Zo verliefd dat ik er ziek van word (maar wel al in relatie)
Jonge veertiger. Van de tienerjaren samen met mijn echtgenote (eigenlijk enige liefde die ik ooit gehad heb, ik ben heel onzeker). 4 geweldige kids
Als tiener wel hopeloos verliefd geweest waarbij ik compleet zot werd van mijn eigen gedachtes. Ik heb het moeilijk om gevoelens te uiten en als de liefde dan niet beantwoord werd, was afstand nemen de enige oplossing om er in mijn hoofd niet (letterlijk) ziek van te worden.
Nooit problemen gehad. Gelukkig getrouwd. Wel eens lichtjes verliefd geworden, maar onmiddellijk afstand genomen en het was zo voorbij.
Een 2-tal jaren geleden binnen het bedrijf mijn droomjob gevonden. Jaren gewerkt voor die promotie en eindelijk gelukt. Moet veel met een collega samenwerken die ik vroeger al wel eens had opgemerkt (knappe vrouw), maar ik ben meestal iemand die veel meer op 'schattigheid' en karakter valt, dus nooit aandacht aan besteed. Maar eind vorig jaar, opeens, uit het niets, beginnen zien hoe geweldig ze eigenlijk wel is. Verliefd. Ondertussen hopeloos verliefd. Maar echt écht hopeloos verliefd.
Ik ben er vrij zeker van dat ze er niets van vermoed. We komen heel goed overeen, maar niet anders als met andere collega's. Ik maak allicht ook helemaal geen kans.
Maar ondertussen kan ik niet anders als aan haar denken. Op het werk, onderweg naar huis, 's avonds, ik kan er 's nachts niet van slapen, ik word er letterlijk ziek van. Het sloopt mij ...
Mijn vrouw het opbiechten durf ik niet, al merkt zij ook wel dat ik met iets zit, maar ze heeft geen idee (denk ik). Ook al is er helemaal niets gebeurd, het gaat haar heel onzeker maken en dan gaat zij er op haar beurt onder lijden.
Ontslag nemen is de enige oplossing die zou werken, maar ook dan moet ik het opbiechten waarom ik opeens ontslag neem + ben ik ook nog eens die geweldige job kwijt.
Ik twijfel om het gewoon aan mijn collega op te biechten om er als volwassenen over te praten (zodat ze het begrijpt en ook begrijpt dat ze niet te joviaal naar mij mag zijn), maar ik ben zo bang dat ze het verkeerd gaat opvatten en ik er achteraf spijt van krijg omdat de werkrelatie ook compleet om zeep is, of erger nog, ze het lekt naar collega's en ik een naam krijg. Maar ik denk dat het opbiechten mij wel gaat helpen om het sneller te verwerken. Alle mogelijke hoop gaat verdwijnen (ze weet het en doet er niets mee) en ik ga hopelijk ook stoppen met te fantaseren/piekeren over alles. Het lijkt me ook geen schande om het op te biechten aan de collega. Niet mijn fout dat zij zo geweldig is.
Wat zouden jullie doen? Opbiechten? Aan wie? Als een 'stille dief in de nacht' ontslag nemen en mijn carrière compleet vergooien. Mijn vrouw gaat dan mss wel beseffen dat ik bewust voor haar kies door mijn droomjob op te geven, maar het gaat littekens laten. En tussen ontslag nemen en effectief niet meer moeten gaan werken (opzegperiode) gaan voor haar heel onzekere maanden zitten ...
En in mijn sector waarin ik nu werk kom ik quasi zeker niet meer opnieuw aan de slag als ik zonder duidelijke reden opeens vertrek ...
en waarom is de optie, niets doen, uitzitten en wachten tot het weer voorbij gaat geen optie? Je weet hoe verliefdheid en hormonen werken, ook dit gaat voorbij
Ok dan fantaseer je snachts af en toe over haar en een leven met haar. Gelukkig ben je verstandig genoeg te weten dat je je huwelijk en vier kinderen en goede baan niet op het spel zet voor deze onzin.
Lees alsjeblieft even een paar bladzijden van dit draadje op het zusterforum van VIA: https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-8?page=242#3645
Wees voor alles eerlijk. Dus ja zeg het je vrouw als je denkt dat het niet vanzelf overgaat. Er is nu nog niet gebeurd tussen jou en die collega. Misschien wil ze niets met je. Maar zo wel: ga je dan je vrouw omruilen? Ga je dan eerlijk zijn? Hoe is je huwelijk nu? Hoe oud zijn de kinderen? Ik vind dat die voor een carriëre gaan. En dat je vrouw eerlijkheid verdient. Verliefdheid is ook een bevlieging he? Projectie van hoe jij denkt dat de ander is. Ja opbiechten aan je vrouw, de nadelen uitzitten en er sterker samen uitkomen lijkt mij de juiste weg. Eerlijkheid of nu direct alles stoppen door naar ander werk te zoeken bijvoorbeeld.
Altijd blijven bedenken dat een prachtig nieuw iemand niet kan vergelijken met degene waar je al jaren naast wakker wordt. En dat je deze verliefheid ontwikkelt vanuit de comfortabele positie van thuis een warm nest hebben. Als je er in doorzet zit je straks misschien met co-ouderschap veel pijn bij je vrouw, jij zelf een deel van de tijd alleen of met een samengesteld gezin met alle perikelen van dien.
Jeetje, je bent echt in de knoop met jezelf! Sterkte...
Dus je gaat er van uit dat het uitspreken van je verliefdheid tegenover je collega de oplossing is. En dat de enige manier om hier van af te komen haar afwijzing is. Risky business.
Ook best typisch dat je liever je collega belast met je verliefdheid, dan dat je open en eerlijk bent tegenover je eigen vrouw. Ik zou eigenlijk willen zeggen: man, get a grip!
Maar ja, wie ben ik.
Maar ik denk dat het opbiechten aan collega mij wel gaat helpen om het sneller te verwerken.
en is die collega ook bezet? Ik begrijp wel dat jij het wil opbiechten want je bent verliefd en dat is dan de enige mogelijkheid dat het wel wat kan worden met je collega al leg jij het hier anders uit.....
Ik ben toevallig net begonnen met een boek over mannen in de midlifecrisis om mijzelf vast voortebereiden wat er allemaal kan komen de komende jaren... Ik hoop oprecht voor jou en je vrouw dat je deze hindernis overwint en hier later dankbaar op terugkijkt dat je je huwelijk en gezin niet uit verliefdheid om zeep hebt geholpen.
Wat absor zegt, en die collega al helemaal niet belasten met jouw verliefdheid. Ik zou echt absoluut niet zitten te wachten op zoiets van een getrouwde collega en je maakt haar ongevraagd deelgenoot van jouw 'geheimpje'. Dat helpt niet bij de verwerking je wil gewoon weten of je kans maakt. Gewoon afstand nemen, desnoods door niet zo heel gezellig te zijn. Uitzitten en afwachten. Gaat het niet over dan biecht je het op aan je vrouw en neem je toch ontslag op termijn. Je komt vast wel weer een keer aan het werk.
Ik snap TO wel…het overkomt hem, hij wil er niks mee en waarom zou hij zijn vrouw dan laten “mee”lijden? Ik vind het ergens wel knap dat hij de tanden op elkaar zet en zijn vrouw niet belast met ongewenste gevoelens over het feit dat hij ongewenste gevoelens heeft.
Wat ik me wel afvraag: hoe zeker weet je dat je vrouw niet zou kunnen dealen met die informatie? Want door niks te zeggen kan ze je ook niet helpen om ermee te dealen wellicht.
Opmerkingen als die van MRI en JohnnyC ben ik het niet mee eens. TO wil niks met z’n gevoel, hij is niet ineens een vreemdganger die zijn vrouw iets aandoet. Sterker nog, hij doet z’n best om z’n vrouw maximaal te ontzien. Zo gek is het dan ook niet dat hij er met z’n crush over zou willen praten - dan belast hij zijn vrouw niet.
ik lees hier echt een man die een oplossing zoekt voor een probleem waar hij niet om heeft gevraagd. Ik zou willen dat ik de oplossing voor je had TO maar helaas - ik doe wel een poging om mee te denken.
Ik begrijp uit je verhaal dat je haar niet kunt ontwijken dus die optie heb je helaas niet. Misschien zou je kunnen proberen om je eigen vrouw te gaan daten en zo met haar weer het verliefde gevoel terug te krijgen. Probeer in je eigen relatie te vinden wat je bij je crush zou hopen te vinden. Ik lees dat je haar geweldig vindt, schrijf eens op een kaart aan je vrouw wat je zo geweldig aan háár vindt. Wie weet helpt het je als je je blik op je eigen vrouw richt - en niet om je crush te ontwijken maar om je vrouw opnieuw te zien en te waarderen, de kans te pakken opnieuw verliefd op háár te worden.
er.is.maar.1.Pino schreef op 06-03-2024 om 21:39:
Opmerkingen als die van MRI en JohnnyC ben ik het niet mee eens. TO wil niks met z’n gevoel, hij is niet ineens een vreemdganger die zijn vrouw iets aandoet. Sterker nog, hij doet z’n best om z’n vrouw maximaal te ontzien. Zo gek is het dan ook niet dat hij er met z’n crush over zou willen praten - dan belast hij zijn vrouw niet.
Ik wijs alleen maar op een enorme inconsistentie: je vrouw niet willen belasten met de verliefdheid, maar je collega wel? Zij vraagt hier toch ook niet om?
Je betrekt een derde in een probleem dat eigenlijk alleen tussen TO en zijn vrouw speelt. Beter gezegd, een probleem dat eigenlijk alleen in het hoofd van TO afspeelt.
Waar ik 100% zeker van ben is, vertel het niet aan die collega. Hoe zij er ook op reageert, het gaat haar al-tijd in een moeilijke positie brengen. Hoe moet je je gedragen als een collega je verteld heeft dat hij smoor op je is? En stel dat zij - door dat jij haar belast met 'jouw probleem' - behoefte heeft om er met iemand op kantoor over te praten, wat ik normaal zou vinden, hoe lang gaat het dan duren dat jouw goede bedoeling een roddel wordt die zijn eigen leven gaat leiden. Collega dus: neen.
Je vrouw, daar twijfel ik aan. Hangt af van de persoonlijkheid van je vrouw en haar niveau van zelfvertrouwen. Je vrouw merkt dat er 'iets' is met jou, maar weet (nog) niet wat het is. Stelt zij daarover dan geen vragen? Indien wel, hoe omzeil je het echte antwoord dan?
Is er de mogelijkheid om met een therapeut te praten? Is jouw job dusdanig dat je je uren vrij kan indelen? Dan hoef je (voorlopig) nog niks tegen je vrouw te zeggen en raak je er misschien nog uit, zonder ontslag, zonder je vrouw te belasten en zeker zonder het tegen de collega te vertellen.
Trouwens ... ontslag: wie zegt dat er zich op een volgend werk geen soortgelijke situatie kan voordoen.
Ik vind het knap dat je vecht tegen de gevoelens en blijf sterk, want het is het allemaal niet waard.
ps: waarom je het nodig vindt om duiding te geven rond het feit dat je vrouw je eerste en enige liefde is geweest tot hiertoe, dat ontgaat mij.
absor schreef op 06-03-2024 om 20:35:
en waarom is de optie, niets doen, uitzitten en wachten tot het weer voorbij gaat geen optie? Je weet hoe verliefdheid en hormonen werken, ook dit gaat voorbij
Ok dan fantaseer je snachts af en toe over haar en een leven met haar. Gelukkig ben je verstandig genoeg te weten dat je je huwelijk en vier kinderen en goede baan niet op het spel zet voor deze onzin.
Dit
En waarom zo dramatisch voor wat verliefdheid?
Roos55 schreef op 06-03-2024 om 21:59:
[..]
Dit
En waarom zo dramatisch voor wat verliefdheid?
Dat begrijp ik ook niet.
En het dan ook nog aan de collega willen vertellen.Echt niet doen .
Los dit alsjeblieft zelf op en zeg niks tegen je collega. Ik had ook zo'n collega die ineens verliefd op me was. Het was zo ongemakkelijk! Ik was de hele dag angstig dat ik hem zou tegen komen, omdat ik gewoon niet wist wat ik met de hele situatie aan moest. Belast je collega daar niet mee.
O getver een collega die komt vertellen dat hij smoor op je is. Die komt vertellen dat hij over je heeft gedroomd vannacht en dat hij dus echt niet met jou in één kamer kan zitten want hij heeft afstand nodig en dat werkt toch wel heel lastig aan jullie gezamenlijke project.
Zo. Dus jij wilt haar verantwoordelijk maken voor het houden van afstand. Misschien maar een burka voor haar kopen. Of je verstand zoeken.
Eens met de rest. Hou je mond en ga verder met je leven.
JohnnyC. schreef op 06-03-2024 om 21:48:
[..]
Ik wijs alleen maar op een enorme inconsistentie: je vrouw niet willen belasten met de verliefdheid, maar je collega wel? Zij vraagt hier toch ook niet om?
Je betrekt een derde in een probleem dat eigenlijk alleen tussen TO en zijn vrouw speelt. Beter gezegd, een probleem dat eigenlijk alleen in het hoofd van TO afspeelt.
Ah op die manier, dan begrijp ik je nu anders. Ik probeerde voor te stellen hoe ik het zou vinden als iemand me zou vertellen “ik ben verliefd op je, ik wil daar vanaf en ik ga om die reden afstand houden”. Ik zou dat prima vinden denk ik en ook fijn om te weten dat die persoon niet ineens specifiek mij negeert om wie ik ben, maar om van die gevoelens af te komen. Zou iemand ook niet veroordelen hierom, kan gebeuren. Hangt natuurlijk wel van de woordkeuze af…als diegene stiekem toch aan het hengelen zou zijn dan zou ik het wel vervelend vinden. Maar als die persoon zuiver het probleem schetst en mij z’n aanpak mededeelt dan voel ik me weliswaar een stukje medeverantwoordelijk om hem daarbij te helpen (door hem niet op te zoeken en ook afstand te houden), maar waardeer ik het ook dat hij me informeert en zo in staat stelt om te begrijpen waarom ie ineens anders doet.
Het valt op dat je over je hele leven praat in superlatieven. Geweldige kinderen, een droombaan en een super knappe collega, daar tegen over staat ook een negatief plaatje van alles opbiechten, je carriere 100% vergooien....etc. Pieken en dalen, zwart/wit: er lijkt weinig tussen te zitten. Het klinkt allemaal nogal fataal en de bedachte oplossingen ook: alles opbiechten en je carriere vergooien.
Wanneer je echt geweldige kinderen hebt en een droom carriere dan ga je dat toch allemaal niet verpesten voor 1 collega waarvan je niet eens weet of het iets zou kunnen worden? Je kan een een andere baan zoeken en met die collega een minimale zakelijke relatie onderhouden tot dat je die gevonden hebt.
Waarom is het voor jou alles of niets? Of wil je het allemaal stuk maken?