Relatie met mijn ouders
Heb lang nagedacht of ik dit zou plaatsen op een forum, maar zo'n alias is best fijn. Dus onder mijn alias toch even mijn verhaal.
De relatie tussen mijn ouders verloopt stroef. Dit is altijd zo geweest tussen mij en mijn vader. Als mijn vader een rotdag had gehad op het werk dan werd dat voor mijn gevoel op mij afgereageerd. Hij was dan vaak boos tegen mij om van alles en niks. Ook had ik vaak ruzie met mijn oudere zus. Wanneer ik mijn ouders om hulp vroeg dan trokken ze voor mijn gevoel altijd partij voor mijn zus. Ook als ik ruzie had met mijn jongere zusje (wij schelen 7 jaar in leeftijd) dan trokken ze partij voor haar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn ouders mij maar een lastig kind vonden. Temperamentvol, snel boos etc. Dat werd altijd afgestraft zonder dat er echt gekeken werd naar waarom ik me zo gedroeg. Thuis werd ook nergens over gepraat. Na een ruzie met mijn ouders werd ik een paar dagen genegeerd (dan werd alleen het hoognodige gezegd) en moest ik maar wachten tot ze weer normaal gingen doen. Dat was dan van de een op de andere dag zo en er werd ook niks meer besproken. Zelf hebben ze waarschijnlijk in hun opvoeding niet geleerd om over gevoelens te praten. Ik ben juist een (hoog)sensitief persoon en heb het gevoel dat mijn karakter helemaal niet begrepen werd door mijn ouders.
Ik dacht dat de relatie met mijn moeder best wel ok was, maar sinds een aantal jaren gaat dat ook steeds moeizamer. Als zij over mij praat als baby dan hoor ik vaak dat ik een huilbaby was en als ze mij dan aandacht gaven dat ik dan meteen ging lachen. Met andere woorden, ik wist toen al goed hoe ik mijn zin kon krijgen volgens mijn ouders. Ook nu krijg ik het gevoel dat ze me nog steeds ziet als dat lastige kind. Ik ben nu ruim in de 30, ben getrouwd heb een dochtertje, woon natuurlijk al een hele tijd uit huis. En toch blijft ze zich met van alles bemoeien. Bijvoorbeeld speelgoed van dochtertje wordt ongevraagd opgeruimd als ze bij mij binnen komt en dochtertje ligt voor een slaapje op bed, ze ziet altijd wel een pluisje/haartje op mijn kleding wat ze weg wil halen of ze wil een kraagje van mijn kleding goed doen, koffiezetapparaat wordt ongevraagd schoongemaakt. Handig natuurlijk, ware het niet dat ze altijd wel zoiets ongevraagd doet. Daarnaast respecteert ze mijn grenzen niet. Als ik aangeef dat ik niet wil dat ze gaat opruimen dan ben ik ondankbaar, als ik haar zeg om om 20u te komen omdat dat mijn beter uitkomt ipv het door haar voorgestelde 19u dan staat ze om 19u voor de deur want anders wordt het voor haar zo laat. Ze geeft me constant het gevoel dat ik het niet goed doe, dat ik lastig en vervelend ben als ik mijn grens aangeef. Zij zou het geen probleem vinden dus moet ik er ook geen probleem van maken. Ook oordeelt ze heel snel over anderen en over situaties die ik met haar besprak, praat ze veel over anderen. Dit zorgt ervoor dat ik me eigenlijk terugtrek. Ik vertel haar eigenlijk niks meer want ze heeft meteen haar oordeel klaar of ze geeft ongevraagd haar mening zonder dat ze ook maar iets gevraagd heeft over hetgeen ik vertelde. Daarnaast ben ik erg op mijn privacy gesteld en zit er dus niet op te wachten dat Jan en alleman allemaal weet wat ik het verteld. Ze vertelt ook gerust aan iedereen als mijn man en ik een meningsverschil hebben gehad bijvoorbeeld.
Het contact is dus al erg beladen. Ik heb het idee dat mijn moeder het gevoel heeft op eieren te lopen bij mij omdat ik nogal fel kan reageren. Dat doe ik omdat als ik rustig aangeef dat ik het niet fijn vindt dat ze een bepaald iets met tante Truus heeft besproken, ze reageert met "ja ik spreek tante Truus toch bijna nooit". Of aangeef dat ik het niet fijn vindt als ze hier gaat opruimen reageert ze eigenlijk niet maar zie ik aan haar houding dat ze het maar overdreven vindt. Ik geef dan al rustig mijn grens aan, die zij vervolgens wegwuift.
De weinige keren dat ik dit met haar probeerde te bespreken liepen uit op ruzie. Moeder vliegt in de eerste en hoogste boom die ze kan vinden (ik ben ook niet altijd even tactisch) en ik krijg een hoop verwijten over mij heen, ze gaat boos weg en er wordt niet meer over gesproken. Vorige week escaleerde het wederom. Ik deed nog eens een poging het e.e.a. te bespreken maar ze stormde al na een paar minuten de deur uit. Bellen neemt ze niet op. Ik heb het voor nu maar zo gelaten. Ik vind het alleen lastig hoe nu verder. Ik wil niet meer meegaan in het paar dagen negeren en dan doen we alsof er niks gebeurd is. Maar het bespreken heeft tot nu toe ook niks opgelost.
Ondertussen voel ik me schuldig. Twijfel ik aan mezelf of ik niet te moeilijk doe. Snap ik dat ze zelf ook niet anders gewend zijn. Maar ik wil gewoon niet meer zo verder. Ik ben potverdrie een volwassen vrouw, maar zo behandelen ze mij niet en daarin ben ik veel te lang meegegaan. Ik weet dat ik mijn ouders niet kan veranderen, dus ik moet veranderen. Maar ondertussen weet ik niet meer welke grenzen realistisch zijn naar mijn ouders toe. Welke verwachtingen van mij naar mijn ouders toe (en andersom) realistisch zijn. Ik weet niet of ik nu overdrijf of dat het terecht is dat ik me zo rot voel. Gaan ze echt zo over mijn grenzen heen of ervaar ik dat alleen maar zo? Ik twijfel over van alles. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad en hun best hebben gedaan om mij (en mijn zussen) zo goed mogelijk op te voeden. Maar hun opvoeding heeft wel bepaald wie en hoe ik nu ben. Maar ik heb continu last van mezelf.
Naja Ben benieuwd naar jullie zienswijze. Hopelijk helpt het mij om wat duidelijkheid te creëren voor mezelf.
Ik herken heel erg wat je schrijft. Uiteindelijk had ik zoveel last van mijn ouders dat ik geen contact meer wilde. Eerst tijdelijk, maar hun reactie hierop was zo egoïstisch dat ik de deur helemaal dicht heb gedaan.
Dat gaf mij heel veel rust en ik heb eigenlijk spijt dat ik die stap niet veel eerder heb gezet.
Ik heb altijd geloofd dat het aan mij lag. Ik heb 45 jaar geprobeerd om een goede dochter te zijn, maar dat was niet goed.
Mijn vader had liever een zoon, zeker na mijn zus (die gek genoeg wel in de smaak valt).
Mijn moeder heeft naar mijn idee een narcistische persoonlijkheid en kan er slecht tegen als anderen aandacht krijgen.
Ik heb zowel voor als na deze beslissing veel psychologische hulp gehad. Een psycholoog gaf zelfs al aan dat geen contact voor mij beter zou zijn.
Het is wel heftig, want ik heb nu eigenlijk geen familie meer buiten mijn eigen gezin. Schoonfamilie is niet heel warm en grappen altijd dat ik de koude kant ben (Maar bedoelen dat dus ook).
Bewaak in ieder geval je eigen grenzen, want de keren dat mijn moeder over me heen walste vind ik nu nog lastig, zeker als het mijn kinderen betrof.
En je kunt ze niet veranderen, alleen hoe jij er mee dealt.
Als je het aankan is contact houden (denk ik) wel beter.
En besef dat je je ouders niet hebt uitgekozen en zij jou ook niet. Soms passen kinderen gewoon niet bij hun ouders. Dat is heel er bij mij aan de hand.
Sterkte.
Als ik jouw verhaal zo lees Haaknaaldje, krijg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Ik vind dat jouw ouders ZEKER jouw grenzen overschrijden. En niet een beetje, maar heel erg..
Dat een gesprek niet mogelijk is, zegt ook al voldoende; jij wordt niet serieus genomen.
Voordat ik Lorwynnes post las, moest ik ook al denken aan narcisme..
Hoe jij denkt, je voelt en wat jij wil, kan hen geen barst schelen..
Jammer, want iedereen wil natuurlijk lieve ouders hebben die je helpen en steunen, en jouw gevoelens serieus nemen, en je liefdevol benaderen, maar dat doen zij dus niet..
De hele tijd jou bekritiseren en alles altijd beter weten, bah...
Ik zou als ik jou was een beetje afstand nemen van hen, en het contact kort en bondig houden, want je zult altijd frictie blijven hebben met je ouders; die gaan echt niet meer veranderen...
Of erin proberen te berusten dat ze zijn zoals ze zijn, en er proberen boven te staan.
Zo voorkom je dat je elke keer teleurgesteld word..
Als zij over mij praat als baby dan hoor ik vaak dat ik een huilbaby was en als ze mij dan aandacht gaven dat ik dan meteen ging lachen. Met andere woorden, ik wist toen al goed hoe ik mijn zin kon krijgen volgens mijn ouders.
OMG. Dat ze vroeger dachten dat een baby op te voeden was/manipulatief was à la, maar ondertussen toch niet. Een baby huilt gewoon niet voor zijn lol, die heeft behoeftes. Hoe moeten ze anders laten weten dat ze zich niet fijn voelen.
To, zelf denk ik dat jij het wel heel erg als jouw schuld ziet. En sommige dingen had je vast anders kunnen doen, maar hoe had jij dat moeten weten met het voorbeeld dat je kreeg?
Dat jouw ouders je als kind gewoon negeerden? Dat ruzies nooit uitgepraat werden/worden? Pft... ik vind het best heftig en super goed dat je hulp zoekt om dit soort dingen te verwerken.
Als er schuld is, dan is dat denk ik eerder doordat jij en jouw ouders heel erg in karakter en persoonlijkheid verschillen. Je hebt ook gelijk, jij kunt jouw ouders niet veranderen, alleen jouzelf. Dat betekent niet dat je het maar over je heen moet laten komen. Het is oh zo belangrijk dat jij voor jezelf kiest, niet alleen voor jouzelf maar ook voor de rest van jouw gezin.
Ik zou er ook gek van worden als mijn moeder op bezoek komt en vervolgens mijn huishouden 'op orde' gaat brengen. Nou ja, geirriteert de eerste paar keren en mogelijk hels als ze het zou blijven doen. Ze gaat nogal over jouw grens heen. En weet je, het is helemaal prima dat zij jouw mening en grenzen niet oké vindt, ook al voelt dat nogal kut. Maar ze heeft zich er toch aan te houden.
Weet je wat het denk ik ook is, jáááren is alles zo gegaan zoals jouw ouders het wilden. Nu wil je dingen op jouw manier doen en dat schuurt. Jij wilt dat ze jouw grenzen accepteren en jou behandelen als de volwassen vrouw die jij bent. En dat schuurt, want daardoor dwing jij jouw ouders om ook te veranderen. Wat ze blijkbaar niet willen en veel moeite doen om de huidige stand te handhaven.
Wat ook wel eens wordt gezegd: Als je weerstand ondervindt, dan ben je op de juiste weg. 
Je kunt het.