In de war
Ik moet echt mijn hart even luchten, want dit kan ik bij niemand kwijt.
Een goede vriend van mij gaat weg. Verdwijnt uit mijn leven. Over een paar weken. En nu ben ik zodanig uit het lood geslagen, dat ik toch maar aan mezelf toe moet geven dat ik meer voor hem voel dan vriendschap. Sinds hij het verteld heeft, loop ik rond met een steen in mijn maag en er lopen steeds tranen over mijn wangen als ik eraan denk.
We kennen elkaar nu een paar jaar en zien elkaar minstens twee keer per week, vaak met anderen erbij. Vanaf het eerste moment hadden we een klik, maar hier zijn we altijd heel bewust niet in mee gegaan. We zijn allebei gelukkig getrouwd en willen dat graag zo houden.
Fysiek contact hebben we nooit gehad (afgezien van wat onvermijdelijke aanrakingen - waarbij er altijd een soort stroomstoot door mij heen ging, en volgens mij ook bij hem). Als we een-op-een zitten te kletsen, hangen we altijd allebei wat achterover, expres een beetje uit elkaars buurt. We hebben allebei periodes gehad dat we elkaar uit de weg gingen, in mijn geval omdat ik hem niet te leuk wilde gaan vinden. Zijn redenering ken ik niet, want we hebben hier nooit over gepraat, maar waarschijnlijk is dat dezelfde.
En nu gaat hij weg. Ik wil vloeken, janken en schreeuwen. Er is letterlijk niemand op de wereld die me begrijpt zoals hij dat doet. Niemand bij wie ik me op deze manier mezelf voel. Niemand die ik zo door en door ken als deze man. Maar hij gaat weg en ik zie hem straks nooit meer terug.
Waar gaat hij heen?
Het is zuur, maar ook dit slijt weer.
MMcGonagall schreef op 22-02-2025 om 00:11:
Waar gaat hij heen?
Het is zuur, maar ook dit slijt weer.
Verhuizen en een andere baan. Om zijn huwelijk te redden. Wat ook weer bewijs is van het feit dat dit een geweldige man is.
Ik weet dat het slijt. Maar het is behoorlijk rot om zo uit je doen te zijn en niet uit te kunnen leggen waarom. 'Sorry, schat, ik ben heel verdrietig, want ik ben blijkbaar verliefd op een ander.'
Verklaring voor je eventuele gedrag " ik zit ff met mezelf in de knoop".
Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom je je huwelijk niet wil opgeven, als je je bij iemand anders blijkbaar beter voelt. Je voelt je dus bij hem meer op je gemak, meer jezelf dan bij je eigen man en je kent hem ook nog eens beter dan dat je je eigen man kent. Hou je jezelf en je man dan niet gewoon voor de gek nu?
Maar als je echt met je eigen man verder wil, is dit wel goed denk ik. Deze man verdwijnt uit je leven en je kan je helemaal focussen op je eigen man. En inderdaad, het slijt vanzelf. Wat Dolfje zegt is een goede verklaring richting je man.
Mij zou het het beste helpen om het heft in eigen handen te nemen; hem casual te vertellen dat je op vakantie gaat "en nu ik je niet meer zie: het allerbeste." En dan je vakantiedagen opnemen en verder niet meer volgen waar hij is. Dat stelt hem ook gerust en bevestigt hem in het gevoel dat het juist is wat hij doet.
Praat er gewoon met hem over want misschien heb je alle 'signalen' wel verkeerd geïnterpreteerd en zijn zijn gevoelens voor jou vriendschappelijk. Vooral omdat je benoemt dat jullie bij een 1 op 1 gesprek niet te dicht bij elkaar zitten en ook omdat er nooit fysiek contact is geweest
Bolmieke schreef op 22-02-2025 om 08:26:
Praat er gewoon met hem over want misschien heb je alle 'signalen' wel verkeerd geïnterpreteerd en zijn zijn gevoelens voor jou vriendschappelijk. Vooral omdat je benoemt dat jullie bij een 1 op 1 gesprek niet te dicht bij elkaar zitten en ook omdat er nooit fysiek contact is geweest
Dit. Je doet aannames over de gevoelens voor jou van deze man. Misschien zit het anders.
Hij gaat verhuizen om zijn huwelijk te redden? In welk opzicht?
Sorry, eerst mijn hoofd leegmaken, straks reageer ik. Sowieso bedankt voor het luisterend oor/lezend oog.
Vannacht verschrikkelijk slecht geslapen. Ik voel me zo dom. Waarom heb ik dit niet eerder gezien? Ik wist ergens wel dat ik in mijn relatie met hem met vuur speelde, anders zou ik mezelf niet allerlei regeltjes op hebben gelegd (ik app hem bijvoorbeeld nooit en ga ook nooit een-op-een ergens met hem naartoe). Ik dacht dat ik het goed geregeld had en dat hij een goede vriend was, maar blijkbaar zijn mijn gevoelens toch ergens ontspoord.
Ik kan hem nu niet meer zien. Nu ik me hiervan bewust ben, kies ik voor mijn man en mijn relatie. Dus ik ga hem nu al niet meer zien.
Ik voel me ziek. Misselijk, labiel.
BlairW schreef op 22-02-2025 om 07:32:
Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom je je huwelijk niet wil opgeven, als je je bij iemand anders blijkbaar beter voelt. Je voelt je dus bij hem meer op je gemak, meer jezelf dan bij je eigen man en je kent hem ook nog eens beter dan dat je je eigen man kent. Hou je jezelf en je man dan niet gewoon voor de gek nu?
Maar als je echt met je eigen man verder wil, is dit wel goed denk ik. Deze man verdwijnt uit je leven en je kan je helemaal focussen op je eigen man. En inderdaad, het slijt vanzelf. Wat Dolfje zegt is een goede verklaring richting je man.
Dank je.
Ik heb een heel goede relatie met mijn man. Al 16 jaar en nog steeds op vrijwel alle gebieden echt een match. Die relatie is mij alles waard.
Ja, ik meen wat ik zeg over de speciale band met die ander. Maar ik ben me er rationeel heel bewust van dat het voor die ander ook makkelijk punten scoren is. Als wij samen zijn, kunnen we elkaar de volle aandacht geven. We hoeven nooit de stress van een gezamenlijk huishouden en kleine kinderen aan. Als ik 's nachts slaperig de wc-deur open trek, zie ik hem daar niet zitten met zijn broek op zijn enkels. Etc.
Op de lange termijn zou ik met deze man geen goede relatie kunnen hebben. Daarvoor lijken we op bepaalde punten teveel op elkaar (allebei licht ontvlambaar, allebei niet verzorgend, allebei zwijgzaam). Mijn man vult mij juist aan op gebieden waar ik dat heel hard nodig heb.
En: ik hou heel veel van mijn man en zou hem nooit willen missen in mijn leven.
Bolmieke schreef op 22-02-2025 om 08:26:
Praat er gewoon met hem over want misschien heb je alle 'signalen' wel verkeerd geïnterpreteerd en zijn zijn gevoelens voor jou vriendschappelijk. Vooral omdat je benoemt dat jullie bij een 1 op 1 gesprek niet te dicht bij elkaar zitten en ook omdat er nooit fysiek contact is geweest
O, ik weet wel zeker dat hij nu niet zo uit zijn doen is als ik. Deze gevoelens zijn van mij.
Hij vindt mij wel aantrekkelijk en bijzonder en wil net zomin als ik dat het meer wordt dan dat.
sorry, suzyq, ik moet nu rennen, maar je krijgt straks antwoord
oké je bent verliefd. Kan gebeuren. Dit klinkt wel erg dramatisch.
Je hebt nu een soort liefdesverdriet. Accepteer dat je je nu rot voelt en laat het zo zijn. Het gaat weer voorbij, ook al voelt het nu niet zo. Echt. En zoek tussendoor wat leuke afleiding.
Roos57 schreef op 22-02-2025 om 09:57:
oké je bent verliefd. Kan gebeuren. Dit klinkt wel erg dramatisch.
Haha, dat dacht ik ook! Een crush en die kan best even duren. Dan neem je afstand en gaat het vanzelf weer over.