Samenwonen en kinderen
Mijn leven is niet altijd makkelijk, veel gedonder met ex, rechtszaken, kinderen fulltime bij mij en nog getraumatiseerd ook. Het is pittig, al jaren. Gelukkig is er een ding wat wel goed gaat en dat is dat ik een lieve vriend heb ontmoet.
Het plan was niet om samen te gaan wonen, maar door omstandigheden woont hij toch tijdelijk bij ons. Ik vind het fijn en in gedrag reageren de kinderen er goed op.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn.
Aan de ene kant snap ik dat, maar na 6 jaar alleen ben ik wel heel erg toe aan een relatie en kan ervan genieten.
De kinderen mopperen ook bij de therapie over de situatie en nu proefde ik laatst bij de therapeut iets dat ze aan de kant van de kinderen staat.
Binnenkort zie ik haar weer voor een evaluatie en ik merk dat ik er niet zo goed weg mee kan. Eigenlijk vind ik dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ze zijn eind basisschool, en ik snap dat het voor hun ook allemaal ingewikkeld is, maar zou hij ook niet een dankbaar onderwerp zijn om op te mopperen?
Het is toch niet meer dan normaal dat ik weer een nieuwe relatie krijg. Of ben ik nou raar?
Met vriend heb ik het er over gehad. Hij gaat nu af en toe een weekend elders slapen. Hopelijk komen we ze daarmee een beetje tegemoet.
Wat vinden jullie? Ik merk dat ik zoekende ben.
de kinderen hebben zich aan te passen?
Hebben ze zich niet al genoeg aangepast met een trauma tot gevolg?
Ik lees dat het allemaal heel snel is gegaan klopt dat? Dat is niet i her belang van de kinderen. Dat soort beslissingen kan je maken als je Kids de deur uit zijn. Jij hebt voor kinderen gekozen. Zij hebben nergens om gevraagd. Je hoeft her niet uit te maken maar terug gaan latten lijkt me wel het handigste. Je kinderen lopen niet voor niet bij een therapeut (die natuurlijk aan hun kant staan... ze hebben niet voor niets therapie)
Ik sluit me aan bij Abracadabra. Jullie hebben een hoop shit achter de rug zo te lezen. Er was een stabiele situatie gevonden. De komst van vriend, hoe positief ook, wordt toch ervaren als een risico op shit. En daar zitten ze niet op te wachten.
Deels ben ik het met je eens maar aan de andere kant hebben jouw kinderen wel heel veel gedoe met hun vader.
Een goed gesprek hierover zou ik wel aangaan en zoek oplossingen 
.
Dus die nu al getraumatiseerde kinderen die nu al bij een psycholoog lopen "hebben zich maar aan te passen".
Veel plezier met een heavy puberteit. Waarin ik niet garandeer dat ze op hun 15 à 16 nog bij jou wonen.
Waarom stuur je ze eigenlijk naar een psycholoog als je niets doet met de gevolgen of wat daar uit komt? Kan je die psych-bezoekjes evengoed aflassen.
Vanwege welke omstandigheden woont je vriend dan toch bij jullie? Ik begrijp wel dat de kinderen er moeite mee hebben.
je schrijft dat vriend vanwege omstandigheden tijdelijk bij jullie woont. Is dit voor de kinderen duidelijk en ook voor hoelang dat is? Gaat vriend dan weer elders wonen?
Wat zijn de bezwaren van de kinderen en kun je daarin tegemoet komen? Ik zou kiezen voor de kinderen vooral ook vanwege de voorgeschiedenis, latten is toch ook mogelijk.
Je bericht komt op me over dat je steun zoekt dat je recht hebt op geluk en liefde, en of de lezer wil bevestigen dat die kinderen zich maar aan te passen hebben.
Ik ben niet geneigd dat te schrijven. Ik snap best dat je jezelf slachtoffer voelt maar kinderen zijn ook slachtoffer en ik neig dan altijd naar kant kinderen.
Ga openminded het gesprek met de therapeut in en misschien kan je samen met je kinderen naar een vorm komen waarin IEDEREEN zich happy voelt.
Hoe lang hebben je de relatie? Wanneer is hij erbij komen wonen?
Een nieuwe relatie zonder samen te wonen lijkt me in dit geval voor de kinderen veel beter, ze hebben al genoeg moeten doorstaan. Luister naar ze en neem ze serieus. Je kinderen hebben notabene een trauma. Een beetje partner begrijpt prima dat samenwonen in dit geval niet wenselijk is.
Mijn stiefvader is een topper, maar ik ben heel blij dat mijn moeder pas is gaan samen wonen toen wij al bijna het huis uit gingen (lees begin 20 waren). Hoeveel ik ook van hem houdt, het nieuwe huis voelde nooit meer als een thuis omdat alles toch verandert.
Ik vind het egoïstisch klinken hoe je zegt dat de kinderen zich maar aan moeten passen. Jij koos voor kinderen en jij koos voor een nieuwe relatie. Je kinderen hebben hier niet voor gekozen.
Om Een relatie te hebben hoef je niet samen te wonen.
niet luisteren naar de behoeften van getraumatiseerde kinderen, helemaal als de vraag raakt aan het stuk waar het trauma zit: ik vind het best onbegrijpelijk. Dat klinkt misschien hard, maar ik ben moeder van een getraumatiseerd kind, doe er alles aan om haar zo goed mogelijk te begeleiden, daarom doet het lezen van jouw vraag eigenlijk al pijn aan mijn moederhart. Je liefdesleven (wat je ook voort kunt zetten wanneer jullie latten) belangrijker maken dan het welzijn van je kinderen. Ik begrijp het niet.
Waarom vind je het belangrijk om samen te wonen?
Jij bent eraan toe en vindt dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ik snap je behoefte, maar je kinderen zouden prioriteit moeten hebben. Ze hebben zo te lezen al erg veel meegemaakt.
Blijf vooral van je vriend genieten, maar dan wel in een lat-setting.
Due-scimmie schreef op 15-01-2024 om 20:06:
Mijn stiefvader is een topper, maar ik ben heel blij dat mijn moeder pas is gaan samen wonen toen wij al bijna het huis uit gingen (lees begin 20 waren). Hoeveel ik ook van hem houdt, het nieuwe huis voelde nooit meer als een thuis omdat alles toch verandert.
Ik vind het egoïstisch klinken hoe je zegt dat de kinderen zich maar aan moeten passen. Jij koos voor kinderen en jij koos voor een nieuwe relatie. Je kinderen hebben hier niet voor gekozen.
Om Een relatie te hebben hoef je niet samen te wonen.
Dit vetgedrukte is de crux TO. Ze moeten met een vreemde gaan samenwonen omdat ma zo nodig moet hokken. Niet piepen als ze vroeg het huis uit zijn.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn
Kunnen ze ook aangeven waarom?
Het is zeker niet meer dan normaal dat je een nieuwe relatie krijgt. Het is echter niet normaal dat je je vent zo snel bij je in laat trekken.
Ik vind het schrijnend dat je dit zelf niet inziet. En ik vind het vooral verdrietig voor je kinderen.