Vriend heeft het moeilijk en ik zag het niet
even van me afschrijven…
We hebben nogal roerige jaren achter de rug, mede door een depressie van mij, die na de geboorte van de jongste echt bovenkwam. 2 jaar geleden klom ik langzaam op uit het dal, ik durf te stellen dat ik er sinds vorig jaar zomer pas ‘echt ben’. Nog altijd is er de angst voor een terugval, maar ik weet hoe ik voor mezelf moet zorgen.
Dit heeft echt een weerslag gehad op onze relatie, op momenten dat ik er echt doorheen zat, was mijn man er voor mij. Hij heeft ook veel voor de kinderen gezorgd naast een onregelmatige baan.
Ziekte en overlijden in de naaste familie heeft ook impact gehad.
Sinds begin dit jaar voelt man zich niet lekker. Hij is moe, snauwt naar de kinderen etc.
Mensen om hem heen, waaronder ik, waarschuwden hem voor een burn-out. Via zijn werk kreeg hij een coach en en wat aanpassingen in het rooster. Ondertussen is er nog meer hulp ingeschakeld. Uit zo’n gesprek is nu naar voren gekomen dat hij zichzelf wegcijfert, eerst zorgde hij voor een zieke ouder, daarna zijn alleenstaande ouder, vervolgens voor mij en de kinderen. Dit is waardoor hij zich moe en down voelt, altijd geven, nooit nemen. Ik heb dat niet gezien in mijn depressieve periode en daarna. Ik twijfelde zelfs aan onze relatie toen ik mij weer beter voelde. Er was ook een andere man, we hadden gevoelens voor elkaar. We hebben nooit iets gedaan, maar het zette me wel aan het denken over onze relatie. Dit heb ik met mijn man gedeeld, hij wilde mij de vrijheid geven om mijn gevoelens te onderzoeken. Dat wilde ik niet, contact verbroken met de ander, en toen ging het over. Mijn gezin was, is en blijft het belangrijkste. We hebben hier veel over gepraat, ook met een hulpverlener.
Maar nu: mijn man voelt zich zo slecht, en ik voel me schuldig. Schuldig omdat ik niet zag hoe het met hem ging, schuldig dat ik veel aan mezelf dacht en niet aan ons, schuldig dat er een ander was.
Ik wil er nu voor hem zijn, vraag wat hij nodig heeft, en gun hem de tijd om te herstellen. In de therapie zit ook een stuk therapie voor ons samen, want we zijn elkaar totaal kwijtgeraakt ergens. Pff het is zo lastig allemaal, ik weet hoe oneindig het kan voelen als je zo slecht in je vel zit. Ik zou willen dat we ons allebei (allemaal) goed voelen. Ik ben eigenlijk bang, komt het goed? En als dat zo is, blijft het dan zo?
gedeeltelijk herkenbaar. Mijn man heeft ook veel opgevangen na de geboorte van onze dochter. Wat hem veel stres gegeven heeft.
Je kan het verleden niet veranderen. Je kan er wel nu voor hem zijn. Hem vragen wat je kan doen waardoor hij meer rust krijgt. ( Niet zomaar alles uit handen nemen, want sommige bezigheden worden juist als ontspannend ervaren.)
omdat jij zelf niet goed in je vel zat, is het helemaal lastig om dat ook nog bij een ander te zien. Voel je niet schuldig! Probeer er nu voor hem te zijn, en vraag wat hij nodig heeft en waar jij hem nu kan helpen. Maar blijf daarin ook om jezelf denken.
herkenbaar vanaf de andere kant. Ik ben alle connectie met mijn depressieve partner kwijt geraakt, nu gaat het met hem goed (beter) en met mij slecht en ik vind het niet. Hij doet nu alles wat ik vraag maar het voelt zo mosterd na de maaltijd. Geen tips hier dus eigenlijk.
Geef je man de rust en de ruimte om te herstellen. En val hem niet lastig met jouw schuldgevoelens .
Waarschijnlijk kon je het niet eens doorhebben. Op het moment dat jouw man voor zijn ouders, voor jou en voor de kinderen moest zorgen voelde hij zich waarschijnlijk onmisbaar. Hij moest er wel staan, er voor iedereen zijn, instorten was op dat moment geen optie dus doe je wat je moet doen. Voor kwetsbaarheid is geen ruimte, dat is te riskant. Pas later stort je in. Dat had niemand kunnen voorzien en waarschijnlijk ook niet kunnen voorkomen. Voel je dus niet schuldig! Jij hebt er ook niet voor gekozen je zo te voelen.
Ik hoop dat jouw man zich snel beter voelt en jullie er uiteindelijk samen weer bovenop komen. Hier is dat wel gelukt. Eerst had manlief een hele slechte periode, daarna ik. Ook de twijfel over je relatie en het daardoor verliefd worden op een ander herken ik. Je raakt elkaar toch een beetje kwijt. Het heeft tijd nodig om samen weer een gezonde relatie op te bouwen en dat kan pas als je beiden weer uit die depressie/burn out bent. Toen manlief en ik ons beiden weer goed voelde zijn we gaan investeren in onze relatie. Meer dingen samen doen. Tijd maken voor elkaar. En uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Sterkte met alles!
En probeer jezelf niet teveel te laten meeslepen door het negatieve gevoel van jouw man. Je neemt dat gevoel heel makkelijk over, is mijn ervaring, maar je hebt er beiden meer aan als jij je focust op de mooie dingen in het leven door gewoon leuke dingen te doen met de kinderen of met vriendinnen en tijd te nemen voor jezelf. Dit komt de sfeer in huis ten goede en uiteindelijk is iedereen daar bij gebaad.
Roos55 schreef op 23-08-2024 om 19:47:
Geef je man de rust en de ruimte om te herstellen. En val hem niet lastig met jouw schuldgevoelens .
Nee, daar waak ik voor. Het zit in zijn aard om zich dan daar ook nog om te bekommeren, dat kan hij er nu niet bij hebben. Daarom schrijf ik het ook hier. Vriendinnen luisteren wel, maar begrijpen me niet altijd. In de reacties hier zie ik herkenning en dat is fijn.
Anne1234! schreef op 23-08-2024 om 19:52:
Waarschijnlijk kon je het niet eens doorhebben. Op het moment dat jouw man voor zijn ouders, voor jou en voor de kinderen moest zorgen voelde hij zich waarschijnlijk onmisbaar. Hij moest er wel staan, er voor iedereen zijn, instorten was op dat moment geen optie dus doe je wat je moet doen. Voor kwetsbaarheid is geen ruimte, dat is te riskant. Pas later stort je in. Dat had niemand kunnen voorzien en waarschijnlijk ook niet kunnen voorkomen. Voel je dus niet schuldig! Jij hebt er ook niet voor gekozen je zo te voelen.
Ik hoop dat jouw man zich snel beter voelt en jullie er uiteindelijk samen weer bovenop komen. Hier is dat wel gelukt. Eerst had manlief een hele slechte periode, daarna ik. Ook de twijfel over je relatie en het daardoor verliefd worden op een ander herken ik. Je raakt elkaar toch een beetje kwijt. Het heeft tijd nodig om samen weer een gezonde relatie op te bouwen en dat kan pas als je beiden weer uit die depressie/burn out bent. Toen manlief en ik ons beiden weer goed voelde zijn we gaan investeren in onze relatie. Meer dingen samen doen. Tijd maken voor elkaar. En uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Sterkte met alles!
En probeer jezelf niet teveel te laten meeslepen door het negatieve gevoel van jouw man. Je neemt dat gevoel heel makkelijk over, is mijn ervaring, maar je hebt er beiden meer aan als jij je focust op de mooie dingen in het leven door gewoon leuke dingen te doen met de kinderen of met vriendinnen en tijd te nemen voor jezelf. Dit komt de sfeer in huis ten goede en uiteindelijk is iedereen daar bij gebaad.
Bedankt voor je reactie. Wat fijn dat je er samen met je man weer uitgekomen bent. Investeren in de relatie komt, daar is nu geen energie voor bij mijn man. We blijven wel in gesprek, dat is ook een tijd niet goed gegaan omdat ik zo slecht in mijn vel zat.
Bedankt voor de tip om me niet mee te laten slepen maar voor mezelf en de kinderen leuke dingen te blijven doen.
Mijn man zegt dat hij ook nu pas begrijpt waarom ik een paar jaar geleden niet altijd mee wilde naar feestjes, op visite, familiedag etc. Domweg geen energie voor. In dat soort situaties laat ik de keus ook aan hem, hij blijft thuis en ik ga dan wel.
Mavelle schreef op 23-08-2024 om 19:22:
herkenbaar vanaf de andere kant. Ik ben alle connectie met mijn depressieve partner kwijt geraakt, nu gaat het met hem goed (beter) en met mij slecht en ik vind het niet. Hij doet nu alles wat ik vraag maar het voelt zo mosterd na de maaltijd. Geen tips hier dus eigenlijk.
hopelijk vind je hier wat tips
- knip -
heart schreef op 23-08-2024 om 20:24:
[Quote verwijderd]
Gemeld
Ik ken dit. Schuldgevoel is het meest nutteloze, contraproductieve gevoel ooit, want het maakt degene die het voelt wederom het centrum van alles.
Ik zou ermee ophouden en het punt waar je nu bent accepteren als zijnde de bodem van de put. Jij had ooit psychische problemen, zijn reactie was om zich weg te cijferen (wat fout was) en iemand die zich wegcijfert wordt veel minder interessant voor anderen. Hij is niet expressief meer, vraagt niet meer, eist zijn portie niet meer op, dus er is niet veel meer aan te beleven, zelfs al zou de ander dat willen. Hij wordt een schaduw van zichzelf, dus jij kijkt veel minder naar hem om en gaat ergens anders iets boeiends zoeken.
Hij komt daardoor bij een punt waarop hij zich afvraagt waarvoor hij in godsnaam zijn leven on hold heeft gezet want kennelijk heeft dat geen extra liefde bij je opgewekt. Het was de moeite niet. Ik denk dat hij vóór jou dit iets dergelijks eerder heeft meegemaakt.
Dus ik denk dat het vervolg moet zijn dat jullie onder begeleiding elkaar écht beter leren kennen. Dit kan ontzettend pijnlijk zijn, en dan kan het twee kanten opvallen: jullie zetten een punt achter de relatie of jullie besluiten dat er nog genoeg liefde is om voor te vechten, maar, dan moeten jullie beiden veranderen.
Heel veel sterkte!
rionyriony schreef op 23-08-2024 om 20:36:
Ik ken dit. Schuldgevoel is het meest nutteloze, contraproductieve gevoel ooit, want het maakt degene die het voelt wederom het centrum van alles.
Ik zou ermee ophouden en het punt waar je nu bent accepteren als zijnde de bodem van de put. Jij had ooit psychische problemen, zijn reactie was om zich weg te cijferen (wat fout was) en iemand die zich wegcijfert wordt veel minder interessant voor anderen. Hij is niet expressief meer, vraagt niet meer, eist zijn portie niet meer op, dus er is niet veel meer aan te beleven, zelfs al zou de ander dat willen. Hij wordt een schaduw van zichzelf, dus jij kijkt veel minder naar hem om en gaat ergens anders iets boeiends zoeken.
Hij komt daardoor bij een punt waarop hij zich afvraagt waarvoor hij in godsnaam zijn leven on hold heeft gezet want kennelijk heeft dat geen extra liefde bij je opgewekt. Het was de moeite niet. Ik denk dat hij vóór jou dit iets dergelijks eerder heeft meegemaakt.
Dus ik denk dat het vervolg moet zijn dat jullie onder begeleiding elkaar écht beter leren kennen. Dit kan ontzettend pijnlijk zijn, en dan kan het twee kanten opvallen: jullie zetten een punt achter de relatie of jullie besluiten dat er nog genoeg liefde is om voor te vechten, maar, dan moeten jullie beiden veranderen.
Heel veel sterkte!
Sommige dingen die hij in de therapie zegt vind ik al pijnlijk. Hoe hij echt over mij dacht soms. Maar daar kan ik begrip voor opbrengen. Dat wegcijferen heeft hij zijn hele leven al gedaan. Hij weet ook dat de oorsprong daarvan in zijn opvoeding zat. Zijn vader had bepaalde verwachtingen van hem. Daar heeft hij aan willen voldoen. Uiteindelijk is hij toch zijn droom achterna gegaan qua loopbaan. Toen zat hij echt op de top qua genieten, zelfvertrouwen etc. Toen kenden wij elkaar al. Uiteindelijk heeft hij deze baan op moeten geven om meerdere redenen, oa om meer thuis te kunnen zijn voor het gezin.
Toen we ons eerste kind kregen veranderde ik. Raakte in een lichte depressie. Daar kwam ik uit en daarna hadden we echt een mooie periode. Toen we later nog een kind kregen werd ik daarna depressief.
Schilderskwast schreef op 23-08-2024 om 21:16:
Toen we ons eerste kind kregen veranderde ik. Raakte in een lichte depressie. Daar kwam ik uit en daarna hadden we echt een mooie periode. Toen we later nog een kind kregen werd ik daarna depressief.
Als je iedere keer een post natale depressie hebt, kan het misschien een start zijn samen te besluiten met kinderen te stoppen. (Ervan uitgaande dat jullie dat willen.) Dat geeft in iedergeval de opluchting dat dit nooit meer zo zal gebeuren. De hel zit in de herhaling.
Zeespiegel schreef op 23-08-2024 om 21:29:
[..]
Als je iedere keer een post natale depressie hebt, kan het misschien een start zijn samen te besluiten met kinderen te stoppen. (Ervan uitgaande dat jullie dat willen.) Dat geeft in iedergeval de opluchting dat dit nooit meer zo zal gebeuren. De hel zit in de herhaling.
Die beslissing hebben we na de tweede al gemaakt, kinderen komen er niet meer.
Schuldig voelen hoeft niet. Stop daarmee als je kunt.
Hij heeft beslissingen en keuzes gemaakt op basis van wie hij toen was, de man voor wie je gevallen bent en van wie je houdt.
Jij hebt beslissingen en keuzes gemaakt op basis van wie je toen was, de persoon voor wie hij gevallen is en van wie hij houdt.
Jullie hebben allebei dingen meegemaakt die jullie gevormd hebben, toen en nu. En daar zijn persoonlijkheden uit gekomen waartussen liefde en genegenheid ontstond. Meer dan dat: het vertrouwen dat jullie samen ouders wilden worden. Het vertrouwen dat jullie toen in elkaar hadden, om samen nieuw leven op de wereld te brengen en dat samen te koesteren en lief te hebben en voor te zorgen. Laat dat vertrouwen en die liefde de leidraad zijn, vertrouw er op dat jullie toen, in die moeilijkste momenten, de keuzes hebben gemaakt die toen de juiste waren. En borduur daar op voort: met de kennis van nu had je toen misschien andere keuzes gemaakt, maar die kennis was er toen niet. Laat het schuldgevoel los en vertrouw elkaar. Vertrouw elkaar dat de beslissingen toen de juiste waren en vertrouw elkaar dat jullie nu nog steeds het beste voor elkaar willen, in liefde en veiligheid.
Jullie gaan groeien, individueel, samen en als gezin. En daar komen misschien andere mensen uit voort als toen jullie begonnen, maar als jullie uit liefde en vertrouwen durven accepteren dat de ander nog steeds de juiste beslissingen neemt, dan komen jullie er wel. Maar laat dat schuldgevoel los, dat dient geen enkel doel, verandert het verleden niet en vergiftigt de toekomst. Sta open, doe het werk en vertrouw en heb lief.