Loslaten van irritaties/oude koeien uit de sloot
Ik ga opzich snel verder als er een irritatie is en leg het naast me neer of praat het uit, maar ik merk dat het soms toch ergens onderhuids toch blijft zitten. Na het uitspreken heb ik daar nooit last van, maar helaas is uitspreken niet bij iedereen een optie. Met mijn partner kan dat wel en gaat dat prima en veel anderen ook als het grotere of terugkomende dingen zijn, maar niet iedereen die wat verder weg staat reageert er goed op. Nu heb ik bij veel mensen er helemaal geen last van maar zijn er ondertussen ook een paar mensen bij wie het bij mij steeds weer boven komt.
Bijvoorbeeld mijn schoonouders. Het zijn prima mensen en hebben goede bedoelingen, maar het loopt toch niet lekker. Hun dochter woont een stuk dichter bij met haar gezin dan wij, daar passen ze 2 a 3 keer per week voor op. Ook weekendjes een kind daar heen kan voor hun. Andersom vragen wij hun 1 keer per jaar 4 uurtjes op 2 kinderen te passen en dat kan dan ook maar niet van harte. Met de andere kinderen gaan ze dagjes weg, die van ons beloven ze het ook maar doen het nooit. Laatst waren we daar en was het na 1,5 uur op en moesten we weg want ze waren te moe voor de kinderen omdat ze het weekend er voor een ander kleinkind te logeren hadden gehad en die week 3 keer opgepast. Als wij geen initiatief nemen zien we hun enkel met verjaardagen, kerst en Pasen en horen we wel van hun dat het zo jammer is dat we elkaar zo weinig zien. Als ze iets geven aan hun dochter willen ze vaak het zelfde aan ons geven dus hadden zij een keer luiers in maat x nodig kregen wij die ook terwijl ik nog zwanger was en we die luiers 10 maanden hebben moeten bewaren voor ons kind ze paste.. Zij gaven zus een .... van een paar honderd euro dus boden ze aan dat wij een .... zouden krijgen, maar ik had een .... op het oog via marktplaats en dat vonden ze niet leuk (want 2e hands vonden ze niet nodig). Het .... koste maar 10 euro en hebben ze niet betaald en ook niks anders gegeven. We hebben zelf bij schoonouders speelgoed neer gezet want zij kopen dingen voor bij hun die de andere klein kinderen leuk vinden die onze niet leuk vinden of ze niet aan mogen komen (spel van ander neefje nog niet af dus ze kunnen geen spelletje doen aan tafel, het speelgoed waar de andere niks mee hebben wordt niet gekocht en een deel van de spullen die wij daar neer gezet hebben zijn deels weggegeven omdat de andere kinderen er uitgegroeid waren). Het uit praten is eerder geprobeerd toen een van onze kinderen die toen nog een baby was neer gezet werd door hun en ging huilen terwijl zij vervolgens een meter verder op gingen spelen met een neefje. Dat alles van ons kind uit zijn handen getrokken werd door neefje en dat dat oké was ed. Dat verliep niet soepel en er is weinig veranderd. De kinderen zijn ouder geworden en gaan onderling wel beter nu de enkele keer dat we elkaar tegen komen, maar mijn schoonouders stoppen duidelijk meer tijd en energie in de andere klein kinderen. Het punt is dus dat dit me irriteert en ik daardoor niet kan genieten van wat er wel is. De kinderen hebben het namelijk gewoon wel leuk als ze opa en oma zien en ik zou daar graag aan mee willen doen. Ipv dat dan steeds die irritaties weer opborrelen over dat bv een kind geld krijgt ipv een cadeautje omdat ze geen idee hebben wat hij leuk vind genieten van kind dat blij is met het geld want dan kan hij x kopen. Als dochter danst voor opa niet me irriteren aan dat hij niet een keer met haar een ballet pakje of schoentjes of haarband koopt of überhaupt vraagt naar haar ballet lessen terwijl ik weet dat hij voor/met de neefjes wel hun voetbal spullen koopt elk jaar/als ze ergens uitgegroeid zijn en regelmatig naar een training gaat kijken of ze brengt/haalt maar genieten van dat dochter leuk aan het dansen is. Dat ik me niet irriteer dat schoonvader allemaal foto's laat zien van uitje zoveel met een neefje aan zoon en de loze belofte dat zij ook x kunnen doen maar dat ze samen op de bank zitten met een ijsje.
En dit is een (uitgebreid)voorbeeld, maar het gaat me niet alleen/specifiek om mijn schoonouders. Het gaat om mezelf, ik wil graag beter kunnen loslaten wat ik niet kan veranderen zodat ik meer kan genieten van wat er wel is en geen energie kwijt ben aan nutteloze irritaties. Hoe doe je dat? Bij veel mensen maken de verschillen me niet uit, ik heb heel uiteenlopende vrienden. Maar soms zit er iets of iemand tussen waarbij kleine irritaties vaker terug komen en dan kan ik het niet meer goed los laten en blij zijn met wat er wel leuk en gezellig/goed is.
Mogelijk haal ik later het middelste stuk weg ivm herkenning.
Dat je schoonouders closer zijn met de andere kleinkinderen, daar doe je niks aan. De vraag is zelfs of je dat eigenlijk wel wil veranderen. Wil je bij ze om de hoek gaan wonen om gezellig drie dagen per week deel van elkaars leven uit te kunnen maken? 
Misschien helpt het om te kijken naar de nadelen van de positie van dat andere gezin? Ik vind het persoonlijk een geruststelling dat mijn zus bij mijn ouders om de hoek woont en mijn zwager bij mijn schoonmoeder. Wij wonen een paar uur verderop. Zij hadden opa en oma welliswaar als oppas, maar ze hebben ook altijd meer te maken gehad met de minder leuke kanten.
Wie weet hoe vaak je schoonvader beloftes doet aan je neefje, die hij vervolgens niet na komt? Of hoe vaak ze je neefje ineens negeren omdat ze met iets anders bezig gaan? Hoe vaak staan je schoonouders op een ongelegen moment bij je zwager voor de deur - of erger nog, lopen ze er zomaar binnen?
Ik vind mijn ouders en schoonmoeder hele lieve mensen, maar ik heb niet de behoefte ze wekelijks of vaker te zien. Vind eens in de 4-6 weken prima. Nu ze hulpbehoevender worden, zouden we vaker moeten gaan als mijn zus niet bij mijn ouders om de hoek woonde en mijn zwager niet bij mijn schoonmoeder. Zij houden een oogje in het zeil. Zij zorgen voor aanspraak. Zij helpen als dat nodig is. Met een lamp ophangen. De tuin. Naar Ikea gaan. Ze brengen boodschappen als oma de griep heeft. Ook in geval van nood, zijn zij er als eerste bij.
Uiteraard doen ze ook nog leuke dingen samen. Veel vaker dan met mij. Maar ik benijd ze absoluut niet.
Wellicht heb je er wat aan om het ook eens zo te bekijken?
AppleTree schreef op 20-04-2023 om 23:38:
[..]
Misschien moet ik dat inderdaad een paar keer doen, het gebeurt sowieso wel eens maar meestal ga ik mee.
ik denk dat dat slim is: even een 'woekerend gevoel' tot rust laten komen, even afstand nemen. Dan kun je aan de hand daarvan misschien één of twee goede, realistische acties bedenken om jouw eigen gedrag en gedachten te sturen. Want het zijn niet-helpende gedachten en daar zijn aardig wat tips voor te vinden. Maar je moet dan wel de rust nemen om ze te formuleren en te oefenen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-emotieve_therapie
Ik snap overigens goed dat er overduidelijke verschillen zijn en ik zou daar zelf ook echt verdrietig van worden. Maar als jij je voorneemt om ten gunste van jezelf en je eigen man en kinderen te kiezen voor 'ik wil het me niet meer laten raken' dan is dat jouw realistische bijdrage aan verbetering!
gr Angela
Misschien dat hun dochter hun tijd en aandacht zo claimt, dat ze geen energie meer over hebben voor ander sociaal contact. Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je al 4x hebt opgepast inclusief logeren, je geen behoefte hebt aan nog meer visite. Vinden ze haar misschien zielig? Is ze altijd het zorgenkind geweest in het gezin? Ik zie om me heen ook relaties die totaal scheefgegroeid zijn doordat ouders hun kind niet loslaten, geen nee durven zeggen, blijven zorgen en renderen en (volwassen) kind die het zich allemaal lekker laat aanleunen.
Het is heel jammer dat ze zelf niet inzien dat ze hun ene kind voor de ander zetten. Zeer kwalijk. Helaas verander je er niks aan. Schoonzus heeft hier ook een aandeel in. De voorbeelden die je geeft over wat schoonouders allemaal doen vind ik niet normaal. Het komt zeer egocentrisch over hoevaak zij een beroep doet op haar ouders. Geen oog voor haar broer die ook aandacht wil van zijn ouders en geen oog voor haar eigen ouders die ze totaal overvraagt.
Ik zou je ook aanraden om hier niet meer in te investeren. Laat het bij je man. Ga ook niet elke keer meer mee, dan word je er ook minder mee geconfronteerd. En al helemaal niet trekken, pushen, wat dan ook. Laat het initiatief meer bij hen. Is er dan weinig contact? Misschien zelfs wel gezonder dan nu, helpt ook met het acceptatieproces.
Ik vind je best verongelijkt klinken, en dat is vervelend voor je. Bijvoorbeeld over die luiers, daar groeit een kind wel in. Misschien kun je accepteren dat er gewoon verschillen zijn in de omgang, zonder dat je het allemaal te persoonlijk maakt.
Ik denk juist dat TO verdrietig is . Ze heeft zelf geen familie en dan gun je je kinderen een opa en oma .
AppleTree schreef op 20-04-2023 om 17:49:
[..]
Het is al meerdere keren besproken en die gesprekken liepen niet fijn en er verandert niks, we gaan het niet nog een keer bespreken.
Het is ook niet alsof wij niks laten weten al hebben we dat een keer na een van de laatste gesprekken wel gedaan en dat resulteerde in maanden niks horen en toen wij weer een voorstel deden dat het zo jammer was dat we elkaar zo weinig zien. Maar ook als ik een foto van de kinderen stuur na een voor hun belangrijk of leuk ding komt daar vaak gewoon geen reactie op.
De grote verschillen zijn dar wij wat verder wonen en er daarom niet vast opgepast wordt en wij geen eisen stellen. We zullen dus nooit zeggen kunnen ze op dag x logeren want dan zijn wij weg en dat kan niet als ze niet kunnen logeren. Wij vragen eerder de kinderen zouden graag een keer logeren vinden jullie dat leuk? En bij ja wanneer komt het jullie uit? Het wordt afgezegd en voor hun uitgeschoven tot we er niet meer naar vragen terwijl het begon met dat ze zelf tegen de kinderen zeiden dat ze wel een keer konden komen logeren. Dat eisen ligt mij niet en eerlijk gezegd zijn beide schoonouders niet in goede gezondheid, wat ze aan de andere kant doen geven ze bij ons steeds aan niet te kunnen/willen om vervolgens toch er in mee te gaan en ons dan weer af te zeggen.
Zou het kunnen dat je schoonouders bij jullie wel enigszins hun grenzen aangeven en het bij het andere gezin hebben opgegeven? Dat ze richting het andere gezin niet durven zeggen dat het eigenlijk teveel is? Dat ze al hun kruit al hebben verschoten?
Even een algemene reactie, het lijkt nu enorm uitvergroot. Als er gereageerd wordt met misschien kan je A doen of als je niet B doet komt nooit C reageer ik daar wel op met wat we gedaan hebben en of het werkte, maar ik ben niet dagelijks bezig met hun of het verschil in de band. Ik probeer het niet meer te veranderen en zit niet meer op de schopstoel of en wanneer er een reactie komt op bijvoorbeeld het delen van een leuke foto of nieuwtje, ik app soms om te kijken of het uit komt om ergens in periode x af te spreken of nodig ze uit voor iets specifieks. Ik verplaats niks meer zodat we kunnen afspreken want dat is het me niet waard. Het komt uit of niet. Niks doen werkte ook niet voor ons omdat de kinderen hun opa en oma miste en deze tussenvorm werkt voor de kinderen denk ik het beste. We zien ze zo toch vaker dan alleen verjaardagen, Pasen en kerst, maar de teleurstelling voor hun valt mee in het niet door gaan en het kost ons minder moeite dan steeds aanpassen en verplaatsen.
Ik sta er achter hoe we het doen, ik wil geen eisen stellen of bezoekjes/oppas verplichtingen maken. Ja een keer per week oppassen na school was leuk geweest voor de kinderen hoor, maar ik vind niet dat dat een taak is die hoort bij het feit dat je opa en oma ben of dat als je het bij de een doet dat het bij de andere ook perse moet. Leuk als het kan, maar geen verwachting daar in. Man (en ik overigens) zou het op dit moment ook niet willen omdat hun gezondheid niet goed is en ze niet nog meer er bij kunnen hebben. Ze houden idd naar de andere kan hun grenzen niet goed vast want er is al een paar keer gezegd dat ze niet meer vast willen oppassen en dan stoppen ze er mee en vervolgens starten ze na herhaaldelijke vragen er toch weer mee eventueel iets aangepast (korter, niet beide tegelijk oid). Uitjes, sportkleding, cadeaus, logeren ed is vaak wel vanuit het initiatief van opa en oma zelf, maar worden aan de andere kant niet afgezegd en hier wel. Vaste afspraken wekelijks/maandelijks vragen we dus zelf ook niet (meer) naar en hoeven niet (heel even tijdelijk als noodoplossing voor we op een uur afstand woonde wel gevraagd, kon niet). We willen niet dat wij of de kinderen zien ten kosten gaan van hun gezondheid of eigen hobby. Natuurlijk zijn ze minder hecht met onze kinderen en weet je niet automatisch wat er in elkaars leven speelt als je elkaar minder vaak ziet, maar met interesse hadden ze bepaalde dingen makkelijk kunnen weten zoals welke sport of hobby ze hier doen. Er zijn geen grotere zorgen geweest om hun andere kind of diens gezin, er zijn wel in zijn jeugd en pubertijd al steken laten vallen naar mijn man en er zit bij hem onderhuids ook nog pijn van die dingen. Hij reageert achteraf vaak heftiger op irritaties dan ik en is de gene die dingen met hun uit probeerde te spreken (Al hebben we het ook een keer samen gedaan), we hebben hier de 'regel' dat zijn familie zijn keuze/veto is en die van mij de mijne. Ik geef input maar maak geen beslissingen en ga inprincipe ook niet zulke gesprekken aan net als dat hij niks te zeggen heeft over mijn ontbrekende ouders (ze bestaan, weet niet waar ze wonen en hoef dat ook niet te weten). Overigens zit man net zo goed naast het ziekenhuis bed als er iets is als de andere kant, het is voor hem lastiger dan voor mij. Hoe voelt meer loyaliteit en meer pijn, ik irriteer me over de jaren wel steeds meer aan dingen richting de kinderen en het willen veranderen heeft plaats gemaakt voor het naast me neer te willen leggen (zolang de kinderen het leuk vinden om hun te zien).
En het gaat ook echt niet om een pak luiers of een ballet pakje, het zijn voorbeelden. Ik kan ook zeggen dat we bij kerst aan beide kanten de mannen drank kregen en beide vrouwen een verzorgingsprouct wat ze aan de andere kant hun ding/merk is (zo benoemd bij het geven) terwijl wij niet drinken en als je naar mij kijkt je weet dat ik dat product nooit zou gebruiken (het is het niet hoor maar denk aan bv iets duidelijks als spullen speciaal voor krullen terwijl ik stijl haar heb). Ik vind het zonde van hun geld en hoef niet perse iets van gelijke waarde, maar ik zie er wel de goede bedoeling in. Ze willen namelijk op zo'n moment ons geven wat de andere kant ook krijgt en het gelijk doen.
Ik weet dat ze het niet vervelend bedoelen, maar oprecht anders ervaren en zien. Ook met onze uitleg er bij of ze snappen het even en vergeten het weer danwel dat ze de volgende situatie anders vinden. Als wij afspreken dat ze komen kijken bij een optreden en ze zeggen een dag van te voren af want ze gaan naar iets van de andere kant zodat schoonbroer of zus kan gaan sporten snappen. ze niet dat dat niet goed voelt voor ons. Immers bij ons komen ze er bij en als ze niet naar de andere kant gegaan word moeten ze iemand anders regelen of kunnen niet dan sporten. Dat ze iedere week naar een wedstrijd aan de andere kant kunnen, vaak daar zijn gaan kijken en 1 keer hier zouden komen, al weken afgesproken en kind dat heel leuk vond heeft niet mee gewogen, het was gewoon niet in hun opgekomen.
Het zijn geen nare mensen, ze bedoelen het goed, willen er zijn voor hun kinderen en klein kinderen, willen het graag goed doen, financieel gelijk doen en trekken dat soms zelfs zo ver door dat ze dus als ze die luiers die ze kopen voor een kleinkind van 1 ook precies het zelfde pak qua maat en merk aan de andere kant geven voor een ongeboren kind. Ja het voelt vaak scheef, eerlijk gezegd ook soms oneerlijk en inderdaad misschien wel vooral verdrietig en ik had liever gehad dat de dingen naast het vaste oppassen gelijker waren danwel dat er wat meer interesse of uitjes hier waren of de kinderen (en wij) niet steeds te horen krijgen wat ze met de anderen doen of met hun kopen. Maar buiten dat zijn het echt geen nare mensen en de kinderen zijn op hun gesteld, juist daarom wil ik niet dat mijn terug komende irritaties mee spelen en wil ik ze los laten.
Ik ga idd wat meer afstand proberen te nemen en als het kan een paar keer niet mee te gaan (ligt aan of mijn man zonder mij wel wil gaan en anders gaan we maar een tijdje niet). Dit werkt zo voor mij inderdaad toch niet zoals ik had gedacht en ook door het schrijven hier merk ik dat er gewoon nu te veel voorbeelden op het puntje van mijn tong liggen. Loslaten is helaas geen knopje dat je om kan zetten, hopelijk komt dat loslaten later wel.
Bedankt voor de reacties allemaal, geeft toch ook weer nieuwe/andere inzichten.
Eigenlijk zeg je met de voorbeelden die je geeft, dat ze het met bijvoorbeeld het verzorgingscadeau de uitgaven aan beide kanten gelijk willen trekken.
Maar dat jullie je daardoor juist niet 'gezien' voelen in jullie behoeftes en wie jullie 'zijn'.
En dat snap ik wél als je iets voor krullend haar krijgt, maar je zelf stijl haar hebt. Dat is ook vreemd.
Dit is op te lossen, als ze moeite zouden doen om uit te vinden wat jullie leuk zouden vinden. En iets kopen wat bij jullie past of wat je nodig hebt.
Het gaat niet om het verkeerde cadeau, maar om het gevoelde ontbrekende interesse naar jullie toe en het gevoel gezien en gehoord te zijn...
ik lees ze doen hun best het gelijk te hoiden maar het is toch niet goed genoeg want in haar zit nu eenmaal jaloezie op de betere band die grootouders met de andere kinderen hebben.
Het is geen universeel recht dat je schoonouders geen voorkeur mogen hebben he. Dat mag en kan gewoon
Die schoonouders gaan niet meer veranderen. Ik begrijp je irritatie. Net als jij ben ik een stapelaar. Ik leg heel veel naast me neer tot dat niet meer lukt en dan ben ik er ook helemaal klaar mee.
Wat ik inmiddels heb geleerd is begrenzen en jezelf beschermen tegen sommige mensen. In dit geval zijn het mensen die je niet eeuwig kan en wil ontlopen. Maar als ze last minute een optreden van je kind afzeggen mag je best gewoon boos zijn. "Ik vind dit heel vervelend. Kind had zich er echt op verheugd en is diep teleurgesteld, en ik zelf eerlijk gezegd ook."
Nu zijn het telkens speldenprikjes, maar genoeg prikjes doen toch best pijn.
Soms helpt letterlijk zeggen wat je graag zou willen. Ma, ik zou het heel leuk vinden als je ook eens op pad zou gaan met mijn kind/ als je naar een voorstelling zou komen/ weet ik veel.
Verder zou ik denk ik de hele handel toch een beetje ontlopen.
To, ik zou je als advies mee willen geven om de inspanning aan jouw kant flink terug te schroeven. Geen foto's meer sturen, geen uitjes of logeren meer plannen. Het is niet aan jou om te zorgen dat je kinderen een goede band met opa en oma hebben. Dat is hun verantwoordelijkheid. En zoals ik het lees hebben zij daar weinig behoefte aan. Ik denk dat je op die manier ook je eigen verwachtingen omlaag kunt brengen.
Oh ja en de tip om niet elke keer mee te gaan, klinkt ook heel goed.
BritgetJones007 schreef op 22-04-2023 om 16:53:
Eigenlijk zeg je met de voorbeelden die je geeft, dat ze het met bijvoorbeeld het verzorgingscadeau de uitgaven aan beide kanten gelijk willen trekken.
Maar dat jullie je daardoor juist niet 'gezien' voelen in jullie behoeftes en wie jullie 'zijn'.
En dat snap ik wél als je iets voor krullend haar krijgt, maar je zelf stijl haar hebt. Dat is ook vreemd.
Dit is op te lossen, als ze moeite zouden doen om uit te vinden wat jullie leuk zouden vinden. En iets kopen wat bij jullie past of wat je nodig hebt.
Het gaat niet om het verkeerde cadeau, maar om het gevoelde ontbrekende interesse naar jullie toe en het gevoel gezien en gehoord te zijn...
Klopt, ze willen het op zo'n moment vooral financieel gelijk doen. Dus krijgt de andere kant geld of een product voelen ze de behoefte om dat aan ons ook te geven. Het is echter altijd de andere kant die x krijgt en wij dus ook, we krijgen daardoor altijd iets dat de andere kant graag gebruikt, eet of drinkt, niet dat we om de haverklap iets van hun krijgen maar ook met kerst is het dus iets dat de andere kant graag gebruikt. Ze weten hoeveel wij en de andere kant verschillen, ander uiterlijk, ander karakter, ander gezin, andere voorkeuren. Voor mij ligt gelijkheid veel meer in de intentie van het cadeau dan de waarde, dat iemand zijn best heeft gedaan om iets uit te zoeken wat ze denken dat bij hun past. Zelfs al zou ik er niks mee kunnen waardeer ik die intentie.
HexOpBezemsteel schreef op 27-04-2023 om 10:19:
Die schoonouders gaan niet meer veranderen. Ik begrijp je irritatie. Net als jij ben ik een stapelaar. Ik leg heel veel naast me neer tot dat niet meer lukt en dan ben ik er ook helemaal klaar mee.
Wat ik inmiddels heb geleerd is begrenzen en jezelf beschermen tegen sommige mensen. In dit geval zijn het mensen die je niet eeuwig kan en wil ontlopen. Maar als ze last minute een optreden van je kind afzeggen mag je best gewoon boos zijn. "Ik vind dit heel vervelend. Kind had zich er echt op verheugd en is diep teleurgesteld, en ik zelf eerlijk gezegd ook."
Nu zijn het telkens speldenprikjes, maar genoeg prikjes doen toch best pijn.
Soms helpt letterlijk zeggen wat je graag zou willen. Ma, ik zou het heel leuk vinden als je ook eens op pad zou gaan met mijn kind/ als je naar een voorstelling zou komen/ weet ik veel.
Verder zou ik denk ik de hele handel toch een beetje ontlopen.
Helaas werkt dat ook niet want die dingen hoe concreet ze ook zijn worden vaak toch nog afgezegd. We doen het wel nog steeds, maar dan meer omdat we die dag X gaan doen en zij kunnen aansluiten. Als ze dan niet komen doen we nog steeds X wat de kinderen leuk vinden, dat opa en/of oma komen zeggen we nu veel korter van te voren. Door het rugzakje van een kind moeten we het wel zeggen van te voren want die heeft een hoge behoefte aan voorspelbaarheid en duidelijkheid.
absor schreef op 22-04-2023 om 18:57:
ik lees ze doen hun best het gelijk te hoiden maar het is toch niet goed genoeg want in haar zit nu eenmaal jaloezie op de betere band die grootouders met de andere kinderen hebben.
Het is geen universeel recht dat je schoonouders geen voorkeur mogen hebben he. Dat mag en kan gewoon
Je blijft zo reageren, de eerste keer was het dat de andere kant wel meer steun nodig zou hebben en het logisch was dat ze dus ook veel meer voor en met hun deden en het zo scheef gegroeid was. Daarna was ik maar jaloers.
Het is niet dat de andere kant meer hulp nodig heeft, ze hebben het ruimer dan wij, betere gezondheid dan wij, meer vangnet dan wij (want nog een kant met ouders die ook geregeld dingen voor hun doen). En ik hoef ook helemaal niet wat hun hebben. Ik zou niet daar willen wonen, met hoe mijn schoonouders nu zijn qua gezondheid zou ik niet willen dat ze vast oppassen een of meerdere keren per week, ik zou niet willen zijn zoals hun, ik wil niet de claim op hun leggen die de andere kant legt en ik wil niet eisen. Dat ik het dusdanig scheef vind dat ik dat pijnlijk vind voor de kinderen en me er aan irriteer dat het ook ieder bezoek duidelijk is/wordt gemaakt maakt het niet weg te zetten als jaloezie. Dat ik me irriteer dat ze 90% van het jaar 2 dagen in de week op de andere kant passen naast logeren en uitjes en dat ik het dan niet vind kunnen dat ze dan moeilijk doen over eenmalig voor het eerst in 2 jaar op een van de kinderen hier passen tijdens het kinderfeestje van de ander is niet dat ik jaloers ben en vind dat ze ook hier wekelijks zouden moeten oppassen. Schuilen er niet heel veel aannames in jou berichten die misschien gebaseerd zijn op je eigen situatie?
Martje80 schreef op 27-04-2023 om 14:43:
To, ik zou je als advies mee willen geven om de inspanning aan jouw kant flink terug te schroeven. Geen foto's meer sturen, geen uitjes of logeren meer plannen. Het is niet aan jou om te zorgen dat je kinderen een goede band met opa en oma hebben. Dat is hun verantwoordelijkheid. En zoals ik het lees hebben zij daar weinig behoefte aan. Ik denk dat je op die manier ook je eigen verwachtingen omlaag kunt brengen.
Oh ja en de tip om niet elke keer mee te gaan, klinkt ook heel goed.
Ik heb het ook nogmaals met mijn man besproken naar aanleiding van het topic, suggesties en wat het bij mezelf los maakte. Hij heeft gevraagd of ik wel nog net zo betrokken kan blijven in het maken van afspraken omdat hij weet dat als hij het moet doen het niet gebeurt. Hij snapt wel dat ik geen leuke dingen meer ga doen en ik nog meer communicatie via hem ga laten lopen (dus dat ik hem help herinneren aan vraag je of ze naar X komen op datum Y, maar het niet meer zelf app zodat ik zelf ook niet op een reactie hoef te wachten of op een afwijzing hoef te reageren). En begrijpt ook volledig dat ik minder vaak mee wil en wat meer afstand nodig hebt. Hij verwacht ook niet dat er iets veranderd, heeft dat niet als doel en toch merk ik aan hem dat hij die hoop nog niet los gelaten heeft en dat snap ik ook wel.
Het gekke is ook dat schoonouders zelf wel eens zeggen het zo gezellig en ongedwongen te vinden bij/met ons. Dat ze bij ons niet hoeven op te voeden, maar gewoon leuk kunnen doen met de kinderen en hun eigen grenzen aanhouden. Als ze Snoep hebben gehad en ze willen ook een ijsje geven kan dat. Dat ze de kinderen zo vrolijk, enthousiast en makkelijk vinden (zijn ze overigens niet, een heeft er een rugzakje en is echt pittig maar die kant maken ze nooit mee en van zijn diagnose hebben ze geen idee). Man heeft ook meer met hun achtergrond/afkomst dan de andere kant dus daar kunnen ze meer van hun eigen interesses over kwijt. Ze geven ook aan het zo leuk te hebben gevonden als we ze hebben gezien, cadeaus zijn altijd een schot in de roos en worden echt gebruikt/opgehangen/neergezet. Culturele dingen delen ze met man of ons en zeggen ze wel eens dat ze het zo fijn vinden dat onze kinderen het wel mee krijgen. Het is dus ook echt niet zo dat ze niks hebben met de kinderen/ons. Maar goed, ik ga meer afstand inbouwen en dan zien we wel hoe het contact zich ontwikkeld.
sorry Appletree, ik zie je reactie nu pas. Klinkt goed om wat meer afstand in te bouwen.
Maar wat bedoelt je man met dat je nog net zo betrokken moet blijven in het maken van afspraken? Op mij komt dat namelijk over als net zo'n smoes als: ik zie niet wat er in het huishouden moet gebeuren. Hij is toch een volwassen man, hij kan toch zelf wel bedenken om zijn ouders op de hoogte te houden van afspraken?
Martje80 schreef op 18-05-2023 om 14:00:
sorry Appletree, ik zie je reactie nu pas. Klinkt goed om wat meer afstand in te bouwen.
Maar wat bedoelt je man met dat je nog net zo betrokken moet blijven in het maken van afspraken? Op mij komt dat namelijk over als net zo'n smoes als: ik zie niet wat er in het huishouden moet gebeuren. Hij is toch een volwassen man, hij kan toch zelf wel bedenken om zijn ouders op de hoogte te houden van afspraken?
Niet moet, maar de vraag of ik dat kan. Ja hij is een volwassen man, maar plannen is niet zijn sterkste punt en hij vergeet vaker dat er nog iemand gebeld of geappt moet worden. Ik ben bij ons thuis sowieso meer van de regel dingen en hij van de uitvoering (bv: ik maak een weekmenu, boodschappen lijst en hij doet vaker boodschappen en kookt) en als zijn ouders een afspraak maken of ergens op reageren gaat dat meestal naar mij. Dus dan kan ik wel de reactie weer via man laten sturen, maar moet ik hem wel vragen iets te sturen.
Hierin vullen we elkaar gewoon aan. Ik kan fysiek minder dan 'normaal' hij daar neemt hij weer meer in op dan ik en doet veel meer in het huishouden of er op uit gaan met de kinderen. Ik regel, hij doet.