Klaar met familiedrama’s… kan ik dat wel maken?
Al een jaar of vier werpt een aaneenschakeling van familiedrama’s een schaduw over mijn familie. Drama’s waar ik in principe geen partij in ben, maar waar ik wel bij betrokken word. De hoofdrolspeler in deze familiesoap is mijn broer. Lang verhaal kort: alleenstaande vader met een forse alcoholverslaving. Die afgelopen jaren bestonden uit afkicken en terugvallen (inclusief bijbehorende leugens en bijna dood ervaringen). Alle instanties die je kunt bedenken zijn erbij betrokken (geweest). Uiteraard inclusief de instanties die zich bezig (zouden moeten) houden met het welzijn van zijn kinderen.
Ik heb mijn ouders zo ongeveer kapot zien gaan van wanhoop en verdriet. Ik heb zijn kinderen zien worstelen en geconfronteerd zien worden met situaties waar kinderen niet mee zouden moeten dealen. Ik ben bezorgd, verdrietig en heel erg kwaad geweest. Allemaal emoties die nergens toe leiden en bakken energie kosten.
Inmiddels is hij gelukkig nuchter. Zijn kinderen wonen weer bij hem en zij zijn blij om weer thuis, bij hun vader, te zijn. Loyaliteit naar ouders is iets heel sterks, heb ik gemerkt. Eind goed, al goed… zou je zeggen.
Helaas blijkt mijn broer ook nuchter een eikel te zijn. Nadat mijn moeder de afgelopen jaren zijn puinhopen heeft mogen opruimen, kotst hij haar nu uit. ‘Bedankt voor al je moeite, ik wil geen contact meer met je.’ Mijn moeder is er kapot van. En ik snap het. Zij is zijn moeder. Oma van zijn kinderen (die ze nu niet meer mag zien).
Ik mag nog wel bij hem op de koffie komen. Ik heb daar alleen nul zin in, want van een warme familieband is bepaald geen sprake. Als hij die kids niet zou hebben, had ik sowieso al een jaar of twee terug alle contact verbroken.
Die kinderen… die zijn de kern van mijn dilemma. Hun vader is nu nuchter en hij heeft een Florence Nightingale-achtige vriendin weten te strikken, die hem ondersteunt in het nuchter blijven. Verder heeft mijn broer vrijwel iedereen uit het familie-netwerk geschrapt. Mijn rol als 'leuke tante' is sinds de komst van mejuffrouw Nightingale bijvoorbeeld drastisch teruggeschroefd, want gezellig shoppen of naar de bios kan immers ook met haar.
Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee. Jarenlang bepaalt mijn broer al de sfeer in mijn familie. Alle gesprekken leiden uiteindelijk naar hem. We zijn heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, we hebben onze hersens gepijnigd over het waarom, we hebben gehuild, gescholden. Mijn moeder is zo verdrietig en ik ben pislink. Het liefst zou ik hem uit mijn leven sluiten. En ik ben zo klaar met de drama’s.
Maar als hem buitensluit verlies ik ook het laatste lijntje met zijn kinderen. Kinderen die op dit moment geen boodschap aan mij hebben… maar wat als het ooit weer mis gaat?
Ben ik egoïstisch? Hoor ik als tante mijn eigen belang opzij te schuiven voor de kinderen van mijn broer? Mijn hart gaat naar ze uit, echt! Tegelijkertijd is er ook een stemmetje in mijn hoofd, dat zegt: zijn kinderen zijn niet mijn verantwoordelijkheid.
Hoe kijken jullie daar tegenaan? Hoe ver reikt de verantwoordelijkheid voor familie?
TO ik vind dat je het maken kan om afstand te nemen want jij hebt ook gevoel en je bent niet van ijzer. Erg vervelend dat je dan de kinderen niet ziet en helpen kan maar jij hebt toch ook je grenzen en ik vind het niet egoistisch dat je die wil bewaken.
Wat een rotsituatie zeg, let goed op jezelf 
(En dat is echt niet egoistisch, hoe kun je goed voor anderen zorgen en zijn als je dat ook niet voor jezelf bent?)
Zijn die kinderen nog klein of kun je met hun apart een afspraak maken dat je ze af en toe ziet of dat ze naar je toe komen als ze daar behoefte aan hebben? Dan hoef je je broer en vriendin voorlopig even niet onder ogen te komen.
Hoe oud zijn de kinderen? Kunnen ze jou bellen als het nodig is? In dat geval zou ik er een streep onder zetten en wel een lijntje met de kinderen houden.
Amaranth schreef op 16-08-2021 om 15:32:
Hoe oud zijn de kinderen? Kunnen ze jou bellen als het nodig is? In dat geval zou ik er een streep onder zetten en wel een lijntje met de kinderen houden.
Dit idd TO!
Het zijn (pre)pubers en ze hebben een eigen telefoon. Dus ik kan wel contact met ze opnemen buiten hun vader om. En zij met mij.
Misschien kun je het ook wel een beetje fluïde aansturen op contact met de kinderen. Dat je niet heel duidelijk uitspreekt dat je geen contact wil, maar dat je het met hem wat afhoudt en wel zo af en toe initiatief neemt in hun richting?
Hoe was je broer voor zijn verslaving?
Ik zou voor jezelf kiezen. Dit vreet energie. Mijn broer is ook alcoholist en hij was vaak heel onredelijk. Daarna bood hij meestal wel zijn excuses aan maar even later gebeurde het weer. Ik heb jaren geleden het contact verbroken en dat geeft me zo veel rust. Zijn kinderen waren toen nog jong en zijn nu volwassen. Ik denk dat ik ze niet eens meer ken als ik ze tegen zou komen. Het schijnt dat hij nu ook van de drank af is maar er is zo veel ellende geweest dat ik hem niet meer wil zien.
Doornroosje75 schreef op 16-08-2021 om 15:35:
Het zijn (pre)pubers en ze hebben een eigen telefoon. Dus ik kan wel contact met ze opnemen buiten hun vader om. En zij met mij.
Dan lijkt het me duidelijk, toch? Hij wil geen contact, jij liever ook niet. Je kunt ze bereiken en zij jou.
Stop ermee.
Laat ze stikken, ze zien jou immers ook niet staan (behalve als ze je nodig hebben) en ga leuke dingen doen met je moeder. Zij is jouw liefde en aandacht waard, je broer en zijn offspring niet.
of we nu familie zijn of niet...
Alles wat negatievieteit brengt in mijn leven neem ik een paar stappen van terug. Dat geld voor alles en iedereen, of we nu bloedverwant of niet zijn.. fam wil niet zeggen dat ik het van hun maar moet aannemen. Nope dan ga je me vrijweinig tot niet horen en zien. Ik kies er voor zo gelukkig mogelijk te leven met mijn gezin, en iedereen die daar voor in de weg wil staan loop ik omheen een voorbij.
Ik ben helaas niet meer bang om mensen te verliezen in mn leven, en dan heb ik het over de mensen die mij dan niet veel goeds brengen of stress..
Ze geven er niks om wat het met mij doet en geven alleen om hun eigen gezeik... en dan geef ik er niks om om ze zo uit mijn leven te zetten.
Net als je moet respect hebben voor je fam of ouders pardon? Omdat het me vader is? Terwijl hij geen vader is geweest en niets om mij geeft en me in de put heeft laten (waar hij me zelf in heeft gegooid) zitten mijn hele jeugd en tienerjaren waar ik vervolgens als jong meisje in een vreemde omgeving zelf uit heb moeten klimmen ... waar was mijn fam? Aan de andere kant van t land en Nergens te bekennen.. helemaaal nergens.
Bloedverwant doet me niks, de band en de daden wel. dat weet mijn vader nu heeel goed.
Sorry kwam even persoonlijke frustratie uit. In mijn geval ben ik dan snel klaar met mijn fam. Ik mag ze graag maar kom niet als volwassen of wie dan ook met je problemen bij mij terwijl ik als kleine meid getraumatiseerd alles zelf moest doen en geeen een fam mij kwam opzoeken bellen, ophalen wanneer ik dat vroeg. Niemand van hun. Zelfs niet wanner ik huilend aan de telefoon met ze zat, nope geen plek, nope geen tijd.. (kheb lang op een groep gewoond) mijn huidige vriend (was toen ook mn vriend) kwam naar mijn ouder avonden, kwam mij ophalen als het weekend was, want alle andere kindjes gingen ook naar hun ouders, hij heeft alles overgenomen wat de ouders of fam hadden moeten doen.
Kwil best met ze lachen maar hun drama mogen ze houden en draai ik me heel snel om en ze weten het. Het feit dat ik ze nu nog steeds wel wens spreek of zie betekend al dat ik heeeeel vergevings gezind ben, maar ze hoeven echt geen drama in mn leven te brengen, drama heb ik al genoeg gehad en niem van hun die even omkeek.
Hoe oud zijn de kinderen? Als ze al wat ouder zijn, dan zouden ze zelf natuurlijk ook eens naar hun oma kunnen bellen, of er langs gaan.
Verder zou ik het dus ook maar loslaten, hou contact met je neefjes/nichtjes door ze zo nu en dan te appen of een keertje uit te nodigen voor een bioscoopfilm o.i.d. en hopelijk gaan ze daar op in, zou wel aardig zijn natuurlijk.
En hebben ze geen biologische moeder meer? Gaan ze daar ook nog naartoe?
Houdt een (dun) lijntje met de kinderen van je broer. Via Whatsapp oid, rondom verjaardagen etc. Dan blijven ze zien dat je bereikbaar voor hen bent.
Aan je broer zou ik geen energie meer besteden. Dat doet Florence nightingale nu en dat is ok. Zij houdt hem blijkbaar op het goede spoor, goed genoeg in ieder geval gezien het verleden. En dat is voor de kinderen wel zo prettig, een enigszins veilige thuishaven.
1968 schreef op 16-08-2021 om 15:55:
Hoe oud zijn de kinderen? Als ze al wat ouder zijn, dan zouden ze zelf natuurlijk ook eens naar hun oma kunnen bellen, of er langs gaan.
Verder zou ik het dus ook maar loslaten, hou contact met je neefjes/nichtjes door ze zo nu en dan te appen of een keertje uit te nodigen voor een bioscoopfilm o.i.d. en hopelijk gaan ze daar op in, zou wel aardig zijn natuurlijk.
En hebben ze geen biologische moeder meer? Gaan ze daar ook nog naartoe?
Het komt zo te lezen van één kant met die kinderen, dus laat gaan, ze zijn die aandacht niet waard. Krijg je alleen maar stank voor dank van.
redbulletje schreef op 16-08-2021 om 16:01:
[..]
Het komt zo te lezen van één kant met die kinderen, dus laat gaan, ze zijn die aandacht niet waard.
Daar zijn het kinderen voor. Die hebben TO niks aangedaan, ik zou ze dus het voordeel van de twijfel gunnen.
redbulletje schreef op 16-08-2021 om 16:01:
[..]
Het komt zo te lezen van één kant met die kinderen, dus laat gaan, ze zijn die aandacht niet waard. Krijg je alleen maar stank voor dank van.
Joh die kinderen zijn nog jong, hebben een moeilijke leeftijd en zijn net door een hel gegaan. Natuurlijk zijn die afwachtend in het contact met hun tante!
TO als je zelf nog contact met de kinderen kan onderhouden via de telefoon dan zou ik op die manier zo nu en dan laten merken dat je voor hen nog beschikbaar bent. Het contact met je broer kan je dan prima loslaten volgens mij. Wat een rotsituatie zeg, veel sterkte!
Amaranth schreef op 16-08-2021 om 16:02:
[..]
Daar zijn het kinderen voor. Die hebben TO niks aangedaan, ik zou ze dus het voordeel van de twijfel gunnen.
Klopt. Zij hebben inderdaad nu niet zo'n behoefte aan hun tante en dat snap ik. Ik vind het ook helemaal prima als ze me bellen of appen als ze wel iets van / met me willen. Bovenal neem ik hen niets kwalijk; als ze al onredelijk zijn is dat of doodnormaal pubergedrag of het resultaat van het gemanipuleer van hun vader. Ze hebben nogal wat op hun bordje gehad en als ze nu happy zijn met de situatie, gun ik ze dat van harte.
@1968, hun moeder leeft inderdaad niet meer.