel me emotioneel en kan me niet concentreren. Mijn man idem dito. Als ik dit ter sprake breng wuiven mensen het vaak een beetje weg. 'Tja pittig he die babytijd.' Alsof het normaal is en iedereen dit heeft, maar ik voel me zo overvraagd. Ik snap niet hoe anderen zo blijkbaar gewoon kunnen blijven functioneren.
Wie heeft tips? Hoe blijf je overeind? Als moeder, als stel, als werknemer en als mens? Slaaptips heb ik niet nodig, we hebben al breed advies ingewonnen en alles gelezen wat er te lezen valt. Kinderarts is betrokken en dergelijke. Het gaat me echt om hoe we dit kunnen volhouden.
Ik heb een verantwoordelijke en intensieve baan (onderwijs, pittige doelgroep) en ik zou het liefst vandaag nog stoppen.
Neem bovenstaande wel serieus, naast alles ook nog een intensieve baan.. petje af maar let je er ook op dat je stopt op het moment dat je lichaam aangeeft het niet meer gaat voordat je met een burn-out eindigd. Dan heb je je slaap die je nu niet voldoende krijgt nóg meer nodig!
Ik snap niet hoe anderen zo blijkbaar gewoon kunnen blijven functioneren.
Dat lijkt alleen maar zo, misschien snappen jouw collega’s ook niet hoe je iedere keer voor de klas staat en dat terwijl je kort geleden bevallen bent terwijl je je helemaal niet fit voelt. Heel veel mensen lopen op hun tandvlees zonder dat hun omgeving daarvan op de hoogte is. Dat is niet altijd van buitenaf aan iemand te merken, vaak is het een masker die ze/we opzetten voor de buitenwereld terwijl je best mag ‘toegeven’ hoe kapot moe je bent. Meestal weet alleen hun partner/ouders ervan.
verder geen tips helaas maar heel veel sterkte en geduld gewenst!
Om te beginnen, sterkte! Het lijkt me vreselijk.
Maar ik vond de oplossing om 1 nacht in de week de baby bij opa en oma te brengen een hele goede.
Je schrijft dat grootouders graag willen, maar dat baby het niet accepteert? Die snap ik niet. Wil je me eens uitleggen hoe je dat weet?
Niet door huilen, dat doet de baby bij jullie ook. Dus wat doet jullie baby dat jij weet dat hij/ zij alleen jullie accepteert?
Dit is echt zwaar. Wij hebben dit gehad met de jongste, in corona tijd, dus hulp vragen was lastig. Maanden later bleek hij last van reflux gehad te hebben.
Wat bij ons hielp was baby in draagzak overdag, dan sliep de baby en konden wij redelijk relaxed iets voor onszelf doen, iets met de oudste of lekker naar buiten. Verder gingen we om de beurt in de avond met de baby boven zitten, hij sliep namelijk wel bij ons op de borst of naast ons op bed, een beetje rechtop. Dan rust je zelf ook uit. De ander bleef beneden of sliep in logeerbed. Nachten deed mijn vriend meestal, want weinig slaap is voor mij funest. Uiteindelijk heb ik na die periode met burn-out klachten thuis gezeten. Wacht niet te lang met hulp zoeken en werk niet te lang door is mijn advies.
Malm schreef op 01-11-2023 om 22:29:
Dit is echt zwaar. Wij hebben dit gehad met de jongste, in corona tijd, dus hulp vragen was lastig. Maanden later bleek hij last van reflux gehad te hebben.
Wat bij ons hielp was baby in draagzak overdag, dan sliep de baby en konden wij redelijk relaxed iets voor onszelf doen, iets met de oudste of lekker naar buiten. Verder gingen we om de beurt in de avond met de baby boven zitten, hij sliep namelijk wel bij ons op de borst of naast ons op bed, een beetje rechtop. Dan rust je zelf ook uit. De ander bleef beneden of sliep in logeerbed. Nachten deed mijn vriend meestal, want weinig slaap is voor mij funest. Uiteindelijk heb ik na die periode met burn-out klachten thuis gezeten. Wacht niet te lang met hulp zoeken en werk niet te lang door is mijn advies.
Met onze refluxkinderen kregen we ook het advies om ze lekker in de maxicosi te laten slapen overdag.
Oef dit klinkt wel heel extreem, sterkte.
Ik denk dat het meeste al gezegd is. Eventuele medische oorzaken laten uitsluiten, zo veel mogelijk om en om slapen/de nacht verdelen met je partner. En je zegt dat je ouders graag willen helpen, maar dat baby dit niet accepteert. Wat gebeurt er dan als baby bij je ouders is? Tis niet dat baby bij jullie nu wel goed slaapt toch? En als baby alleen in eigen bed wil, dan je ouders een nacht bij jullie en (1 van) jullie in hun huis?
Netherfield schreef op 01-11-2023 om 18:48:
[..]
Ontaarde moeder meldt zich dan, bij deze. Ik vond het heerlijk toen ze met 12 weken naar de crèche gingen. Uit logeren vind ik ook fijn. Niet alle moeders zijn hetzelfde Nick.
Ik zal daar nog een schepje bovenop gooien, wel geheel in de geest van dit topic:
Mijn kind had hele ernstige verborgen reflux, meerdere altes gehad en een paar keer opgenomen geweest. De eerste opname volgde natuurlijk pas nadat we wéken niet wisten wat er aan de hand was, maar wel net als TO een verschrikkelijk verdrietig kind hadden wat geen moment kon slapen.
Toen die van mij opgenomen werd keek ik de verpleegkundige aan, knikte naar haar (zij zag precies wat ik nodig had) en zij stuurde ons linea recta naar huis om te gaan slapen. Wat we ook deden, wel een hele dag lang. En een paar dagen daarna ook. Opladen, eindelijk!
Had je me van tevoren gevraagd hoe ik dacht over moeders die hun kind, hun baby, alleen zouden laten in het ziekenhuis dan had ik ze verfoeid. Nu vond ik het een zégen.
Slaap is zo enorm belangrijk.
Happyapple schreef op 02-11-2023 om 06:53:
Oef dit klinkt wel heel extreem, sterkte.
Ik denk dat het meeste al gezegd is. Eventuele medische oorzaken laten uitsluiten, zo veel mogelijk om en om slapen/de nacht verdelen met je partner. En je zegt dat je ouders graag willen helpen, maar dat baby dit niet accepteert. Wat gebeurt er dan als baby bij je ouders is? Tis niet dat baby bij jullie nu wel goed slaapt toch? En als baby alleen in eigen bed wil, dan je ouders een nacht bij jullie en (1 van) jullie in hun huis?
Bij ons laat mijn baby zich goed troosten als we maar rondlopen en bij ons pakken, bij anderen blijft het ontroostbaar huilen. Echt in paniek en compleet overstuur. Dat wil ik de baby (en opa en oma) echt niet aandoen.
lieve TO, dit is niet normaal. De meeste ouders hoeven hier niet doorheen en hoeven dus helemaal niet te blijven functioneren om dit vol te houden.
Je vraagt hoe jullie hier doorheen moeten komen: jullie moeten ook slapen. Regelmatig. Als dat snachts niet kan, dan moet het overdag. Ik zou dus echt gaan kijken hoe jullie allebei wat minder kunnen gaan werken (deels ziekmelden), om ruimte te creëren om voor jezelf te zorgen. En daar zou ik niet te lang mee wachten, want dan val je denk ik vanzelf een keer uit. Heel veel sterkte gewenst, dit is een start die je niemand toewenst 
Netherfield schreef op 01-11-2023 om 18:48:
[..]
Ontaarde moeder meldt zich dan, bij deze. Ik vond het heerlijk toen ze met 12 weken naar de crèche gingen. Uit logeren vind ik ook fijn. Niet alle moeders zijn hetzelfde Nick.
En hier nog zo'n ontaarde moeder. Eindelijk weer eens een gewoon gesprek kunnen voeren en baby ging met 3 maanden al een nachtje logeren bij de grootouders (geen borstvoeding, dus dat was wat gemakkelijker).
Ik sluit me ook aan hoor! Ik ging na een paar weken zelf uit logeren (eerst een paar glazen wijn gedronken en toen onder de wol gekropen, het was geweldig), om bij te tanken. Ik kon niet meer.
Mijn vakantie die ik eigenlijk na mijn verlof had geplakt heb ik geannuleerd en toen babylief 11 weken oud was (en vrolijk, en gezond) ben ik fluitend naar mijn werk gereden. Ik vond het vooral lekker om warme koffie te drinken, zonder dat er aan me getrokken werd 
Soms helpt een power nap, zeker om het mentaal vol te houden. Je gaat 10 minuten liggen, je zet de wekker en hoewel je niet echt slaapt maakt het je hoofd volledig leeg. Het is even oefenen. Er is trouwens ook een app headspace om je te begeleiden naar je hoofd leegmaken.
Als je kinds bedje niet naast de jouwe zetten kan, leg je pyama of je tshirt over de rand van zijn bedje, dat geeft een gevoel dat je in de buurt bent. Onze kinderen bleken niet van stilte te houden dus de deur open en de droger aan of in de verte wat zachte muziek hielp om te voelen dat er iemand in de buurt was. En verder hielp het om te bedenken dat het een fase was. Sterkte,
Lieveheersbeest schreef op 03-11-2023 om 12:56:
Ik vond het vooral lekker om warme koffie te drinken, zonder dat er aan me getrokken werd
Warme koffie, bestaat dat nog? Hier lijkt peuter altijd aandacht te willen zodra mijn koffie klaar is.
Bloemenaandewaterkant schreef op 03-11-2023 om 13:21:
Onze kinderen bleken niet van stilte te houden dus de deur open en de droger aan of in de verte wat zachte muziek hielp om te voelen dat er iemand in de buurt was. En verder hielp het om te bedenken dat het een fase was. Sterkte,
Goede tip, die van ons sliep overdag erg goed bij het geluid van een stofzuiger. Je hebt ook ruis/regen speellijsten op Spotify die je zou kunnen proberen.
Eleanor schreef op 03-11-2023 om 00:38:
[..]
Bij ons laat mijn baby zich goed troosten als we maar rondlopen en bij ons pakken, bij anderen blijft het ontroostbaar huilen. Echt in paniek en compleet overstuur. Dat wil ik de baby (en opa en oma) echt niet aandoen.
Zijn jullie er dan zelf nog bij?
Hier zijn we (rond 11 maanden ofzo) van de nachtvoeding afgegaan door man naar haar toe te laten gaan. Zodra ze mij zag moest en zou ze eten (ik gaf borstvoeding). Niet geven was dan niet meer mogelijk.
Jouw aanwezigheid/die van je man maakt dus mogelijk dat ze ook anders of intenser reageert als ze bij anderen is.
Gelijk logeren is misschien wel veel, maar start eens met een lange wandeling oid en kijk hoe dat gaat.
Neweve schreef op 03-11-2023 om 14:12:
[..]
Zijn jullie er dan zelf nog bij?
Hier zijn we (rond 11 maanden ofzo) van de nachtvoeding afgegaan door man naar haar toe te laten gaan. Zodra ze mij zag moest en zou ze eten (ik gaf borstvoeding). Niet geven was dan niet meer mogelijk.
Jouw aanwezigheid/die van je man maakt dus mogelijk dat ze ook anders of intenser reageert als ze bij anderen is.
Gelijk logeren is misschien wel veel, maar start eens met een lange wandeling oid en kijk hoe dat gaat.
Dat hoor je vaker dus dat hebben we inderdaad gedaan (toevallig ook echt een lange wandeling) maar het was verschrikkelijk. Baby, opa en oma totaal overstuur toen we weer thuiskwamen.
Misschien is het angst na een vervelende ziekenhuisopname kort na de geboorte? Ik weet het niet maar het gaat echt niet.
Soms voel ik me ook zo'n slechte moeder omdat alles zo moeizaam gaat. Doe ik iets fout? En soms heb ik het gevoel dat andere mensen me erop aankijken, alsof ik/de baby gewoon even de tanden op elkaar moeten zetten, ritme moeten aanhouden en niet zo moeilijk moeten doen, maar als mijn baby zo compleet overstuur raakt dan moet ik gewoon oppakken, troosten en nabijheid bieden.
Ons tweede kind was een zeer slecht slaper, onze eerste ook zo'n zonnetje waardoor ouders denken: waar heb je het over. Het is eerder genoemd, deel de nacht in tweeën. Mijn man is een avondmens, voor hem is twee uur extra gespook te doen. Ik ben een ochtendmens, dus uurtje eerder is niet leuk, maar te doen. Dus ik sliep van 21.00 tot 3.00 en man van 3.00 tot 9.00, niet zo precies natuurlijk, maar zo kwamen we allebei aan net voldoende slaap om het vol te houden. Dus allebei twee uur inleveren op de tijd dat je er het beste tegen kunt.