Rare, opmerkelijke, grappige, irritante, absurde, gemene, verdrietige, vrolijke of juist mooie situaties die je hebt meegemaakt op een bruiloft?
een Topic over alle leuke, lieve, of juist absurde, gemene, of ruzieachtige of verdrietige of blooperachtige momenten die je hebt meegemaakt op een bruiloftsfeest, of het jou feest of die van een ander is....kom maar op met de verhalen...
Bij mijn zus op haar bruiloft was ook een ongenode gast. Het was een feest in een (peperdure) strandtent, ik heb een tijd met hem staan dansen tot we in gesprek kwamen en ik vroeg wat zijn relatie tot het bruidspaar was. Die was er niet, zo vertelde hij, hij kwam gezellig mee feesten. Ik heb het zo gelaten. Hij was erg gezellig aanwezig en er heeft verder niemand naar gekraaid.
Jynta1981 schreef op 29-09-2024 om 12:41:
Bij mijn zus op haar bruiloft was ook een ongenode gast. Het was een feest in een (peperdure) strandtent, ik heb een tijd met hem staan dansen tot we in gesprek kwamen en ik vroeg wat zijn relatie tot het bruidspaar was. Die was er niet, zo vertelde hij, hij kwam gezellig mee feesten. Ik heb het zo gelaten. Hij was erg gezellig aanwezig en er heeft verder niemand naar gekraaid.
Klinkt bijna als een detective cab Agatha Christy: De ongenode gast.
Of naar de andere kant, met zelfde titel een feelgood, of van de Intiem-serie
Oef, ik kan een heel lang (naar) verhaal schrijven over onze eigen trouwdag. Ik zal niet alles schrijven om het niet te lang te maken.
Was ook in coronatijd, dus behalve onze ouders, zus en zwager, was er niemand. Goed, daar kon niemand iets aan doen. Het feest kon dus niet doorgaan, maar blijkbaar draaide de hele dag niet om ons en onze wensen. Begon al bij de jurk passen, toen was mijn moeder mee. Zij had het alleen maar over de jurk van mijn zus (half jaar ervoor getrouwd), zelfs tot ergernis van de coupeuse. Zij zei ook al: prima, maar nu draait het om HAAR (wijzend naar mij). Mijn moeder begreep de niet zo subtiele hint totaal niet.
Op de dag zelf, ondanks onze nadrukkelijke wens om geen familie van mijn kant ludiek te laten verschijnen (want dat zou sneu zijn voor mijn inmiddels man, aangezien er voor hem geen familie zou komen wegens zwakke gezondheid), stond ineens -verrassing!- de hele bubs daar toen we het gemeentehuis uitliepen. Daar waren we dus al niet blij mee, maar het gevolg was al helemaal jammer. Want daardoor liep alles uit qua tijd, want er moest geproost worden, blabla. Uiteindelijk stond mijn vader (zwakke gezondheid, de enige reden waarom we het per se toen door wilden laten gaan) dramatisch slecht op alle foto's, wegens pure uitputting. En het enige wat we wel graag wilden, ergens op de dag een persoonlijk toespraakje over ons, hebben we van niemand gehad. Iedereen was alleen maar met zichzelf bezig. Wel meermaals (maanden en weken van tevoren) om gevraagd, maar het werd vergeten. Dit was toch het makkelijkste om toe te passen, ondanks alle restricties vanwege corona... En dat terwijl ik op verzoek een uitgebreide speech had voor mijn zus een halfjaar eerder en mijn ouders ook voor haar. Ik vond het zo pijnlijk: eindelijk een dag waarop het om ons twee gaat, maar blijkbaar dacht iedereen beter te weten wat wij wilden dan wijzelf. Zo naar en onbegrijpelijk als mensen dingen voor jou gaan invullen, terwijl je het tegenovergestelde hebt aangegeven. Overigens heeft dit zich ook herhaald in de periode van de geboorte van ons kind.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Hoewel, die zijn allemaal gemaakt door hobbyende zwager, die allemaal vreemde, donkere foto's heeft geschoten waar minstens één van ons twee niet leuk op kijkt of waar we maar half op staan.
Enige mooie is dat mijn vader er dus nog wel bij was en dat hij als getuige zijn handtekening nog heeft gezet. Een maand later kon hij zijn handtekening niet meer zetten, dus onze trouwdag was wat dat betreft nog precies op tijd.
Ik denk niet graag terug aan deze dag, word er altijd wat verdrietig van. Gelukkig heb ik wel de beste man ooit getrouwd, dus de huwelijksdag was dan kak, het huwelijk zelf is beter dan ik ooit had durven hopen.
afrodite05 schreef op 30-09-2024 om 22:19:
Oef, ik kan een heel lang (naar) verhaal schrijven over onze eigen trouwdag. Ik zal niet alles schrijven om het niet te lang te maken.
Was ook in coronatijd, dus behalve onze ouders, zus en zwager, was er niemand. Goed, daar kon niemand iets aan doen. Het feest kon dus niet doorgaan, maar blijkbaar draaide de hele dag niet om ons en onze wensen. Begon al bij de jurk passen, toen was mijn moeder mee. Zij had het alleen maar over de jurk van mijn zus (half jaar ervoor getrouwd), zelfs tot ergernis van de coupeuse. Zij zei ook al: prima, maar nu draait het om HAAR (wijzend naar mij). Mijn moeder begreep de niet zo subtiele hint totaal niet.
Op de dag zelf, ondanks onze nadrukkelijke wens om geen familie van mijn kant ludiek te laten verschijnen (want dat zou sneu zijn voor mijn inmiddels man, aangezien er voor hem geen familie zou komen wegens zwakke gezondheid), stond ineens -verrassing!- de hele bubs daar toen we het gemeentehuis uitliepen. Daar waren we dus al niet blij mee, maar het gevolg was al helemaal jammer. Want daardoor liep alles uit qua tijd, want er moest geproost worden, blabla. Uiteindelijk stond mijn vader (zwakke gezondheid, de enige reden waarom we het per se toen door wilden laten gaan) dramatisch slecht op alle foto's, wegens pure uitputting. En het enige wat we wel graag wilden, ergens op de dag een persoonlijk toespraakje over ons, hebben we van niemand gehad. Iedereen was alleen maar met zichzelf bezig. Wel meermaals (maanden en weken van tevoren) om gevraagd, maar het werd vergeten. Dit was toch het makkelijkste om toe te passen, ondanks alle restricties vanwege corona... En dat terwijl ik op verzoek een uitgebreide speech had voor mijn zus een halfjaar eerder en mijn ouders ook voor haar. Ik vond het zo pijnlijk: eindelijk een dag waarop het om ons twee gaat, maar blijkbaar dacht iedereen beter te weten wat wij wilden dan wijzelf. Zo naar en onbegrijpelijk als mensen dingen voor jou gaan invullen, terwijl je het tegenovergestelde hebt aangegeven. Overigens heeft dit zich ook herhaald in de periode van de geboorte van ons kind.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Hoewel, die zijn allemaal gemaakt door hobbyende zwager, die allemaal vreemde, donkere foto's heeft geschoten waar minstens één van ons twee niet leuk op kijkt of waar we maar half op staan.
Enige mooie is dat mijn vader er dus nog wel bij was en dat hij als getuige zijn handtekening nog heeft gezet. Een maand later kon hij zijn handtekening niet meer zetten, dus onze trouwdag was wat dat betreft nog precies op tijd.
Ik denk niet graag terug aan deze dag, word er altijd wat verdrietig van. Gelukkig heb ik wel de beste man ooit getrouwd, dus de huwelijksdag was dan kak, het huwelijk zelf is beter dan ik ooit had durven hopen.
Hebben jullie erover nagedacht om een leuk tuinfeest te geven of op het strand om het nogmaals groots te vieren? Zonder verwachtingen? Alleen maar plezier.
Maar ik kan me je teleurstelling wel voorstellen over die dag.
Jaren geleden, maar een bruiloft die ik nooit zal vergeten. Mijn vriendin ging trouwen, ze woonden al 11 jaar samen, en was blij verrast toen ze gevraagd werd. De bruiloft was klein maar erg gezellig en de bruid straalde. Ik was dan ook stomverbaasd toen midden in de nacht de telefoon ging, en ze huilend vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het feest was de bruidegom verliefd geworden op de getuige, waarmee hij de huwelijksnacht mee aan het doorbrengen was. De weken daarna waren een groot drama, ze was enorm verdrietig en ik alleen maar boos. We begrepen beide niet waarom we niets gemerkt hebben, en hoe het mogelijk is dat je aan het eind van je bruiloft feest besluit om met de getuige naar huis te gaan. De scheiding is niet lang daarna uitgesproken, haar ex is zover ik weet nog steeds bij de getuige. Het duurde lang voor ze weer een beetje vertrouwen in zichzelf en anderen kreeg. Inmiddels is ze alweer een aantal jaren getrouwd. Ik merk dat ze nog steeds teveel haar best doet, dit heeft haar onzeker gemaakt. Terwijl ik dit schrijf denk ik weer, hoe kan zoiets gebeuren, ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, hoe kan je iemand dit aandoen? 
BritgetJones007 schreef op 30-09-2024 om 22:37:
[..]
Hebben jullie erover nagedacht om een leuk tuinfeest te geven of op het strand om het nogmaals groots te vieren? Zonder verwachtingen? Alleen maar plezier.
Maar ik kan me je teleurstelling wel voorstellen over die dag.
Lief dat je meedenkt 
Ja, zoiets is wel de bedoeling, we wilden dat eigenlijk met 1 jaar doen, maar toen was er nog steeds corona. Ook waren we druk bezig met onze kinderwens, miskramen, fertiliteitstraject etc. Dat speelde overigens ook al tijdens de trouwdag, een reden waarom ik me schuldig voelde bij elke slok alcohol van dat ene glas dat ik nam. Maar goed. Nu bezig met de wens voor een tweede kindje. Als dat is gelukt en alles is weer rustig, gaan we als het aan mij ligt nog wel iets vieren. Man moet daar nog eens goed over nadenken, hij heeft er volgens mij niet zo veel zin meer in, het is voor hem wat meer naar de achtergrond gegaan dan voor mij. Met 5 jaar getrouwd (volgend jaar zomer) gaat het feest er in elk geval nog niet zijn. Hopelijk zitten we dan weer in een kraamtijd, dat vinden we allebei belangrijker dan een trouwfeest.
Yumi schreef op 01-10-2024 om 00:02:
Jaren geleden, maar een bruiloft die ik nooit zal vergeten. Mijn vriendin ging trouwen, ze woonden al 11 jaar samen, en was blij verrast toen ze gevraagd werd. De bruiloft was klein maar erg gezellig en de bruid straalde. Ik was dan ook stomverbaasd toen midden in de nacht de telefoon ging, en ze huilend vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het feest was de bruidegom verliefd geworden op de getuige, waarmee hij de huwelijksnacht mee aan het doorbrengen was. De weken daarna waren een groot drama, ze was enorm verdrietig en ik alleen maar boos. We begrepen beide niet waarom we niets gemerkt hebben, en hoe het mogelijk is dat je aan het eind van je bruiloft feest besluit om met de getuige naar huis te gaan. De scheiding is niet lang daarna uitgesproken, haar ex is zover ik weet nog steeds bij de getuige. Het duurde lang voor ze weer een beetje vertrouwen in zichzelf en anderen kreeg. Inmiddels is ze alweer een aantal jaren getrouwd. Ik merk dat ze nog steeds teveel haar best doet, dit heeft haar onzeker gemaakt. Terwijl ik dit schrijf denk ik weer, hoe kan zoiets gebeuren, ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, hoe kan je iemand dit aandoen?
Wow, hier heb ik echt geen woorden voor... 
Yumi schreef op 01-10-2024 om 00:02:
Jaren geleden, maar een bruiloft die ik nooit zal vergeten. Mijn vriendin ging trouwen, ze woonden al 11 jaar samen, en was blij verrast toen ze gevraagd werd. De bruiloft was klein maar erg gezellig en de bruid straalde. Ik was dan ook stomverbaasd toen midden in de nacht de telefoon ging, en ze huilend vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het feest was de bruidegom verliefd geworden op de getuige, waarmee hij de huwelijksnacht mee aan het doorbrengen was. De weken daarna waren een groot drama, ze was enorm verdrietig en ik alleen maar boos. We begrepen beide niet waarom we niets gemerkt hebben, en hoe het mogelijk is dat je aan het eind van je bruiloft feest besluit om met de getuige naar huis te gaan. De scheiding is niet lang daarna uitgesproken, haar ex is zover ik weet nog steeds bij de getuige. Het duurde lang voor ze weer een beetje vertrouwen in zichzelf en anderen kreeg. Inmiddels is ze alweer een aantal jaren getrouwd. Ik merk dat ze nog steeds teveel haar best doet, dit heeft haar onzeker gemaakt. Terwijl ik dit schrijf denk ik weer, hoe kan zoiets gebeuren, ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, hoe kan je iemand dit aandoen?
Wat idioot. Dan spoor je niet. Maar goed dat ze niet meer bij elkaar zijn.
Jeetje Yumi! Het lijkt wel een psychose!
Tjee, Yumi, een boek of filmscript met dat plot zou worden afgekeurd vanwege ongeloofwaardig. Na elf kaar op zo'n manier aan de kant gezet te worden, treurig!
Yumi schreef op 01-10-2024 om 00:02:
Jaren geleden, maar een bruiloft die ik nooit zal vergeten. Mijn vriendin ging trouwen, ze woonden al 11 jaar samen, en was blij verrast toen ze gevraagd werd. De bruiloft was klein maar erg gezellig en de bruid straalde. Ik was dan ook stomverbaasd toen midden in de nacht de telefoon ging, en ze huilend vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het feest was de bruidegom verliefd geworden op de getuige, waarmee hij de huwelijksnacht mee aan het doorbrengen was. De weken daarna waren een groot drama, ze was enorm verdrietig en ik alleen maar boos. We begrepen beide niet waarom we niets gemerkt hebben, en hoe het mogelijk is dat je aan het eind van je bruiloft feest besluit om met de getuige naar huis te gaan. De scheiding is niet lang daarna uitgesproken, haar ex is zover ik weet nog steeds bij de getuige. Het duurde lang voor ze weer een beetje vertrouwen in zichzelf en anderen kreeg. Inmiddels is ze alweer een aantal jaren getrouwd. Ik merk dat ze nog steeds teveel haar best doet, dit heeft haar onzeker gemaakt. Terwijl ik dit schrijf denk ik weer, hoe kan zoiets gebeuren, ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, hoe kan je iemand dit aandoen?
OMG!!!! Wat ontzettend, maar dan ook ontzettend verschrikkelijk.....sorry, maar als je als bruidegom dit flikt, en dan zonder schaamte of schuldgevoel, dan is er wel iets mis hoor.
Ze mag blij zijn dat ze hem kwijt is.
Yumi schreef op 01-10-2024 om 00:02:
Jaren geleden, maar een bruiloft die ik nooit zal vergeten. Mijn vriendin ging trouwen, ze woonden al 11 jaar samen, en was blij verrast toen ze gevraagd werd. De bruiloft was klein maar erg gezellig en de bruid straalde. Ik was dan ook stomverbaasd toen midden in de nacht de telefoon ging, en ze huilend vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het feest was de bruidegom verliefd geworden op de getuige, waarmee hij de huwelijksnacht mee aan het doorbrengen was. De weken daarna waren een groot drama, ze was enorm verdrietig en ik alleen maar boos. We begrepen beide niet waarom we niets gemerkt hebben, en hoe het mogelijk is dat je aan het eind van je bruiloft feest besluit om met de getuige naar huis te gaan. De scheiding is niet lang daarna uitgesproken, haar ex is zover ik weet nog steeds bij de getuige. Het duurde lang voor ze weer een beetje vertrouwen in zichzelf en anderen kreeg. Inmiddels is ze alweer een aantal jaren getrouwd. Ik merk dat ze nog steeds teveel haar best doet, dit heeft haar onzeker gemaakt. Terwijl ik dit schrijf denk ik weer, hoe kan zoiets gebeuren, ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, hoe kan je iemand dit aandoen?
😳 Euh wat?? Wat een vreselijke man. Dan ben je wel een bijzonder soort naar mens. Wat ontzettend erg voor je vriendin. Ik snap wel dat ze hier een heel dikke klap in haar vertrouwen van heeft gekregen.
Grappigst op bruiloften vind ik vaak wat de uitgenodigde kinderen uithalen. Op onze eigen bruiloft (in het bos) ging ons jongste neefje hélemaal los met overal spelen en met de bediening praten. Schoonzus zei: hij was al in slaap gevallen voor we de oprit af reden op weg naar huis.
Op de bruiloft van een vriendin waren haar neefjes ringdrager. En heel cliche: er was tegen ze gezegd - goed op de ringen passen he? Dus toen de trouwambtenaar vroeg of ze de ringen mocht, zeiden neefjes heel hard NEE!!! Daarnaast had een neefje de leeftijd van 'net leren rennen' en die ging er voortdurend vandoor als hij op de foto moest. Ik had medelijden met de ouders maar ik heb er zelf echt om moeten lachen.
Ik vind dit dus de beste reden om geen kinderen uit te nodigen op mijn bruiloft, die kunnen mooi thuis blijven. In ieder geval onder de 10
Jullie hebben gelijk, als iemand je op deze manier laat vallen dan mag je blij zijn van zo iemand verlost te zijn. Mijn boosheid is wel gezakt, maar als ik hem tegen zou komen sta ik niet voor mezelf in.
Auwereel dit verhaal kan je inderdaad niet "verkopen" in een film, naast ongeloofwaardig is het zo onmenselijk dat verwacht je van niemand.
Yumi schreef op 01-10-2024 om 09:56:
Jullie hebben gelijk, als iemand je op deze manier laat vallen dan mag je blij zijn van zo iemand verlost te zijn. Mijn boosheid is wel gezakt, maar als ik hem tegen zou komen sta ik niet voor mezelf in.
Auwereel dit verhaal kan je inderdaad niet "verkopen" in een film, naast ongeloofwaardig is het zo onmenselijk dat verwacht je van niemand.
Van wie was die getuige, van hem of haar? En wat was die relatie eerst dan?