Waarom werk je eigenlijk?
Beetje gekke vraag misschien, maar wat is de reden waarom jij werkt? Vanwege de collega's? Tijdsbesteding? Wat zou je doen als je nooit meer zou hoeven te werken? Zelf vraag ik mij wel eens af wat het nut is van werk, het leven is soms te kort om te werken denk ik dan, bovendien zijn er ook zoveel nadelen aan werk m.b.t. stress.
Geld is een belangrijke reden, daarnaast zorgt het voor ritme en vind ik werken ook leuk omdat het je uitdaagt en je daar ontwikkeld.Ook al werk ik niet op hoog niveau wat je niet minder maakt.
Als ik nu de jackpot win, dan zou ik hooguit ander werk gaan doen, maar ben nog te jong om te zeggen dat ik helemaal niet meer wil werken. In het geval van veel geld hebben zou ik wel afspreken dat ik veel vrije dagen/tijd heb om bijvoorbeeld ook te lange reizen te kunnen maken.
Toch ben ik nu al bezig om een geldpot(beleggingsrekening) te sparen om eerder te kunnen stoppen met werken. Of om op z’n minst te kunnen zeggen als het niet leuk meer is om dan te kunnen stoppen.
Ik hoop/verwacht rond mijn 60e te kunnen stoppen met “verplicht” werken
Optioneel werk ik misschien door als ik op dat moment echt een leuke baan heb.
Mischa83 schreef op 09-03-2022 om 22:33:
vele redenen wel denk ik: salaris, invulling, maatschappelijke betrokkenheid, contact met mensen. Allemaal dingen waar ik achter sta en ik hou van m'n werk, maar heel eerlijk? Als ik niet hoef te werken zou ik dat ook prima vinden en een andere manier van invulling van bovenstaande vinden.
Ja dit!
Toen ik nog werkte deed ik dat voor het geld. Ik werk al ruim 29 jaar niet meer want ik ben gestopt toen mijn zoon geboren is. Nooit spijt van gehad en me geen minuut verveeld. Het was de beste beslissing ooit en ik ben daarna veel gelukkiger geworden. Ik zou ook gestopt zijn met werken als we geen kind hadden gekregen. Dat hadden mijn man en ik al besproken.
Muurbloem1985 schreef op 09-03-2022 om 22:37:
[..]
Maar als je in de bijstand zou zitten zou je dan ook rondkomen? Met al die toeslagen? Ik vind de maatschappij soms zo hard, er wordt verwacht van ieder mens dat die werk als die volwassen wordt, ook als het persoonlijk even moeilijk gaat. (Ziekte, overlijden)
Ik ben officieel nog steeds afgekeurd en zit nu 20jr in de WAO. Mijn WAO is beneden bijstandsniveau en werd altijd aangevuld tot die grens. En inderdaad dan kreeg ik nog huur en zorgtoeslag. Maar rondkomen deed ik elke maand op het nippertje. Ik moest boodschappen doen van 40€ per week voor alles. Er was geen ruimte voor een keer uit eten, nieuwe kleding. En ik moet vaak denken aan de prijzen nu (g/w/l en boodschappen) en dat ik dat dus NOOIT op had kunnen vangen. Ik was in de problemen gekomen. En ze maken je het moeilijk, de belastingdienst die vind dat je teveel hebt gehad en ff terug moet betalen, de UWV die je ineens teveel heeft gegeven en moet terug. Ik heb tijden gehad dat ik van 12,50 per week moest leven om te voorkomen dat ik in de schulden kwam. Dat is me wel gelukt! (met hulp van vrienden).
Na een lange weg werk ik nu sinds 2 jaar 32u per week. Ik heb dat jarenlang moeten opbouwen (opleidingen) en regelmatig op mijn bek gegaan. Maar ik werk gewoon al 2 jaar 32uur!!! En daar ben ik zo blij mee!! En het gaat goed hoewel ik altijd een psychische kwetsbaarheid zal houden vanwege onverwerkt trauma. Ik moet mezelf goed in de gaten houden en op mijn werk op tijd aan de bel trekken, wat me lukt!!
Voor mij betekent werk meedoen met de maatschappij, gelijkwaardigheid met andere mensen. Zonder werk tel je vaak niet mee. Het biedt me structuur en zorgt ervoor dat ik me nuttig voel, iets voor de ander kan betekenen (ik werk in het ziekenhuis als gespecialiseerd verpleegkundige). En daarnaast geeft het me veel vrijheid. Ik ben bijvoorbeeld 3 dagen uit eten geweest afgelopen weekend en heb daar geen moment zorgen over gehad. Ik heb er alleen over nagedacht in de zin dat ik er zo blij mee ben dat het kan.
Met pasen ga ik met mijn liefde een paar dagen naar België en het is zo fijn dat ik dit soort uitjes ook gewoon kan voorstellen zonder dat het betekent dat de ander moet betalen. Ik ben een tijdje terug verhuist en kon door de bouwmarkt lopen en gewoon alles in mijn mandje gooien wat ik nodig had zonder daar over na te denken.
Het geeft me eigenwaarde, zelfvertrouwen en ik ben (heel eng) ook trots op waar ik nu sta. Want ik weet waar ik vandaan kom en ik weet ook dat ik er nooit meer naar terug wil.
Geld is absoluut een belangrijke reden. Als ik dat niet nodig had, zou ik denk ik niet werken en op een andere manier invulling geven aan onderstaand...
Daginvulling, ritme en regelmaat zijn voor mij een hele fijne bijkomstigheid van werken. Het bewust waarderen van vrije tijd ook.
Ik werk bovendien gewoon graag, vind mijn werk leuk, mijn werk past bij mij en het geeft me voldoening. Ik blijf leren en ontwikkelen en mijn hoofd blijft fit, dat vind ik ook belangrijk.
Het is een deel van mijn bijdrage aan de maatschappij en voor mij ook een logisch vervolg van naar school gaan en studeren.
Dus ik werk zeker voor het geld, maar ook omdat ik het prettig en leuk vind. Maar ook weer niet zo leuk dat ik niet zonder zou kunnen 
Muurbloem1985 schreef op 09-03-2022 om 22:37:
[..]
Maar als je in de bijstand zou zitten zou je dan ook rondkomen? Met al die toeslagen? Ik vind de maatschappij soms zo hard, er wordt verwacht van ieder mens dat die werk als die volwassen wordt, ook als het persoonlijk even moeilijk gaat. (Ziekte, overlijden)
Ik heb een koophuis en spaargeld, dus ik kom sowieso niet zomaar in aanmerking voor bijstand en toeslagen.
En zou ik rondkomen van bijstand? Met een goedkope woning, die fatsoenlijk geïsoleerd is, dan wel. Maar over het algemeen zou ik wel overleven, want ik heb weinig wensen, vermaak mij wel en ik ben alleen, dus kosten zijn laag.
Maar ik wil niet overleven en altijd moeten rekenen en mij veel zorgen te maken over stijgende prijzen, ik wil een echt leven. Waarin ik gewoon leuke dingen kan doen.
En ik vind het ook heel normaal dat je als volwassenen voor jezelf zorgt en je eigen inkomen verdient. Dat je met een partner, vriendin, buren, kind iets anders afspreekt, helemaal prima. Dat de overheid je ondersteunt omdat je door ziekte niet kunt werken of tijdelijk werkloos bent, ook prima. Maar als dit allemaal niet van toepassing is, dan moet je het zelf doen. Dus werken en sparen voor de moeilijke momenten.
Dat lijkt hard, maar dat is nu eenmaal hoe dingen in het leven werken. Het is hoe het leven nu eenmaal is, zo was het 100 jaar geleden, zo was het 1000 jaar geleden. Alleen toen was je volledig aangewezen op je familie en vrienden.
Is het fair? Het leven is al eerlijker dan het was. En zachter. Voor degenen die echt niet kunnen, zijn er mogelijkheden, die zijn niet perse meer overgeleverd aan de liefdadigheid van de directe omgeving (of bij gebrek er aan, de goot), de overheid neemt dit vaak op zich. (Natuurlijk is het niet perfect.)
Ik kan mij voorstellen dat het nu zo nutteloos voor jou lijkt. Maar gezien jouw omstandigheden lijkt mij dat heel normaal. Het is mooi een klote situatie. 
Hoeveel is de bijstand, 1200 maar toch? Daar kan ik niet eens mijn vaste lasten van betalen om over eten nog maar te zwijgen.🤣
Madamecannibale schreef op 09-03-2022 om 23:00:
[..]
In zekere zin wel met je eens. Als ik geen salaris nodig had zou ik niet fulltime werken. Toch is het niet zo gemakkelijk om levensinvulling, contact met mensen en maatschappelijke betrokkenheid te vinden voor sommigen buiten werken. Het is wel erg gemakkelijk om op deze manier bij een groep te horen. Ik merk dat ik gelukkiger ben als ik werk, vooral nu ik weer naar kantoor kan. Ik vermaak mij prima in mijn eentje maar ben ook wel een piekeraar soms. Werk bied dan fijn afleiding en de focus op iets anders. Ik denk dat veel mensen dat niet zo doorhebben tot het wegvalt. Ik zie bij mensen in mijn omgeving die met pensioen zijn, een uitkering zoals Wajong ontvangen of om een andere reden niet kunnen werken het echt een gemis kan zijn. Ik werk dus niet alleen voor salaris maar ook voor sociaal contact en voor betrokkenheid bij de maatschappij. Vroeger met bijbaantjes ging ik nog wel eens met tegenzin naar mijn werk maar sinds ik een leuke functie heb (al 10+ jaar) is dat zelden, ik zou dan ook niet volledig stoppen met werken als ik de loterij win of zoiets.
Dit zie ik ook veel! Iedereen "wauw pensioen, dan kun je alles doen waar je zin in hebt!"
Voor sommige mensen geldt dat ook maar ik zie ook echt veel mensen die hun (sociale) identiteit dan echt even opnieuw moeten zoeken en er een tijd over doen voordat ze een fijne invulling van hun leven vinden.
Voor mij is het toch wel het "maatschappelijke nut"
Ik werk nu niet betaald, heb een WIA uitkering maar doe wel vrijwilligerswerk. Dat zou in principe toch ook genoeg moeten zijn qua het maatschappelijk nuttig voelen alleen voelt dat voor mij niet zo. Ik doe mijn vrijwilligerswerk met alle liefde!! maar t voelt ergens toch als extra...ook omdat ik, wanneer het mij lukt om weer (gedeeltelijk) beschikbaar te zijn op de betaalde arbeidsmarkt ik niet ga stoppen met het vrijwilligerswerk.
Waar het verschil in zit weet ik niet precies, geld iig niet.Misschien in dat vrijwilligerswerk toch iets extra's is...idk
Ik ben nu niet meer alleen, maar toen ik dat nog wel was werd ik simpelweg verplicht om te werken. Ik mankeer niets dus dan wordt het niet geaccepteerd als je niet gaat solliciteren. Nu zou ik niet perse hoeven werken, maar man en ik vinden beiden dat hij niet in zijn eentje voor de inkomsten hoeft op te draaien.
Daarnaast heb ik het nodig om in een ritme te blijven, ik doe uit mezelf niet zoveel als er niets van me wordt verwacht. Nu ben ik ook nuttig, ik help mensen met mijn werk.
En wat je zegt to..dat het leven tekort is om te werken. Je leven zal toch gefinancierd moeten worden. Het is niet best als ik moet werken om jou te kunnen faciliteren in je vrije tijd. En zoals ik eerder al zei dragen we dat gezamenlijk en steunen de sterke de zwakke. Het leven is niet altijd maakbaar en dan is het sociale vangnet een must.
Maar het hele idee dat het pierewaaien van Klaas wordt betaald door de werkende Kees vind ik niet zo geslaagd.
Ik doe betaald (en onbetaald) werk, beide doe ik omdat ik er veel plezier in heb, omdat ik het gevoel heb dat ik een klein beetje verschil kan maken in de samenleving; het betaalde werk is óók voor het geld, maar als het vervelend en zwaar zou zijn, zou ik ermee ophouden. Die luxe heb ik dankzij mijn geliefde die al sinds zijn schooltijd betaald (& onbetaald) werk doet waarmee we ons gezin en ons leven konden en kunnen bekostigen. Werk (al dan niet betaald) doe ik ook om deel van een groter geheel te zijn, om ergens bij te horen, om contacten te hebben. Mijn onbetaalde werk neemt meer tijd in beslag dan mijn betaalde werk.
Inderdaad kan werk lastig zijn als je privé zorgen hebt of te moe bent, het is dan zoeken naar een balans die nog net is vol te houden, tot er andere tijden aanbreken.
Mijn werk is een soort hobby geworden. Dus ik heb het gevoel niet echt te werken. En daar krijg ik ook nog plezierig voor betaald.
Als de Staatsloterij een keer flink valt, dan wordt het gewoon écht een hobby.
Pensioen is nog een jaar of 16 weg, uitgaande van 68, maar als het zo blijft gaan als nu, heb ik daar helemaal geen zin in. Dan wordt ik gewoon inhuurkracht. Is vrij gebruikelijk bij ons.
Vorige week sprak ik nog een collega die nog een maand of 4 voor zijn pensioen is. Die neemt dan eerst eens drie maanden vakantie en dan gaat ie gewoon door.
Siobhan schreef op 10-03-2022 om 16:33:
En wat je zegt to..dat het leven tekort is om te werken. Je leven zal toch gefinancierd moeten worden. Het is niet best als ik moet werken om jou te kunnen faciliteren in je vrije tijd. En zoals ik eerder al zei dragen we dat gezamenlijk en steunen de sterke de zwakke. Het leven is niet altijd maakbaar en dan is het sociale vangnet een must.
Maar het hele idee dat het pierewaaien van Klaas wordt betaald door de werkende Kees vind ik niet zo geslaagd.
Eerst en vooral: ik vind het sociale vangnet een verworvenheid die we niet zo maar uit het raam moeten kieperen. Daar hebben generaties voor ons zich voor ingezet en het is een groot goed.
Tegelijkertijd zijn er mensen die daar makkelijk mee omgaan inderdaad. Een collega van me (alleenstaande vrouw) vond dat ze best minder kon gaan werken. Laat ik het netjes zeggen, ze heeft een baan die geen topsalaris oplevert, dus ik vroeg hoe ze dat dan dacht te doen, 3 dagen werken en toch haar autootje, haar huur, haar vaste lasten, haar sociale leven, enz. bekostigen. Waarop ze heel opgewekt antwoordde: Oh, maar dan krijg ik meer huurtoeslag, en meer zorgtoeslag, en bepaalde gemeentelijke lasten worden verminderd of kwijtgescholden omdat ik minder verdien, dus onder aan de lijn scheelt het netto niet zo veel.
Waarop ik zei: dus eigenlijk betaal IK als fulltimer dan jouw 2 extra vrije dagen? Want die huurtoeslag, die zorgtoeslag en die gemeentelijke lasten en heffingen die jij cadeau krijgt, zullen toch door iemand betaald moeten worden.
Vond ze niet aardig.
Ik werk omdat het mij een zinvolle invulling geeft in mijn leven. Met mijn werk help ik andere mensen en dat geeft mij een gevoel van voldoening. Ik vind mijn werk ook echt leuk.
Daarnaast geeft het me ritme en structuur, waardoor ik gewoon beter in mijn vel zit.
Het zorgt ook dat ik me niet alleen als professional blijf ontwikkelen, maar ook als mens.
Ik wil ook gewoon financieel mijn verantwoordelijkheid nemen en net als mijn man een boterham verdienen.
Genoeg redenen in ieder geval voor mij om lekker te blijven werken, ook al zou dat niet meer hoeven.