Omgang moeder
mijn moeder en ik hebben een ingewikkelde relatie. Mijn moeder heeft mij in mijn jeugd niet de emotionele begeleiding kunnen geven die ik nodig had. Ik heb in mijn leven last gehad van depressies. Verschillende therapieen die me hebben laten inzien dat de ik echt wel dingen gemist heb in mijn jeugd. Mijn moeder denkt daar overigens anders over wat mij laat zien dat ze wel haar best heeft gedaan maar mij gewoon niet kon geven wat ik nodig had. Ze heeft zelf ook dingen gemist in haar jeugd. Wat ik echter mis bij haar is zelfreflectie. Ze kan niet kijken naar wat haar gedrag met een ander doet. Echt luisteren is er niet bij. Ze praat altijd veel en zorgt er altijd voor dat gesprekken om haar draaien en dat ze het hoogste woord heeft.
Vandaag hadden wij een verjaardag. Moeder voerde weer het hoogste woord, alle gesprekken werden naar haar toe gedraaid. Elk onderwerp wat iemand anders aandraagt gaat na 2 minuten weer over haar en haast in monoloog. Op een gegeven moment komt mijn dochter voorbij en er wordt haar iets gevraagd. Ze antwoordt ontwijkend, kijkt weg, bloost en ook de rest van haar lichaam zegt dat ze er niet over wil praten. mijn moeder blijft echter doorgaan en blijft vragen stellen. Ik zeg dat ze er niet over wil praten. Nog gaat ze door 'oh ... is het een geheim?' Enz. Ik reageer ietwat snibbig met 'dat zie je toch aan haar lichaamshouding en intonatie'. Dochter gaat naar binnen en moeder zegt iets van 'nou je moet het allemaal maar weten hoor'. Ik reageer niet meer. Vanaf dat moment praat mijn moeder eigenlijk nauwelijks meer. Gesprekken lopen gewoon door tussen anderen enz. Mijn moeder kijkt naar beneden, heeft me niet meer aangekeken en niks tegen mij gezegd. Naar alle waarschijnlijkheid heeft ze achteraf tegen mijn vader geklaagd, vond ze mijn opmerking 'voor schut zetten' en zal ze komende tijd kortaf doen.
Ik ben er eigenlijk zo klaar mee. Het triggert iets in mij. Ik word er moe van, het kost me energie om haar te ontmoeten (en dat staat dus al op een laag pitje). Alleen al dat zichzelf in de belangstelling zetten maakt dat ik me erger waardoor zo'n opmerking als ze over een grens gaat bij mijn dochter er snibbiger uitkomt als misschien had gehoeven. Tegelijk vind ik dat ik op moet komen voor mijn dochter. Haar grenzen moet helpen bewaken en haar niet hetzelfde moet laten ondergaan zoals het vroeger bij mij ging.
Ik weet niet zo goed wat ik met mijn verhaal hier wil. Mijn hart luchten. Misschien advies hoe ik hiermee om moet gaan? Mijn moeder kan ik niet veranderen, ik zal dus zelf iets moeten veranderen om hier minder last van te hebben. Therapie heeft geholpen maar helpt niet op dit soort dagen. Nog een vraag... overdrijf ik? Misschien ligt mijn grens ten opzichte van mijn moeder wel te laag door ons gezamenlijk verleden.
Nee, je overdrijft niet.
Wat voor therapie heb je gehad? Ik heb veel aan schematherapie gehad voor dit soort situaties.
Ten eerste: heel goed dat je voor je dochter opkwam. Kan het zijn dat dit gewoon zoveel triggert omdat je haar houding herkent van toen je zelf de leeftijd van je dochter had?
Ik herken er veel in van mijn moeder. Zij had de diagnose narcisme. Maar misschien is je moeder gewoon emotioneel heel onvolwassen. Daar lijkt het wel op. Manipuleren, geen empathie, door willen drammen, etc. Daar zijn goede boeken over.
Dat je emotioneel reageert is een hele gezonde reactie op ongezond gedrag van je moeder. Jij voelt wat er zo 'off' is aan hoe zij doet.
Het is een rotgevoel, dat begrijp ik, hoor.
Ik zou het contact met haar heel erg beperken en de grey rock methode toe passen. Dus je gaat nergens emotioneel op in (zelfs als een grens moet stellen vanwege je kind: 'Daar hoeft ze niet op te antwoorden' zeg je dan, en blijft dat herhalen) Je houdt het algemeen verder. Ook als ze kortaf gaat doen. Niet vragen wat er is of het uit willen praten. Laat haar maar in haar sop gaar koken. sterkte
Het heeft zeker te maken met wat ik zie wat er met mijn dochter gebeurt. Ik zie mezelf weer maar voel het zelf ook. Weer dat kwetsbare kind. Het maakt nu ook boos. Waarom zie je niet wat ze aangeeft, waarom voel je dat ongemak niet? Waarom stop je niet als een kind laat merken hier niet over te willen praten in dit gezelschap. Hou gewoon op! Het draait niet om jou.
Mijn therapie was deels voor ik kinderen had en deels in het eerste jaar dat ik moeder mocht worden. Dat maakte namelijk ook veel los. Nu weer nu mijn oudste kind ouder wordt... Het geleerde uit de therapie voelt dan soms even ver weg. Zeker als ik al wat kwetsbaarder ben doordat het de week voor mijn menstruatie is.
Naar voor je, dat je zo weinig hebt aan je eigen moeder. Voor sommige mensen zijn dat soort sociale grenzen gewoon heel moeilijk te herkennen, laat staan te begrijpen.
Dat maakt ook dat ze de reacties daarop van anderen ook niet begrijpt. Want in haar eigen hoofd bedoeld ze het waarschijnlijk wel gewoon goed.
Ik had dat in de puberteit ook heel sterk, maar heb inmiddels wel bijgeleerd en daardoor ook meer begrip. Maar het blijft soms lastig in te leven, in dingen die ik nooit zelf ervaren heb.
Dus ik vermoed dat ze in haar beleving inderdaad haar best heeft gedaan, wilt niet zeggen dat ze niet te kort schoot. Maar wel dat ze waarschijnlijk ook echt niet beter gekund had.
Is geen van die therapieën erop in gegaan, hoe je het beste met haar om kan gaan? Wat praktische handvatten? Misschien kan je vader je hierin van tips voorzien? Of een ander die een goede relatie met haar heeft?
Blijf vooral wel voor je dochter en jezelf en eventuele rest van het gezin opkomen.
je kunt een goede relatie met mijn moeder hebben als je haar een podium geeft en niet tegen haar in gaat. Zo kan en wil ik niet zijn. Ik had ook emotioneel afstand genomen en dat werkte. Maar nu ik het gedrag ook tegen mijn kinderen zie (en dit is maar 1 voorbeeldje) werkt dat niet meer voldoende.
Ik begrijp ook nooit hoe mijn vader het bij haar uithoudt. Hij is anders. Hij ziet de kinderen wel. Begrijpt hun onzekerheden en snapt dat het niet om materiële zaken gaat. Het gaat er niet om wie bv het grootste cadeau geeft.
Ik denk dat hij zich er deels voor af sluit, voor een groot deel meegaat in wat ze wil maar ook gewoon zijn eigen plan trekt.
duizel schreef op 07-07-2024 om 23:22:
je kunt een goede relatie met mijn moeder hebben als je haar een podium geeft en niet tegen haar in gaat. Zo kan en wil ik niet zijn. Ik had ook emotioneel afstand genomen en dat werkte. Maar nu ik het gedrag ook tegen mijn kinderen zie (en dit is maar 1 voorbeeldje) werkt dat niet meer voldoende.
Ik begrijp ook nooit hoe mijn vader het bij haar uithoudt. Hij is anders. Hij ziet de kinderen wel. Begrijpt hun onzekerheden en snapt dat het niet om materiële zaken gaat. Het gaat er niet om wie bv het grootste cadeau geeft.
Ik denk dat hij zich er deels voor af sluit, voor een groot deel meegaat in wat ze wil maar ook gewoon zijn eigen plan trekt.
Kan zijn, maar heb je hem of iemand anders wel eens om praktische handvatten gevraagd, voor de omgang met haar?
Ze is niet alleen je moeder, maar ook een vrouw die blijkbaar zonder inlevingsvermogen door het leven moet, en misschien nog wel andere afwijkingen heeft ook.
Als zij zich op feestjes standaard zo gedraagt, zijn er echt wel meer mensen die het opmerken, maar hier op een bepaalde manier op reageren misschien?
Je kijkt nu vanuit de ogen van een kind naar je moeder, een moeder die jouw tekort heeft gedaan. Dit zie je nu weer bij je eigen kind gebeuren. Gelukkig ben jij aanwezig, om jouw kind hiertegen te beschermen, en kan jij het bij jou kind beter doen.
lastig hoor. Je doet het al goed door niet zoveel kontakt met je moeder te hebben. En je vader, ja die zit in een andere dynamiek met je moeder en het zal hem in bijzijn van haar wellicht minder opvallen dat ze grenzen overgaat.
Misschien help het een zin te leren, die je kan gebruiken als zo’n soort situatie weer voordoet en waarbij je ervaart dat je moeder grenzen niet herkent.
Je zou bijv kunnen zeggen als je moeder pusht: mam, ik praat nu even voor (naam dochter) en zeg dat je op moet houden met vragen stellen. Punt. Volgend onderwerp.
Zeespiegel schreef op 08-07-2024 om 04:36:
[..]
Kan zijn, maar heb je hem of iemand anders wel eens om praktische handvatten gevraagd, voor de omgang met haar?
Ze is niet alleen je moeder, maar ook een vrouw die blijkbaar zonder inlevingsvermogen door het leven moet, en misschien nog wel andere afwijkingen heeft ook.
Als zij zich op feestjes standaard zo gedraagt, zijn er echt wel meer mensen die het opmerken, maar hier op een bepaalde manier op reageren misschien?
Je kijkt nu vanuit de ogen van een kind naar je moeder, een moeder die jouw tekort heeft gedaan. Dit zie je nu weer bij je eigen kind gebeuren. Gelukkig ben jij aanwezig, om jouw kind hiertegen te beschermen, en kan jij het bij jou kind beter doen.
Ik weet dat je het goed bedoelt maar dit triggert toch wel iets. Dat betekent dat ik me weer zou moeten aanpassen/ schikken naar haar en dat gaat niet meer gebeuren. Dat is echt een gepasseerd station.
Overigens kan mijn moeder bij mensen tegen wie ze opkijkt wel ander gedrag laten zien. Mensen met een hogere sociale status in haar ogen. Die bijvoorbeeld dokter zijn. Mijn vader had in haar ogen ook een 'hoge status' met zijn beroep. Maar alles voor het uiterlijk, voor het beeld naar buiten. En achter de rug om praat ze heel veroordelend over mensen.
Ik zie ook hoe mensen reageren als ze weer zo is in gezelschap. Het hoogste woord en gesprekken naar haar toe trekt. Zij ziet dat waarschijnlijk anders.
Ik doe hetzelfde nu over haar maar het is echt niet makkelijk geweest om in dat huis op te groeien. Ik en mijn siblings hebben allemaal op een bepaald punt in het leven hulp nodig gehad. Misschien heb ik wel weer even een opfriscursus nodig. Ik ga me alleen niet meer buigen naar mijn moeder.
Lees het boek Ongezien opgegroeid eens. Dit gaat over ouders die emotioneel onvolwassen zijn. Je zult hier veel herkenning in vinden en er staan tips in om hoe ermee om te gaan.
Ik lees
Je wilt niet buigen voor je moeder.
Je wil wel contact met je moeder
ik denk dat jou vraag is
Wil je wel contact?
Mag je van jezelf zeggen NEE nu is het genoeg. Want dat mag ook
Hoe ervaren jouw kinderen oma ?
Het is heel normaal dat je steeds weer dingen herbeleeft van je eigen jeugd als jouw kinderen in de corresponderende fase komen. Mijn moeder is een schat, en staat open voor feedback, dus ik kan zulke dingen met haar bespreken. Daar schrikt ze altijd een beetje van, hoe het vroeger voor mij is geweest. Ik kan dan nét iets te fel reageren en dat weet ik ook. Dat is een moeilijk gesprek, maar wij kunnen het wel aangaan. Van jouw moeder verwacht ik niet dat het zin heeft om het gesprek aan te gaan. Met als belangrijkste rode vlag: geen zelfreflectie. Wat mij betreft heb je super goed gehandeld om je dochter te beschermen. De prijs is een knagend gevoel bij jezelf. Dat betekent vooral dat jij niet bent zoals je moeder.
duizel schreef op 08-07-2024 om 06:36:
[..]
Ik weet dat je het goed bedoelt maar dit triggert toch wel iets. Dat betekent dat ik me weer zou moeten aanpassen/ schikken naar haar en dat gaat niet meer gebeuren. Dat is echt een gepasseerd station.
Overigens kan mijn moeder bij mensen tegen wie ze opkijkt wel ander gedrag laten zien. Mensen met een hogere sociale status in haar ogen. Die bijvoorbeeld dokter zijn. Mijn vader had in haar ogen ook een 'hoge status' met zijn beroep. Maar alles voor het uiterlijk, voor het beeld naar buiten. En achter de rug om praat ze heel veroordelend over mensen.
Ik zie ook hoe mensen reageren als ze weer zo is in gezelschap. Het hoogste woord en gesprekken naar haar toe trekt. Zij ziet dat waarschijnlijk anders.
Ik doe hetzelfde nu over haar maar het is echt niet makkelijk geweest om in dat huis op te groeien. Ik en mijn siblings hebben allemaal op een bepaald punt in het leven hulp nodig gehad. Misschien heb ik wel weer even een opfriscursus nodig. Ik ga me alleen niet meer buigen naar mijn moeder.
Het lijkt mij ook zeker niet makkelijk. Ik wens je veel sterkte, hoe je het ook aan gaat pakken.
Kan je situationeel niet de contacten beperken ? Ik had bijvoorbeeld als stelregel dat ik altijd met eigen auto ergens op neutraal terrein afsprak - dan kon ik gewoon met kind vertrekken als ik het niet meer leuk vond.
Je zou bijvoorbeeld verjaardagsfeestjes - waarbij je van te voren al weet hoe je moeder daar "schittert" gewoon kunnen overslaan of ze niet daarbij uitnodigen. Dan komen ze maar apart een keer - of niet. Ook goed.
M.a.w. bepaal je eigen grenzen en bewaak die.
Wat mij persoonlijk ook hielp was vooraf visualisatie oefeningen doen, waarbij ik een bubbel om me heen creëerde zodat dingen afketsen van die beschermlaag. En ik ze dus wel registreer en herken, maar ze van me kunnen afglijden als zijnde "niet van mij". Bepaalde dingen raakten me dan niet meer persoonlijk.
Goed dat je voor je dochter op kwam trouwens. Maar verwacht niet dat daardoor een bepaald inzicht bij je moeder zal ontstaan - daartoe is ze incapabel. Dus het is ook een kwestie van bepaalde verlangens en verwachtingen los te laten.
Vrijevlinder schreef op 08-07-2024 om 07:19:
Lees het boek Ongezien opgegroeid eens. Dit gaat over ouders die emotioneel onvolwassen zijn. Je zult hier veel herkenning in vinden en er staan tips in om hoe ermee om te gaan.
Dit boek raad ik ook aan!
De herkenbaarheid vond ik heel fijn en inderdaad ook de handvatten die in het boek staan 💕
Even proberen te reageren op bovenstaande berichten.
- vrije vlinder: Bedankt voor de tip van het boek. Ik heb het gereserveerd bij de bibliotheek.
- Roos55: door vraag heb ik me al vaak gesteld. Wil ik wel contact met mijn moeder? Dat is een heel lastige vraag. Met mijn vader is het contact goed. Hij erkent ook dat er dingen beter hadden kunnen gaan. Zonder dat ik daar wrok over wil blijven houden overigens. Ik heb een soort schild om me heen gevormd richting mijn moeder waardoor het doorgaans wel lukt. Alleen nu even niet. Contact verbreken is toch nog een stap te ver voor nu.
Bovendien is ze de oma van mijn kinderen. Tot voor kort ging dat ook prima. De babytijd ging prima. Daarna dreumes, peuter, kleuter ook nog wel al was het wel opvallend dat mijn vader een steeds grotere rol pakte en mijn moeder steeds minder. Beek duidelijk bij bezoekjes. Mijn vader zoekt meteen echt contact, kan ertegen wanneer kinderen niet het gewenste gedrag vertonen, kan meebewegen en geniet echt van ze. Mijn oudste is nu wat ouder. Gaat richting de tienertijd en ik begin het nu duidelijker te zien. Dochter gaat ook niet zo graag meer mee daarheen. Alleen als er neefjes of nichtjes zijn. Niet voor oma zelf. Misschien ook de leeftijd.
Ik vraag me ook wel eens af hoe het voor me zal zijn in de toekomst. Als mijn moeder zal overlijden. Zal ik verdriet hebben (om haar of om wat er nooit was)? Zal er opluchting zijn? Ik weet het oprecht niet.
Toetitoover: bedankt voor je bericht! Fijn dat ik niet de enige ben voor wie kinderen hebben ook weer confronterend kan maar je eigen jeugd. Fijn dat je er met je moeder over kan praten zonder dat je ondankbaar wordt genoemd of dat je wordt verweten dat je de waarheid niet vertelt.
Zeespiegel ook bedankt
Poekewiki: bedankt, je geeft me inzichten. Ik had een bubbel. Ik had mijn verwachtingen bijgesteld. Dankzij therapie hoor, dat lukte me niet zelfstandig. Ik had een strategie voor feestjes enz.
Maar nu ikzelf kinderen heb, had ik onbewust toch weer verlangens. Die mijn moeder niet waar gaat maken. Waarschijnlijk kan ze het gewoon niet. Ik moet daar weer doorheen en een nieuwe bubbel creëren waarbij ik er wel voor 100% voor mijn kinderen wil staan als dat nodig is. Bedankt, ik kan hier zeker iets mee.
Loulou39: wat vervelend dat je soortgelijke ervaringen hebt.