Hoe kom ik hier uit?

Beste allen,
N.a.v. een actueel huiselijk geweld topic op een ander forum, heb ik besloten om een account aan te maken en iets voor te leggen aan jullie (wilde het eigenlijk op het Viva forum plaatsen, maar daar lukt het me niet om een account aan te maken). Al een tijdje overwoog ik dit topic te starten, maar vond het eigenlijk te spanningverwekkend.

In het topic waar ik naar verwijs komt het opdringen van seks voor (door de eigen partner). Op een bepaalde manier is het voor mij herkenbaar. Ik zal hier iets over schrijven; hoewel dit niet de reden is waarom ik dit topic start (dat volgt halverwege dit topic). De reden dat ik toch iets kwijt moet over 'opdringen van seks door eigen partner', is omdat ik hier helemaal niet over kan ventileren met anderen. Privé weet 1 vriendin het, maar verder heb ik het nog nooit met iemand gedeeld - het andere topic gaf me een soort 'metoo' gevoel in de zin van herkenbaarheid.

Mijn situatie is als volgt: Al jarenlang heb ik (uitzonderingen daargelaten) dagelijks seks met mijn partner. Niet omdat dit mijn wens is (niet in die mate, mijn libido ligt veel lager - en inmiddels kan het me helemaal gestolen worden), maar om aan zijn stilzwijgende verwachting/ behoefte te voldoen; om de sfeer niet verder onderkoeld te laten worden. Want een onderkoelde sfeer zorgt voor spanningen, wat kan leiden tot een stilzwijgende sfeer en de halve dag kritiek ontvangen bijvoorbeeld, tot aan uiteindelijk tirades om kleine dingen. Dit is in de loop der jaren zo gegroeid. Aanvankelijk was dat niet zo - er heeft denk ik een opbouw van enkele jaren in gezeten. 
Ik heb vaker aangegeven dat het teveel voor me is, maar dan belanden we al snel in een onderkoelde sfeer en weet ik niet hoe snel ik moet bijschakelen. Deze routinematige seks ben ik gaan accepteren, ik zie mezelf eigenlijk als 'geconditioneerd' in deze situatie. Soms raakt het me weleens en moet ik er kortstondig toch even om huilen. Anderzijds voel ik me behoorlijk afgevlakt; voornamelijk raakt het me niet zo door gewenning en een soort acceptatie - hoewel ik me soms razend voel inwendig als het tijd vreet.

De sfeer hier is regelmatig bedompt; partner is snel geërgerd (niet per se door ons, maar in het algeheel; zodra het nieuws aanstaat begint het vaak al).Geen schreeuwpartijen of fysiek geweld o.i.d. (niet meer; is in het verleden wel eens voorgekomen) maar wel als rode draad: spanning en kritiek. Hij heeft haviksogen voor van alles, zo ervaren zowel ons kind als ik dat. Ik wil weg bij hem vanwege ons kind - die zich ook niet ontspannen bij papa voelt. (ik wil verder niet teveel over kind kwijt, maar dit is dé motivatie voor me om weg te gaan - zonder kind zou ik mijn leven zo voortzetten en er het beste naar omstandigheden van maken; wat ik gelijktijdig ook heel laf van mezelf vind, maar de 'spirit' ontbreekt - ook dat bedoel ik met geconditioneerd, soms denk ik zelfs 'zó erg is het toch ook allemaal niet').

Er zijn een aantal dingen waar ik tegenaan loop, en dat is toch een loyaliteitsgevoel naar hem (iets wat ik verder probeer te negeren, maar het is er wel). Daarbij voelt achter zijn rug om hem verlaten en van alles bekokstoven ook slecht, hoewel ik rationeel weet dat dit de enige optie is. Maar waar ik vooral tegenaan loop is een diepe angst, ik ben doodsbang van hem (niet zonder reden - maar ik kan vanwege herkenning geen voorbeelden geven).

Ik twijfel erg over de route die ik moet bewandelen om hem te verlaten. Mijn twijfels zijn zoal: welke meerwaarde biedt een instantie als Veiligthuis? Is dat de beste weg, of kun je ook zelfstandig je plan trekken zonder instanties erbij te betrekken, of hen slechts op de hoogte stellen (is dat haalbaar en wat zijn dan de do's en don'ts)? Ik ben ooit met Veiligthuis in gesprek geweest, waarbij zij een onderkomen aanboden in mijn eigen woonplaats. Dat was helaas een nogo, veel te onveilig - wat ik ook aangaf, maar helaas: dát was wat ze boden. Daarom ben ik ook bang hen te benaderen; wat als dat zich herhaalt - zij kennen dan mijn situatie (toen slechts een facet), maar geholpen ben ik dan niet (als opvang mijn eigen woonplaats betekent) en misschien word ik dan wel voor het blok gezet (we hebben ook een kind). 
Ook vraag ik me af, wat als ik verblijfruimte vind (die kans is aanwezig), maar ik mag ons daar niet inschrijven (zoals een langdurig bed&breakfast verblijf), hoe zit het dan met school voor mijn kind? Want sta je niet officieel ingeschreven, dan kan kind ook niet in de omgeving naar school? (of biedt bemiddeling van Veiligthuis dan uitkomst?). Veel vragen.

En aan welke praktische dingen moet ik denken als ik wegga, buiten het verwijderen van wachtwoorden, meenemen van papieren etc. Ik ben bang dat hij toch achter het nieuwe adres komt op den duur (door instanties als een tandarts/school etc) Ik ben van plan alle banden definitief door te snijden (het is gebleken dat dat de enige optie is die overblijft).

Ik zou als het kan graag tips ontvangen van mensen die ook hun partner zijn "ontvlucht", of het van nabij hebben meegemaakt. Waar let je op, wat doe je wel/ niet. Voor m'n gevoel sta ik er erg alleen voor, kan weinig echt concrete info vinden online (althans, antwoorden op mijn vragen/zorgen). Vaak twijfel ik ook: 'kan/ dúrf ik dit wel', maar ik moet echt doorzetten. Misschien is jullie raad zeer waardevol. Alvast bedankt voor eventuele tips (of jullie visie).