Onze huisdieren en samenwonen
Een moeilijk maar onvermijdelijk onderwerp kwam vandaag ter sprake zoals de titel al aangeeft.
We zijn 30plus, wonen op behoorlijke afstand van elkaar en willen op ten duur natuurlijk gaan samenwonen. We hebben beide een koophuis, beide de wens nog een keer om te scholen en er is een kinderwens ter sprake gekomen.
Zucht. Wat wil een mens toch veel en hoe de hel gaan we dit vormgeven. Even wat inzichten van buitenaf nodig dus.
Ik heb 2 honden van 9 en 11 jaar oud, hij heeft een binnenkat van nog geen 2.5 jaar oud.
Zijn kat is heel erg op hem gericht, wat logisch is want ze heeft alleen hem. Ik zelf ben geen kattenmens. Heb als kind een hele nare ervaring gehad, en het dier zelf trekt me gewoon niet. Vrienden van me hebben allen katten en ook al heb ik daar ook niets mee, die komen wel naar me toe, ik aai ze, komen soms op schoot.. Kortom die maken contact en ik vind ze lief natuurlijk. Maar de kat van mijn vriend is zo niet.. Lief beestje maar gewoon geen leuke kat vergeleken met de katten die ik verder ken.
Verder heeft ze helaas gedrag aangeleerd wat moeilijk af te leren is; naast de krabpaal krabt ze ook aan de hoeken van zijn (hele oude) bank. Bloemen in huis is een no go want die eet ze. Ze heeft een angstig karakter en is schrikkerig. Voor kinderen is ze heel bang. Ze mag overal in huis komen en slaapt op bed, en zelfs in de kledingkast. Heel onhygiënisch.
Mijn honden zijn zo ontzettend gek met hem. Vooral na mijn ex die met name verbaal heel agressief was waardoor de sfeer in huis vreselijk was. De honden kropen al in de hoek als ze hem boven uit bed hoorden komen op een gegeven moment. Uiteraard was zijn gedrag de reden dat ik het uit heb gemaakt, vandaar hoe fijn en bijzonder ik het ook vind dat ze zo gek met mijn huidige vriend zijn.
Met m'n oudste hond kan ik lezen en schrijven. Ontzettend makkelijk dier en ondanks dat ze uit het asiel komt, amper op hoeven te voeden. Mijn andere hond is wel vaak een lastige en zijn gedrag doet me steeds meer afvragen of ik hem tekort doe (vraagt negatieve aandacht). Ze kunnen absoluut niet samen met katten, hebben een enorm jachtinstinct.
We zullen elkaar nooit vragen (1 van) de dieren weg te doen, maar we weten dat dit een heel zwaar onderwerp is waar over gecommuniceerd moet blijven worden. Latten bijvoorbeeld tot mijn honden ooit overlijden is geen optie; gezien de kinderwens, studies, maar voornamelijk omdat we heel graag willen samenzijn natuurlijk. Het is al een enorm gepuzzel met die afstand om elkaar te zien en we hebben altijd oppas/uitlaat nodig wanneer dat is.
Mevrouw75 schreef op 03-09-2022 om 07:12:
[..]
Jouw gevoel neigt naar kat weg, omdat je niks met katten hebt en jíj het liefst geen kat hebt. Dat is een gevoel op oneerlijke gronden.
Dat ontken ik ook niet. Mijn gevoel maar ook die van mijn vriend spelen mee. Als het andersom was geweest en hij zou geen honden willen omdat hij daar niets mee heeft zou ik dat ook serieus moeten nemen.
Mevrouw75 schreef op 03-09-2022 om 07:14:
[..]
Nee, bij jóu is er verschil in band en hechting ‘wat toch anders is bij honden en katten’.
Het is wat ik om me heen hoor hé. Hoe gek mijn vrienden ook zijn op hun katten, ook zij geven aan dat het anders is (ervaringen met honden vanuit ouderlijk huis of voor er een kat kwam, of zelfs samen een hond en kat hadden).
ToetieToover schreef op 03-09-2022 om 07:17:
[..]
Latten tot je honden overlijden is natuurlijk wel een optie want je kunt ook dichtbij elkaar gaan wonen.
Een andere optie is iets doen aan de opvoeding van de huisdieren zodat jouw honden in één huis kunnen met katten. De kat is ook al even onopgevoed met het krabben aan de bank. Sta jij ervoor open om de honden (opnieuw?) op te voeden over hoe ze op katten mogen reageren?
[..]
Dit klinkt alsof je wél snapt dat jouw band met je honden heel hecht is, maar niet dat zijn band met zijn kat dat evenzeer kan zijn. Daar is geen rationeel argument op los te laten hè, op gevoel; “ja maar ik ken mijn honden al zo lang”. Weet je eigenlijk hoe de band is met zijn kat of doe je allemaal aannames (omdat je zegt dat je nooit zou vragen de kat weg te doen) stel je dan wel andere vragen? Zoals: wat vindt hij van in de kledingkast slapen, aan de bank krabben, misschien staat hij er wel voor open om er iets aan te doen.
Ik heb alle reacties gelezen en begin dingen wel uit een ander perspectief te zien (daarom mede ook dit topic), en ik zou er misschien voor openstaan om ze te trainen als samen in 1 huis de beslissing gaat worden.
We hebben er nog niet veel over gesproken, sinds er samenwoongesprekken zijn pas. Tuurlijk heb ik wel eens gevraagd en gereageerd op het feit dat de kat op bed ligt en waarom hij toelaat dat ze aan de bank krabt. Laatst had ze op bed gekotst dat vond ik zo goor en had voorkomen kunnen worden als ze niet toegelaten wordt in de slaapkamer. Hij reageert dan heel nuchter van; ja maar het is al opgeruimd en verschoond. Daar gaat het niet om het is gewoon smerig. Of dat we het hadden over een klamboe, maar dat was niet echt een optie want dan hangt de kat erin.
Mijn vriend zou zeker moeten bijdragen aan de opvoeding van de kat maar is veel van huis vanwege werk. Hij vindt de poes snel zielig als hij haar dingen ontzegd en heeft op dat vlak meer moeite met consequent zijn.
Mevrouw75 schreef op 03-09-2022 om 07:40:
[..]
In feite bestaat dit dilemma dus omdat jouw honden niet te vertrouwen zijn?
Geen enkel dier is 100 procent te vertrouwen. Zeker als het gaat om natuurlijk instinct dat weet iedereen.
Mijn honden komen uit een asiel en zijn daarnaast niet opgegroeid met katten. Hoe goed je je huisdier ook denkt opgevoed te hebben, het zijn en blijven dieren.
Je kunt ook overal een probleem van maken: is de vriend kennelijk helemaal volgens het boekje (iets met prins, wit en paard), vind je wel problemen met zijn huisdieren.... 🙄
Straks ontdek je nog dat hij een hobby heeft, waar jij niet 100% achter staat.... wat dan?!
Mevrouw75 schreef op 03-09-2022 om 07:43:
Hoe doe je het nu trouwens met de honden als je bij hem langs gaat?
Mijn man en ik hebben trouwens nog best even gelat, tot ons kind 2 was. Dat kan ook.
Ik heb een paar vriendinnen die ze komen uitlaten/eten geven. Ook mijn directe buren doen dat zo nu en dan. Echt heel fijn dat dit zo kan.
Battle-Royale schreef op 03-09-2022 om 13:25:
[..]
Dus nu is het de schuld van de pony? Dit gedrag kun je er prima uit trainen, ik zie het namelijk als ongewenst en gevaarlijk gedrag wat je moet voorkomen en niet bestempelen als heel natuurlijk gedrag. Mijn hond is gefokt om te vechten met andere honden, is het dan ook gewoon natuurlijk gedrag als hij andere honden opjaagt met als doel ze te doden?
Het is van geen van beide dieren de “schuld”.
Je zegt dat het dier niet zijn instinct hoeft te volgen maar denk je dat het gaat lukken om een kat af te leren om een muis te vangen? Of een kip geen eieren te laten leggen? Zo ook met honden die voor bepaalde doeleinden zijn gefokt. Dat ga je echt niet winnen als mens. Kun je nog zo goed je hond onder controle hebben( of je kat, muis , geit of paard ). Eens zal het dier getriggeerd worden. Als mens kun je dan wel zorgen dat het dier niet in de gelegenheid komt om dat (wat wij als mens zien als ongewenst) gedrag te laten zien.
Madamecannibale schreef op 03-09-2022 om 07:51:
[..]
Dat vind ik ook wel weer een beetje overdreven. Ik ken genoeg honden die niet zo leuk op katten reageren maar die heel lief zijn met kinderen. Sowieso moet je een kind nooit alleen laten met een huisdier.
Dit dus.
Zoals ik eerder al schreef zijn ze niet opgevoed met katten. Ze reageren instinctief zo, net zoals ze dat doen wanneer ze een egel zien lopen, of een eekhoorn bijvoorbeeld.
Ik corrigeer ze altijd en laat ze nooit loslopen op plekken waar dat niet mag. Maar instinct krijg je er niet uit. Zeker niet als de kat/eekhoorn ect het op een lopen zet dan wordt er iets getriggerd.
Madamecannibale schreef op 03-09-2022 om 07:51:
[..]
Dat vind ik ook wel weer een beetje overdreven. Ik ken genoeg honden die niet zo leuk op katten reageren maar die heel lief zijn met kinderen. Sowieso moet je een kind nooit alleen laten met een huisdier.
En inderdaad, ze zijn wel heel lief met kinderen. Niet zozeer mee opgevoed, maar de babies en jonge kinderen die over de vloer kwamen/komen zijn ze heel lief mee. De jongste van een vriendin van me had enorme angst voor honden, en is door hier veel langs te komen met hem en haar oudere zoontje langzaam grotendeels over die angst heen gekomen. Een andere vriendin die ze wel eens komt uitlaten neemt haar baby mee en ook dat gaat prima verteld ze me.
Neemt niet weg dat het honden blijven en ik ze nooit met jonge kinderen alleen zou laten, maar dat is logisch.
Ysenda schreef op 03-09-2022 om 08:11:
[..]
Ik lat al 16 jaar met de vader van zoon, o,ja, dan noemen ze het mijn ex.
Maar je hoeft dus niet samen in een huis te wonen om samen een kind op te voeden. Zeker als je verder wel een relatie hebt kun je wel samen op vakantie of weekenden weg.
Dat zien we echt niet zitten.
Maak een baby dan komt de rest van zelf
succes met de kat uit de slaapkamer krijgen. Dat worden slapeloze nachten.
Viva-amber schreef op 03-09-2022 om 08:11:
Ik heb zelf een bange kat en die komt echt niet vrijwillig naar je toe. Zit de hele dag in het raam of buiten. Slaapt de kat ook op bed wanneer jij er bent?
Daarbij zijn honden veel viezere dieren dan een kat.
Ja dat is waar, daarom komen de honden ook niet op bed. Een binnenkat is weliswaar niet vies van buiten zijn maar draagt ook veel bacteriën met zich mee. Ook katten likken hun geslachtdelen en met diezelfde tong hun hele vacht.
Poes ligt ook op bed als ik er ben maar soms doe ik haar er wel af want ik word er wakker van als e erop springt of loopt. Daar zit ik dan al helemaal niet op te wachten ik slaap al vrij licht.
Sunny_ schreef op 03-09-2022 om 08:17:
De eerste man die verwacht dat ik mijn kat weg doe krijgt zelf een enkeltje buitendeur.
Je weet dat katten zich net zo aan hun baasje hechten als dat honden dat doen? Dat jij er niks mee hebt wil niet zeggen dat je dat beestje een trauma moet toewensen. Hoe zou jij het vinden als hij vindt dat je je honden maar moet wegdoen?
Bah wat egoïstisch.
Nou nou rustig aan we hebben gewoon een uitwisseling van meningen en ervaringen. Ieder mens maakt egoïstische keuzes in het leven maar hoe we er mee omgaan is belangrijk.
Hoe ik het vind als hij wil dat ik de honden wegdoe? Zoals ik eerder al schreef, ook dan zou ik zijn gevoel en mening moeten respecteren. We kunnen elkaar toch niet dwingen elkaars dieren leuk te vinden? Beter zijn we daar eerlijk over dan zwijgend het leven door en irritaties laten broeden.
Koalabeer schreef op 03-09-2022 om 14:19:
[..]
Het is wat ik om me heen hoor hé. Hoe gek mijn vrienden ook zijn op hun katten, ook zij geven aan dat het anders is (ervaringen met honden vanuit ouderlijk huis of voor er een kat kwam, of zelfs samen een hond en kat hadden).
Het gaat er in dit geval toch niet om hoe erg een kat of hond zich aan zijn verzorgers hecht? Het gaat erom dat je je als mens hecht aan je dier.
En een ander heeft niks te zeggen over hoe waardevol jouw spullen of dieren voor jou zouden moeten zijn. Ook je partner niet.
Dus hou het bij het oplossen van dit probleem ieder bij je eigen dieren. Jouw vraag moet zijn wat jij met jouw honden doet. Zijn vraag wat hij met zijn kat doet. Wil je beiden je dier(en) houden, bedenk daar dan een oplossing voor. Dit topic staat vol tips. Van de inrichting van je huis tot het uitstellen van samenwonen. Maar zodra één van beiden erop aan stuurt dat de ander maar afstand moet doen van zijn/haar huisdier(en), ben je in mijn ogen niet goed bezig. Dan zouden bij mij alle alarmbellen af gaan. Ik wil namelijk graag dat mijn partner respect heeft voor alles waar ik aan hecht. Of hij het nou snapt of niet.
Bovendien beland je vanaf het idee dat je partner zijn kat/hond/hobbie wat jou betreft maar voor jou op moet geven, al snel in gemanipuleer: 'Heb je dat er dan niet voor over? Ik dacht dat je samen een toekomst wilde?' Dat moet je echt zien te voorkomen.
Kortom: je vriend wordt gelukkig van dat beestje. Dat alleen al zou voor jou beiden reden moeten zijn om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat daar niks tussen komt.