Man heeft stress
Mijn man heeft stress, bijna continu. (Wegens familie met kanker, mijn werkloosheid, zaken waar hij zelf eigenlijk geen invloed op heeft.) Hij heeft ook moeite met eten als hij gestresst is. We hebben ook een kleuter, die gisteravond weer eens uitgebreid huilde tijdens het eten. (Bleek uiteindelijk hoofdpijn te hebben.)
Mijn man kan daar dus ook niet goed tegen, en is van tafel weggelopen.
Ik heb mijn man al meerdere keren gevraagd om hier eens mee naar de huisarts te gaan.
Ook probeer ik in de weekenden samen te gaan wandelen, lukt lang niet altijd.
Heeft iemand tips om hier mee om te gaan, of het op te lossen?
Topic gesloten op verzoek plaatser
niet veel tips, herken het wel een beetje.
Het boek 'mannen van Mars, vrouwen van Venus' heeft mij wel veel geleerd (wel ruim 20 jaar geleden).
Geen idee of die stereo typen nog van toepassing zijn maar bij mijn man wel 
Waarom moet hij van jou naar de huisarts?
Logisch dat hij stress heeft bij ziekte en werkloosheid van jou . En weg lopen bij gehuil is toch een goede coping ??
Dus wat in nu het probleem?
Is het probleem niet zozeer het feit dat hij stress heeft maar hoe hij er mee omgaat? Het zou helpen als hij zelf ziet dat dat een uitdaging voor hem is en dat hij daar actie op onderneemt, hij dus, niet jij. Een mindfullnes cursus of zo?
Vroeger ook veel stress gehad, het neemt je hele gevoel over, vreselijk was een heel nare tijd.
Heeft bij mij zo n 2 jaar geduurd, toen waren de stress situaties opgelost
Lukt het jou een baan te vinden? Dat is t enige wat jij kan doen denk ik.
Huisarts kan medicatie geven, maar dat lost t probleem niet op.
Roos57 schreef op 03-02-2025 om 09:21:
Waarom moet hij van jou naar de huisarts?
Logisch dat hij stress heeft bij ziekte en werkloosheid van jou . En weg lopen bij gehuil is toch een goede coping ??
Dus wat in nu het probleem?
Dat omgaan met iemand die de hele tijd gestresst is, ook heel stressvol is.
En weglopen bij je eigen kind is niet alleen coping, maar zend ook een signaal uit naar je kind. Ik probeer al jaren ons kind af te schermen voor zijn stress, maar helaas merk ik ook steeds vaker, dat ik door hem zelf ook in de stress schiet, en dit dan -onbedoeld- op ons kind af reageer.
Al jaren je kind af te schermen? Kleuter dus neem aan 5 jaar .
Ziekte en werkloosheid is net neem ik aan
Is de stress het probleem of bepaalde eigenschappen van je man ? Is je relatie verder goed ?
Zeespiegel schreef op 03-02-2025 om 09:47:
[..]
Dat omgaan met iemand die de hele tijd gestresst is, ook heel stressvol is.
En weglopen bij je eigen kind is niet alleen coping, maar zend ook een signaal uit naar je kind. Ik probeer al jaren ons kind af te schermen voor zijn stress, maar helaas merk ik ook steeds vaker, dat ik door hem zelf ook in de stress schiet, en dit dan -onbedoeld- op ons kind af reageer.
Je bent dus al jaren werkloos?
Is het mogelijk om iets aan de werkeloosheid te doen, om de stress bij je man te verlagen?
Misschien is het een idee om voor jezelf wat hulp te zoeken, om anders te leren copen (ipv dat jij het afreageert op jullie kind)?
Lexus schreef op 03-02-2025 om 09:26:
Is het probleem niet zozeer het feit dat hij stress heeft maar hoe hij er mee omgaat? Het zou helpen als hij zelf ziet dat dat een uitdaging voor hem is en dat hij daar actie op onderneemt, hij dus, niet jij. Een mindfullnes cursus of zo?
Als hij inderdaad al jaren stress heeft, dan is hij aan zet om daar mee om te leren gaan.
Daarnaast snap ik dat het voor jou echt niet fijn is als man steeds wegloopt van stressvolle situaties met de kinderen. Die zijn er nogal vaak en het is echt niet leuk dat het dan altijd op jou neerkomt om de situatie te managen. Misschien kan hij ter compensatie andere taken op zich nemen? Bijvoorbeeld boodschappen doen.
Martje80 schreef op 03-02-2025 om 11:04:
[..]
Als hij inderdaad al jaren stress heeft, dan is hij aan zet om daar mee om te leren gaan.
Daarnaast snap ik dat het voor jou echt niet fijn is als man steeds wegloopt van stressvolle situaties met de kinderen. Die zijn er nogal vaak en het is echt niet leuk dat het dan altijd op jou neerkomt om de situatie te managen. Misschien kan hij ter compensatie andere taken op zich nemen? Bijvoorbeeld boodschappen doen.
Hoe zie je dat voor je? Dat TO het dan ervaart dat het prima is dat hij wegloopt, hij heeft immers boodschappen gedaan?
Het klinkt alsof jouw werkloosheid, jullie huilende kind en het overlijden van een familielid de oorzaak zijn van zijn stress, maar dat er wat anders aan de hand is. Ik denk dat het voor hem verstandig zou zijn om dat eens uit te zoeken mbv een professional.
Stress is op zich normaal. Het is een antwoord op een uitdaging, en de ene uitdaging raakt de basis van je leven meer dan de andere. Hoe meer het je grondvesten laat schudden, hoe heviger de stress. Er wordt meestal verandering van je geëist. Je moet een toestand zoals het vroeger was vaarwel zeggen en iets anders accepteren en je eigen zien te maken.
Dat gaat meestal gepaard met gevoelens van angst, onzekerheid, twijfel zowel aan jezelf als aan jouw groep. Je vraagt je vaak af of je het gaat redden. Maar elke dag verander je een beetje. In je slaap vinden veranderingen plaats. De volgende dag lijkt alles vaak anders dan tijdens de nacht. Daardoor kan je de volgende dag vaak met meer rust om je heen kijken en opnieuw met frisse inspiratie de strijd weer aangaan.
Tegen het kind zou ik zeggen dat pappie even iets anders moest doen. Maar morgen wil hij weer met je spelen.
Zeespiegel schreef op 03-02-2025 om 09:47:
[..]
Dat omgaan met iemand die de hele tijd gestresst is, ook heel stressvol is.
En weglopen bij je eigen kind is niet alleen coping, maar zend ook een signaal uit naar je kind. Ik probeer al jaren ons kind af te schermen voor zijn stress, maar helaas merk ik ook steeds vaker, dat ik door hem zelf ook in de stress schiet, en dit dan -onbedoeld- op ons kind af reageer.
Ik vind persoonlijk weglopen een betere oplossing dan afreageren op het kind. Je kunt prima aan een kind uitleggen dat het papa soms even te veel wordt en dat hij even wegloopt. Als man weer rustig is kan deze even knuffelen met het kind en benadrukken dat het heel van het kind houd.
Zie jij dit soort momenten vooraf aankomen? Zo ja dan kun je dit ook terug geven aan je man. Zeg dan bijvoorbeeld joh ga anders even een rondje buiten lopen of ga even sporten of welke andere activiteit waarvan je weet dat hij rustig wordt. Soms heeft iemand zelf nog niet zo door dat de emmer aan het overlopen is.
Verder vind ik het niet gek dat je man stress ervaart. Het is ook stressvol als mensen in de omgeving ernstig ziek zijn en je volledig verantwoordelijk bent voor het gezinsinkomen. Dat hij daar zelf verder geen invloed op heeft maakt niet zoveel uit. Hij ervaart stress.
Ik vraag mij ook wel een beetje af in hoeverre jij hem steunt. Het komt een beetje op mij over alsof jij vooral vind dat de dingen op jouw neerkomen. Terwijl ik denk dat het voor jullie allebei geldt dat jullie er gedeeltelijke alleen voor staan. Jij wat betreft je kind uit de wind houden. Hij wat betreft inkomen.
Wat dat betreft denk ik ook dat de balans nu ver te zoeken is. Ik vraag me ook wel af hoe jullie relatie verder is. Kunnen jullie over dit soort dingen praten?
Roos57 schreef op 03-02-2025 om 09:21:
Waarom moet hij van jou naar de huisarts?
Logisch dat hij stress heeft bij ziekte en werkloosheid van jou . En weg lopen bij gehuil is toch een goede coping ??
Dus wat in nu het probleem?
Huh? Beetje aardiger mag ook wel.
Als hij langdurig stress heeft is het normaal om naar de huisarts te gaan.
Weglopen als goede coping: kan, maar OP kan niet steeds ook weglopen. Zij moet het steeds opvangen.
Geloof ook niet dat OP ziek is maar andere familie.
BeesAreCool schreef op 03-02-2025 om 13:45:
[..]
Huh? Beetje aardiger mag ook wel.
Als hij langdurig stress heeft is het normaal om naar de huisarts te gaan.
Weglopen als goede coping: kan, maar OP kan niet steeds ook weglopen. Zij moet het steeds opvangen.
Geloof ook niet dat OP ziek is maar andere familie.
Ik ben aardig . En familie is ziek lees ik niet OP .