Samenwonen en kinderen
Mijn leven is niet altijd makkelijk, veel gedonder met ex, rechtszaken, kinderen fulltime bij mij en nog getraumatiseerd ook. Het is pittig, al jaren. Gelukkig is er een ding wat wel goed gaat en dat is dat ik een lieve vriend heb ontmoet.
Het plan was niet om samen te gaan wonen, maar door omstandigheden woont hij toch tijdelijk bij ons. Ik vind het fijn en in gedrag reageren de kinderen er goed op.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn.
Aan de ene kant snap ik dat, maar na 6 jaar alleen ben ik wel heel erg toe aan een relatie en kan ervan genieten.
De kinderen mopperen ook bij de therapie over de situatie en nu proefde ik laatst bij de therapeut iets dat ze aan de kant van de kinderen staat.
Binnenkort zie ik haar weer voor een evaluatie en ik merk dat ik er niet zo goed weg mee kan. Eigenlijk vind ik dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ze zijn eind basisschool, en ik snap dat het voor hun ook allemaal ingewikkeld is, maar zou hij ook niet een dankbaar onderwerp zijn om op te mopperen?
Het is toch niet meer dan normaal dat ik weer een nieuwe relatie krijg. Of ben ik nou raar?
Met vriend heb ik het er over gehad. Hij gaat nu af en toe een weekend elders slapen. Hopelijk komen we ze daarmee een beetje tegemoet.
Wat vinden jullie? Ik merk dat ik zoekende ben.
to je vroeg me wat mijn referentiekader was.
Ik ben gescheiden en heb een nieuwe partner. We hebben ruim 4 jaar gelaten en hij is rustig meer en meer in ons leven gekomen. Na 4 jaar is hij op initiatief van de kinderen voor het eerst met ons mee op vakantie geweest.
Daarna was hij steeds vaker hier en uiteindelijk heeft hij zijn huis maar verkocht. Kids hebben een hele goede band met hem opgebouwd. Ze zijn stapelgek op hem. We zijn nu bijna 6 jaar samen.
Mijn kinderen zijn niet de makkelijkste. Als ik het niet zo rustig aan had gedaan had het niet goed gekomen.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 10:47:
[..]
Hier sluit ik me eigenlijk wel bij aan.
Ze heeft anderhalf jaar gewacht om te gaan samenwonen (dan nog door omstandigheden) en de kinderen kenden hem al een jaar. Voor mij is dit tijd genoeg voor een kind om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit, zeker op de leeftijd van 11-12.
De reactie dat een alleenstaande ouder maar moet latten en wachten met samenwonen tot de kinderen uit huis zijn, lees ik vaak op forums maar is voor mij totaal onzinnig en past volgens mij volledig in deze tijdsgeest waarin kinderen als kleine prinsesjes/prinsen worden behandelt en alles in hun belang staat. Wanneer ze 18 zijn kunnen ze volledig hun eigen keuzes maken, daarvoor ligt de eindbeslissing bij de ouders.@Evaluna:
Laat je niet meeslepen door die therapeut omdat je meent dat haar mening zwaarder moet wegen als de jouwe.
Als de kinderen ginds mopperen over je partner, kun je dan ook ontdekken waarover het gaat en kun je hen misschien ook wijzen op de voordelen die het samenwonen biedt?
Als je de ruimte hebt in je woning zodat een extra persoon geen probleem oplevert, zou ik eigenlijk de voorkeur geven aan samenwonen juist omdat de kinderen al geen contact meer hebben met hun vader en ze op deze manier wel met een mannelijke rol in contact komen.
Daarnaast zal het samenwonen allicht financiële en huishoudelijke voordelen opleveren, naast een blijere mama.Open vraag: zit bij de kinderen niet vrees dat ze een herhaling zullen zien? Dat ze zich beginnen hechten aan een mannelijk figuur en deze vervolgens weer zal vertrekken?
Heb jij ook maar een flintertje besef wat een trauma met een kind doet? Ik zorg voor een getraumatiseerd kind en je wilt niet weten hoeveel begeleiding, tijd, aandacht, liefde en therapie daarin gaat zitten. Elke dag (en vaak nacht) ben je als ouder weer alert in gedrag, aanpak, emoties, uitspraken enz. Dit afdoen als prinsjes en prinsesjes is echt bizar. To geeft aan dat haar kinderen getraumatiseerd zijn en komen daardoor bij therapie. Juist hartstikke goed dat ze begeleiding krijgen, ook om meer problemen te voorkomen. Maar wees maar blij dat je geen ervaring hebt met getraumatiseerde prinsjes en prinsesjes, het kan namelijk de intensiefste dag(en nacht) invulling van je leven zijn.
Mija schreef op 16-01-2024 om 15:51:
[..]
De term is misschien niet geweldig gekozen maar ik kan Moirmel wel volgen. Ook ik vind dat de belangen van kinderen superbelangrijk zijn. Maar de belangen van moeder zijn dat ook. Zij is ook een mens die dingen nodig heeft en nodig mag hebben in het leven, die voor zichzelf moet zorgen en ervoor moet zorgen dat ze overeind blijft en balans bereikt in geven en ontvangen. Natuurlijk is het belangrijk om zorgvuldig afwegingen te maken, om daarbij vragen te stellen. Dat doet ze dus ook door hier deze vraag te posten. Maar te doen alsof het gaat om de belangen van moeder versus die van de kinderen maakt van haar een dader en de kinderen haar slachtoffers. Er zijn andere manieren om daarnaar te kijken, zonder van haar een egocentrische vrouw te maken. Wat ze gezien de achtergrond zeker niet is.
Wou je de eerste keer al citeren omdat je de zaken diplomatischer uitlegt dan ik kan doen.
Ik gebruikte de woorden dat kinderen geen heilige boontjes zijn en iedereen springt er weer op alsof ik het over de kinderen van To heb, terwijl ik het heb over de gedachtegang over kinderen in het algemeen.
Daarnaast staat To al alleen in voor de zorg van haar kinderen dus denk ik oprecht dat wanneer ze een goede partner vind, dit ook ten goede kan komen van haar kinderen; en net daarom vraag ik in mijn eerste bericht of ze kan achterhalen waarom ze precies mopperen. Als het echt zo zou zijn dat ze mopperen omdat ze niet meer met hun drietjes zijn, dan zou ik dit naast me neerleggen als een egoïstische eis die eigen is aan kinderen en verlangen dat ze zich aanpassen aan de situatie.
@To: Weet je vroeger en eeuwenlang was het de gewoonte dat de man eerst at en dat de kinderen genoegen moesten nemen met wat overbleef, omdat ze wisten dat wanneer de man het begaf er ook niets meer zou binnenkomen en iedereen het zou begeven.
Bekijk je situatie zo eens: jij doet al jaren het uiterste voor je kinderen, maar wie zorgt er ondertussen voor jou? Is het dan beter dat je blijft doorgaan tot je begeeft of is het beter om even tegen de wil van je kinderen in te gaan om daarna sterker te zijn met je partner?
Apiejapie schreef op 16-01-2024 om 17:13:
[..]
Heb jij ook maar een flintertje besef wat een trauma met een kind doet? Ik zorg voor een getraumatiseerd kind en je wilt niet weten hoeveel begeleiding, tijd, aandacht, liefde en therapie daarin gaat zitten. Elke dag (en vaak nacht) ben je als ouder weer alert in gedrag, aanpak, emoties, uitspraken enz. Dit afdoen als prinsjes en prinsesjes is echt bizar. To geeft aan dat haar kinderen getraumatiseerd zijn en komen daardoor bij therapie. Juist hartstikke goed dat ze begeleiding krijgen, ook om meer problemen te voorkomen. Maar wees maar blij dat je geen ervaring hebt met getraumatiseerde prinsjes en prinsesjes, het kan namelijk de intensiefste dag(en nacht) invulling van je leven zijn.
@Evaluna:
Sorry om je topic te bevuilen, dit begint hier te veel over mij te gaan; dus excuses voor deze laatste reactie. Wens je oprecht het beste toe in je keuzes.
@Apiejapie:
Of ik ook maar een flintertje besef heb van trauma bij kinderen? Ik ben godverdomme opgevoed door een vader met een zwaar alcoholprobleem en een chronisch depressieve moeder met een verslaving aan pijnstillers en handtastelijke handjes. Weet jij hoe het is om op te groeien in een huis waar je in de badkamer slaapt met een schuifslot op de buitenkant van de deur, waar een bord tegen de muur kapot gegooid wordt, waarin een hond gewurgd wordt als deze teveel blaft...
Jij hebt mij niets te leren over trauma. En in dit topic denk ik uiteraard ook na over de kinderen, alleen niet op de gebruikelijke wijze van nu: kinderen hebben altijd gelijk.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 17:23:
[..]
Daarnaast staat To al alleen in voor de zorg van haar kinderen dus denk ik oprecht dat wanneer ze een goede partner vind, dit ook ten goede kan komen van haar kinderen; en net daarom vraag ik in mijn eerste bericht of ze kan achterhalen waarom ze precies mopperen. Als het echt zo zou zijn dat ze mopperen omdat ze niet meer met hun drietjes zijn, dan zou ik dit naast me neerleggen als een egoïstische eis die eigen is aan kinderen en verlangen dat ze zich aanpassen aan de situatie.
Ik zou niet achterhalen waarom de kinderen mopperen, maar waarom de therapeut vindt dat ze gelijk hebben. Dat lijkt me toch wel een belangrijk gegeven in deze discussie.
Fijn dat er ook wat mildere reacties komen. Afgelopen jaren heb ik veel ingeleverd, ben er zelf ook niet ongeschonden uit gekomen, heb van werk moeten veranderen (mijn mbo baan was niet haalbaar), ik doe mijn uiterste best voor de kinderen, veel opvang is er niet en ze zijn er altijd. Met hun triggers, lieve kanten en op rare momenten hun inzinkingen.
Ex blijft drama, in 5 weken 3x naar de rechtbank en deze week heeft hij zijn toestemming niet gegeven voor schoolarts, scouting en ouderschapsbemiddeling.
Allemaal prima, ik ben moe, maar ga door, alles voor de kinderen.
Maar hoe fijn is het dan als er iemand boodschappen doet, kookt, lief is en naar me luistert als er weer een idiote actie van ex komt of een kind uit zijn dak gaat?
Het voelt alsof dit het enige is wat wel normaal en gezond gaat in mijn rare leven en het doet best wat met me als ik dat zou inleveren.
Vriend gaat weer een eigen huis krijgen, maar voor nu is het heel fijn dat hij er is. Niet omdat dat zijn behoefte is, maar omdat we er beiden beter van worden.
Ik snap de therapeut ook, en ben zeker bereid te kijken naar oplossingen. Niet boven komen als de kinderen daar douchen doen we al, maar dat kunnen we uitbreiden of naar andere oplossingen kijken.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 17:37:
[..]
@Evaluna:
Sorry om je topic te bevuilen, dit begint hier te veel over mij te gaan; dus excuses voor deze laatste reactie. Wens je oprecht het beste toe in je keuzes.
@Apiejapie:
Of ik ook maar een flintertje besef heb van trauma bij kinderen? Ik ben godverdomme opgevoed door een vader met een zwaar alcoholprobleem en een chronisch depressieve moeder met een verslaving aan pijnstillers en handtastelijke handjes. Weet jij hoe het is om op te groeien in een huis waar je in de badkamer slaapt met een schuifslot op de buitenkant van de deur, waar een bord tegen de muur kapot gegooid wordt, waarin een hond gewurgd wordt als deze teveel blaft...
Jij hebt mij niets te leren over trauma. En in dit topic denk ik uiteraard ook na over de kinderen, alleen niet op de gebruikelijke wijze van nu: kinderen hebben altijd gelijk.
Excuus dat het je zo raakt. Dat was zeker mijn intentie niet.
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 19:04:
Fijn dat er ook wat mildere reacties komen. Afgelopen jaren heb ik veel ingeleverd, ben er zelf ook niet ongeschonden uit gekomen, heb van werk moeten veranderen (mijn mbo baan was niet haalbaar), ik doe mijn uiterste best voor de kinderen, veel opvang is er niet en ze zijn er altijd. Met hun triggers, lieve kanten en op rare momenten hun inzinkingen.
Ex blijft drama, in 5 weken 3x naar de rechtbank en deze week heeft hij zijn toestemming niet gegeven voor schoolarts, scouting en ouderschapsbemiddeling.
Allemaal prima, ik ben moe, maar ga door, alles voor de kinderen.
Maar hoe fijn is het dan als er iemand boodschappen doet, kookt, lief is en naar me luistert als er weer een idiote actie van ex komt of een kind uit zijn dak gaat?Het voelt alsof dit het enige is wat wel normaal en gezond gaat in mijn rare leven en het doet best wat met me als ik dat zou inleveren.
Vriend gaat weer een eigen huis krijgen, maar voor nu is het heel fijn dat hij er is. Niet omdat dat zijn behoefte is, maar omdat we er beiden beter van worden.
Ik snap de therapeut ook, en ben zeker bereid te kijken naar oplossingen. Niet boven komen als de kinderen daar douchen doen we al, maar dat kunnen we uitbreiden of naar andere oplossingen kijken.
Waarom heb je dit topic eigenlijk geopend? Want het komt over alsof je al volledig vast zit in je mening dat de samenwoonsituatie blijft voortbestaan?
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 19:04:
Fijn dat er ook wat mildere reacties komen. Afgelopen jaren heb ik veel ingeleverd, ben er zelf ook niet ongeschonden uit gekomen, heb van werk moeten veranderen (mijn mbo baan was niet haalbaar), ik doe mijn uiterste best voor de kinderen, veel opvang is er niet en ze zijn er altijd. Met hun triggers, lieve kanten en op rare momenten hun inzinkingen.
Ex blijft drama, in 5 weken 3x naar de rechtbank en deze week heeft hij zijn toestemming niet gegeven voor schoolarts, scouting en ouderschapsbemiddeling.
Allemaal prima, ik ben moe, maar ga door, alles voor de kinderen.
Maar hoe fijn is het dan als er iemand boodschappen doet, kookt, lief is en naar me luistert als er weer een idiote actie van ex komt of een kind uit zijn dak gaat?Het voelt alsof dit het enige is wat wel normaal en gezond gaat in mijn rare leven en het doet best wat met me als ik dat zou inleveren.
Vriend gaat weer een eigen huis krijgen, maar voor nu is het heel fijn dat hij er is. Niet omdat dat zijn behoefte is, maar omdat we er beiden beter van worden.
Ik snap de therapeut ook, en ben zeker bereid te kijken naar oplossingen. Niet boven komen als de kinderen daar douchen doen we al, maar dat kunnen we uitbreiden of naar andere oplossingen kijken.
Het lijkt me oprecht enorm zwaar wat je beschrijft en ik vind het bewonderenswaardig hoe je je staande houdt. Als de situatie inderdaad tijdelijk is lost eea zich wellicht vanzelf op wanneer je vriend weer in zijn eigen huis gaat wonen. Voor mijn gevoel vliegt het gesprek inmiddels wat uit de bocht. Het lijkt me belangrijk om een verschil te maken tussen behoeften van je kinderen die voortkomen uit een behoefte aan veiligheid, zoals dat douchen, en meningen danwel voorkeuren over jouw leven. Mijn referentiekader is een extreem onveilige jeugd waarin iedereen het huis in en uitliep. Dat is hier uiteraard niet het geval, maar het heeft me wel doordrongen van het belang van een basaal veiligheidsgevoel. Ik ben wel gevoelig voor het argument dat je partner op termijn juist voor een stevigere basis kan zorgen, maar denk dat dat op het tempo van de langzaamste gaat. Hoop dat de liefde zegeviert!
PhilDunphy schreef op 16-01-2024 om 19:53:
[..]
Waarom heb je dit topic eigenlijk geopend? Want het komt over alsof je al volledig vast zit in je mening dat de samenwoonsituatie blijft voortbestaan?
Zo ervaar ik het helemaal niet. Ze vraagt, heel gewoon, aandacht voor het feit dat het samenwonen met haar lief haar veel goeds brengt en dat het taai en verdrietig voor haar is om het los te laten omwille van haar kinderen. Zeker omdat ze wel zeggen dat ze liever met zijn drieën zijn maar dat het in het dagelijks samenleven best goed gaat.
Ik vind dat ze de bevestiging verdient dat ze inderdaad ook aan zichzelf mag denken, dat zij ook recht heeft op liefde en steun in haar leven en niet alleen voor haar kinderen leeft, dat er een middenweg kan zijn.
Dit 24-7 samenwonen is een tijdelijke situatie. Ze hebben al de aanpassing gedaan dat hij af en toe een weekend weg gaat. Laat haar er toch gewoon van genieten zolang als het duurt. Als vriend weer een woning heeft, hebben de kinderen haar weer meer voor zichzelf. En dan ontstaat er hopelijk nieuw evenwicht wat voor iedereen meerwaarde heeft.
Mija schreef op 16-01-2024 om 21:50:
[..]
Zo ervaar ik het helemaal niet. Ze vraagt, heel gewoon, aandacht voor het feit dat het samenwonen met haar lief haar veel goeds brengt en dat het taai en verdrietig voor haar is om het los te laten omwille van haar kinderen. Zeker omdat ze wel zeggen dat ze liever met zijn drieën zijn maar dat het in het dagelijks samenleven best goed gaat.
Oke, als het zo bedoeld is, dan is mijn opmerking ongegrond. Ik zelf interpreteerde de vraagstelling niet als een roep om steun over hoe taai en verdrietig het is dat ze haar samenwoonsituatie gaat loslaten. Eerder als een advies over of de samenwoonkwestie in stand moet blijven of niet.
@TO: als ik dan toch nog een suggestie mag doen: kun je ook kijken naar wat er wél over zou blijven, zou je terug gaan naar de LAT constructie? Want tot nu toe is het nogal een zwart-wit verhaal in jouw hoofd, lijkt het. In je reactie trek je het direct naar '20 jaar niet samenwonen met een man'. Kun je korter termijn kijken? Nú nog niet. En naar wat wél lukt en wat wel fijn blijft? En wat je eventueel zou kunnen creëren? En hoe dat over de tijd zou kunnen door ontwikkelen; wellicht zelfs tot óóit weer wel samenwonen? Het lijkt me echt de moeite waard om niet enkel te focussen op wat je kwijt raakt.
Bovendien zou je ook nog naar de winst kunnen kijken. Nu lijkt het vooral alsof je alleen maar dingen kwijt raakt. Maar probeer bijvoorbeeld te denken aan de winst die het geeft aan jouw kinderen, als je nu meer ruimte schenkt aan hun trauma-proces. En wat dit op termijn ook zal doen in de relatie tussen jou en hen. Ik denk dat er ook heel wat winstpunten te bedenken zijn, die op termijn misschien wel het korte-termijn-gemis kunnen overtreffen.
Wat je ook als fijn benoemt, is dat iemand voor je boodschappen doet en kookt. Toen mijn relatie nog een lat-relatie was, vond ik dat ook fijn. Samen in de keuken al kokend de dag doornemen met een volwassene. En in de keuken konden we ook ongezien knuffelen en zoenen zonder dat er meteen commentaar op kwam. Ik kan me dus levendig voorstellen dat het een fijn moment is. Wat wij deden, bij het latten, was dat vriend daarna weer vertrok. Of we gingen samen sporten en vertrokken allebei. De rest van de avond was voor mij en de kinderen. Die wilden soms ook even naast mij in het grote bed liggen om… nou te zwijgen meestal 
en soms kwam er een gesprek. Dat deden ze toch niet meer als die bedhelft is toebedeeld aan een partner.
Jij hebt kinderen gekregen, dus jij hebt je ook aan te passen aan hen.