(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Roos55 schreef op 22-04-2024 om 16:44:
Toch he en toch heb ik te doen met stiefzoon en zijn moeder.
Zijn moeder die alleen zoon heeft want relatie lijkt niet te lukken
Stiefzoon die zijn vader moet delen met 3 andere kinderen.
Hoe is dat voor hem ?
Voelt hij zich gezien en gehoord bij jullie ? Is er ruimte ?
of gelijk het vingertje en straf ???
Hier heb je in het begin al niet op gereageerd
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 19:53:
[..]
Nee, hem in alles zijn zin geven, hem altijd gelijk geven, hem wijsmaken dat hij de beste in alles is. Dáár wordt hij uiteindelijk een leuke volwassene van... Hij heeft het daar gemakkelijker, niks in de weg, dus voor hem leuker ja. Als ik dezelfde opstelling zou hebben bij ons, met 4 pubers, dan was het wel complete anarchie hoor.
Neem wat afstand in hoe de zoon van jouw man als volwassene zou moeten worden.......
Je zit veel te veel in de opvoedrol nu , hoe begrijpelijk ook omdat jullie al zolang een samengesteld gezin zijn met co ouderschap maar de situatie is nu zo drastisch veranderd dat het nu eigenlijk het belangrijkste is dat vader en zoon elkaar niet uit het oog gaan verliezen.
Stapje terug voor jou dus.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 14:08:
[..]
Hai Linn,
Vader is na 16 jaar via een mailtje door zijn zoon afgeserveerd. Zo voelt het wel voor hem in ieder geval. Er zit een scheet tegen en zijn zoon kiest definitief voor moeder en heeft al een week niks laten horen. Moeder reageert niet op apps of telefoon.
Ik denk dat 1,5 jaar geleden de puberteit heeft toegeslagen. Er is niks noemenswaardigs gebeurd.
Mijn man hoopt met 'uitpraten' voor elkaar te krijgen dat er niks tussen hen in blijft staan en ze samen weer verder kunnen. Stiefzoon heeft heel gemene dingen in de mail gezegd toen hij aangaf bij zijn moeder te willen gaan wonen. Daar wil mijn man wel heel graag over praten.
Wij wonen allemaal in een klein dorpje, we komen elkaar geregeld tegen, ik wil gewoon gedag kunnen blijven zeggen en ook zelf gegroet worden door moeder. Want echt, zolang er niks aan de hand is met haar zoon, kunnen we allemaal goed met elkaar overweg. Alleen als het lastig wordt/is zoals nu, dan gaat de kop in het zand. En dat lost niks op.
Wat schreef hij letterlijk
Roos55 schreef op 23-04-2024 om 20:22:
[..]
En dat vindt stiefzoon ook ook ?
Goeie vraag.... en daar moet ik heel eerlijk op antwoorden dat ik dat niet weet. Maar dat weet ik van mijn eigen kinderen ook niet. Ik zou zeggen dat hij/ze het zouden moeten weten, hoe het er al tien jaar aan toe gaat.
Roos55 schreef op 23-04-2024 om 20:23:
Hier heb je in het begin al niet op gereageerd
Op deze post? 'Toch he en toch heb ik te doen met stiefzoon en zijn moeder.
Zijn moeder die alleen zoon heeft want relatie lijkt niet te lukken
Stiefzoon die zijn vader moet delen met 3 andere kinderen.
Hoe is dat voor hem ?
Voelt hij zich gezien en gehoord bij jullie ? Is er ruimte ?
of gelijk het vingertje en straf ???
Sorry, dat is me dan oprecht ontschoten, maar je kunt je antwoord krijgen hoor:
Je hebt te doen met zijn moeder omdat een relatie niet lijkt te lukken. Als je mijn lange lap tekst leest, dan begrijp je misschien waarom. Nog steeds medelijden?
Je doet alsof mijn stiefzoon de enige is die kind is van gescheiden ouders en zijn ouders moet delen. Ik heb drie kinderen, die moeten mij en hun vader toch ook delen? En mijn stiefzoon heeft zijn moeder nog voor zich alleen. Als ze een nieuwe en hopelijk fijne relatie krijgt, heb je dan nóg meer medelijden met hem omdat hij dan ook zijn moeder moet delen?
Hoe is dat voor hem? Niet veel anders dan al die andere kinderen met gescheiden ouders denk ik? Ben er zelf ook eentje van.
Ik hoop dat hij zich gehoord voelt, net zoals de andere kinderen. Er is alle ruimte voor. Maar er zijn ook afspraken en we hebben graag dat iedereen zich daar aan houdt. Dat is de enige manier om het in een gezin met 6 mensen een beetje leuk leefbaar te houden.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 20:19:
[..]
Dat ons gezin nu in duigen ligt misschien? Dat mijn man door dit alles bepaald niet lekker in zijn vel zit? Dat dit zijn weerslag heeft op de andere kinderen? Je stoere stiefpa zien janken, dat hakt er best in hoor...
Is de 19 achter je gebruikersnaam misschien je leeftijd? Ik ben steeds zo beleefd om je te antwoorden, maar ik heb ontzettend het idee dat we enorm langs elkaar heen aan het praten zijn
Nee niet mijn leeftijd.
Wat je nu schrijft is waar ik eerder niet de vinger op kon leggen.
Jij schrijft "gezin" en niet "samengesteld gezin"
Lijkt een kleinigheid maar jouw gevoel zit hier vol als een kerngezin in en dat is het gewoon niet.
Jullie zijn een samengesteld gezin waarbij er een opvoeder aan de andere kant is.
Zoon is het slachtoffer, niet jouw idee van gezin, niet jouw kinderen, en niet de vader.
Zoon zit vol in de puberteit en worstelt zich nu door het leven, een leven die in 2 gespitst is voor hem met heel veel verschil in de huizen waar hij in opgegroeid is........
Nu kan je zijn moeder overal de schuld van geven en blijven vasthouden aan regels die bij jou in huis moeten gelden maar daarmee gaat zoon zich niet lekkerder in zijn vel van voelen.
Maar ik lees helemaal niet terug dat dat jullie doel is, om zoon weer lekkerder in zijn vel zien.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 21:36:
[..]
Op deze post? 'Toch he en toch heb ik te doen met stiefzoon en zijn moeder.
Zijn moeder die alleen zoon heeft want relatie lijkt niet te lukken
Stiefzoon die zijn vader moet delen met 3 andere kinderen.
Hoe is dat voor hem ?
Voelt hij zich gezien en gehoord bij jullie ? Is er ruimte ?
of gelijk het vingertje en straf ???
Sorry, dat is me dan oprecht ontschoten, maar je kunt je antwoord krijgen hoor:
Je hebt te doen met zijn moeder omdat een relatie niet lijkt te lukken. Als je mijn lange lap tekst leest, dan begrijp je misschien waarom. Nog steeds medelijden?
Je doet alsof mijn stiefzoon de enige is die kind is van gescheiden ouders en zijn ouders moet delen. Ik heb drie kinderen, die moeten mij en hun vader toch ook delen? En mijn stiefzoon heeft zijn moeder nog voor zich alleen. Als ze een nieuwe en hopelijk fijne relatie krijgt, heb je dan nóg meer medelijden met hem omdat hij dan ook zijn moeder moet delen?
Hoe is dat voor hem? Niet veel anders dan al die andere kinderen met gescheiden ouders denk ik? Ben er zelf ook eentje van.
Ik hoop dat hij zich gehoord voelt, net zoals de andere kinderen. Er is alle ruimte voor. Maar er zijn ook afspraken en we hebben graag dat iedereen zich daar aan houdt. Dat is de enige manier om het in een gezin met 6 mensen een beetje leuk leefbaar te houden.
Sorry, maar uit deze post haal ik niet dat hij gezien en gehoord wordt. Ook je argument dat jou kinderen ook ivm scheiding ouders moeten delen, net als andere kinderen van gescheiden ouders en je bent er zelf ook een....
Dit komt een beetje vreemd over ook. Zo van, hij moet er maar mee dealen en 'het is hoe het is', maar ik lees echt geen ruimte hierin om zijn echte gevoel hierover te uitten en ben ook wel verbaasd, want schijnbaar ook nooit besproken hoe hij dit ervaart?
Ook herhaal je nogmaals dst de regels er zijn om het leefbaar te houden in een gezin van 6. Maar ik snap dat dat voor jullie prettig is, en overzichtelijk en rust en gestructureerd......alleen is dit nu niet wat je stiefzoon nodig heeft. Wel kijken wat er achter zijn gedrag schuilgaat.
En ik vraag mij ook af, waarom het zo lastig lijkt voor jou om hier met echt oprechte interesse achter te komen. Ben je bang voor zijn eerlijke gedachten over de scheiding misschien?
Het gaat alleen maar om hoe het moet bij jullie thuis, want regels en nog drie kinderen, en anders chaos, etc. Maar als dat niet werkt voor hem, dan zal je het anders moeten doen, zodat het wel weer werkt voor hem. Of je accepteert dat hij niet meer bij jullie woont. Veel meer smaken zijn er niet. Wil je weer contact dat zal je man heel open in gesprek moeten met zijn zoon. Echt naar hem luisteren.
Ik heb twee jongens, die ook wel hun periodes hebben gehad. Zacht gezegd. In contact blijven en positief blijven is het enige dat echt belangrijk is. En voorleven.
MamaE schreef op 23-04-2024 om 17:55:
Even terugkomend op mijn post van gisteravond en de reacties daarop; nee, als er een onderliggend probleem is waarom mijn kind niet naar school kan of het niet lukt of een andere verplichting/verwachting, dan ga ik mijn kind daar niet voor straffen. Wat ik niet ga doen, is het faciliteren van een 'ik bepaal alles zelf wel' mentaliteit. Een zestienjarige die zelf wel bepaalt of hij naar school gaat en gewoon thuisblijft als hij geen zin heeft, dat faciliteer ik niet.
Het probleem is dat het eerste (het onderliggend probleem) er vaak uitziet als het tweede (een 'ik bepaal het zelf wel mentaliteit). Je moet dus als ouder altijd verder kijken dan het gedrag.
Als er uit pure onmacht iets kapot gaat, laat ik mijn kind daar ook niet zelf voor opdraaien. Maar er is een verschil tussen onmacht en gebrek aan zelfbeheersing.
Een gebrek aan zelfbeheersing is juist wel onmacht. Juist kinderen met een zwakkere zelfregulatie.op gebied van gedrag en emoties, zijn minder goed in staat om aan verwachtingen van anderen te voldoen, gaan vaker 'in de fout', worden daardoor vaker negatief aangesproken en krijgen vaker straf. Dan ligt een negatieve spiraal om de hoek.
En van een kind van zes kun je ook minder verwachten dan van een kind van zestien.
Een deur intrappen omdat je niet naar de snackbar mag terwijl het eten gekookt wordt vind ik geenszins oké en ook ver buiten alle proportie. Met zo'n houding ga je het niet redden in de maatschappij.
Nee, tuurlijk is dat niet oké, maar het geeft aan dat het kind niet in staat is om te gaan met frustratie, en dat is vaak een teken van zwakker regulatie en onderliggende problemen. Ook juist een uiting in ongewenst gedrag waar iets anders aan ten grondslag ligt. Als een kind om zoiets ontploft is er meer aan de hand.
Ik heb ook wat moeite met je instelling stiefzoon te willen leren dat leven niet altijd een feestje is… au! Zo te lezen beseft hij dat helaas maar al al te goed! Hij heeft al zoveel meer problemen in zijn jonge leven dan gemiddelde kinderen…(geen aansluiting etc)
En natuurlijk is het je volste recht om je mening te hebben over moeders opvoeding. Maar pas er echt mee op deze als oorzaak aan te wijzen voor zijn problemen.
BritgetJones007 schreef op 23-04-2024 om 20:56:
[..]
Wat schreef hij letterlijk
Ik snap waarom je het vraagt, maar ik ga om redenen van privacy en herleiding dat hier niet knippen en plakken. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Ik kan je wel vertellen wat de aanleiding was, de druppel die voor stiefzoon de emmer deed overlopen en naar zijn moeder te gaan.
Stiefzoon had een schoolexcursie naar Amsterdam in het verschiet. Diezelfde avond had hij thuis een belangrijke wedstrijd. Hij had twee dagen voor de excursie aan zijn vader gevraagd of die hem om 17:30 wilde komen ophalen. Mijn man ging er van uit dat hij stiefzoon aan school zou moeten ophalen, waar de touringcar stopt. Hij zou hiervoor een paar uur eerder stoppen met werken. Mind you, school-thuis is 10 minuutjes fietsen... Dus dat zei ook een van zijn stiefbrusjes: waarom moet je opgehaald?
Ik begreep wel waarom mijn man akkoord ging met ophalen, zo konden ze met zijn tweetjes even McD doen, beetje qualitytime, want 's avonds immers ook druk.
Maar toen bleek dat stiefzoon niet aan school opgehaald wenste te worden, maar in Amsterdam... In de spits (en Amsterdam is voor ons bijna 3 uur rijden....)
Mijn man zei dat dit ondoenlijk was, dat hij dan een hele dag vrij zou moeten nemen en dat het dan nog maar de vraag was of stiefzoon op tijd thuis zou zijn voor zijn wedstrijd, want als er nog maar íets onderweg tegen zou zitten... Dus hij vroeg stiefzoon te kiezen: of Amsterdam, óf de wedstrijd. Stiefzoon ontplofte. Dat was voor hem de druppel...roepen, tieren, schelden... Zijn moeder zou dit wél voor hem overhebben enz... Hij is kwaad naar bed gegaan, de volgende dag, toen iedereen naar school/werk was, is hij vertrokken.
linn19 schreef op 23-04-2024 om 21:37:
[..]
Nee niet mijn leeftijd.
Wat je nu schrijft is waar ik eerder niet de vinger op kon leggen.
Jij schrijft "gezin" en niet "samengesteld gezin"
Lijkt een kleinigheid maar jouw gevoel zit hier vol als een kerngezin in en dat is het gewoon niet.
Jullie zijn een samengesteld gezin waarbij er een opvoeder aan de andere kant is.
Zoon is het slachtoffer, niet jouw idee van gezin, niet jouw kinderen, en niet de vader.
Zoon zit vol in de puberteit en worstelt zich nu door het leven, een leven die in 2 gespitst is voor hem met heel veel verschil in de huizen waar hij in opgegroeid is........
Nu kan je zijn moeder overal de schuld van geven en blijven vasthouden aan regels die bij jou in huis moeten gelden maar daarmee gaat zoon zich niet lekkerder in zijn vel van voelen.
Maar ik lees helemaal niet terug dat dat jullie doel is, om zoon weer lekkerder in zijn vel zien.
Ga je echt op alle slakken zout leggen? Gezin-samengesteld gezin? Als ik het over mijn auto heb, zeg jij dan: nee, je zwárte auto. We weten toch wat er wordt bedoeld? Je zoekt spijkers op laag water.
Ik heb in dit topic geloof ik al heel vaak gezegd dat ik heel graag wil dat alles weer goedkomt en NATUURLIJK!!! houdt dat ook in dat stiefzoon gelukkig wordt/is. Want hij hoort ook bij ons gezin, maar om jou blij te maken: ons samengesteld gezin.
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 08:19:
[..]
Ik snap waarom je het vraagt, maar ik ga om redenen van privacy en herleiding dat hier niet knippen en plakken. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Ik kan je wel vertellen wat de aanleiding was, de druppel die voor stiefzoon de emmer deed overlopen en naar zijn moeder te gaan.
Stiefzoon had een schoolexcursie naar Amsterdam in het verschiet. Diezelfde avond had hij thuis een belangrijke wedstrijd. Hij had twee dagen voor de excursie aan zijn vader gevraagd of die hem om 17:30 wilde komen ophalen. Mijn man ging er van uit dat hij stiefzoon aan school zou moeten ophalen, waar de touringcar stopt. Hij zou hiervoor een paar uur eerder stoppen met werken. Mind you, school-thuis is 10 minuutjes fietsen... Dus dat zei ook een van zijn stiefbrusjes: waarom moet je opgehaald?
Ik begreep wel waarom mijn man akkoord ging met ophalen, zo konden ze met zijn tweetjes even McD doen, beetje qualitytime, want 's avonds immers ook druk.Maar toen bleek dat stiefzoon niet aan school opgehaald wenste te worden, maar in Amsterdam... In de spits (en Amsterdam is voor ons bijna 3 uur rijden....)
Mijn man zei dat dit ondoenlijk was, dat hij dan een hele dag vrij zou moeten nemen en dat het dan nog maar de vraag was of stiefzoon op tijd thuis zou zijn voor zijn wedstrijd, want als er nog maar íets onderweg tegen zou zitten... Dus hij vroeg stiefzoon te kiezen: of Amsterdam, óf de wedstrijd. Stiefzoon ontplofte. Dat was voor hem de druppel...roepen, tieren, schelden... Zijn moeder zou dit wél voor hem overhebben enz... Hij is kwaad naar bed gegaan, de volgende dag, toen iedereen naar school/werk was, is hij vertrokken.
Je schrijft het zelf al, dit is de druppel. Hier zit iets onder. Hij wil gezien worden door zijn vader. Heeft meer aandacht nodig of 1 op 1 contact. Misschien moet hij die aandacht te vaak delen met jou en de andere kinderen.
Soms kunnen dingen voor pubers heel erg belangrijk zijn. Zoals er bij horen op school maar ook op voetbal. Een schoolexcursie zeg je niet zomaar af (mag dat wel?) en je teamgenoten laten zitten bij een belangrijke wedstrijd is al helemaal not done. Voor hem dus heel naar dat dat op 1 dag valt.
Pinokkio schreef op 24-04-2024 om 00:42:
Ik heb ook wat moeite met je instelling stiefzoon te willen leren dat leven niet altijd een feestje is… au! Zo te lezen beseft hij dat helaas maar al al te goed! Hij heeft al zoveel meer problemen in zijn jonge leven dan gemiddelde kinderen…(geen aansluiting etc)
En natuurlijk is het je volste recht om je mening te hebben over moeders opvoeding. Maar pas er echt mee op deze als oorzaak aan te wijzen voor zijn problemen.
Dank voor je reactie,
Het is absoluut niet zo dat ik daar de nadruk op leg hoor! Op 'het leven is geen feestje'. Het klopt dat hij al best wat voor de kiezen heeft, wie weet is dat ASS, maar opvoeding van moeder helpt daarbij niet echt. In ons gezin proberen we hem zoveel mogelijk te helpen. Zo mag hij zo vaak en zo lang uitgaan als hij maar wil, ook op schooldagen als dat zo uitkomt, omdat hij dan met leeftijdsgenoten is en dat vinden we heel waardevol.
Voor mijn kinderen hebben we wel afspraken over om hoe laat ze thuis moeten zijn. Je zou denken: die ongelijkheid geeft gedoe. Nee. Ze begrijpen heel goed waarom we daar voor hem losser in zijn. (en hij is dan hoogstens een uurtje later dan hen thuis)