Loslaten van irritaties/oude koeien uit de sloot
Ik ga opzich snel verder als er een irritatie is en leg het naast me neer of praat het uit, maar ik merk dat het soms toch ergens onderhuids toch blijft zitten. Na het uitspreken heb ik daar nooit last van, maar helaas is uitspreken niet bij iedereen een optie. Met mijn partner kan dat wel en gaat dat prima en veel anderen ook als het grotere of terugkomende dingen zijn, maar niet iedereen die wat verder weg staat reageert er goed op. Nu heb ik bij veel mensen er helemaal geen last van maar zijn er ondertussen ook een paar mensen bij wie het bij mij steeds weer boven komt.
Bijvoorbeeld mijn schoonouders. Het zijn prima mensen en hebben goede bedoelingen, maar het loopt toch niet lekker. Hun dochter woont een stuk dichter bij met haar gezin dan wij, daar passen ze 2 a 3 keer per week voor op. Ook weekendjes een kind daar heen kan voor hun. Andersom vragen wij hun 1 keer per jaar 4 uurtjes op 2 kinderen te passen en dat kan dan ook maar niet van harte. Met de andere kinderen gaan ze dagjes weg, die van ons beloven ze het ook maar doen het nooit. Laatst waren we daar en was het na 1,5 uur op en moesten we weg want ze waren te moe voor de kinderen omdat ze het weekend er voor een ander kleinkind te logeren hadden gehad en die week 3 keer opgepast. Als wij geen initiatief nemen zien we hun enkel met verjaardagen, kerst en Pasen en horen we wel van hun dat het zo jammer is dat we elkaar zo weinig zien. Als ze iets geven aan hun dochter willen ze vaak het zelfde aan ons geven dus hadden zij een keer luiers in maat x nodig kregen wij die ook terwijl ik nog zwanger was en we die luiers 10 maanden hebben moeten bewaren voor ons kind ze paste.. Zij gaven zus een .... van een paar honderd euro dus boden ze aan dat wij een .... zouden krijgen, maar ik had een .... op het oog via marktplaats en dat vonden ze niet leuk (want 2e hands vonden ze niet nodig). Het .... koste maar 10 euro en hebben ze niet betaald en ook niks anders gegeven. We hebben zelf bij schoonouders speelgoed neer gezet want zij kopen dingen voor bij hun die de andere klein kinderen leuk vinden die onze niet leuk vinden of ze niet aan mogen komen (spel van ander neefje nog niet af dus ze kunnen geen spelletje doen aan tafel, het speelgoed waar de andere niks mee hebben wordt niet gekocht en een deel van de spullen die wij daar neer gezet hebben zijn deels weggegeven omdat de andere kinderen er uitgegroeid waren). Het uit praten is eerder geprobeerd toen een van onze kinderen die toen nog een baby was neer gezet werd door hun en ging huilen terwijl zij vervolgens een meter verder op gingen spelen met een neefje. Dat alles van ons kind uit zijn handen getrokken werd door neefje en dat dat oké was ed. Dat verliep niet soepel en er is weinig veranderd. De kinderen zijn ouder geworden en gaan onderling wel beter nu de enkele keer dat we elkaar tegen komen, maar mijn schoonouders stoppen duidelijk meer tijd en energie in de andere klein kinderen. Het punt is dus dat dit me irriteert en ik daardoor niet kan genieten van wat er wel is. De kinderen hebben het namelijk gewoon wel leuk als ze opa en oma zien en ik zou daar graag aan mee willen doen. Ipv dat dan steeds die irritaties weer opborrelen over dat bv een kind geld krijgt ipv een cadeautje omdat ze geen idee hebben wat hij leuk vind genieten van kind dat blij is met het geld want dan kan hij x kopen. Als dochter danst voor opa niet me irriteren aan dat hij niet een keer met haar een ballet pakje of schoentjes of haarband koopt of überhaupt vraagt naar haar ballet lessen terwijl ik weet dat hij voor/met de neefjes wel hun voetbal spullen koopt elk jaar/als ze ergens uitgegroeid zijn en regelmatig naar een training gaat kijken of ze brengt/haalt maar genieten van dat dochter leuk aan het dansen is. Dat ik me niet irriteer dat schoonvader allemaal foto's laat zien van uitje zoveel met een neefje aan zoon en de loze belofte dat zij ook x kunnen doen maar dat ze samen op de bank zitten met een ijsje.
En dit is een (uitgebreid)voorbeeld, maar het gaat me niet alleen/specifiek om mijn schoonouders. Het gaat om mezelf, ik wil graag beter kunnen loslaten wat ik niet kan veranderen zodat ik meer kan genieten van wat er wel is en geen energie kwijt ben aan nutteloze irritaties. Hoe doe je dat? Bij veel mensen maken de verschillen me niet uit, ik heb heel uiteenlopende vrienden. Maar soms zit er iets of iemand tussen waarbij kleine irritaties vaker terug komen en dan kan ik het niet meer goed los laten en blij zijn met wat er wel leuk en gezellig/goed is.
Mogelijk haal ik later het middelste stuk weg ivm herkenning.
yette schreef op 20-04-2023 om 18:39:
Je telt alle keren dat jij of je gezin oneerlijk behandeld wordt, bij elkaar op. Zo worden kleine dingen uiteindelijk iets groots. Logisch dat je daar geïrriteerd door raakt.
Misschien helpt het als je op het moment dat je zoiets oneerlijks signaleert, alleen focust op dat ene voorval. Heeft het wel zin om je er druk over te maken of kan je je schouders er die keer beter over ophalen? Als het iets is waar je wel iets aan wil doen, zoals het niet nakomen van een belofte aan je kind, bedenk dat hoe je dat het beste aanpakt. Met zwijgen bereik je sowieso niks. Je zou kunnen bespreken wat je oneerlijk vindt (of je man het laten doen) maar dat kan overkomen als geklaag terwijl je schoonouders wel hun best lijken te doen. Volgens mij bereik je je doel het snelst met een positieve, constructieve houding: 'Opa, Jantje heeft volgende week vakantie! Je wilde nog weg met hem. Op welke dag zullen we afspreken?'
Beter nog: reageer direct. Doen ze een belofte, prik dan meteen een datum.
Verder kan je je irritatie misschien verminderen door je eigen verwachtingen bij te stellen. Als je eens per maand bij iemand op visite gaat, heb je nou eenmaal een hele andere band dan wanneer je ergens kind aan huis bent omdat je er om de dag over de vloer komt. Als opa drie dagen per week op een paar kleinkinderen past en dan af en toe met ze naar het zwembad of een speeltuin gaat, hoeft hij daar echt niet elke keer ook nog met de kleinkinderen die hij eens per maand ziet naartoe. Heeft niks met voortrekken te maken. Ik snap dat wel. Maar dat hij jouw zoon eenzelfde uitstapje belooft en het vervolgens niet nakomt, zou ik echt even bespreken.
Dus focus op wat er op dat moment speelt en doe er wat aan als het echt niet klopt.
Daarnaast, maar ik weet niet of dat bij jullie zo is, heeft niet iedereen evenveel behoefte aan praktische en financiële hulp van grootouders. Misschien is die sportkleding voor je neefje geen cadeautje om jaloers op te zijn maar hulp waardoor hij op voetbal kan?
Het is niet dat als ik ze zie de hele waslijst weer boven komt, maar als ze tijdens de koffie dan foto's laten zien van uitjes denk ik waarom laat je nou zien wat je wel met de anderen doet en niet met hun ipv te genieten dat ze samen iets lekkers aan het drinken zijn. En er is altijd iets dat die irritatie op roept. En ik zou het graag zo los kunnen laten dat ik dat niet steeds voel want het veranderen gaat echt niet meer lukken.
De dingen die je noemt hebben we ook geprobeerd maar helpen niet, gelijk een datum prikken kan niet of bij nader inzien komt het niet uit. En natuurlijk vergelijk ik niet naar de speeltuin gaan tijdens het oppassen met een uitje. Ze passen 2 a 3 keer per week op, ze kunnen daar logeren gaan op uitjes zoals de dierentuin, vogelshow, musea, een dag naar het strand ed naast het oppassen. Oudste is een half jaar jonger dan een van hun kinderen en heeft 1 keer een uitje kunnen doen in de inmiddels 4 jaar dat ze het keer op keer beloven en met een en dat tegen over talloze uitjes waarvan wij en de kinderen wel de foto's te zien krijgen. Ander kind vonden ze te jong voor uitjes maar het een jaar jongere neefje kon wel...
Ze zeiden ook bv een ding bij ons af van een kind dat al weken afgesproken was en wat kind wist dat ze bij zouden komen kijken om dat bij een kleinkind van de andere kant te gaan doen. En daar hebben we ze op aangesproken en ze zagen het echt niet. Puntje bij paaltje hebben ze het bij beide half gedaan. Maar iets afspreken maakt dus niet dat het ook echt gebeurt en wordt ik zo ook terughoudender in of vertel ik liever niet meer van te voren aan de kinderen.
Voor de meivakantie lukte het niet om in 2 weken een dag te vinden dat we konden afspreken. Niet voor dat wij 2 uurtjes langs komen laat staan dat dat logeren dan zou kunnen en dat logeren wordt al ruim 2 jaar beloofd en is al 5 keer afgezegd. Ik begin er niet meer over want ik ga kind nog niet een keer telerustellen.
En financieel is het aan de andere kant zeker niet meer nodig dan hier. Niet dat ik de ins en outs van hun financiële dingen ken hoor, maar het verschil is duidelijk. Wij gaan dit jaar voor het eerst sinds de voor er kinderen waren weer op vakantie en dan binnen Nederland ivm de kosten en zij gaan 2 keer per jaar waarvan 1 of beide keren naar het buitenland. Ze hebben 2 nieuwe mooie auto's tegenover 1 die niet heel lang meer mee kan bij ons. En het is niet alsof ik er om vraag hoor, we redden het zonder hulp van schoonouders ook wel, maar ik krijg wel 1 keer per jaar wat nieuw speelgoed van de kerk en ga daar 2 keer per jaar kleren halen na een inzameling. Verder is vrijwel alles hier 2e hands in huis op ondergoed na en de sportkleding van de kinderen soms als het niet 2ehands te vinden is. Daarnaast brengen ze het ook als dat ze als opa en oma het leuk vinden om voor ieder kind het eerste sport tenue te kopen om vervolgens bij bezoek te merken dat ze al weer het 3e paar schoenen voor kind x heb gekocht en er nooit een reactie is gekomen op de foto's van ons kind bij de proefballet lessen in het leen pakje, of dat we door gingen en ook niet op welke kleren ze had uitgekozen. En nogmaals ze hoeven van mij die rekening niet op te pakken, ik heb liever dat ze samen met kind een ijsje gaan halen om na een les waarbij ze mochten kijken of een voorstelling dan dat ze voor 50 euro ballet spullen kopen. We redden het op onze manier en dan maken we gewoon soms keuzes, de kinderen komen niks te kort. Ze kunnen op sport, hebben speelgoed, krijgen gewoon cadeaus en hebben leuke kleren, goedkope uitjes vinden we ook prima en ik ken mijn weg in een aantal initiatieven hier in de buurt waardoor we wel een keer naar de bioscoop konden met popcorn en drinken, wel een keer naar de dierentuin zijn gegaan en ik rond de feestdagen voor ieder kind 2 nieuwe speelgoed dingen kan krijgen en we zelfs een keer naar een groot Sinterklaas feest konden.
Ik wil gewoon dat ik kan genieten van wat er wel is, van dat de kinderen aan leuke momenten hebben met hun.
Paar dingetjes. Misschien speelt iets hiervan bij jouw situatie.
Kleinkinderen die je vaak ziet, daar ben je als groorouders vertrouwder mee, ze horen bij het gewone leven en je hoeft niet zo 'je best te doen' dat het leuk is. Ze voegen gewoon in in het dagelijkse gedoetje en hoeven niet perse te vingerverven of koekjes te bakken (wat een hoop troep kan opleveren).
Het gebeurt nogal eens dat kinderen van dochter voor haar ouders emotioneel dichterbij voelen dan kinderen van zonen. Oneerlijk, beslist, maar ik zie het om me heen geregeld gebeuren; en nog eens extra als die dochter dichtbij woont. Laat zoon zelf dat aankaarten als hij het merkt en ook streven naar begrip. Het zal voor zoon, jouw man, misschien tzt ook anders aanvoelen wanneer zijn dochter gaat bevallen dan wanneer de partner van zijn zoon een kindje krijgt. Allemaal biologie.
Je beschrijft dat je schoonouders proberen het op hun manier redelijk 'eerlijk' te doen met spullen enzo, maar ja, dat is een deel van het verhaal.
Als senioren heb je veelal wat minder energie en ben je meer gewend aan rust in huis. Een eerder bedachte logeerpartij is dan soms bij nader inzien teveel. Kwestie van beter plannen, inderdaad, maar voor kleinkinderen dichtbij worden de dichtbij wonende grootouders vaak makkelijk 'even' gevraagd voor oppas bij andere agendapunten dan werk.
Ik denk dat je kracht ligt in verwachtingsmanagement. En die oude koeien laten waar ze zijn. Doe het vanaf vandaag anders.
BritgetJones007 schreef op 20-04-2023 om 18:55:
je schreef dat je schoonouders beide niet in goede gezondheid zijn. Is het ze allemaal niet gewoon teveel. Het oppassen aan de andere kant en dat ze daardoor de boot een beetje afhouden? Gewoon, omdat ze er de energie niet voor hebben?
Klopt deels inderdaad, soms is het te veel. Dat begrijp ik ook daarom willen we niks eisen en proberen flexibel te zijn. Maar wij worden na 1,5 uur de deur gewezen terwijl een ander kleinkind kan logeren. Daar willen ze wel meerdere keren oppassen maar hier gaat 1 keer per jaar met hangen en wurgen. Het is dus niet dat ze niks kunnen, maar wat ze kunnen doen ze met de andere kant. Het is ook niet wie het het eerste vraagt want ze zeggen ons af voor hun. Het is niet dat het daar meer nodig is. Het is gewoon scheef en dat zien ze niet. Oké, en nu verder. Hoe laat ik dat los zodat ik kan genieten van wat er wel is?
Wilgenkatje- schreef op 20-04-2023 om 20:12:
Paar dingetjes. Misschien speelt iets hiervan bij jouw situatie.
Kleinkinderen die je vaak ziet, daar ben je als groorouders vertrouwder mee, ze horen bij het gewone leven en je hoeft niet zo 'je best te doen' dat het leuk is. Ze voegen gewoon in in het dagelijkse gedoetje en hoeven niet perse te vingerverven of koekjes te bakken (wat een hoop troep kan opleveren).
Het gebeurt nogal eens dat kinderen van dochter voor haar ouders emotioneel dichterbij voelen dan kinderen van zonen. Oneerlijk, beslist, maar ik zie het om me heen geregeld gebeuren; en nog eens extra als die dochter dichtbij woont. Laat zoon zelf dat aankaarten als hij het merkt en ook streven naar begrip. Het zal voor zoon, jouw man, misschien tzt ook anders aanvoelen wanneer zijn dochter gaat bevallen dan wanneer de partner van zijn zoon een kindje krijgt. Allemaal biologie.
Je beschrijft dat je schoonouders proberen het op hun manier redelijk 'eerlijk' te doen met spullen enzo, maar ja, dat is een deel van het verhaal.
Als senioren heb je veelal wat minder energie en ben je meer gewend aan rust in huis. Een eerder bedachte logeerpartij is dan soms bij nader inzien teveel. Kwestie van beter plannen, inderdaad, maar voor kleinkinderen dichtbij worden de dichtbij wonende grootouders vaak makkelijk 'even' gevraagd voor oppas bij andere agendapunten dan werk.
Ik denk dat je kracht ligt in verwachtingsmanagement. En die oude koeien laten waar ze zijn. Doe het vanaf vandaag anders.
Haal ik later weer weg:
Ivm niet willen dat dit herkend wordt heb ik wat dingen veranderd. Het verhaal over kinderen van zonen of dochters gaat hier niet op. Beide van hun kinderen zijn van het zelfde geslacht.
koekjesbakken hoeft met onze kinderen niet, hebben ze nog nooit samen gedaan. Wij zijn er nu altijd bij en ze zijn vooral blij als je een spelletje met ze doet. Samen verven zouden ze ook leuk vinden maar dat gebeurt alleen met de andere kleinkinderen. Verder gaan ze graag mee naar de tuin (beestjes zoeken hebben ze geen hulp bij nodig) of mee naar de speeltuin (ja op de schommel moet je er een duwen, maar ze accepteren juist van hun ook nee). Ze bedelven je onder knuffels en willen graag samen zijn. Ze vragen opa en oma nu echt nooit om grote dingen, niet groter dan voorlezen, of samen schaken/dammen/memorie/puzzelen.
Dat ze minder vertrouwd zijn geef ik onmiddellijk toe, ik denk niet dat mijn schoonouders weten wat de kinderen hier echt leuk vinden. Daarom rijkte ik bepaalde uitjes heel specifiek aan. Met x daar heen want daar heb je zus en zo. Dan kan kind uren door maar misschien is 2 uur wel even genoeg voor een eerste keer. Man/ik kan ook mee als je dat fijn vind. Maar dat werd ook uiteindelijk niet gedaan. Vrije hand geven ook niet. Maar dat heb ik los gelaten, ik heb het geprobeerd, man net zo goed want hij gaat de gesprekken meer aan dan ik (immers zijn ouders) maar nu? Hoe zorg ik er voor dat ik dan wel van die momenten kan genieten die er wel zijn. Dat ik niet met Pasen met een lang gezicht naar foto's van andere kinderen kijk, of me irriteer aan dat een van de kinderen verteld dat hij mee gedaan heeft aan wedstrijd y en dat opa verbaasd is dat kind bezig is met hobby y terwijl kind dat al een jaar doet en we het vorige bezoek nog vertelde dat kind het spaargeld wilde gebruiken voor benodigdheden voor y. Hoe laat ik al die irritaties of oude koeien achterwegen?
Ik had zelf een opa en oma op wat meer afstand met wie er altijd dit soort gedoe was. Mijn neefje en nichtje kwamen er een paar keer per week, die kregen en mochten alles, die gingen op uitjes etc. Ik mocht alleen aan tafel zitten en antwoord geven op hun vragen, wanneer het hun uitkwam.
Ik ben er uiteindelijk een keer gaan logeren, ik denk ook na aardig wat druk van mijn moeder (waren ook mijn vaders ouders). Maar dat was ook niet echt een succes. Zo leuk was het niet om twee dagen met mijn oma opgescheept te zitten 🤣
Dus misschien helpt dat om het los te laten. Hoe leuk zou zo'n uitje nu écht zijn als opa en oma eigenlijk geen zin hebben?
Bij mij was het eigenlijk geen issue, we gingen niet zo vaak. Tot een jaar of 10-12 moest ik wel mee, later bleef ik meestal thuis.
Ik weet nog wel dat ik van mijn moeder een kaart moest sturen toen ik was geslaagd voor mijn eindexamen. Toen kreeg ik een kaart terug met 100 gulden erin. Dat wilde ik terugsturen maar dat heeft mijn moeder ook tegengehouden 🤣 dat was zo ongeveer het laatste contact...
"Hoe laat ik al die irritaties of oude koeien achterwegen?"
Dat gaat je niet lukken omdat er bij ieder bezoek/contact wel weer iets opduikt wat nieuwe irritaties oproept waardoor je de oude koeien ook niet achter je kan laten.
Ik ben daar misschien te makkelijk/radicaal in, maar een relatie (in wat voor vorm dan ook) moet van twee kanten komen en aan een dood paard blijf ik niet trekken.
Je kan er wel energie in blijven stoppen maar je kan je schoonouders simpelweg niet in de rol van leuke opa en oma duwen als ze dat niet willen.
Of het nu moedwillig is of onbewust de andere kleinkinderen spelen een belangrijkere rol in hun leven.
Natuurlijk is dat niet leuk maar het is nu eenmaal zo.
Stop met toenadering zoeken en leg de bal bij hun.
je hebt het steeds over willen genieten van wat ze wel doen. Dat opa en oma een ijsje eten met de kleinkinderen of iets lekkers drinken is zo iets normaals, waarom moet je daarvan kunnen genieten? Zie het gewoon aan en klaar. Misschien begrijp ik je wel verkeerd als je het daarover hebt en bedoel je iets anders. Ik vraag me af of je jezelf niet teveel druk op legt door van dit soort "normale" dingen te willen kunnen genieten. Wat ik zo lees erger je je alleen maar (en terecht!) En ik zou dat gewoon accepteren. Hier ga je geen eer aan behalen hoe sneu dat ook is. Ik zou proberen een weg te vinden die voor jullie prettig is om hier mee om te gaan (af en toe 1,5 uit verplicht koffie drinken oid wat voor jullie goed voelt) en me meer focussen op wat jullie willen en goed is voor jullie kinderen. Zij gaan niet veranderen
je bent jaloers op de kinderen van je schoonzus. Niet nodig. Kijk wat je hebt, niet wat je niet hebt
Je klinkt erg jaloers, en ik snap het wel, maar wat mensen hierboven ook zeggen, laat het gaan. Accepteer dat ze niet zo zijn zoals je graag zou willen. Dit gaat niet veranderen.
Je bent steeds bezig hen te willen veranderen, maar dat gaat je nooit lukken en maakt je erg ongelukkig. Je kunt alleen jezelf en je reactie veranderen. En dat is moeilijk, maar niet onmogelijk. En het gaat je een stuk gelukkiger maken.
Ik vraag me af waarom het jou zo bovenmatig ergert. Wat zit er achter dat het jou zo te pakken heeft?
Joszy schreef op 20-04-2023 om 21:25:
Ik had zelf een opa en oma op wat meer afstand met wie er altijd dit soort gedoe was. Mijn neefje en nichtje kwamen er een paar keer per week, die kregen en mochten alles, die gingen op uitjes etc. Ik mocht alleen aan tafel zitten en antwoord geven op hun vragen, wanneer het hun uitkwam.
Ik ben er uiteindelijk een keer gaan logeren, ik denk ook na aardig wat druk van mijn moeder (waren ook mijn vaders ouders). Maar dat was ook niet echt een succes. Zo leuk was het niet om twee dagen met mijn oma opgescheept te zitten 🤣
Dus misschien helpt dat om het los te laten. Hoe leuk zou zo'n uitje nu écht zijn als opa en oma eigenlijk geen zin hebben?
Bij mij was het eigenlijk geen issue, we gingen niet zo vaak. Tot een jaar of 10-12 moest ik wel mee, later bleef ik meestal thuis.
Ik weet nog wel dat ik van mijn moeder een kaart moest sturen toen ik was geslaagd voor mijn eindexamen. Toen kreeg ik een kaart terug met 100 gulden erin. Dat wilde ik terugsturen maar dat heeft mijn moeder ook tegengehouden 🤣 dat was zo ongeveer het laatste contact...
De kinderen vinden het (tot nu toe) altijd nog heel leuk om hun te zien, al merk ik bij de oudste dat die niet meer naar de foto's van de anderen wil kijken en af haakt als er niet geluisterd wordt over iets. Maar als ik zeg dat opa/oma komt of we daar heen gaan zijn ze enthousiast. En ik ben dan bang met mij irritatie het te verpesten, de kans bestaat dat de kinderen vanzelf afhaken als de verschillen duidelijker worden voor hun maar ik wil niet dat mijn irritatie een prima band in de weg staat. Dat die band nooit zo gaat zijn als met de andere kleinkinderen betekend niet dat er niet een goede band kan zijn. Tenmiste dat denk/hoop ik ergens.
Moradora schreef op 20-04-2023 om 21:59:
je hebt het steeds over willen genieten van wat ze wel doen. Dat opa en oma een ijsje eten met de kleinkinderen of iets lekkers drinken is zo iets normaals, waarom moet je daarvan kunnen genieten? Zie het gewoon aan en klaar. Misschien begrijp ik je wel verkeerd als je het daarover hebt en bedoel je iets anders. Ik vraag me af of je jezelf niet teveel druk op legt door van dit soort "normale" dingen te willen kunnen genieten. Wat ik zo lees erger je je alleen maar (en terecht!) En ik zou dat gewoon accepteren. Hier ga je geen eer aan behalen hoe sneu dat ook is. Ik zou proberen een weg te vinden die voor jullie prettig is om hier mee om te gaan (af en toe 1,5 uit verplicht koffie drinken oid wat voor jullie goed voelt) en me meer focussen op wat jullie willen en goed is voor jullie kinderen. Zij gaan niet veranderen
Ik heb geen zin meer om er energie in te stoppen, geniet niet van de bezoekjes en kijk er zelfs tegen op. Maar als de kinderen het leuk vinden wil ik me daar over heen zetten en het gewoon leuk met hun hebben. Ik wil niet de sfeer negatief bepalen op de momenten dat we er zijn en ben bang dat dat wel gebeurt als ik op die momenten de irritaties blijf voelen daarom heb ik het over willen genieten van die momenten. Misschien is genieten niet helemaal het juiste woord maar ik merk dat ik de laatste keer op een gegeven moment echt chagrijnig voor me uit zat te kijken omdat ik geïrriteerd was ipv dat ik leuk een spelletje kon doen met een kind en dat helpt de kinderen ook niet. Hoewel ik vind dat ik het scheef of oneerlijk mag vinden wil ik dat als hun het leuk hebben ze geen last hebben van mijn irritatie of die nou terrecht is of niet.
Ik ga mezelf of de kinderen niet wegcijferen ergens voor en man doet dat ook niet, we verplaatsen niet meer steeds dingen om te faciliteren voor iets dat mogelijk weer afgezegd wordt, we delen wat we delen wanneer het uit komt en houden ook niet boos iets achter. Maar als we dan elkaar zien en de kinderen hebben het naar hun zin wil ik leuk mee doen zonder dat het gespeeld moet zijn, het liefste zou ik het dus los kunnen laten en dat lijkt me niet te lukken. Ook in dit topic komt bij iedere bericht een stukje irritatie terug...
Laat je man dan met de kinderen naar zijn ouders gaan.
Als je er tegenop ziet, moeite moet doen om "gezellig" te zijn blijf je toch lekker thuis.
Vrijevlinder schreef op 20-04-2023 om 22:48:
Je klinkt erg jaloers, en ik snap het wel, maar wat mensen hierboven ook zeggen, laat het gaan. Accepteer dat ze niet zo zijn zoals je graag zou willen. Dit gaat niet veranderen.
Je bent steeds bezig hen te willen veranderen, maar dat gaat je nooit lukken en maakt je erg ongelukkig. Je kunt alleen jezelf en je reactie veranderen. En dat is moeilijk, maar niet onmogelijk. En het gaat je een stuk gelukkiger maken.
Ik vraag me af waarom het jou zo bovenmatig ergert. Wat zit er achter dat het jou zo te pakken heeft?
Nee, de hele insteek van het topic is dat dit is wat het is en ik gaan die irritatie los wil kunnen laten. Ik reageer alleen wel op berichten over dat als ik niks zeg ze het niet weten of met tips wat ik kan doen. We hebben het allemaal geprobeerd, het is wat het is en nu verder. Maar hoe zorg ik dat als we bij elkaar zijn die irritatie niet boven komt als ze weer iets doen zoals die foto's laten zien, zoals laten vallen dat neefje x weer nieuwe voetbalspullen heeft gekregen, de verbazing over in welke groep/team/hobby kind zit/heeft terwijl dat al een jaar zo is, of het gewoon niet geloven van een verhaal van een kind ook als is het waar. Hoe zorg ik dat die dingen van me af glijden zodat de irritatie niet weer vol naar boven komt (zolang de kinderen het nog leuk hebben)?
Wat wel mee kan spelen is dat ik geen familie heb, dit zijn dus de opa en oma van de kinderen. Er is niet een andere kant waar het anders gaat. Dit is het. Dus wil ik graag zolang de kinderen het leuk hebben de band goed houden. Daarnaast zijn het ook geen vervelende mensen, het is niet zo dat ze de kinderen niet mogen of naar tegen ze doen. Het is merkbaar scheef en dat kan jammer zijn maar betekend niet dat ze gelijk helemaal niet meer een toevoeging zijn voor de kinderen en ze het nooit leuk kunnen hebben. Als we samen zijn lijkt iedereen het naar de zin te hebben behalve ik en achteraf komt man met de zelfde irritaties als ik (en hij heeft er nog wat meer omdat hij dingen vanuit zijn jeugd ook heeft). En als het kan zou ik het liever gewoon ook naar mijn zin hebben op die momenten.
Tover-Feetje schreef op 20-04-2023 om 23:31:
Laat je man dan met de kinderen naar zijn ouders gaan.
Als je er tegenop ziet, moeite moet doen om "gezellig" te zijn blijf je toch lekker thuis.
Misschien moet ik dat inderdaad een paar keer doen, het gebeurt sowieso wel eens maar meestal ga ik mee.
Ik zou in dit geval het contact van mezelf met hen beperken. Het hebben van het contact brengt je niks (behalve frustratie)
Laat je man gaan met je kinderen als ze echt zelf willen en verder geen afspraken mee proberen te maken over logeerpartijtjes of uitjes
Ik zou in dit geval alleen sporadisch meegaan mn bij de verplichte nummers.
Daarnaast zou ik wel duidelijk aangeven dat ik niet geïnteresseerd ben in verslag met foto’s van de uitjes met de andere kinderen, als ze niet de moeite kunnen doen om interesse te tonen in jou kinderen. Ik vind dat nl wel echt naar gedrag en ook schadelijk voor je kinderen.
Verder is mijn ervaring ook wel een beetje dat opa’s en oma’s nou eenmaal niet zo goed luisteren en de helft vergeten of halverwege invallen met een totaal ander onderwerp. Bij ons gaat t vaak over een vage bekende die ziek is, wat blijkbaar top of mind is, bij jou schoonouders zijn dat de kinderen van je zwager.