Hoe ga ik om met een piekeraar
Een vriendin van me is een piekeraar, doemdenker en hypochonder en ik weet niet meer hoe er mee om te gaan. De laatste keer stuurde haar vriend me een bericht om te vragen of ik alsjeblieft even met haar kon praten, want hij was al de hele avond bezig en kon niet tot haar doordringen. Ik moest hem teleur stellen want ik zat ook al de hele avond op haar in te praten.
Misschien het beste te illustreren aan de hand van wat voorbeelden:
*Ze heeft een onderzoek in het ziekenhuis en begint drie weken van te voren iedere dag te appen hoe druk ze zich maakt.
*Ze voelt of ziet een plekje, gaat foto's sturen of ik het er vreemd uit vind zien, gaat googlen wat het allemaal kan zijn en dit delen, tot het moment dat de huisarts haar voor de zoveelste keer gerust stelt.
*Idem dito als ze iets ziet bij haar huisdieren
*Ze heeft een paar dierbaren verloren. Drie weken voor belangrijke data, zoals verjaardagen en sterfdagen is ze van slag en deelt dit iedere dag.
*Als ze eens iets leuks heeft kan ze er niet van genieten want het gaat vast ergens mis. In plaats van het blije nieuws te vieren, piekert ze over al wat er mis kan gaan. En deelt dit.
Ik weet niet meer hoe te reageren. Ik ken haar zes jaar en dit duurt zeker al drie, vier jaar. Rationeel op haar in praten heeft geen zin. Ik weet dat het voor haar vervelender is, maar ik heb er ondertussen ook flink de balen van. Dit vreet energie. Hoe ga ik hiermee om?
Athan schreef op 17-12-2021 om 07:51:
Ik weet dat hypochondrie een angststoornis is. En heel vaak hebben anderen er geen last van. Maar in de uitingsvorm van die vriendin van TO blijf ik het narcistisch vinden. Of nou ja, misschien is egocentrisch een beter woord. Punt is namelijk dat de ingebeelde ziekte voorrang krijgt op alles en iedereen om haar heen. Daar is toch geen enkele vriendschap tegen opgewassen?
Overigens is hypochondrie over het algemeen goed te behandelen, dus ik denk dat TO nog kan proberen haar vriendin zover te krijgen dat ze naar een psycholoog of psychiater gaat.
Dat ze hulp nodig heeft ben ik met je eens. Dat haar manier van ermee om gaat verkeerd is en niet goed is voor de vriendschap ben ik ook met je eens.
Maar helaas laat een angst stoornis je niet altijd even goed nadenken over die dingen. Als je compleet lamgeslagen bent van de panische angst is helder nadenken behoorlijk moeilijk. Egocentrisch klinkt alsof ze heel bewuste keuzes maakt hierin. Terwijl het goed mogelijk is dat op zo'n moment het enige waar ze over na kan denken is hoe ze op dat moment snel mogelijk van haar angst kan afkomen, terwijl ze zelf dat stemmetje niet rustig krijgt.
Dat betekent overigens niet dat TO er in mee moet gaan of zich door haar moeten laten leegzuigen. Want dat die vriendin misschien niet bewust of egocentrisch handelt, maakt niet dat TO en wat het met haar doet ondergeschikt is. TO is geen therapeut. En dat vriendin die nodig heeft is duidelijk
Het gaat er vooral om of de vriendschap wederkerig is. Als jij een probleem hebt, luistert ze dan naar je en probeert ze je te helpen, of buigt ze zo snel mogelijk het onderwerp weer om tot haar eigen gedoetjes? In dat laatste geval kun je er het best een punt achter zetten.
redbulletje schreef op 17-12-2021 om 08:13:
Het gaat er vooral om of de vriendschap wederkerig is. Als jij een probleem hebt, luistert ze dan naar je en probeert ze je te helpen, of buigt ze zo snel mogelijk het onderwerp weer om tot haar eigen gedoetjes? In dat laatste geval kun je er het best een punt achter zetten.
Zoals ik ook al eerder schreef. Het is niet erg als een vriendschap tijdelijk meer energie kost, maar het moet niet consequent scheef zitten. Of je er dan een punt achter moet zetten is een persoonlijke overweging. Maar beginnen met je grenzen bewaken is wel noodzakelijk. Je moet niet aan een vriendschap onderdoorgaan.
Bedankt voor de reacties.
Even een algemene reactie en niet op iedereen persoonlijk:
* Als zoiets tijdelijk is, is het inderdaad geen probleem. Dit duurt echter al jaren.
* Ik betrap mezelf er vaak op dat ik denk 'gaan we weer met dat gezeur'. Ik moet mezelf er dan echt aan herinneren dat zij zichzelf op dat moment niet kan controleren
* Geruststellen helpt niet. Het luchtig maken helpt ook niet. Afleiden helpt ook niet, want het gesprek komt hoe dan ook altijd weer terug bij waar ze op dat moment mee zit. Dat in het absurde trekken wat iemand schreef, heb ik ook wel eens geprobeerd, maar pas NA de situatie toen ze klaar was met panikeren. Ze wilde toen een afspraak annuleren omdat ze thuis moest blijven want anders zouden haar huisdieren misschien gestolen worden. Toen dat klaar was en de afspraak uiteindelijk een uur later toch door ging, dacht ik misschien moeten we er maar samen even over lachen. Toen werd ze boos.
* Ze houdt totaal geen rekening met het feit dat ik ook een leven heb. Dan vertel ik dat ik een avond iets leuks ga doen waar ik heel veel zin in heb. worden er aan de lopende band berichten gestuurd. Een keer was ik het geluid van mijn telefoon vergeten uit te zetten, om 5:30 werd ik wakker van de meldingen die binnen kwamen. Ik dacht dat mijn oma dood was ofzo, maar zij was het. Dat is toch geen tijdstip om iemand berichten te sturen over je niet bestaande problemen?
*Ze heeft al hulp maar blijkbaar helpt dat niet.
Dan zou ik er mee stoppen. Helaas heb ik het zelf 6 jaar door laten sudderen voordat ik de stekker er uit trok. Wou dat ik met terugwerkende kracht bij de eerste rode vlag een half jaar nadat we vrienden werden, dat al had gedaan. Zo zonde van m'n energie en tijd geweest.
@Airmid De vraag is dan of ze de juiste hulp heeft, maar dat moet niet jouw probleem zijn.
Stel jezelf de vraag hoeveel deze vriendschap jou nog waard is. Wil je hem houden, wees dan duidelijk dat je geen therapeut bent en geef je grenzen aan. Wees ook duidelijk wat de consequentie is als ze over die grens blijft gaan (einde vriendschap).
Heb je daar geen geduld of energie meer voor, voel je dan niet bezwaard de stekker er nu al uit te trekken. Jij bent geen therapeut. Jij bent niet de oplossing voor haar problemen.
Ik zou stoppen met deze vriendschap, het is echt niet te doen om met al deze angsten om te gaan als buitenstaander. Sneu voor haar, maar jij hoeft jezelf niet op te offeren voor haar irreële angsten.
Ik heb ooit na veel aarzeling de vriendschap met iemand met ernstige psychiatrische problemen verbroken. Zij belde me uiteindelijk drie keer per week met de mededeling dat ze langs het spoor stond en ik 'vond dat ik haar niet in de steek kon laten'. Uiteindelijk heb ik er een aantal keer op aangedrongen dat ze professionele hulp zou zoeken en toen ze dat bleef weigeren heb ik het contact verbroken. Ik ben er ook eerlijk over geweest dat het me teveel belastte om keer op keer op de meest ongelegen momenten met haar ellende te dealen. Dat begreep ze eigenlijk ook wel. Ze heeft het me ook niet verweten.
Mijn eyeopener was toen ik het in een beeldspraak zag: dat ik iemand met een slagaderlijke bloeding langs de kant van de weg met simpele pleister uit een EHBO doosje probeerde op te lappen. Als ik zei: "Ik bel een ambulance," mocht dat niet van haar. Toen ik de situatie eenmaal in dat beeld had vereenvoudigd zag ik hoe absurd de het was en dat ik het mezelf niet mocht aandoen om dat steeds maar aan te gaan.
Airmid schreef op 17-12-2021 om 11:37:
Bedankt voor de reacties.
Even een algemene reactie en niet op iedereen persoonlijk:
* Als zoiets tijdelijk is, is het inderdaad geen probleem. Dit duurt echter al jaren.
* Ik betrap mezelf er vaak op dat ik denk 'gaan we weer met dat gezeur'. Ik moet mezelf er dan echt aan herinneren dat zij zichzelf op dat moment niet kan controleren
* Geruststellen helpt niet. Het luchtig maken helpt ook niet. Afleiden helpt ook niet, want het gesprek komt hoe dan ook altijd weer terug bij waar ze op dat moment mee zit. Dat in het absurde trekken wat iemand schreef, heb ik ook wel eens geprobeerd, maar pas NA de situatie toen ze klaar was met panikeren. Ze wilde toen een afspraak annuleren omdat ze thuis moest blijven want anders zouden haar huisdieren misschien gestolen worden. Toen dat klaar was en de afspraak uiteindelijk een uur later toch door ging, dacht ik misschien moeten we er maar samen even over lachen. Toen werd ze boos.
* Ze houdt totaal geen rekening met het feit dat ik ook een leven heb. Dan vertel ik dat ik een avond iets leuks ga doen waar ik heel veel zin in heb. worden er aan de lopende band berichten gestuurd. Een keer was ik het geluid van mijn telefoon vergeten uit te zetten, om 5:30 werd ik wakker van de meldingen die binnen kwamen. Ik dacht dat mijn oma dood was ofzo, maar zij was het. Dat is toch geen tijdstip om iemand berichten te sturen over je niet bestaande problemen?
*Ze heeft al hulp maar blijkbaar helpt dat niet.
Ik vraag me af wat de eigenschappen van je vriendin zijn die er bij jou voor zorgen dat je deze vriendschap in stand zou willen houden. En hoe zwaar wegen die? Na deze post zie ik in eerste instantie allemaal rode vlaggen. Maar dat is te makkelijk. Jullie zijn niet voor niks bevriend met elkaar. Wegen haar goede eigenschappen voor jou op tegen wat je hierboven schrijft? Denk dat dat één van de eerste vragen is die je jezelf nu mag stellen.
Sterkte, want zo'n situatie is slopend en vooral erg vervelend.
Mija schreef op 17-12-2021 om 12:23:
Ik heb ooit na veel aarzeling de vriendschap met iemand met ernstige psychiatrische problemen verbroken. Zij belde me uiteindelijk drie keer per week met de mededeling dat ze langs het spoor stond en ik 'vond dat ik haar niet in de steek kon laten'. Uiteindelijk heb ik er een aantal keer op aangedrongen dat ze professionele hulp zou zoeken en toen ze dat bleef weigeren heb ik het contact verbroken. Ik ben er ook eerlijk over geweest dat het me teveel belastte om keer op keer op de meest ongelegen momenten met haar ellende te dealen. Dat begreep ze eigenlijk ook wel. Ze heeft het me ook niet verweten.
Mijn eyeopener was toen ik het in een beeldspraak zag: dat ik iemand met een slagaderlijke bloeding langs de kant van de weg met simpele pleister uit een EHBO doosje probeerde op te lappen. Als ik zei: "Ik bel een ambulance," mocht dat niet van haar. Toen ik de situatie eenmaal in dat beeld had vereenvoudigd zag ik hoe absurd de het was en dat ik het mezelf niet mocht aandoen om dat steeds maar aan te gaan.
Wat een goede vergelijking.
En to; vriendschap is ook een relatie en in een relatie mag je je grenzen aangeven. Zeg haar dat je op deze manier de relatie niet voort kan zetten.
Misschien helpt dat in het rechtzetten van de verhouding, misschien maakt het dat ze hulp gaat zoeken of misschien wil ze helemaal niet investeren en veranderen, maar dat kun je ook maar beter weten dan.