Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Lotgenoten dus.. waarom onszelf dit aandoen? Ik ben er na een paar jaar nog steeds niet helemaal achter, ik wil het niet zo maar kies er wel zelf aldoor opnieuw voor. Ik zoek ruzie met hem, drijf het op de spits en hij komt altijd terug maar nooit helemaal. En als we samen zijn dan is het goed, dan is er naast chemie liefde en ben ik eindelijk rustig.
Ik ben ontzettend gek op hem en vind hem tegelijk een zwakkeling, en mezelf evengoed ook.
De mensen om mij heen zijn allang klaar met hem, de meesten weten ervan en kennen hem ook.
Ik heb lang gedacht dat ik de pech had verliefd te zijn geworden op de verkeerde man, ik wist niet vanaf het begin dat hij bezet was. Ik heb tussendoor gedate met andere mannen en kwam er zo achter dat ik het heel snel erg benauwd krijg als een man meer wil..
Ik heb kinderen en heb lange relaties gehad dus ik kon me wel binden, maar het benauwde gevoel was er ook altijd in die relaties.
Smaakje, correct me if I'm wrong, maar je klinkt niet gelukkig? Je schrijft hij komt altijd terug maar niet helemaal. Zou je dat willen? Wat zou je wel met hem willen wat je met andere mannen niet wil?
Hij is gebonden, maar jouw omgeving kent hem wel? Is zijn partner op de hoogte van jullie relatie?
Ik was zowizo op het viva forum. Ik zie sommige bekenden en anderen moet ik nog achter komen. Maar wel heel leuk om hier verder te kunnen praten met elkaar!
Smaakje ik proef eigenlijk als sporty Spice... alsof je niet echt gelukkig bent. Waarom kies je ervoor om "bij hem te blijven" terwijl je zoveel beter verdiend. Je kunt natuurlijk ook kiezen voor een niet traditionele relatie in de zin van een LAT relatie wanneer het je anders teveel benauwd? Maar wel met een man die niet bezet is en dus echt "van jou" is?
En idd... je familie/vrienden weten ervan? Dat hij bezet is bedoel ik dan?
Poison wat heftig inderdaad zeg! En ik begrijp helemaal dat je in deze situatie dit niet wil bespreken met je man, ik voel je angsten helemaal met wat je zegt.
ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik erop kan zeggen maar ik begrijp helemaal dat je behoefte hebt aan wat me-time met een minnaar. Even lekker in een bubbel en "thuis" vergeten... al kan dat natuurlijk nooit helemaal.
Jaren geleden al eens meegeschreven, sindsdien meegelezen. Door wijze adviezen, van jullie, waarvoor dank Roos en Boven, nooit de grens overgegaan met de man waar ik zo gek op was (wederzijds). Al een jaar weinig contact en het alles overheersende gevoel is gelukkig weg. Maar... Ik heb hem weer gezien, (collega's zijn we) deze week en dan moet ik bekennen naar mezelf dat ik nog steeds gevoelens voor hem heb. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan vind en hoe dan nu verder. Thuis wil ik niet weg maar hoe kan het dan toch dat ik al jaren gevoel voor een ander heb? Dit bestaat dus blijkbaar naast elkaar?
Mijn gok/ervaring is dat het gevoel voor het onbereikbare langer blijft hangen dan dat wat haalbaar is.
Helaas herkenning met het benauwde gevoel in relaties, alsof het er niet mag zijn. Ik kan er tig therapieën tegenaan gooien, ik weet hoe het werkt maar ben bang dat het blijft. En dan kan ik er een constructie (open) tegenaan gooien maar dan weer bang voor andere gevoelens als jaloezie. Het kan werken, misschien. Een gebonden minnaar, liefst in open relatie, lijkt tot dusverre de enige werkbare optie. Wel de vrijheid van het alleen zijn maar begrenzingen in het contact en gevoel. Stom en hopelijk een tijdelijke gedachtengang. Er moet iets beters te verzinnen zijn.
Ik herken dat dan weer helemaal niet, maar mijn situatie is ook heel anders. Waar kom zoiets vandaan? Merk je dat alleen in relaties of ook in andere situaties in het leven?
Zelf heb ik wel moeite met het op moeten leven tegen de maatschappelijke norm en maatschappelijke ideeën van normaal, "omdat het zo hoort." Maar dat lijkt me weer iets anders? Al heeft het wel een haakje natuurlijk naar het hebben van een minnaarrelatie.
Ik kom alleen maar even om naar Roos te zwaaien 
😍
Eidde schreef op 10-07-2021 om 20:07:
Heftig Poison! Maar wat fijn dat je je man kan steunen bij zijn ziekte en je ook een deel voor jezelf overhoudt en gunt.
ik denk dat dit heel erg van de nuances afhangt. Het kán een tussenoplossing zijn, maar "als het moment daar is ga ik bij hem weg" kan in veel gevallen ook ontzettend denigrerend zijn en een mooi excuus om geen echte stappen te hoeven zetten. Je maakt de ander klein en afhankelijk. Ook al zijn ze ziek, ze zijn ook volwassen. Soms gaan mensen pas iets doen als ze gedwongen worden, als ze niet anders kunnen, als er geen vangnet meer is, als ze echt zelf helemaal de verantwoordelijkheid krijgen, zeker bij een persoonlijkheidsstoornis. Dus het zou ook kunnen dat de man van poison (na een dal) juist weer wat eigen kracht terugvindt als hij gedwongen wordt echt voor zichzelf en zijn eigen leven te zorgen, ook al lijkt hij dat nu niet aan te kunnen. Ik zou het heel naar vinden als mijn partner bij mij bleef met al jaren het idee dat als ik hem niet meer "nodig" heb hij er vandoor gaat. Terwijl, op het moment dat het beter met mij zou gaan en ik hem niet meer op die manier "nodig" zou hebben ik er waarschijnlijk net aan toe ben meer te focussen op onze relatie en de leuke dingen samen in plaats van het ploeteren. En dan word je gedumpt. Als dit de overeenkomst is zou het nog anders zijn. Maar ik vraag me af of de man van Poison weet dat ze van plan is bij hem weg te gaan wanneer het kan. Nogmaals, de nuances zijn in deze wel belangrijk denk ik. Maar ik vind het niet zo vanzelfsprekend dat dit een goede oplossing is.
empara, theorieën en weten hoe het werkt is inderdaad maar de helft van het werk, misschien zelfs maar een kwart. Verandering van gevoel komt door te ervaren. Daardoor leren je hersenen nieuwe mogelijkheden naast het oude verhaal. Juist in contact met een ander (dus in relaties, kan op alle gebieden) kan je echt leren (door het echt te ervaren en te voelen) dat het anders kan. Dus pas door het aan te gaan, met iemand die veilig en betrouwbaar is, heb je meer kans dat het benauwde gevoel verandert.
Dat kan best hard werken zijn, het betekent iets ander doen op de momenten waarop dat wat je altijd deed veilig en vertrouwd voelt (afkappen, afstand nemen, weggaan, afhaken, ruzie maken, niet vertrouwen wat het ook is) en dat zal al je angsten aanzetten, je heel kwetsbaar maken. Maar dit is wel de weg naar het echt anders voelen.
Hee Sail, zwaait (Stardust). Dat wat je tussen haakjes zet als verdedigingmechnanismes zie ik weer gebeuren met bijbehorende angsten. Het vervelende is dat ik met een soort evenbeeld omga, hoera, en dat lijkt me nou juist niet de meest veilige persoon om mee te oefenen. Hoewel het wel iemand is die het probeert hoor maar ook z'n valkuilen heeft. We zijn geen relatiemateriaal, met al het werk aan beiden kanten zou ik dat ook niet willen. We doen dan afbreuk aan elkaar. Dat is het laatste wat ik wil. Heel jammer en toch wat pijnlijke constatering. Maar oh, wat zou ik graag die patronen willen doorbreken. Ik was best aardig bezig door heel erg mijn behoeften en grenzen aan te geven maar toch is het lastig om dat vast te houden. Ik ben vooral verdrietig omdat ik voorheen altijd van mijzelf dacht dat ik een veilige partner was, nu twijfel ik daaraan. Het kan maar het is inderdaad hard werken. Dat valt me tegen maar goed, even in mineur stemming. Laat ik er maar even aan toe geven. Pfffffffff.
In reactie op verschillende van jullie op mijn situatie, maar vooral op die van Sailship:
In overleg met elkaar en verschillende behandelaren kiezen wij er heel bewust voor om bij elkaar te blijven in de situatie zoals deze nu is. Omdat dat voor ons nu werkt. We weten beiden dat we uiteindelijk uit elkaar zullen gaan, omdat we niet meer als geliefden zullen samenkomen. Maar we vinden het gezien de situatie prima om nu zo samen te leven tot de jongste oud genoeg is. Voor onszelf, voor de kinderen. Het is naar genoeg dat ons dat niet meer zal gaan lukken om onze relatie als geliefden te redden, maar we hebben ons daarbij neergelegd, hebben er alles aan gedaan. En het bij elkaar blijven nu heeft dus niets te maken met hem wel of niet 'nodig' hebben. Maar met hoe wij er nu instaan in overleg met zijn en mijn eigen behandelaren.
Het enige dat hij nu niet weet en wat dus in zeer strikt overleg met behandelaren ik nu niet vertel is van mijn minnaar. Maar ook dat vertel ik eerlijk zodra de gezondheid van mijn man dit toelaat. Liever was ik hierin meteen al eerlijk, juist omdat dit altijd al bespreekbaar is geweest tussen ons, maar hem daardoor laten terugvallen in een zeer zwaar diepe depressie en suïcidegedachten/-pogingen is het niet waard. Vind ik en vinden zijn behandelaren. Dus dan kan jij het er best niet mee eens zijn Sailship, maar dit is mijn realitiet op het moment. En dat staat helemaal los van geen stappen durven of willen zetten zoals jij het in je bericht genoemd. Dit is voor ons nu hoe het is en het werkt voor ons gezin op deze manier voor nu. Zodra het voor een van beiden niet meer zo werkt gaan we het gesprek hierover weer aan en kijken we verder.
Vraag voor Smaakje en Empara. Konden jullie wel echt jezelf zijn in jullie eerdere relaties?
Poison ik denk dat je de beste keuze maakt op dit moment voor jullie beiden. Fijn dat er wel gesproken wordt oer jullie huwelijk ook met zijn behandelaren dan sta je er ook niet helemaal alleen voor.
Ik begrijp heel goed dat je een minnaar hebt vooral zoals je alles schetst. Je hebt dan gewoon een andere uitlaatklep voor jezelf gevonden eigenlijk om even uit de realiteit te kunnen stappen. Daardoor kun je er beter zijn voor je kinderen en op een bepaalde manier ook alles wat met je man speelt beter behappen misschien?
Ik vraag me alleen oprecht af of het verstandig is het uiteindelijk wel te vertellen wanneer de situatie dat toelaat? Is zwijgen niet beter als jullie toch besluiten uit elkaar te gaan? Wat heeft je man dan nog aan die informatie? Geen kritiek hoor maar ik ben gewoon benieuwd naar je motivatie daar achter.