Is "houden van" genoeg?
Hallo allemaal,
Ik zit ergens mee en ik zou graag jullie mening willen, tips of gewoon een luisterend oor.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen, wonen nog apart, maar ik ben veel bij hem te vinden.
Ik merk dat na jaren de communicatie nog steeds niet altijd optimaal is, wat ik heel jammer vind. Want ik doe echt mijn best om het allemaal zo goed als kan te laten verlopen. Ik hou namelijk zielsveel van vriend en wil ook niet zonder hem een leven lijden.
Voorgeschiedenis:
In het begin van onze relatie was ik heel erg een pleaser, dus ging bijna overal in mee, zelfs als ik iets niet wilde (niet op seksueel gebied, maar wel met de overige dingen). Dankzij therapie heb ik afgelopen jaar geleerd om geen pleaser meer te zijn en ik kom nu meer voor mijzelf, mijn wensen en verlangens, op. Ik ben nu het tegenovergestelde van een pleaser, wat ook soms weer té is.
Ik ben dus eerlijk, ik ben geen heilig boontje. Ik maak ook wel eens fouten of pak dingen verkeerd aan, waar ik achteraf van denk "Had ik dit maar anders aangepakt." maar ik werk eraan via therapie. Ik probeer mijzelf in positieve zin te ontwikkelen om een fijner mens te worden, trauma's van vroeger te verwerken en aangeleerde slechte copingpatronen af te leren en gezonde coping aan te leren. Dit doe ik voornamelijk voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten en omgeving. Daarnaast heb ik ook nog NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) dus mijn emoties zijn uberhaubt al wat heviger dan de gemiddelde persoon. Ook heb ik regelmatig te maken met depressieve periodes.
De huidige situatie:
Als ik wil communiceren over iets wat mij dwars zit dan wil ik dat met hem bespreken. Ik wil dus eigenlijk gewoon mijn hart luchten en acceptatie van mijn gevoel. Vaak is vriend dan moe of heeft hij er (even) geen zin in. Als hij wel communiceert krijg ik regelmatig vrij snel te horen "je bent niet (meer) reëel." omdat hij vindt dat ik mijn emoties niet meer onder controle heb en/of "je maakt het groter dan het is." terwijl het voor mij wel grote dingen zijn.
Omdat ik mij vaak op zo'n moment niet serieus en begrepen voel ga ik in herhaling en raak ik gefrustreerd, en dan komt het voor dat ik wel eens mijn stem verhef. Regelmatig word ik dan door de situatie juist uiteindelijk inderdaad niet meer reëel, maar daar gaat eerst veel onbegrip en frustratie aan vooraf.
Dit gaat nu al jaren zo, en vaak door redenen waarbij (onbewust) zijn familie is betrokken. Ik wordt ook regelmatig nergens bij betrokken, zoals gezamenlijke cadeau's. Dus nu kan ik geld betalen voor mijn schoonouders en mijzelf met uit eten gaan, terwijl ik van niks wist. Ik gaf eergisteren rustig aan wat ik daarvan vond en toen ontstond er een hele dramashow.
Persoonlijk vind ik het niet eerlijk dat ik alles moet doen om een beter mens te worden, om te leren gaan met mijn problemen en emoties, maar dat vriend dat voor zichzelf niet nodig vindt.
Vriend wilt niet in therapie voor zichzelf, maar ook niet in relatietherapie.
Volgens hemzelf doet hij dat wel, werken aan zichzelf en onze relatie, maar ik merk er vrij weinig van.
Hij beschikt namelijk (vanuit mijn perspectief uiteraard) niet over genoeg zelfkennis. Of hij wilt het gewoon niet inzien.
Hij begrijpt niet dat vaak mijn reacties door zijn acties worden veroorzaakt.
Het is gewoon niet leuk dat als jij de gene bent die in therapie zit, en er wordt gezegd dat "jij het maar met je psycholoog moet bespreken, want jij hebt immers hulp nodig."
Een situatie ontstaat door twee kanten/ twee personen, niet maar een. Dus ik vind het niet eerlijk dat het allemaal op mij wordt afgeschoven, dat het alleen aan mij ligt, en ik er aan moet werken, en hij dus niet. Met hem is (volgens hemzelf) niks aan de hand en dus ook geen verandering nodig.
Mijn vriend en ik hebben het verder heel fijn samen, zijn graag samen en houden echt van elkaar. Het lijkt alleen wel alsof onze communicatie niet de zelfde moedertaal spreekt.
Hierdoor merk ik dat ik steeds meer op het punt kom dat ik niet meer verder wil proberen, op communicatie, wat dus uiteindelijk ook de relatie gaat betekenen. Dat ik dat denk komt doordat ik het idee heb dat ik alles aanpak zonder een goed en gewenst resultaat. En dat maakt mij intens verdrietig en eenzaam.
Vandaar mijn vraag: Kan liefde alles overwinnen, en is houden van genoeg?
Excuses voor de lange tekst, maar anders kon ik het niet duidelijk genoeg verwoorden.
ik denk dat wat je hier beschreven hebt, tegen je vriend zou moeten zeggen. Dus zeggen als je je hart wilt luchten .En dat je het vaak het gevoel hebt, dat jij de enige bent die aan zichzelf werkt. Succes.
Ik denk dat een relatie leuk moet zijn en dat is aan jouw lang verhaal te zien het niet.
Ik zou mezelf maar ook hem een leukere relatie gunnen .
Dus ik zou hiermee stoppen.
Jij legt wat er gebeurt op een bepaalde manier uit, en dat doet hij ook. Dat hoeft niet het correcte te zijn wat er op dat moment gebeurt. Als iemand heel precies weet waarom je zo reageert, zou hij niet boos worden. Dat doet hij omdat hij het niet begrijpt, het al vaker niet begrepen heeft en teruggrijpt naar een vaste manier van reageren.
Het lijkt me dat coaching het beste zou kunnen zijn. Jullie kunnen ook uit elkaar gaan.
Ja, houden van is genoeg, het moet gewoon ook genoeg zijn voor jou.
Daarnaast: let op met therapie. Sommige psychologen hebben er hun beroep van gemaakt om mensen een ideaalbeeld voor te spiegelen dat ze kunnen bereiken (natuurlijk mits therapie) waardoor mensen zich klampen aan dit ideaalbeeld en vergeten wat ze in realiteit hebben.
Ik zeg je dit als iemand die al vele jaren te maken heeft met psychiaters en psychologen en onder die laatste zijn er zeker exemplaren die willen dat jij hen ziet als de redder waarbij de partner de boeman is.
Nee, soms werkt het gewoon niet.
En dan kun je heel veel aan jezelf gaan werken tot je een ons weegt, of je kunt uit elkaar en een partner vinden waarmee je wel op een lijn zit.
In lange relaties vind ik het wel normaal dat je elkaar een beetje leert begrijpen zodat je beter met elkaar kunt communiceren en dat het soms tijd nodig heeft om je echt veilig te voelen, zodat je dingen durft te delen, maar ik zou daar zelf absoluut niet voor in therapie gaan. En ik zeg een beetje, want je hoeft elkaar niet 100% te begrijpen, maar je moet elkaar wel blijven respecteren en je best doen om elkaars point of view te zien. En elkaar leren begrijpen kan ook slaan op leren op welke momenten je met elkaar kunt praten en wanneer juist niet, en bv hoe je dingen formuleert. Of op welke manier jullie gesprekken voeren (bv wandelend ipv statistisch tegenover elkaar zittend).
Als het goed is ben je een beter mens aan het worden voor jezelf, niet voor hem of je relatie. En als je dat gebruikt in ruzies en je wil dat hij ook in therapie gaat omdat jij dat ook bent, dan is dat niet oke wat mij betreft. Je kunt het hem vragen en als hij dat niet wilt en je vindt hoe hij nu is niet goed genoeg, dan moet je misschien de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Nee, houden van is zeker niet genoeg. En liefde overwint zeker niet alles.
Je kunt gek op elkaar zijn, maar toch niet matchen qua persoonlijkheid, qua lifestyle of qua toekomstwensen. Net zo goed dat je iemand kunt treffen waarmee je wel op die gebieden matcht, maar waar je niet gek op bent.
Het feit dat iemand zegt van jou te houden, hoeft ook niet genoeg te zijn. Het moet wel ondersteunt worden met acties. En dan gaat het niet perse om een bloemetje of een romantisch etentje, maar wel door interesse in elkaar te hebben, door elkaar te steunen en aardig voor elkaar te zijn. Elkaar zien en belangrijk vinden.
Het is ook geen schande om vast te stellen; dit werkt gewoon niet meer.
Jij bent bezig met jezelf te ontwikkelen, daardoor verander je ook. Jouw vriend verandert niet mee en/of op een andere manier. Dan kan het best zijn dat je uit elkaar groeit. Dat gebeurt in genoeg relaties.
Ik heb het idee dat jij het vervelend vindt dat hij niet echt geïnteresseerd lijkt. Hij neemt jouw gevoelens niet serieus, hij betrekt je niet bij relevante zaken. Ik begrijp wel dat je je daarom soms eenzaam voelt en verdrietig voelt.
Ook lijkt het of dit is, wat het is. Hij gaat niet verder veranderen en hij lijkt het ook niet te willen...
Dus je hebt de keuze: accepteren of niet accepteren.
je kunt nog zoveel van elkaar houden, als een relatie continu gepaard gaat met dit soort struggles dan ben je gewoon niet de juiste mensen voor elkaar.
het gezegde ‘soms is alleen liefde niet genoeg’ bestaat niet voor niets!
waaruit blijkt dat jullie veel van elkaar houden? Ik geloof best dat het zo kan zijn hoor, maar uit je tekst maak ik dat nergens op.
Ik begrijp niet zo goed waarom je alles zou moeten doen om een beter mens te worden. Met behulp van therapie heb je een probleem opgelost, het pleasen. Verder ben je goed zoals je bent. Kijk het een poosje aan zonder inmenging van derden en beslis dan.
Zusterclivia schreef op 20-12-2023 om 16:49:
Nee, houden van is zeker niet genoeg. En liefde overwint zeker niet alles.
Je kunt gek op elkaar zijn, maar toch niet matchen qua persoonlijkheid, qua lifestyle of qua toekomstwensen. Net zo goed dat je iemand kunt treffen waarmee je wel op die gebieden matcht, maar waar je niet gek op bent.
Het feit dat iemand zegt van jou te houden, hoeft ook niet genoeg te zijn. Het moet wel ondersteunt worden met acties. En dan gaat het niet perse om een bloemetje of een romantisch etentje, maar wel door interesse in elkaar te hebben, door elkaar te steunen en aardig voor elkaar te zijn. Elkaar zien en belangrijk vinden.
Het is ook geen schande om vast te stellen; dit werkt gewoon niet meer.
Jij bent bezig met jezelf te ontwikkelen, daardoor verander je ook. Jouw vriend verandert niet mee en/of op een andere manier. Dan kan het best zijn dat je uit elkaar groeit. Dat gebeurt in genoeg relaties.
Ik heb het idee dat jij het vervelend vindt dat hij niet echt geïnteresseerd lijkt. Hij neemt jouw gevoelens niet serieus, hij betrekt je niet bij relevante zaken. Ik begrijp wel dat je je daarom soms eenzaam voelt en verdrietig voelt.
Ook lijkt het of dit is, wat het is. Hij gaat niet verder veranderen en hij lijkt het ook niet te willen...
Dus je hebt de keuze: accepteren of niet accepteren.
Bedankt voor de tijd die je hebt genomen om dit te schrijven, naast ook fijn om te lezen dat je begrijpt waarom ik mij soms eenzaam en alleen voel hierin.
Ik ben op dit moment nog niet toe om een keuze te maken, ik neem aan dat het tijd nodig heeft om tot een definitieve keuze te komen. Op dit moment ga ik van accepteren naar niet accepteren en weer terug... daarom maak ik daarin nu nog maar even geen keuze tot ik zeker weet welke twee keuzes het gaat zijn.
Ik heb geleerd dat een keuze maken pas gedaan moet worden als je reëel bent, alles hebt geprobeerd en niet (hoog) in de emoties zit.
Saga schreef op 20-12-2023 om 18:37:
waaruit blijkt dat jullie veel van elkaar houden? Ik geloof best dat het zo kan zijn hoor, maar uit je tekst maak ik dat nergens op.
Ik schrijf een onderwerp waar ik al een tijd tegen aan loop en ook iets waar ik meer mij bewust van raak, omdat wij nu vaker langere periodes samen zijn.
Het gaat hier specifiek over een minder goed punt binnen de relatie, wat het focuspunt is van dit topic/discussie.
Ik begrijp en snap je vraag, maar het is voor deze vraag die ik stel niet relevant (genoeg).
Cala schreef op 20-12-2023 om 15:26:
Nee, soms werkt het gewoon niet.
En dan kun je heel veel aan jezelf gaan werken tot je een ons weegt, of je kunt uit elkaar en een partner vinden waarmee je wel op een lijn zit.
In lange relaties vind ik het wel normaal dat je elkaar een beetje leert begrijpen zodat je beter met elkaar kunt communiceren en dat het soms tijd nodig heeft om je echt veilig te voelen, zodat je dingen durft te delen, maar ik zou daar zelf absoluut niet voor in therapie gaan. En ik zeg een beetje, want je hoeft elkaar niet 100% te begrijpen, maar je moet elkaar wel blijven respecteren en je best doen om elkaars point of view te zien. En elkaar leren begrijpen kan ook slaan op leren op welke momenten je met elkaar kunt praten en wanneer juist niet, en bv hoe je dingen formuleert. Of op welke manier jullie gesprekken voeren (bv wandelend ipv statistisch tegenover elkaar zittend).
Als het goed is ben je een beter mens aan het worden voor jezelf, niet voor hem of je relatie. En als je dat gebruikt in ruzies en je wil dat hij ook in therapie gaat omdat jij dat ook bent, dan is dat niet oke wat mij betreft. Je kunt het hem vragen en als hij dat niet wilt en je vindt hoe hij nu is niet goed genoeg, dan moet je misschien de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Ik werk voor het grootste gedeelte aan mijzelf voor mijzelf.
Het is wel zo dat als ik aan mijzelf werk, ik hoogstwaarschijnlijk daardoor beter in mijn vel kom te zitten, positiever in het leven kom te staan, een evenwichtiger mens word et cetera. Dat gaat (als het goed is en gewerkt heeft) uiteindelijk ook een positieve uitwerking op mijn dierbaren en naasten hebben, omdat ik dus een betere versie van mijzelf word.
Ik heb wel eens aangegeven dat het mij goed lijkt dat hij ook aan bepaalde punten gaat werken, maar dat vind hij niet nodig, en dat accepteer ik. Moeilijk is het wel voor mij soms, maar ik probeer dat niet te gebruiken in onze discussies/ruzies. En meestal gebeurt dat ook niet, behalve de twee keer dat het is voorgevallen.
Bedankt voor je input, want ben het eens met bepaalde dingen die je geschreven hebt.
Roos55 schreef op 20-12-2023 om 13:18:
Ik denk dat een relatie leuk moet zijn en dat is aan jouw lang verhaal te zien het niet.
Ik zou mezelf maar ook hem een leukere relatie gunnen .
Dus ik zou hiermee stoppen.
Ik snap dat je zo ernaar kijkt naar wat ik geschreven heb, maar in dit stuk heb ik alleen geschreven waar ik op dit moment last van ervaar nu dat ik langer en vaker bij elkaar zijn, na jaren elkaar alleen maar zo goed als in het weekend te zien.
De goede dingen heb ik in dit verhaal even niet uitgebreid verteld, maar er zijn ook zeker goede punten.
Je kan niet van één verhaal, of een klein deel van iets wat groter is, uitgaan van dat je ons beide een leukere relatie gunt.
Ik snap waarom je dit hebt geschreven: "Ik zou mijzelf maar ook hem een leukere relatie gunnen." maar dit is wel erg kort door de bocht, omdat je het dus maar op een stukje van mijn relatie (waar ik dus over geschreven heb) je mening hebt gebaseerd.
Treurniet schreef op 20-12-2023 om 12:50:
ik denk dat wat je hier beschreven hebt, tegen je vriend zou moeten zeggen. Dus zeggen als je je hart wilt luchten .En dat je het vaak het gevoel hebt, dat jij de enige bent die aan zichzelf werkt. Succes.
Bedankt voor je fijne reactie, het is iets waar ik ook echt mee kan, en waar ik ook wat mee gedaan heb.
Ik heb eerder vanavond even kort met hem gesproken en dit zo goed en rationeel mogelijk uit te leggen, en dat lijkt te hebben gewerkt. Ik heb hem uitgelegd waarom ik mij soms gefrustreerd uit en waardoor dat dan komt etc. waarop hij ook aangaf hoe hij het vaak ervaart. Wij gaan ons best doen om nog beter te communiceren en te luisteren naar elkaar, omdat wij van elkaar houden en het echt willen laten slagen.