In de war
Ik moet echt mijn hart even luchten, want dit kan ik bij niemand kwijt.
Een goede vriend van mij gaat weg. Verdwijnt uit mijn leven. Over een paar weken. En nu ben ik zodanig uit het lood geslagen, dat ik toch maar aan mezelf toe moet geven dat ik meer voor hem voel dan vriendschap. Sinds hij het verteld heeft, loop ik rond met een steen in mijn maag en er lopen steeds tranen over mijn wangen als ik eraan denk.
We kennen elkaar nu een paar jaar en zien elkaar minstens twee keer per week, vaak met anderen erbij. Vanaf het eerste moment hadden we een klik, maar hier zijn we altijd heel bewust niet in mee gegaan. We zijn allebei gelukkig getrouwd en willen dat graag zo houden.
Fysiek contact hebben we nooit gehad (afgezien van wat onvermijdelijke aanrakingen - waarbij er altijd een soort stroomstoot door mij heen ging, en volgens mij ook bij hem). Als we een-op-een zitten te kletsen, hangen we altijd allebei wat achterover, expres een beetje uit elkaars buurt. We hebben allebei periodes gehad dat we elkaar uit de weg gingen, in mijn geval omdat ik hem niet te leuk wilde gaan vinden. Zijn redenering ken ik niet, want we hebben hier nooit over gepraat, maar waarschijnlijk is dat dezelfde.
En nu gaat hij weg. Ik wil vloeken, janken en schreeuwen. Er is letterlijk niemand op de wereld die me begrijpt zoals hij dat doet. Niemand bij wie ik me op deze manier mezelf voel. Niemand die ik zo door en door ken als deze man. Maar hij gaat weg en ik zie hem straks nooit meer terug.
Je maakt er in je hoofd een heel ding van ( hij is zo bijzonder, hij snapt mij zo goed) maar je bent gewoon verliefd, dat is alles. En dat zijn je hormonen. Als die hormonen straks niet meer gevoed worden omdat je hem niet meer ziet, gaat dat gevoel weer weg. Dus geef het even tijd.
Verliefdheid is een gevoel en dat gaat ook weer over. Misschien is het dat opzicht wel goed dat hij verhuist, dan word jij wat minder gevoed in je gevoel over hem.
Het is bijna alsof je mijn verhaal beschrijft. Alleen ging degene met wie ik omging totaal onverwachts uit mijn leven. Achteraf het verwijt dat ik hem teveel claimde.
Ook wij deelden alles, hadden gesprekken over echt van alles. Ik denk wel dat ik meer voor hem voelde dan hij voor mij. Maar ik heb nooit tussen hem en zijn partner willen komen. Dat kon ook niet want hij viel op mannen.
Maar ik ben er, een half jaar later inmiddels, nog niet overheen. Het gaat wel beter maar echt goed nog niet. Ik begrijp het ook nog steeds niet en uitleg heb ik nooit echt gekregen. Dat vind ik zo ingewikkeld.
Ik wens je heel veel sterkte! Het wordt echt beter maar het heeft veel tijd nodig.
SuzyQFive schreef op 22-02-2025 om 09:27:
Hij gaat verhuizen om zijn huwelijk te redden? In welk opzicht?
Dat hij weg gaat heeft (gelukkig) niets met mij te maken. Hij heeft al een tijd veel stress van zijn werk en neemt dat mee naar huis, waardoor hij veel ruzie heeft met zijn vrouw en zijn kinderen niet de positieve aandacht kan geven die ze verdienen. Daarnaast heeft zijn vrouw een zeer moeizame relatie met zijn vader (haar schoonvader dus) en wil ze al heel lang dat ze verder bij hen uit de buurt gaan wonen. Nu heeft ze dat op de spits gedreven: of verhuizen, of uit elkaar. Ik vind het oprecht een goede keus van hem dat hij nu vol voor hun relatie gaat.
Heel erg bedankt voor de bemoedigende en relativerende woorden. Ik begraaf al ongeveer mijn hele volwassen leven alle moeilijke gevoelens onder taart en chips en ik ben heel blij dat het verwerken nu 'pratend' lukt.
Weer superslecht geslapen. Ik lig steeds over hem te dromen en word dan half wakker. Mijn man denkt dat ik een soort griepje heb en zei dat het leek alsof ik koortsdromen had. Wat een puinhoop.
Ik vind het zo bizar. Sorry hoor, maar vorige week lag ik echt niet aan hem te denken als ik naast mijn man in bed lag. Waarom knal ik nu opeens zo onderuit?
Tango schreef op 22-02-2025 om 16:59:
Het is bijna alsof je mijn verhaal beschrijft. Alleen ging degene met wie ik omging totaal onverwachts uit mijn leven. Achteraf het verwijt dat ik hem teveel claimde.
Ook wij deelden alles, hadden gesprekken over echt van alles. Ik denk wel dat ik meer voor hem voelde dan hij voor mij. Maar ik heb nooit tussen hem en zijn partner willen komen. Dat kon ook niet want hij viel op mannen.
Maar ik ben er, een half jaar later inmiddels, nog niet overheen. Het gaat wel beter maar echt goed nog niet. Ik begrijp het ook nog steeds niet en uitleg heb ik nooit echt gekregen. Dat vind ik zo ingewikkeld.
Ik wens je heel veel sterkte! Het wordt echt beter maar het heeft veel tijd nodig.
Dankjewel voor je verhaal. Wat lijkt me dat moeilijk en wat heftig dat je een half jaar later er nog steeds last van hebt. Veel sterkte!
mijn hemel wat dramatisch
Kennelijk wil je de relatie niet fysiek maken. Zou je ook nog kunnen uitproberen, als dat niks is, ben je daar ook weer vanaf (overheen 
). Wat is er op tegen om de relatie te houden zoals deze is? Ga je bijvoorbeeld twee keer per week videobellen? Ik doe dat met goede vriendinnen/vrienden regelmatig, of alleen ‘ouderwets’ bellen terwijl ik al huishoudend/ klussend/ wandelend bezig ben. Ik snap de “alles of niets” keuze niet helemaal goed.