Hoe ga ik om met een piekeraar
Een vriendin van me is een piekeraar, doemdenker en hypochonder en ik weet niet meer hoe er mee om te gaan. De laatste keer stuurde haar vriend me een bericht om te vragen of ik alsjeblieft even met haar kon praten, want hij was al de hele avond bezig en kon niet tot haar doordringen. Ik moest hem teleur stellen want ik zat ook al de hele avond op haar in te praten.
Misschien het beste te illustreren aan de hand van wat voorbeelden:
*Ze heeft een onderzoek in het ziekenhuis en begint drie weken van te voren iedere dag te appen hoe druk ze zich maakt.
*Ze voelt of ziet een plekje, gaat foto's sturen of ik het er vreemd uit vind zien, gaat googlen wat het allemaal kan zijn en dit delen, tot het moment dat de huisarts haar voor de zoveelste keer gerust stelt.
*Idem dito als ze iets ziet bij haar huisdieren
*Ze heeft een paar dierbaren verloren. Drie weken voor belangrijke data, zoals verjaardagen en sterfdagen is ze van slag en deelt dit iedere dag.
*Als ze eens iets leuks heeft kan ze er niet van genieten want het gaat vast ergens mis. In plaats van het blije nieuws te vieren, piekert ze over al wat er mis kan gaan. En deelt dit.
Ik weet niet meer hoe te reageren. Ik ken haar zes jaar en dit duurt zeker al drie, vier jaar. Rationeel op haar in praten heeft geen zin. Ik weet dat het voor haar vervelender is, maar ik heb er ondertussen ook flink de balen van. Dit vreet energie. Hoe ga ik hiermee om?
oei, dat lijkt me een lastige. Ik zou vooral bij jezelf te raden gaan hoeveel energie je hiervoor hebt. Een vriendin die tijdelijk veel energie kost is niet erg. Is dat bijna continu, dan moet je er echt op letten dat je je grenzen bewaakt.
Ik denk de enige manier dat zij echt geholpen kan worden is therapie. Er is namelijk een overkoepelend probleem dat dit alles veroorzaakt. Dit gaat echt veel verder dan gewoon piekeren. Jij bent geen therapeut. Jij kunt dit niet oplossen. Als je haar wilt helpen, zou ik haar ondersteunen in het zoeken van hulp. Wil ze geen hulp zou ik bij het bewaken van je grens duidelijk blijven aangeven dat jij geen therapeut bent.
Je eigen grenzen gaan bewaken en er niet teveel meer in meegaan. Raad haar aan een psych te nemen.
Rationeel praten werkt niet, want er zit een emotie achter.
En hoe krijg je die emotie weg?
Ik zou denken: niet lang praten over haar zorgen, maar over andere dingen.
Het probleem zal wel zijn dat "andere dingen" haar niet interesseren.
Ik weet niet of confronteren werkt, dus vertellen dat er zo voor jou geen lol meer aan is, en dat je geen zin meer hebt in een middag met haar als het niet over normale dingen kan gaan.
”Meis, ik hoor je en begrijp je angsten
Er is alleen zo weinig wat ik kan doen om de angst weg te nemen!
Je hebt hier echt een therapeut bij nodig en dat ben ik niet
Wat ik wél voor je kan doen is je gedachten verzetten naar wat leuks
Potje online Bingo doen?!?!”
Ik zou dus vriendelijk naar therapie verwijzen want dit is niet gewoon piekeren, dit zit dieper
Begrijpelijk dat je haar niet wilt laten vallen en dat je een luisterend oor wilt bieden, maar het moet wel leuk blijven
Ik zou dus onderwerp veranderen na vriendelijk een grens aan te hebben gegeven
Ze moet met behulp van een professional de niet-helpende gedachten leren ombuigen en bijvoorbeeld een g-schema leren toepassen daarbij. Dit gaat verder dan je als partners of vrienden kan doen.
Enige dat je kan doen is er voor haar zijn, maar verlies daarbij je eigen grenzen niet uit het oog.
Eens met bovenstaande tips.
Beertjelief, wat een mooi voorbeeld hoe je tegelijk aandacht hebt voor waar ze over tobt, aangeeft dat jij er weinig mee kunt en dan afleiding voorstelt.
Zoiets zou ik ook proberen bij haar TO!
Heeft ze professionele hulp? Zo niet, dan zou ik adviseren dat ze naar de huisarts gaat en daar uitlegt hoeveel last ze heeft van haar angsten.
Jij bent niet haar hulpverlener, dus als je wil dat de vriendschap goed blijft, is enige mate van balans tussen jullie wel belangrijk.
Vindt ze zelf ook dat ze een piekeraar is? Of vindt ze het zelf eigenlijk logisch dat ze zoveel aandacht heeft voor pijnlijke en onoplosbare zaken? Dat maakt nogal veel verschil. Als ze het gepieker zelf ook ‘teveel’ vindt kun je haar helpen haar aandacht op iets anders te richten. Als ze het zelf normaal vindt, is ze waarschijnlijk gekwetst als je ‘geen aandacht wil geven’ aan haar gevoelens. Als ze het zelf ook een probleem vindt, zou ik haar het boek ‘leef meer, denk minder’ van Pia Callesen aanraden. Misschien is dat wat voor haar vriend, kan die het op tafel laten slingeren 😉.
Is de vriendschap nog wel leuk? Ik ben heel erg geduldig, maar hier zou ik echt geen zin in hebben. Als iemand echt iets heeft, kan ik desnoods jarenlang dagelijks luisteren naar de problemen, maar hypochonders - daar kan ik echt niet tegen. Ik zal hier wel een heleboel mensen voor het hoofd stoten, maar ik vind hypochondrie een vorm van narcisme. ("Niks en niemand is zo belangrijk als mijn - niet eens bestaande - probleem", of "Ik ben zo bijzonder; een plekje bij jou is misschien niks, maar ik ga er gegarandeerd aan dood" of "De kans op bijwerkingen van een vaccin is dan misschien klein, maar je zult zien dat IK er weer last van krijg/aan dood ga/voor naar het ziekenhuis moet")
Athan schreef op 17-12-2021 om 01:29:
Is de vriendschap nog wel leuk? Ik ben heel erg geduldig, maar hier zou ik echt geen zin in hebben. Als iemand echt iets heeft, kan ik desnoods jarenlang dagelijks luisteren naar de problemen, maar hypochonders - daar kan ik echt niet tegen. Ik zal hier wel een heleboel mensen voor het hoofd stoten, maar ik vind hypochondrie een vorm van narcisme. ("Niks en niemand is zo belangrijk als mijn - niet eens bestaande - probleem", of "Ik ben zo bijzonder; een plekje bij jou is misschien niks, maar ik ga er gegarandeerd aan dood" of "De kans op bijwerkingen van een vaccin is dan misschien klein, maar je zult zien dat IK er weer last van krijg/aan dood ga/voor naar het ziekenhuis moet")
Hypochondrie is geen narcisme, maar een serieuze angst stoornis. Het gaat niet om aandacht, maar om een hele heftige angst waar je geen controle over hebt. Je zoekt geruststelling, om zo de angst te temperen. Angst die groter is dan jij. Die op momente kan voelen als een hele heftige blinde paniek.
En geloof me angststoornissen zijn ook zeker voor de persoon die daar aan lijdt zwaar kut. Het lastige is echter dat elke geruststelling maar tijdelijk werkt. Want altijd in je achter hoofd is er dat stemmetje. Dat stemmetje dat maar niet stil wil worden. Die op goede momenten misschien amper hoorbaar is en op slechte zo hard schreeuwt dat je je lamgeslagen voelt van de panische angst.
Maar fijn voor jou dat je een volledig gebrek aan inlevingsvermogen hebt en denkt dat hypochondrie narcistisch is. Dat betekent dat je namelijk werkelijk geen idee hebt hoe die angst kan voelen. Je bent een bofkont.
Hiermee zeg ik overigens niet dat die vriendin op TO moet blijven leunen en dat haar manier van er mee om gaan goed is. Want ze heeft zeer zeker hulp nodig. Zonder professionele hulp kan het heel moeilijk zijn dat stemmetje te kalmeren. Overigens kan hulp zoeken hiervoor best lastig zijn. Vaak is er schaamte voor de angst en hulp zoeken betekent de angst pas echt moeten erkennen. Maar er kan ook angst zijn voor het gevolg van die hulp. Want stel dat dat stemmetje rustig wordt en vervolgens mis je iets en blijkt dat veel te laat toch iets ernstigs. Dat stemmetje en die angst kan ook de hulp saboteren. En toch zal die vriendin moeten gaan zien dat dat de enige manier is. Dat TO of haar vriend haar nooit voldoende zal kunnen geruststellen en dat de enige manier om de stress te verminderen, het kalmeren van dat stemmetje is.
Bij haar vriendin speelt wel duidelijk meer dan een angststoornis, want zo te lezen reageert ze op andere dingen ook emotioneel heel heftig. Dus het zou me niks verbazen als er iets onderliggends speelt, waardoor ze ook gevoeliger is voor panische angsten. En dat onderliggende daar heeft ze gewoon echt professionele hulp bij nodig.
Man heeft ook een angststoornis die zich regelmatig uit in hypochondrie. Wat bij hem helpt is er in mee gaan, maar dan wel zo diep dat het helemaal over de top gaat. Het niet voeden, maar het absurde in trekken. Dat was voor hem vaak een spiegel die hem weer even terug bracht naar de realiteit. Humor relativeert.
Ik weet niet of dit iets is wat bij vriendin werk, dat zal voor iedereen anders zijn, maar dit is hoe ik het doe
Ik had ooit zo'n vriendin. Met de nadruk op had. Erg toxisch en energieslurpend, iemand die alleen maar aandacht en medeleven wil, maar owee als je zelf een keer met iets zit en steun wil.
Ik weet dat hypochondrie een angststoornis is. En heel vaak hebben anderen er geen last van. Maar in de uitingsvorm van die vriendin van TO blijf ik het narcistisch vinden. Of nou ja, misschien is egocentrisch een beter woord. Punt is namelijk dat de ingebeelde ziekte voorrang krijgt op alles en iedereen om haar heen. Daar is toch geen enkele vriendschap tegen opgewassen?
Overigens is hypochondrie over het algemeen goed te behandelen, dus ik denk dat TO nog kan proberen haar vriendin zover te krijgen dat ze naar een psycholoog of psychiater gaat.