Liefdesverdriet
Daar zit ik dan weer, alleen met een zak chips op de bank te netflixen. Eén jaar geleden kwam ik in contact met een Tindermatch uit het verleden. Alles voelde fijn, alles voelde goed. We hebben elkaar door de lockdowns heen gesleept, gejuicht toen we onze vaccinaties konden halen en alles weer "normaler" werd. Beide hebben we niet het beste jaar gehad, ook geen beste jeugd. Hij heeft veel mishandeling gekend en ik heb later in mijn leven PTSS opgelopen. We konden samen praten over deze dingen, hoefde niet bang te zijn voor veroordeling.
Hij geeft aan veel om me te geven, dit geloof ik ook echt gezien hij veel persoonlijke informatie heeft gedeeld uit zijn leven inclusief zijn jeugd. Maar nu wordt het hem te veel, ik kom te dichtbij en hij weet niet meer wat te doen. Hij zegt een error te voelen, niet te weten of hij me moet omhelzen of juist weg moeten duwen. Hij heeft om hulp gevraagd bij de huisarts om zijn gedachtes op een rij te krijgen maar staat voorlopig op een wachtlijst want de psycholoog is druk.
Samen hebben we afgelopen weekend besloten om voorlopig geen contact te hebben, elkaar niet het gevoel te geven dat we elkaar aan het lijntje houden. Maar god wat doet dit pijn.
Geen idee wat ik met dit topic wil. Misschien een schop onder mijn kont of juist een virtuele arm om me heen. Ik was even vergeten hoe het is om iemand waar je om geeft "kwijt" te raken, niet meer elke dag te spreken en het valt me zwaar...
wat vervelend zeg, hoop dat je je snel Weer een beetje oké voelt!
wat mij altijd hielp was echt luxe bonbons halen, en lekker huilen en opeten tijdens een foute film.
Sterkte!
Ach, Protego, wat verdrietig. Voor nu vooral die virtuele knuffel .
Verder kan ik op dit moment weinig zinnigs zeggen. Het wordt minder, het slijt op den duur. Maar dat weet je zelf ook wel, en daar heb je zo kort na de breuk niet veel aan.
Wat ontzettend rot voor je
Ik wens je veel kracht en sterkte toe ❤️
Wat naar .
Virtuele knuffel en veel sterkte .
Bedankt voor de knuffels. Ik heb geen mensen om me heen om mijn verhaal te doen dus hier van me afschrijven lucht enorm op. Voel me net een tiener en zo verschrikkelijk slap en stom.
Ik weet me ook geen raad met de toekomst. Moet ik over een tijd, als al mijn emoties gekalmeerd zijn, contact opnemen om te vragen hoe het met hem gaat? Of moet ik de bal bij hem leggen en hem alles laten uitzoeken op zijn tempo? Het laatste wat ik wil is hem het gevoel geven van in de steek laten en dat hij zich schaamt voor zijn gedachtes..
maar het klinkt niet echt definitief nog? Omdat je schrijft voorlopig geen contact.
oh lees nu je reactie.
ButterCup schreef op 06-11-2021 om 17:36:
maar het klinkt niet echt definitief nog? Omdat je schrijft voorlopig geen contact.
We hebben het niet definitief afgekapt maar er ook geen deadline aan gehangen. Op dat moment klonk het logisch maar nu loopt mijn hoofd over met vragen over hoe verder, hoe moet dit?
Waarom zou jij een schop onder je kont verdienen?
Je mag toch verdriet hebben omdat het zo is gelopen.
Ik weet niet hoe lang jullie mekaar niet zullen spreken of zien. Als je hem het gevoel wil geven er toch nog te zijn maar niet dwingend over te komen, dan kan je hem nog altijd een kaartje sturen met iets in de zin van 'hiermee geef ik gewoon een teken van leven' of 'als je me nodig hebt weet je me wel te vinden hé', ...., .... Op die manier laat je hem weten dat hij op je kan rekenen in geval van nood, maar moet hij niks woordelijk uitspreken.
Waarom of waarover hij zich zou moeten schamen, die begreep ik niet.
Misschien heb je aan mijn inzending niks, onthou dan maar enkel dat je vanuit België twee armen om je heen krijgt tesamen met het woord 'sterkte'.
Ach, wat naar voor je. Zulke diepe gevoelens hebben en dan is het plots voorbij en zit je miserabel onder een dekentje op de bank met je gebroken hart. Het is nu 15 jaar geleden maar ik weet door je post direct weer hoe dat voelt.
Bij mij kwam het goed. We gaven elkaar 6 weken rust en hij ontdekte dat zijn verlatingsangst groter was dan zijn bindingsangst, en dat konden we samen aan.
Ik hoop dat je hart mooi heelt in de komende tijd.
Dankjewel voor jullie steun. Het doet me goed om het met mensen te kunnen delen.
Letterkoekje: Ik neem je advies van het kaartje mee! Zo kan ik hem toch laten weten dat ik hem steun zonder dat hij verplicht is om iets terug te antwoorden als zijn hoofd er niet naar staat.
MelaS: Wat fijn om te horen dat het bij jullie uiteindelijk goed is gekomen. Daar zal je vast een hele sterke band door hebben gekregen!
Gelukkig weet ik dat de eerste maand vaak het zwaarste is. De feestdagen zullen misschien ook nog wel wat los maken aangezien ik geen familie heb om het mee te vieren. Uiteindelijk komt het allemaal goed, of we nu weer bij elkaar komen of ieder zijn eigen weg. Tot die tijd zal ik mezelf moeten afleiden met mijn werk en foute Netflixseries 
Je klinkt in ieder geval niet als een zielig type, misschien is 'strijdbaar' op dit ogenblik niet het juiste woord, maar ik lees toch tussen de regels dat je er wel zal komen.
Ik weet niet of je 'redelijk alleen' zal zijn met de feestdagen. Misschien is hulp bieden (koken, opdienen, afruimen, ... ) op een georganiseerd kerstmaal voor dak- en thuislozen een idee. Als dat tegen volgende maand omwille van corona al georganiseerd wordt natuurlijk. Op die manier ben je niet alleen en ook voel je je misschien ook 'nuttig'. Is maar een tip want kan zijn dat het niks voor jou is. Maar probeer die eindejaarstijd niet nog emotioneler te maken dan hij (misschien) al is.
En voor nu ... schrijf maar, je krijgt altijd wel van iemand een antwoord en er niks om beschaamd over te zijn als je zegt dat je het moeilijk hebt!
Ondanks alles, mooie zondag.
Protego een dikke knuffel voor jou Zit in hetzelfde schuitje. Relatie is nu zo'n 3 maanden geleden beëindigd (15 jaar waren we samen) en ook al is het bij mij al een klein beetje beter, ik weet precies hoe je je voelt. Hopelijk redt je het een beetje, je mag me altijd berichten als je even je hart wil luchten hoor. Je bent niet alleen! ♥️
letterkoekje schreef op 07-11-2021 om 10:37:
Je klinkt in ieder geval niet als een zielig type, misschien is 'strijdbaar' op dit ogenblik niet het juiste woord, maar ik lees toch tussen de regels dat je er wel zal komen.
Ik weet niet of je 'redelijk alleen' zal zijn met de feestdagen. Misschien is hulp bieden (koken, opdienen, afruimen, ... ) op een georganiseerd kerstmaal voor dak- en thuislozen een idee. Als dat tegen volgende maand omwille van corona al georganiseerd wordt natuurlijk. Op die manier ben je niet alleen en ook voel je je misschien ook 'nuttig'. Is maar een tip want kan zijn dat het niks voor jou is. Maar probeer die eindejaarstijd niet nog emotioneler te maken dan hij (misschien) al is.
En voor nu ... schrijf maar, je krijgt altijd wel van iemand een antwoord en er niks om beschaamd over te zijn als je zegt dat je het moeilijk hebt!
Ondanks alles, mooie zondag.
Dankjewel voor de lieve woorden en het meedenken. Ik lees jouw berichten en tips wel vaker, ook op viva, en vind het altijd zo lief hoe je met andere meedenkt en ze een hart onder de riem steekt. Soms heb je zulke woorden even nodig om uit je "gedachtesleur" te komen.
@Winterbloem: Wat zal dat een enorme omzwaai zijn geweest van je leven! 15 jaar is niet niks en kan heel goed begrijpen dat het tijd nodig heeft om te bezinken. Ook jij bent niet alleen, ik zal je binnenkort een berichtje doen!♥️
Hier vandaag een enorme emo dag. Gisteren had ik wat meer afleiding en dacht ik echt dat het lekker ging maar vandaag.. Pff ik huil de ogen uit mijn hoofd, voel me zo ontzettend machteloos. Zelfs de kat heeft geen zin meer om mijn gesnotter aan te horen 