Baan switchen wegens chronische ziekte?
Door een heftige opvlamming van een chronische ziekte ben ik afgelopen winter deels uitgevallen op mijn werk. Ziekte is (voor nu) met medicatie goed onder controle, alleen blijft vermoeidheid me enorm parten spelen (past bij de ziekte). Daarom werk ik nu nog niet mijn eigen contracturen, maar ben ik dit aan het opbouwen. Inmiddels werk ik weer 3/4 van mijn oorspronkelijke uren, (nog wel meer vanuit huis dan gewenst), en dat gaat redelijk (maar houdt zeker richting einde week niet over, op vrijdag/zaterdag lig ik er standaard compleet af). Ik betwijfel of er meer in zit dan dit qua uren, omdat vooruitgang stagneert.
In huidige baan is er verder sprake van heel veel (ontzettend krappe) deadlines, en wordt er in deze weken met deadlines verwacht dat ik meer werk dan contract (dus extra dag en ook in avonden). Echte dagen extra kan ik op ander moment wel compenseren, in avonduren wordt meer gezien als 'hobby'. Was altijd oke, maar is iets wat ik nu absoluut niet volhoud.
Door ontwikkelingen in het bedrijf is de verwachting dat het aantal deadlines / het overwerk komend jaar alleen maar zal toenemen.
Nu kwam ik pas een hele leuke vacature tegen in een hele andere sector. Voor ongeveer het aantal uren wat ik nu werk (zelfs iets minder). Vanochtend een medewerker in die functie gesproken, en daar zo mogelijk nog enthousiaster van geworden.
Maar twijfel enorm wat te doen. Mijn verstand zegt: niets mee doen, maar netjes deze 'rit' uitzitten. Gepusht worden door HR en leidinggevende om toch vooral op te bouwen qua uren, en dat elke tegenslag wordt gezien als 'je moet gewoon weer even wennen'/'iedereen is weleens moe'. En dan vermoed ik na 1 jaar ziekte in tweede spoor te belanden (want functie kan niet in minder uren / al die deadlines trek ik niet / intern zie ik ondanks grootte bedrijf geen opties, wat niet wil zeggen dat ze er niet zijn). En joost mag weten wat daar dan uitkomt? Ik ben er van overtuigd dat er in mijn huidige vakgebied eigenlijk geen functies zijn voor minder uren (liefst wil men fulltime) en zonder deadline-stress.
Mijn gevoel zegt: solliciteren! Ook al is het salaris een heel stuk lager dan je nu verdient (deels door minder uren, maar ook daarbuiten is mijn huidige salaris nu gewoon goed). Lol en meer flexibiliteit in je werk (terug) hebben is ook heel veel waard.
Maar wat ik als ik solliciteer, aangenomen wordt en dan door ziekte weer uitval? Aan andere kant: hoe kom ik komende maanden in huidige baan goed door?
Heel benieuwd naar jullie ideeën hierover, of ervaring over tweede spoor. Bedankt alvast!
Ook als je loonverlies na twee jaar minder dan 30% is, is het wel zinvol dat je de wia aanvraag hebt gedaan, dan is t vastgelegd, mocht je belastbaarheid later verder achteruit gaan wordt dat daarin meegenomen.
Blijf je grenzen aangeven aan werkgever en bedrijfsarts/ ondersteuner, onderbouwd met je klachtentoename, lange hersteltijd enz. Zo kan worden vastgelegd dat je je inzet voor je reintegratie maar dat t gewoon niet sneller lukt.
Je kunt vragen of een vervroegd arbeidsdeskundig onderzoek aan de orde is, dan kan je evt eerder (dan na n jaar verzuim) met spoor 2 en dergelijke starten. Maar ik ken daar de eisen/ regels niet voor eerlijk gezegd.
Succes en sterkte gewenst
Het gaat erom dat ze kijken naar werkzaamheden die je straks nog wel kan doen. Dan kijken ze welke beroepen/werkzaamheden er nog wel bij passen en of je dan nog minimaal 65/70% kan verdienen van wat je nu verdient. Als dat niet kan dan word je afgekeurd en kom je (deels) in de wia.
Daarom zal iemand met een hoog loon eerder afgekeurd worden dan mensen met een laag inkomen. Bijvoorbeeld een piloot die 2ton per jaar verdient en bij ziekte alleen nog werkzaamheden als dozeninpakker kan doen verdient daar ruim minder mee. Die wordt dus afgekeurd. Maar Marie die altijd in de supermarkt werkte en dan alleen nog maar dozen kan inpakken wordt niet afgekeurd want ze blijft ongeveer hetzelfde verdienen.
Iemand noemde hier de term 'medische afzakker'. Wij hadden hier nooit van gehoord maar nu dus wel. En wij hebben hier dus voor gekozen. Helaas.
Mijn man is op zijn 50 ste gediagnosticeerd met ASS. Eindelijk vielen puzzelstukjes op de plaats. Mbt tot werk: in alle weekenden en in de vakantie en op alle werkdagen was hij ziek of ellendig moe. Niet lichamelijk maar mentaal.
Hij is preventief bij de bedrijfsarts geweest. Die heeft gezegd dat afkeuren ivm ASS onmogelijk is. Arts adviseerde minder te werken. En ja, mijn man gelooft blind de arts. Hij is voor eigen rekening minder gaan werken. Ik ben daarom meer gaan werken. Die vrije dag deed hem goed. Maar na een paar jaar ging het toch weer minder. Dus de mogelijkheid om verlofuren bij te kopen werd benut. Dat gaf enigszins lucht maar in zijn vrije tijd is man nog alleen maar bezig met bijkomen. Hij is inmiddels 60 jaar. Sinds begin dit jaar heeft hij gesprekken met een psycholoog. Deze psycholoog noemde de term burn on. Daar herkennen wij veel in. Man heeft inmiddels weer preventief een gesprek aangevraagd bij de bedrijfsarts. Hij weigert zich ziek te melden, hij is immers niet ziek. Thuis is hij echter nauwelijks in staat om te participeren in het huishouden. Ik vind het verdrietig voor hem. Hij worstelt zich richting pensioen. Ik vind het echter wel degelijk ook vervelend voor mijzelf. Hij doet zichzelf en zijn gezin tekort in mijn beleving.
Voor eigen rekening nog minder werken kan financieel trouwens ook niet. Ik kan niet meer opvangen door meer te werken.
Westerwolde schreef op 29-08-2024 om 10:31:
Iemand noemde hier de term 'medische afzakker'. Wij hadden hier nooit van gehoord maar nu dus wel. En wij hebben hier dus voor gekozen. Helaas.
Mijn man is op zijn 50 ste gediagnosticeerd met ASS. Eindelijk vielen puzzelstukjes op de plaats. Mbt tot werk: in alle weekenden en in de vakantie en op alle werkdagen was hij ziek of ellendig moe. Niet lichamelijk maar mentaal.
Hij is preventief bij de bedrijfsarts geweest. Die heeft gezegd dat afkeuren ivm ASS onmogelijk is. Arts adviseerde minder te werken. En ja, mijn man gelooft blind de arts. Hij is voor eigen rekening minder gaan werken. Ik ben daarom meer gaan werken. Die vrije dag deed hem goed. Maar na een paar jaar ging het toch weer minder. Dus de mogelijkheid om verlofuren bij te kopen werd benut. Dat gaf enigszins lucht maar in zijn vrije tijd is man nog alleen maar bezig met bijkomen. Hij is inmiddels 60 jaar. Sinds begin dit jaar heeft hij gesprekken met een psycholoog. Deze psycholoog noemde de term burn on. Daar herkennen wij veel in. Man heeft inmiddels weer preventief een gesprek aangevraagd bij de bedrijfsarts. Hij weigert zich ziek te melden, hij is immers niet ziek. Thuis is hij echter nauwelijks in staat om te participeren in het huishouden. Ik vind het verdrietig voor hem. Hij worstelt zich richting pensioen. Ik vind het echter wel degelijk ook vervelend voor mijzelf. Hij doet zichzelf en zijn gezin tekort in mijn beleving.
Voor eigen rekening nog minder werken kan financieel trouwens ook niet. Ik kan niet meer opvangen door meer te werken.
Westerwolde, is burn on een typefout of een nieuwe term die ik niet ken.
Je schrijft : hij weigert zich ziek te melden, hij is immers niet ziek. Ik zou het zo bekijken: hij is wel ziek, chronisch ziek zelfs, want ASS gaat nooit over. En je hoeft niet fysiek ziek te zijn om je ziek te melden. Het is duidelijk dat de balans mist tussen werk en prive.
Ikzelf heb driekwart jaar doorgewerkt met een depressie, pas toen ik ook diabetes kreeg, voelde het voor mij oké om me ziek te melden. Achteraf gezien was het gekkenwerk en heeft het voor zeer langdurige uitval gezorgd.
Martje80 schreef op 29-08-2024 om 15:56:
[..]
Westerwolde, is burn on een typefout of een nieuwe term die ik niet ken.
Je schrijft : hij weigert zich ziek te melden, hij is immers niet ziek. Ik zou het zo bekijken: hij is wel ziek, chronisch ziek zelfs, want ASS gaat nooit over. En je hoeft niet fysiek ziek te zijn om je ziek te melden. Het is duidelijk dat de balans mist tussen werk en prive.
Ikzelf heb driekwart jaar doorgewerkt met een depressie, pas toen ik ook diabetes kreeg, voelde het voor mij oké om me ziek te melden. Achteraf gezien was het gekkenwerk en heeft het voor zeer langdurige uitval gezorgd.
Burn on is nog kunnen functioneren op het werk en verder nergens meer energie voor hebben. Je absoluut niet ziek willen melden ten koste van je hele privé leven. Maar op je werk functioneer je geweldig. In het specifieke geval van mijn man: hij heeft uitmuntende beoordelingen, collega's beschouwen hem als zeer deskundig. Als de behulpzame vraagbaak. Dat het steeds meer kunst en vliegwerk van hem, van ons vraagt zien ze niet. Hij kijkt nu naar de mogelijkheid om een sabbatical te nemen. Net als minder werken en maximaal verlofuren is dit ook weer een poging om ziekmelden tegen te gaan en het werken langer vol te houden.
Oef, lastig om ernaar te kijken en niks aan te kunnen doen, als ik het goed lees!