Is "houden van" genoeg?
Hallo allemaal,
Ik zit ergens mee en ik zou graag jullie mening willen, tips of gewoon een luisterend oor.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen, wonen nog apart, maar ik ben veel bij hem te vinden.
Ik merk dat na jaren de communicatie nog steeds niet altijd optimaal is, wat ik heel jammer vind. Want ik doe echt mijn best om het allemaal zo goed als kan te laten verlopen. Ik hou namelijk zielsveel van vriend en wil ook niet zonder hem een leven lijden.
Voorgeschiedenis:
In het begin van onze relatie was ik heel erg een pleaser, dus ging bijna overal in mee, zelfs als ik iets niet wilde (niet op seksueel gebied, maar wel met de overige dingen). Dankzij therapie heb ik afgelopen jaar geleerd om geen pleaser meer te zijn en ik kom nu meer voor mijzelf, mijn wensen en verlangens, op. Ik ben nu het tegenovergestelde van een pleaser, wat ook soms weer té is.
Ik ben dus eerlijk, ik ben geen heilig boontje. Ik maak ook wel eens fouten of pak dingen verkeerd aan, waar ik achteraf van denk "Had ik dit maar anders aangepakt." maar ik werk eraan via therapie. Ik probeer mijzelf in positieve zin te ontwikkelen om een fijner mens te worden, trauma's van vroeger te verwerken en aangeleerde slechte copingpatronen af te leren en gezonde coping aan te leren. Dit doe ik voornamelijk voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten en omgeving. Daarnaast heb ik ook nog NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) dus mijn emoties zijn uberhaubt al wat heviger dan de gemiddelde persoon. Ook heb ik regelmatig te maken met depressieve periodes.
De huidige situatie:
Als ik wil communiceren over iets wat mij dwars zit dan wil ik dat met hem bespreken. Ik wil dus eigenlijk gewoon mijn hart luchten en acceptatie van mijn gevoel. Vaak is vriend dan moe of heeft hij er (even) geen zin in. Als hij wel communiceert krijg ik regelmatig vrij snel te horen "je bent niet (meer) reëel." omdat hij vindt dat ik mijn emoties niet meer onder controle heb en/of "je maakt het groter dan het is." terwijl het voor mij wel grote dingen zijn.
Omdat ik mij vaak op zo'n moment niet serieus en begrepen voel ga ik in herhaling en raak ik gefrustreerd, en dan komt het voor dat ik wel eens mijn stem verhef. Regelmatig word ik dan door de situatie juist uiteindelijk inderdaad niet meer reëel, maar daar gaat eerst veel onbegrip en frustratie aan vooraf.
Dit gaat nu al jaren zo, en vaak door redenen waarbij (onbewust) zijn familie is betrokken. Ik wordt ook regelmatig nergens bij betrokken, zoals gezamenlijke cadeau's. Dus nu kan ik geld betalen voor mijn schoonouders en mijzelf met uit eten gaan, terwijl ik van niks wist. Ik gaf eergisteren rustig aan wat ik daarvan vond en toen ontstond er een hele dramashow.
Persoonlijk vind ik het niet eerlijk dat ik alles moet doen om een beter mens te worden, om te leren gaan met mijn problemen en emoties, maar dat vriend dat voor zichzelf niet nodig vindt.
Vriend wilt niet in therapie voor zichzelf, maar ook niet in relatietherapie.
Volgens hemzelf doet hij dat wel, werken aan zichzelf en onze relatie, maar ik merk er vrij weinig van.
Hij beschikt namelijk (vanuit mijn perspectief uiteraard) niet over genoeg zelfkennis. Of hij wilt het gewoon niet inzien.
Hij begrijpt niet dat vaak mijn reacties door zijn acties worden veroorzaakt.
Het is gewoon niet leuk dat als jij de gene bent die in therapie zit, en er wordt gezegd dat "jij het maar met je psycholoog moet bespreken, want jij hebt immers hulp nodig."
Een situatie ontstaat door twee kanten/ twee personen, niet maar een. Dus ik vind het niet eerlijk dat het allemaal op mij wordt afgeschoven, dat het alleen aan mij ligt, en ik er aan moet werken, en hij dus niet. Met hem is (volgens hemzelf) niks aan de hand en dus ook geen verandering nodig.
Mijn vriend en ik hebben het verder heel fijn samen, zijn graag samen en houden echt van elkaar. Het lijkt alleen wel alsof onze communicatie niet de zelfde moedertaal spreekt.
Hierdoor merk ik dat ik steeds meer op het punt kom dat ik niet meer verder wil proberen, op communicatie, wat dus uiteindelijk ook de relatie gaat betekenen. Dat ik dat denk komt doordat ik het idee heb dat ik alles aanpak zonder een goed en gewenst resultaat. En dat maakt mij intens verdrietig en eenzaam.
Vandaar mijn vraag: Kan liefde alles overwinnen, en is houden van genoeg?
Excuses voor de lange tekst, maar anders kon ik het niet duidelijk genoeg verwoorden.
Je wilt het laten slagen en je wilt daarom niets horen over zijn aandeel. Je verdedigt hem en zegt later dat wij geen volledig
beeld hebben waarop wij ons oordeel baseren. Je werkt aan jezelf voor jezelf en ik krijg de indruk dat je ook aan de relatie werkt voor jezelf, en zo te horen ben je de enige binnen jullie relatie. Ik heb alleen geen idee waarom. Het is geen goed teken dat als je vaker bij elkaar bent, de relatie sindsdien is verslechterd. Ik zou toch nog eens goed kijken waarom je nou zo graag wilt dat het slaagt. Wat is er mis met een mislukking en opgeven? Dat mag hoor.
Anonymous95 schreef op 20-12-2023 om 19:51:
[..]
Ik schrijf een onderwerp waar ik al een tijd tegen aan loop en ook iets waar ik meer mij bewust van raak, omdat wij nu vaker langere periodes samen zijn.
Het gaat hier specifiek over een minder goed punt binnen de relatie, wat het focuspunt is van dit topic/discussie.
Ik begrijp en snap je vraag, maar het is voor deze vraag die ik stel niet relevant (genoeg).
Dat ben ik het niet eens. Ten eerste omdat hetgeen waar je tegenaan loopt zoiets fundamenteels is dat de hele relatie doorloopt. Ten tweede, ik vraag altijd aan de stellen waar ik mee werk, waarom ze wel van elkaar houden. Omdat hetgeen waar je nu tegenaan loopt misschien ook wel ooit iets is geweest wat ooit wel prettig voor je was, maar nu een andere betekenis heeft gekregen.
ToetieToover schreef op 20-12-2023 om 21:45:
Je wilt het laten slagen en je wilt daarom niets horen over zijn aandeel. Je verdedigt hem en zegt later dat wij geen volledig
beeld hebben waarop wij ons oordeel baseren. Je werkt aan jezelf voor jezelf en ik krijg de indruk dat je ook aan de relatie werkt voor jezelf, en zo te horen ben je de enige binnen jullie relatie. Ik heb alleen geen idee waarom. Het is geen goed teken dat als je vaker bij elkaar bent, de relatie sindsdien is verslechterd. Ik zou toch nog eens goed kijken waarom je nou zo graag wilt dat het slaagt. Wat is er mis met een mislukking en opgeven? Dat mag hoor.
Ik denk dat wij een miscommunicatie hebben (dat gebeurt eerder via tekst dan als je ook de non verbale communicatie erbij hebt) dus kan begrijpen dat het soms anders overkomt dan ik bedoelde of iets dergelijks.
Ik wil wel even zeggen dat ik hem niet verdedig, dus snap even niet zo goed waar die conclusie vandaan komt. Ik weet zijn aandeel, maar hij is de gene die dat niet wilt horen, niet ik.
Maar goed, ik heb mijn ei kwijt gekund en heb feedback en inzicht gekregen van mensen, dat is wat ik wilde en waardeer de tijd die mensen daarin hebben genomen.
Anonymous95 schreef op 20-12-2023 om 22:11:
[..]
Ik denk dat wij een miscommunicatie hebben (dat gebeurt eerder via tekst dan als je ook de non verbale communicatie erbij hebt) dus kan begrijpen dat het soms anders overkomt dan ik bedoelde of iets dergelijks.
Ik wil wel even zeggen dat ik hem niet verdedig, dus snap even niet zo goed waar die conclusie vandaan komt. Ik weet zijn aandeel, maar hij is de gene die dat niet wilt horen, niet ik.
Maar goed, ik heb mijn ei kwijt gekund en heb feedback en inzicht gekregen van mensen, dat is wat ik wilde en waardeer de tijd die mensen daarin hebben genomen.
Laat ik het duidelijker vragen: waarom vind je het zo belangrijk dat de relatie slaagt?
Saga schreef op 20-12-2023 om 21:55:
[..]
Dat ben ik het niet eens. Ten eerste omdat hetgeen waar je tegenaan loopt zoiets fundamenteels is dat de hele relatie doorloopt. Ten tweede, ik vraag altijd aan de stellen waar ik mee werk, waarom ze wel van elkaar houden. Omdat hetgeen waar je nu tegenaan loopt misschien ook wel ooit iets is geweest wat ooit wel prettig voor je was, maar nu een andere betekenis heeft gekregen.
Als je jouw vraag zo uitlegt dan begrijp ik het nu beter, en dan is je reactie inderdaad wel relevant. Bedankt dat je uw vraag zo nog even uitgelegd hebt.
De laatste zin dat u als reactie hebt geschreven zet mij wel aan het denken. Er zijn inderdaad een paar punten die ik vroeger wel prettig vond en nu wel eens als vervelend ervaar.
Maar er zijn nog heel veel dingen die ik nog wel leuk vind aan hem en onze relatie, maar dat communicatie deel is inderdaad wel iets fundamenteels. Dus daar moet ik wel wat mee en uiteindelijk een keuze gaan maken...
ToetieToover schreef op 20-12-2023 om 22:25:
[..]
Laat ik het duidelijker vragen: waarom vind je het zo belangrijk dat de relatie slaagt?
Omdat ik echt ontzettend veel van hem hou en hij ook veel karaktereigenschappen heeft die ik heel aantrekkelijk vind en als fijn ervaar.
Ik hoop dat dit je vraag beantwoord, want ik vind dit al duidelijk genoeg eigenlijk...
Jullie zijn pas vijf jaar bij elkaar wonen nog niet eens samen en jullie relatie komt over als hard werken. Jullie communicatie is matig je denkt zelfs aan relatietherapie.
In een goede relatie is houden van belangrijk maar het is niet genoeg om echt gelukkig met elkaar te zijn. Met elkaar praten, luisteren, rekening houden het eens zijn over belangrijke zaken zorgen ervoor dat je op een fijne manier samen door het leven kunt.
Als in het begin van een relatie de communicatie zo moeizaam is zou ik niet doorgaan. Je ontneemt je zelf ook de kans om iemand te ontmoeten waarbij je beter past. Een relatie kan ook gewoon fijn zijn zonder hard te moeten werken.
Tuinfluiter schreef op 20-12-2023 om 22:45:
Jullie zijn pas vijf jaar bij elkaar wonen nog niet eens samen en jullie relatie komt over als hard werken. Jullie communicatie is matig je denkt zelfs aan relatietherapie.
In een goede relatie is houden van belangrijk maar het is niet genoeg om echt gelukkig met elkaar te zijn. Met elkaar praten, luisteren, rekening houden het eens zijn over belangrijke zaken zorgen ervoor dat je op een fijne manier samen door het leven kunt.
Als in het begin van een relatie de communicatie zo moeizaam is zou ik niet doorgaan. Je ontneemt je zelf ook de kans om iemand te ontmoeten waarbij je beter past. Een relatie kan ook gewoon fijn zijn zonder hard te moeten werken.
Ik heb nooit geschreven dat wij vijf jaar samen zijn in mijn berichten.
Dit geeft mij het idee dat je iemand bent uit mijn naaste omgeving, en dus weet wie ik ben. Terwijl ik anonymus ben hierop, en niemand in mijn omgeving weet dat ik dit forum heb aangemaakt.
En misschien heb je wel gelijk, maar ik heb geleerd dat je eerst moet werken voordat je opgeeft en verder gaat kijken. Misschien gebeurt er wel waar je op hoopt en waar je dus voor werkt.
Anonymous95 schreef op 21-12-2023 om 09:13:
[..]
Ik heb nooit geschreven dat wij vijf jaar samen zijn in mijn berichten.
Dit geeft mij het idee dat je iemand bent uit mijn naaste omgeving, en dus weet wie ik ben. Terwijl ik anonymus ben hierop, en niemand in mijn omgeving weet dat ik dit forum heb aangemaakt.En misschien heb je wel gelijk, maar ik heb geleerd dat je eerst moet werken voordat je opgeeft en verder gaat kijken. Misschien gebeurt er wel waar je op hoopt en waar je dus voor werkt.
Ik ben niet iemand uit je directe omgeving en heb geen idee wie je in het echte leven bent. Ik ben een vrouw van bijna 60 en heb in mijn leven meerdere mensen, meestal vrouwen zien worstelen met dezefde problemen die jij hebt. (Ik ben al geruime tijd actief op dit forum)
Werken voor een relatie doe je als je twee kinderen, een koophuis en meerdere echt mooie begin jaren hebt gehad. Soms raak je elkaar in de drukte van het leven even kwijt en dan kan therapie en aandacht voor elkaar heel goed werken.Als er ooit een goede basis is geweest kan die weer terugkomen.
Je bent nog jong(95) ging ik van uit en als het dan nu al moeizaam gaat in wat ik als oude vrouw de witte broodsweken noem hoe moet het dan gaan als jullie door het lot ( leven) in echt zwaar weer belanden.
De vijf jaar was een vergissing van mij. Mijn dochter vertelde mij pas geleden over de relatie breuk van een goede vriendin. Beetje vergelijkbaar met jouw verhaal en toen ik jouw OP las moest ik aan haar denken, dat was na vijf jaar. Misschien maken meer mensen na vijf jaar de balans op. Bij haar (23) ging alles moeizaam en was ze meer aan het worstelen dan plezier aan het maken.
Tuinfluiter schreef op 21-12-2023 om 09:45:
De vijf jaar was een vergissing van mij. Mijn dochter vertelde mij pas geleden over de relatie breuk van een goede vriendin. Beetje vergelijkbaar met jouw verhaal en toen ik jouw OP las moest ik aan haar denken, dat was na vijf jaar. Misschien maken meer mensen na vijf jaar de balans op. Bij haar (23) ging alles moeizaam en was ze meer aan het worstelen dan plezier aan het maken.
Gelukkig hebben mijn vriend en ik wel nog meer plezier samen dan niet...
het is toeval dat iemand 5 jaar raadde maar als je jouw eerdere topics lees kom ik ook op 5 jaar terrecht. Dus mensen kunnen ook lezen wat je eerder schreef in andere topics en reacties.
als jou vriend tegen jou zegt, op het moment dat je je hart wilt luchten, dat 'hij moe is' en 'er even geen zin in heeft' dan zegt hij eigenlijk dat je zeurt.
En natuurlijk wil hij niet in relatietherapie, want hij snapt natuurlijk best wel, dat hij dan de vraag gaat krijgen waarom hij jou niet de ruimte geeft om je hart te luchten? Hoe hij dat ziet in een relatie, dat je er voor elkaar bent? Hoe hij dat laat blijken? En hoe hij dat zelf vind, dat hij jou het gevoel geeft dat je je hart niet mag luchten? Hoe kan hij dat anders doen in de toekomst? Snapt hij dat je dit zo ervaart?
BritgetJones007 schreef op 21-12-2023 om 10:15:
als jou vriend tegen jou zegt, op het moment dat je je hart wilt luchten, dat 'hij moe is' en 'er even geen zin in heeft' dan zegt hij eigenlijk dat je zeurt.
En natuurlijk wil hij niet in relatietherapie, want hij snapt natuurlijk best wel, dat hij dan de vraag gaat krijgen waarom hij jou niet de ruimte geeft om je hart te luchten? Hoe hij dat ziet in een relatie, dat je er voor elkaar bent? Hoe hij dat laat blijken? En hoe hij dat zelf vind, dat hij jou het gevoel geeft dat je je hart niet mag luchten? Hoe kan hij dat anders doen in de toekomst? Snapt hij dat je dit zo ervaart?
Dit is exact een voorbeeld van wat ik eerder aanhaalde.
Begrijp me niet verkeerd: het is goed dat je hart kunt luchten bij je partner; maar als dit constant gebeurd dan is er meer aan de hand en is het net goed dat je partner een grens aangeeft.
Zie je hoe je in de geciteerde tekst weggezet wordt in een slachtofferrol waarbij je partner de boeman is?
Houden van is niet altijd genoeg. Soms werkt iets gewoon niet samen omdat beide andere behoeftes hebben die niet op elkaar aansluiten. Mijn eerste serieuze relatie was er een vol liefde, we hadden zelfs niet vaak ruzie en toch waren onze ideeën over de toekomst niet verenigbaar. Ik wilde gewoon een gezinsleven en hij wilde wereldwijd carrière maken. We zijn uiteindelijk beide met een ander getrouwd hij woont nu aan de andere kant van de wereld en verhuisd elke paar jaar naar een nieuw land. Ik heb een gezin en werk in de buurt. We hebben nog steeds contact en geven nog steeds veel om elkaar, maar erkennen ook dat we elkaar nooit zo gelukkig hadden kunnen maken.
Je moet kritisch kijken naar je eigen situatie. Jij maakt een enorme verandering door, dankzij de therapie die je volgt. Dat maakt je anders en hoewel jij vind dat je een betere versie van jezelf wordt hoeft dat niet te betekenen dat jouw vriend dat ook zo ziet. Misschien wil hij wel een volgzame vrouw, die niet voor zichzelf opkomt. Dat betekent niet dat jij maar weer moet gaan pleasen, maar betekent misschien wel dat jullie elkaar niet langer gelukkig kunnen maken.
Je merkt nu wrijving omdat jouw vriend niet of onvoldoende meebeweegt met jouw verandering. Dat kan ook tijdelijk zijn. Alleen jij kunt dat goed inschatten. En denk daarbij ook aan de toekomst als dit al moeilijk is wat gaat samenwonen, eventueel kinderen krijgen etc dan doen met jullie relatie.