Omgang moeder
mijn moeder en ik hebben een ingewikkelde relatie. Mijn moeder heeft mij in mijn jeugd niet de emotionele begeleiding kunnen geven die ik nodig had. Ik heb in mijn leven last gehad van depressies. Verschillende therapieen die me hebben laten inzien dat de ik echt wel dingen gemist heb in mijn jeugd. Mijn moeder denkt daar overigens anders over wat mij laat zien dat ze wel haar best heeft gedaan maar mij gewoon niet kon geven wat ik nodig had. Ze heeft zelf ook dingen gemist in haar jeugd. Wat ik echter mis bij haar is zelfreflectie. Ze kan niet kijken naar wat haar gedrag met een ander doet. Echt luisteren is er niet bij. Ze praat altijd veel en zorgt er altijd voor dat gesprekken om haar draaien en dat ze het hoogste woord heeft.
Vandaag hadden wij een verjaardag. Moeder voerde weer het hoogste woord, alle gesprekken werden naar haar toe gedraaid. Elk onderwerp wat iemand anders aandraagt gaat na 2 minuten weer over haar en haast in monoloog. Op een gegeven moment komt mijn dochter voorbij en er wordt haar iets gevraagd. Ze antwoordt ontwijkend, kijkt weg, bloost en ook de rest van haar lichaam zegt dat ze er niet over wil praten. mijn moeder blijft echter doorgaan en blijft vragen stellen. Ik zeg dat ze er niet over wil praten. Nog gaat ze door 'oh ... is het een geheim?' Enz. Ik reageer ietwat snibbig met 'dat zie je toch aan haar lichaamshouding en intonatie'. Dochter gaat naar binnen en moeder zegt iets van 'nou je moet het allemaal maar weten hoor'. Ik reageer niet meer. Vanaf dat moment praat mijn moeder eigenlijk nauwelijks meer. Gesprekken lopen gewoon door tussen anderen enz. Mijn moeder kijkt naar beneden, heeft me niet meer aangekeken en niks tegen mij gezegd. Naar alle waarschijnlijkheid heeft ze achteraf tegen mijn vader geklaagd, vond ze mijn opmerking 'voor schut zetten' en zal ze komende tijd kortaf doen.
Ik ben er eigenlijk zo klaar mee. Het triggert iets in mij. Ik word er moe van, het kost me energie om haar te ontmoeten (en dat staat dus al op een laag pitje). Alleen al dat zichzelf in de belangstelling zetten maakt dat ik me erger waardoor zo'n opmerking als ze over een grens gaat bij mijn dochter er snibbiger uitkomt als misschien had gehoeven. Tegelijk vind ik dat ik op moet komen voor mijn dochter. Haar grenzen moet helpen bewaken en haar niet hetzelfde moet laten ondergaan zoals het vroeger bij mij ging.
Ik weet niet zo goed wat ik met mijn verhaal hier wil. Mijn hart luchten. Misschien advies hoe ik hiermee om moet gaan? Mijn moeder kan ik niet veranderen, ik zal dus zelf iets moeten veranderen om hier minder last van te hebben. Therapie heeft geholpen maar helpt niet op dit soort dagen. Nog een vraag... overdrijf ik? Misschien ligt mijn grens ten opzichte van mijn moeder wel te laag door ons gezamenlijk verleden.
duizel schreef op 08-07-2024 om 14:25:
Even proberen te reageren op bovenstaande berichten.
- vrije vlinder: Bedankt voor de tip van het boek. Ik heb het gereserveerd bij de bibliotheek.
- Roos55: door vraag heb ik me al vaak gesteld. Wil ik wel contact met mijn moeder? Dat is een heel lastige vraag. Met mijn vader is het contact goed. Hij erkent ook dat er dingen beter hadden kunnen gaan. Zonder dat ik daar wrok over wil blijven houden overigens. Ik heb een soort schild om me heen gevormd richting mijn moeder waardoor het doorgaans wel lukt. Alleen nu even niet. Contact verbreken is toch nog een stap te ver voor nu.
Bovendien is ze de oma van mijn kinderen. Tot voor kort ging dat ook prima. De babytijd ging prima. Daarna dreumes, peuter, kleuter ook nog wel al was het wel opvallend dat mijn vader een steeds grotere rol pakte en mijn moeder steeds minder. Beek duidelijk bij bezoekjes. Mijn vader zoekt meteen echt contact, kan ertegen wanneer kinderen niet het gewenste gedrag vertonen, kan meebewegen en geniet echt van ze. Mijn oudste is nu wat ouder. Gaat richting de tienertijd en ik begin het nu duidelijker te zien. Dochter gaat ook niet zo graag meer mee daarheen. Alleen als er neefjes of nichtjes zijn. Niet voor oma zelf. Misschien ook de leeftijd.
Ik vraag me ook wel eens af hoe het voor me zal zijn in de toekomst. Als mijn moeder zal overlijden. Zal ik verdriet hebben (om haar of om wat er nooit was)? Zal er opluchting zijn? Ik weet het oprecht niet.
Toetitoover: bedankt voor je bericht! Fijn dat ik niet de enige ben voor wie kinderen hebben ook weer confronterend kan maar je eigen jeugd. Fijn dat je er met je moeder over kan praten zonder dat je ondankbaar wordt genoemd of dat je wordt verweten dat je de waarheid niet vertelt.
Zeespiegel ook bedankt
Poekewiki: bedankt, je geeft me inzichten. Ik had een bubbel. Ik had mijn verwachtingen bijgesteld. Dankzij therapie hoor, dat lukte me niet zelfstandig. Ik had een strategie voor feestjes enz.
Maar nu ikzelf kinderen heb, had ik onbewust toch weer verlangens. Die mijn moeder niet waar gaat maken. Waarschijnlijk kan ze het gewoon niet. Ik moet daar weer doorheen en een nieuwe bubbel creëren waarbij ik er wel voor 100% voor mijn kinderen wil staan als dat nodig is. Bedankt, ik kan hier zeker iets mee.
Loulou39: wat vervelend dat je soortgelijke ervaringen hebt.
Even hierop reageren. Ze is de oma van je kinderen dat klopt maar dat is alleen "leuk" als de kinderen er wat aan hebben; in die zin dat ze er iets voor terug krijgen als ze elkaar ontmoeten. Dan bedoel ik niet een hele zak marsjes of dropjes per kind.
Als contact met oma schadelijk is voor de kinderen ga er dan niet mee door. Mijn schoonmoeder is nooit alleen geweest met mijn kinderen, omdat ze altijd boos was/ werd met hele nare uitspraken tegen de kinderen die daar echt veel hinder van hadden.
Geen oma hebben is voor de kinderen beter dan een gemene oma hebben. Ze vestigt met een vraag de aandacht op je dochter en als dochter aangeeft dat niet te willen is oma boos, omdat haar kleinkind niet wil praten? Heel vreemd. Kinderen mogen ook grenzen aangeven.
Mijn kinderen zijn inmiddels 19 en 22 en weten nog haarfijn hoe fel oma kon reageren als ze zich niet gedroegen zoals oma het zich had voorgesteld.
Inmiddels zijn wij in een fase van gedogen met oma er is geen sprake van een liefdevolle band met oma en dat is de schuld van oma. Bescherm je kinderen en stel ze niet te vaak bloot aan oma's grillen.
Ik vraag me ook wel eens af hoe het voor me zal zijn in de toekomst. Als mijn moeder zal overlijden. Zal ik verdriet hebben (om haar of om wat er nooit was)? Zal er opluchting zijn? Ik weet het oprecht niet.
Ik reageer even op dit stukje.
Bij mij was er (toen mijn vader overleed) niets meer. En dat was ok. Ik had al afscheid bij leven genomen. Niet dat ik hem nooit meer zag, want ik behield het contact ten voordele van mijn moeder. Maar wel dat ik afscheid had genomen van een echte vader en alles wat je daar aan hangt van behoeftes, emoties, associaties, verwachtingen, etc. Ik wist namelijk dat ik die nooit zou hebben. Ik ben bij de begrafenis geweest om mijn moeder te steunen, maar ik was er zelf al lang klaar mee. Ergens vond ik het wel confronterend dat mijn kind toen zag hoe onverschillig ik ermee om ging. Maar toen had ze wel al de leeftijd dat ze bepaalde dingen zelf wel zag en ook begreep waar dit vandaan kwam. Ik heb haar telkens - passende bij haar leeftijd - wel meegenomen in het verhaal.
Ik zou in het nu proberen te blijven en er op te vertrouwen dat je straks als het zo ver is er prima mee zal kunnen omgaan. Misschien komt er nog een stuk verdriet, misschien is het opluchting, misschien boosheid of gewoon helemaal niets. Dat mag er allemaal zijn.
Mijn relatie met mijn moeder was ook niet goed. Toen zij een paar jaar terug overleed merkte ik ook dat ik al bij leven afscheid had genomen. Overigens heb ik sindsdien wel een prettigere relatie met mijn vader kunnen opbouwen.
Sterkte, het is een zoektocht.
Je wilt dus contact houden. En het ging altijd goed begrijp ik .
Nu komt ze aan je dochter en je hebt er wat van gezegd. Je moeder werd er stil van dus zij voelde de grenzen.
Goed denk ik.
Misschien het nu weer wat aanzien en geeft het jou wel klachten dan evt weer hulp vragen.
Oh wat een herkenning. Ik heb inmiddels al 7 jaar geen contact meer met mijn ouders. Met mijn zus had ik ook geen contact meer, maar zij is inmiddels overleden.
Mijn kinderen zien hun opa en oma nog wel, maar meer uit verplichting, en om hun nichtjes noch te kunnen zien. Buiten oma en opa om mogen de nichtjes niet met mijn kinderen afspreken, vreemd maar ik bemoei me er niet mee.
Helaas heeft de hele familie ook uitgekotst, want naar buiten toe zijn mij ouders heel leuk denk ik.
Ik zit dus ook in therapie om hiermee om te gaan, maar dat is ook weer een zoektocht.
Het boek ongezien opgegroeid (wat hier al is genoemd) heeft me veel inzichten gegeven. Ook deze boeken heb ik veel aan gehad:
Zal ik ooit genoeg goed genoeg zijn van Karyl Mc Bride.
Breken met je ouders van Marloes Hospes (ook als het nog geen feit is)
Fijn dat je je eigen kind hiertegen beschermt! Mijn inmiddels volwassen kinderen zien ook dat ik dit deed en zijn me dankbaar.
Het ligt niet aan jou!
Sterkte met alles
Heel herkenbaar. Ik ben de afgelopen maanden druk geweest met een psycholoog. Mijn moeder blijkt verborgen narcisme te hebben. De psych raadde mij een boek aan met in het Engels de titel It's not you. En dat is het ook: het ligt niet aan jou. In het NL is de titel niet zo treffend, maar evengoed blijft het een goed boek. De tips die ik hier voorbij heb zien komen (over de bubbel, de grijze rots) stonden daar ook in.
Mijn vader is overleden en dat was eigenlijk de enige reden waarom ik nog veel contact met mijn moeder had. Elke keer was er weer een ruzie of ander gedoe en was ik echt helemaal klaar met haar, maar dan gebeurde er weer iets met m'n vader en kon ik toch weer opdraven. We hebben nu amper contact. Mijn moeder is in de slachtofferrol geschoten, want sowieso gaat alles over haar, maar welke dochter doet haar moeder nu zoiets aan? Net weduwe, net oma en dan weggehouden worden bij je enige kleinkind. Tja, sorry mam, ik heb het je zo vaak proberen uit te leggen maar je snapt het niet, wil het niet snappen, geen idee. De psych zei al: eigenlijk is de verkeerde van je ouders overleden en idd, zo voelt het. De familie en mijn zus kiezen mijn moeders kant, voor zover er kanten zijn. Ik heb er geen zin meer in, wil haar alleen nog voor de "moetjes" zien (bij verjaardagen), maar zal het contact niet van mij uit aanwakkeren. Ze doet me keer op keer pijn, verdraait wat ik zeg en maakt beledigende opmerkingen die ze heus niet zo bedoelt. Ik ben daar klaar mee, word er geen leuk mens van als ze dat doet en dat merkt onze zoon direct, klein als hij is. Als mijn moeder er was, trok ik zo'n muur op dat hij alleen naar z'n vader/mijn man wilde en niet naar mij, hij voelde mijn stress haarfijn aan. Ai.
Sorry voor deze bulk tekst. Ik wil je veel succes toewensen. Kies vooral voor jezelf, ook als dat inhoudt dat die keuze voor haar vervelende consequenties heeft (elkaar niet meer zien).
afrodite05 schreef op 09-07-2024 om 10:47:
Heel herkenbaar. Ik ben de afgelopen maanden druk geweest met een psycholoog. Mijn moeder blijkt verborgen narcisme te hebben. De psych raadde mij een boek aan met in het Engels de titel It's not you. En dat is het ook: het ligt niet aan jou. In het NL is de titel niet zo treffend, maar evengoed blijft het een goed boek. De tips die ik hier voorbij heb zien komen (over de bubbel, de grijze rots) stonden daar ook in.
Mijn vader is overleden en dat was eigenlijk de enige reden waarom ik nog veel contact met mijn moeder had. Elke keer was er weer een ruzie of ander gedoe en was ik echt helemaal klaar met haar, maar dan gebeurde er weer iets met m'n vader en kon ik toch weer opdraven. We hebben nu amper contact. Mijn moeder is in de slachtofferrol geschoten, want sowieso gaat alles over haar, maar welke dochter doet haar moeder nu zoiets aan? Net weduwe, net oma en dan weggehouden worden bij je enige kleinkind. Tja, sorry mam, ik heb het je zo vaak proberen uit te leggen maar je snapt het niet, wil het niet snappen, geen idee. De psych zei al: eigenlijk is de verkeerde van je ouders overleden en idd, zo voelt het. De familie en mijn zus kiezen mijn moeders kant, voor zover er kanten zijn. Ik heb er geen zin meer in, wil haar alleen nog voor de "moetjes" zien (bij verjaardagen), maar zal het contact niet van mij uit aanwakkeren. Ze doet me keer op keer pijn, verdraait wat ik zeg en maakt beledigende opmerkingen die ze heus niet zo bedoelt. Ik ben daar klaar mee, word er geen leuk mens van als ze dat doet en dat merkt onze zoon direct, klein als hij is. Als mijn moeder er was, trok ik zo'n muur op dat hij alleen naar z'n vader/mijn man wilde en niet naar mij, hij voelde mijn stress haarfijn aan. Ai.
Sorry voor deze bulk tekst. Ik wil je veel succes toewensen. Kies vooral voor jezelf, ook als dat inhoudt dat die keuze voor haar vervelende consequenties heeft (elkaar niet meer zien).
Aan de filmpjes van deze mevrouw kun je heel veel hebben:
https://www.youtube.com/watch?v=BCeQTO-h6fk&t=887s
wat veel herkenbaarheid.
Atalanta hoe vinden jouw kinderen het ook hun grootouders te zien terwijl jij het contact hebt. En heb je het er ooit met ze over gehad over hoe het vroeger voor hen was om naar opa en oma te gaan?
Deels herkenbaar. Ik heb een familielid die precies is zoals je het eerste deel van je op schrijft. Ze heeft ontzettend veel aandacht nodig en wil alles wat een ander ook heeft( puur materialistisch). Ik heb meerdere malen met haar ruzie gehad over oa haar manipulatieve gedrag. Dan was ik weer de boosdoener en brutaal zogenaamd(iets met respect voor mensen die ouder dan je zijn).
Daarnaast hebben meerdere familieleden last van bepaald gedrag van haar. Zodra er een gelegendheid is, móet zij het hoge woord voeren en blijft praten tot je er hoofdpijn van krijgt. Het ergste is nog dat ze bepaalde dingen vertelt die niet voor andere bestemd zijn of gewoon alleen voor dierbare. Fam is gestopt met haar daarop aanspreken want ze begrijot oprecht niet wat ze fout doet, zegt ze ook.
Wat ik ook heel verdrietig vind is dat ze door haar beperking(want dat het is gewoon)totaal geen affectie toont naar haar kinderen. Ze vond ze in de babytijd alleen leuk en daarna moesten ze vooral luisteren en rustig zijn. Gesprekken met haar kinderen zijn vooral van praktische aard. Kan nog wel even doorgaan maar denk dat verhaal nu wel duidelijk is.
Wat ik nu met betreffende lid doe is zo min mogelijk contact hebben en dat brengt rust met zich mee. Als ik dan toch bij haar in de buurt ben en ze praat tegen mij dan is dat meestal ene oor in en andere eruit.
Lastig wel als mensen niet inzien wat hun gedrag met de ander doet, laatstaan je eigen kinderen.
duizel schreef op 10-07-2024 om 12:11:
wat veel herkenbaarheid.
Atalanta hoe vinden jouw kinderen het ook hun grootouders te zien terwijl jij het contact hebt. En heb je het er ooit met ze over gehad over hoe het vroeger voor hen was om naar opa en oma te gaan?
Beetje late rectie ik was even off the grid 
Dat is erg ingewikkeld allemaal. Als oma was mijn moeder best ok toen mijn kinderen klein waren. Toen ze groter waren probeerde ze mijn opvoeding te ondermijnen door voor mijn neus dingen te doen die ik niet goed vond zoals snoep aanbieden op momenten waarvan zij wist dat ik er niet blij mee was (net voor het eten). Ik heb dat steeds genegeerd voor de lieve vrede, omdat het ook om kleine dingen ging. Op een gegeven moment ging ze waar mijn kinderen bij waren heel subtiel mijn opvoeding afkraken (wat flauw dat dit van mama niet mag zeg, van oma mag het wel). Hier wel steeds thuis met mijn kinderen over gepraat en passend bij hun leeftijd uitleg over gegeven.
Mijn vader was meestal weg als mijn kinderen er waren. Dus hij was een soort onzichtbaar voor ze. Hij heeft op die manier toch laten weten dat hij mijn kinderen niet goed genoeg vindt, en dat hebben ze zeker gemerkt.
Wat nu pijnlijk is, is dat mijn moeder heeft geprobeerd een wig tussen mij en mijn kinderen te drijven. Gelukkig zien mijn kinderen dat. Ze vertelt steeds dat ik gek ben en niet begrijpt hoe ik zoiets vreselijks kan doen.
Mijn jongste praat hier met mij over, mijn oudste is meer gesloten en woont niet meer thuis.
Ze gaan nog wel, maar meer omdat ze zich verplicht voelen. Maar van mij hoeft het echt niet en ik laat de keuze aan hun over.