Relatie met mijn ouders
Heb lang nagedacht of ik dit zou plaatsen op een forum, maar zo'n alias is best fijn. Dus onder mijn alias toch even mijn verhaal.
De relatie tussen mijn ouders verloopt stroef. Dit is altijd zo geweest tussen mij en mijn vader. Als mijn vader een rotdag had gehad op het werk dan werd dat voor mijn gevoel op mij afgereageerd. Hij was dan vaak boos tegen mij om van alles en niks. Ook had ik vaak ruzie met mijn oudere zus. Wanneer ik mijn ouders om hulp vroeg dan trokken ze voor mijn gevoel altijd partij voor mijn zus. Ook als ik ruzie had met mijn jongere zusje (wij schelen 7 jaar in leeftijd) dan trokken ze partij voor haar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn ouders mij maar een lastig kind vonden. Temperamentvol, snel boos etc. Dat werd altijd afgestraft zonder dat er echt gekeken werd naar waarom ik me zo gedroeg. Thuis werd ook nergens over gepraat. Na een ruzie met mijn ouders werd ik een paar dagen genegeerd (dan werd alleen het hoognodige gezegd) en moest ik maar wachten tot ze weer normaal gingen doen. Dat was dan van de een op de andere dag zo en er werd ook niks meer besproken. Zelf hebben ze waarschijnlijk in hun opvoeding niet geleerd om over gevoelens te praten. Ik ben juist een (hoog)sensitief persoon en heb het gevoel dat mijn karakter helemaal niet begrepen werd door mijn ouders.
Ik dacht dat de relatie met mijn moeder best wel ok was, maar sinds een aantal jaren gaat dat ook steeds moeizamer. Als zij over mij praat als baby dan hoor ik vaak dat ik een huilbaby was en als ze mij dan aandacht gaven dat ik dan meteen ging lachen. Met andere woorden, ik wist toen al goed hoe ik mijn zin kon krijgen volgens mijn ouders. Ook nu krijg ik het gevoel dat ze me nog steeds ziet als dat lastige kind. Ik ben nu ruim in de 30, ben getrouwd heb een dochtertje, woon natuurlijk al een hele tijd uit huis. En toch blijft ze zich met van alles bemoeien. Bijvoorbeeld speelgoed van dochtertje wordt ongevraagd opgeruimd als ze bij mij binnen komt en dochtertje ligt voor een slaapje op bed, ze ziet altijd wel een pluisje/haartje op mijn kleding wat ze weg wil halen of ze wil een kraagje van mijn kleding goed doen, koffiezetapparaat wordt ongevraagd schoongemaakt. Handig natuurlijk, ware het niet dat ze altijd wel zoiets ongevraagd doet. Daarnaast respecteert ze mijn grenzen niet. Als ik aangeef dat ik niet wil dat ze gaat opruimen dan ben ik ondankbaar, als ik haar zeg om om 20u te komen omdat dat mijn beter uitkomt ipv het door haar voorgestelde 19u dan staat ze om 19u voor de deur want anders wordt het voor haar zo laat. Ze geeft me constant het gevoel dat ik het niet goed doe, dat ik lastig en vervelend ben als ik mijn grens aangeef. Zij zou het geen probleem vinden dus moet ik er ook geen probleem van maken. Ook oordeelt ze heel snel over anderen en over situaties die ik met haar besprak, praat ze veel over anderen. Dit zorgt ervoor dat ik me eigenlijk terugtrek. Ik vertel haar eigenlijk niks meer want ze heeft meteen haar oordeel klaar of ze geeft ongevraagd haar mening zonder dat ze ook maar iets gevraagd heeft over hetgeen ik vertelde. Daarnaast ben ik erg op mijn privacy gesteld en zit er dus niet op te wachten dat Jan en alleman allemaal weet wat ik het verteld. Ze vertelt ook gerust aan iedereen als mijn man en ik een meningsverschil hebben gehad bijvoorbeeld.
Het contact is dus al erg beladen. Ik heb het idee dat mijn moeder het gevoel heeft op eieren te lopen bij mij omdat ik nogal fel kan reageren. Dat doe ik omdat als ik rustig aangeef dat ik het niet fijn vindt dat ze een bepaald iets met tante Truus heeft besproken, ze reageert met "ja ik spreek tante Truus toch bijna nooit". Of aangeef dat ik het niet fijn vindt als ze hier gaat opruimen reageert ze eigenlijk niet maar zie ik aan haar houding dat ze het maar overdreven vindt. Ik geef dan al rustig mijn grens aan, die zij vervolgens wegwuift.
De weinige keren dat ik dit met haar probeerde te bespreken liepen uit op ruzie. Moeder vliegt in de eerste en hoogste boom die ze kan vinden (ik ben ook niet altijd even tactisch) en ik krijg een hoop verwijten over mij heen, ze gaat boos weg en er wordt niet meer over gesproken. Vorige week escaleerde het wederom. Ik deed nog eens een poging het e.e.a. te bespreken maar ze stormde al na een paar minuten de deur uit. Bellen neemt ze niet op. Ik heb het voor nu maar zo gelaten. Ik vind het alleen lastig hoe nu verder. Ik wil niet meer meegaan in het paar dagen negeren en dan doen we alsof er niks gebeurd is. Maar het bespreken heeft tot nu toe ook niks opgelost.
Ondertussen voel ik me schuldig. Twijfel ik aan mezelf of ik niet te moeilijk doe. Snap ik dat ze zelf ook niet anders gewend zijn. Maar ik wil gewoon niet meer zo verder. Ik ben potverdrie een volwassen vrouw, maar zo behandelen ze mij niet en daarin ben ik veel te lang meegegaan. Ik weet dat ik mijn ouders niet kan veranderen, dus ik moet veranderen. Maar ondertussen weet ik niet meer welke grenzen realistisch zijn naar mijn ouders toe. Welke verwachtingen van mij naar mijn ouders toe (en andersom) realistisch zijn. Ik weet niet of ik nu overdrijf of dat het terecht is dat ik me zo rot voel. Gaan ze echt zo over mijn grenzen heen of ervaar ik dat alleen maar zo? Ik twijfel over van alles. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad en hun best hebben gedaan om mij (en mijn zussen) zo goed mogelijk op te voeden. Maar hun opvoeding heeft wel bepaald wie en hoe ik nu ben. Maar ik heb continu last van mezelf.
Naja Ben benieuwd naar jullie zienswijze. Hopelijk helpt het mij om wat duidelijkheid te creëren voor mezelf.
Hoe staat zij/staan zij tegenover jouw man? Doet ze daar ook moeilijk tegen of verdraagt ze wel wat hij doet?
Heb je trouwens steun aan je man of laat die alles maar betijen?
Ik begrijp jouw situatie volkomen, weet dat zoiets héél moeilijk is en wens je veel sterkte in het proberen te veranderen van deze onaangename situaties.
Je moeder/ouders heeft/hebben het recht niet zo over jouw grenzen te gaan.
Je wilt denk ik gehoord worden en gezien worden en goed gevonden worden zoals je bent❤️
Ik zou met iemand gaan praten en misschien een stuk jeugd dat verwerkt moet worden of iets in die trant. Jij bent ook maar een mens he ❤️❤️
@letterkoekje. Mijn man staat geheel achter mij en steunt mij ook en helpt mij grenzen aan te gevenl. Alleen heb ik vaak contact met mijn ouders waar hij niet bij is. Of ze komen overdag langs en dan is hij aan het werk. Ze keuren hem zeker wel goed. Mijn man geeft zijn grenzen naar mijn moeder altijd luid en duidelijk aan en die accepteert ze ook wel. Alleen je ziet in het mimiek en lichaamstaal dat ze het maar overdreven vindt. Ik realiseer me dat ik degene ben die iets anders moet gaan doen aangezien ik mijn moeder/ouders niet kan veranderen. Maar hoe?
@nose ik heb gesprekken met een psycholoog die mede hierover gaan. Die zijn wel fijn alleen blijft bij mij de onzekerheid hangen of ik het wel goed zie of dat ik te.gevoelig op alles reageer. Op zichzelf staand is het natuurlijk niet ze erg als ze eens iets opruimt in huis. Maar al dat soort dingen bij elkaar vormen voor mij wel iets groots. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik nu moet. Helemaal omdat m'n moeder nu dus kwaad is omdat ik dit soort dingen wilde bespreken in de hoop dat er wat meer begrip voor elkaar zou komen wat onze relatie zou kunnen verbeteren.
Ik denk dat je sowieso niet aan jezelf hoeft te twijfelen want je voelt en ervaart dit zo. En dat mag dat zijn gevoelens die komen en gaan en waar je momenteel weinig grip op hebt. Het siert je dat je eigenlijk de ruzie met je moeder bij jezelf nu zoekt waardoor je jezelf als het ware (gevoelens) aan de kant zet. Heb je al eens geprobeerd een brief te schrijven aan je moeder?
Nose schreef op 03-09-2021 om 22:12:
Ik denk dat je sowieso niet aan jezelf hoeft te twijfelen want je voelt en ervaart dit zo. En dat mag dat zijn gevoelens die komen en gaan en waar je momenteel weinig grip op hebt. Het siert je dat je eigenlijk de ruzie met je moeder bij jezelf nu zoekt waardoor je jezelf als het ware (gevoelens) aan de kant zet. Heb je al eens geprobeerd een brief te schrijven aan je moeder?
Nee niet geprobeerd. Ik heb sowieso het gevoel dat op welke manier ik haar ook vertel hoe ik me voel, het afgedaan wordt als onzin. Zelfs al zou ik met haar en mijn psych een gesprek aangaan dan nog zou ze het allemaal maar onzin vinden en vinden dat ik me dingen door de psych laat aanpraten. Vandaar dat ik me nu afvraag of het misschien beter is om te accepteren dat ze het niet gaat snappen.
En misschien is een pauze helemaal zo gek nog niet. Het zijn en blijven je ouders dus dat is erg moeilijk maar misschien geeft die rust jou wat inzicht in hoe je er momenteel in staat en wat je zou willen veranderen.
Nose haalt me de woorden uit de mond.
Ik kan me voorstellen dat je je erg klem voelt zitten. Het klinkt alsof het gesprek aangaan meer kapot maakt dan dat het iets oplost op dit moment. Zou het helpen om meer buitenshuis af te spreken? Of minder zonder je man? Dat lijkt me makkelijker te begrenzen dan ongewild opruimen en dergelijke.
En hoe meer jij jezelf en jouw gevoelens accepteert en serieus neemt, hoe minder het je raakt als een ander dat niet doet. Is mijn ervaring in ieder geval. Hoewel het natuurlijk altijd pijnlijk blijft als het om je ouders gaat 
Omgaan met emoties en niet kunnen praten met elkaar is blijkbaar altijd al een gezinsprobleem geweest en niet een probleem van jou als kind.
Je kunt je ouders niet veranderen maar je kunt wel leren om anders te kijken naar jullie relatie en wellicht anders ermee omgaan in de toekomst. Daar kun je voor jezelf begeleiding bij zoeken.
“Vandaar dat ik me nu afvraag of het misschien beter is om te accepteren dat ze het niet gaat snappen.”
Het zou best kunnen dat je daar uiteindelijk op uitkomt.
Ik speel een beetje advocaat van de duivel. Ik ken je niet dus of het terecht is kan ik je niet zeggen. Je hebt vaak ruzie en wrijving gehad met zowel je vader, je moeder als je zus en het ligt altijd aan hun? Natuurlijk ben je niet verantwoordelijk als kind, zeker niet voor de grillen van je vader. Aan de andere kant denk ik: je voelt je onbegrepen. Het kan ook zo zijn dat jij hun niet begrijpt. Ben je ook bereidt om naar je eigen aandeel in familierelaties te kijken, in ieder geval als volwassene?
Heb je weleen korte therapie overwogen? Zoals bijvoorveeld Gestalttherapie waarin je kijkt naar je eigen motieven maar je ook verplaatst in de ander.
Viva-amber schreef op 04-09-2021 om 07:45:
Ik speel een beetje advocaat van de duivel. Ik ken je niet dus of het terecht is kan ik je niet zeggen. Je hebt vaak ruzie en wrijving gehad met zowel je vader, je moeder als je zus en het ligt altijd aan hun? Natuurlijk ben je niet verantwoordelijk als kind, zeker niet voor de grillen van je vader. Aan de andere kant denk ik: je voelt je onbegrepen. Het kan ook zo zijn dat jij hun niet begrijpt. Ben je ook bereidt om naar je eigen aandeel in familierelaties te kijken, in ieder geval als volwassene?
Heb je weleen korte therapie overwogen? Zoals bijvoorveeld Gestalttherapie waarin je kijkt naar je eigen motieven maar je ook verplaatst in de ander.
Ik ben zeker bereid om naar mijn aandeel te kijken. Sterker nog, dat doe ik eigenlijk altijd waardoor ik vaak het idee heb dat het inderdaad mijn schuld is en niet dat van een ander. Ik schreef ook al hierboven dat ik gesprekken heb met een psycholoog waar onder anderen dit ter sprake komt. Kijk, waar het gaat over de ruzies van mij en mijn Is vroeger heb ik zeker ook vast een aandeel in. Maar waar twee vechten hebben twee schuld, dus altijd partij trekken voor m'n zus had nou ook niet gehoeven lijkt me.
Ik denk ook niet dat ik mijn ouders inderdaad volledig begrijp, maar als er nooit gepraat werd/wordt en mijn pogingen van nu eigenlijk meteen in ruzie uitmonden, kan ik dat begrip ook moeilijk krijgen. Ik ben natuurlijk wel aan het bedenken dat zij vroeger thuis ook nooit geleerd hebben om te praten over dingen, dus ergens logisch dat ze dat dan met mij ook niet konden. Dus ik probeer zelf wel te bedenken waarom zij zich gedragen zoals ze doen.
Maar je vraagt je niet af waarom jij je gedraagt zoals je gedraagt of waarom zij dat negeren?
zeker wel. Vandaar ook psycholoog. Maar het helpt dan niet als m'n ouders niks bespreekbaar willen maken.
Haaknaaldje schreef op 04-09-2021 om 11:56:
zeker wel. Vandaar ook psycholoog. Maar het helpt dan niet als m'n ouders niks bespreekbaar willen maken.
Dat vind ik van wel. Dan gaat men je daar leren er op een andere manier naar te kijken, er niet te diep op in te gaan, er mee te leren leven.
Dat zijn toch enorme stappen vooruit in jouw verdriet zou ik denken.
Ik lees dit in je OP: "Als zij over mij praat als baby dan hoor ik vaak dat ik een huilbaby was en als ze mij dan aandacht gaven dat ik dan meteen ging lachen. Met andere woorden, ik wist toen al goed hoe ik mijn zin kon krijgen volgens mijn ouders."
Ik vind dit eigenlijk best onaardig klinken van je ouders. Alsof je als baby al manipulatief was! Een baby is gewoon blij met aandacht.
----
Verderop schrijf je: "Ik heb sowieso het gevoel dat op welke manier ik haar ook vertel hoe ik me voel, het afgedaan wordt als onzin."
Als je dat zo ervaart, waarom zou je dan nog moeite doen om te vertellen hoe jij je voelt?
----
Je moet beseffen dat je een ander niet kunt veranderen, dus als je wilt dat er iets verandert, zal dat toch echt vanuit jezelf moeten komen. Ik denk dat wat afstand nemen je hierbij goed zal doen. Ik denk dat je nog moet leren je grenzen aan te geven en dat je ouders nog moeten leren dat ze jouw grenzen moeten accepteren.
Nu ben jij nog onzeker over waar jij je grens mag leggen en daardoor twijfel je of het aan jou ligt of aan hun. Mijn vraag aan jou is dan, waarom mag jouw grens niet liggen waar jij hem wil hebben? Is het gezond om anderen over je grens te laten gaan?