Geen vrienden, maar ook geen/weinig behoefte aan..?

Hallo, 
Ik ben een vrouw van 38, getrouwd en jonge kinderen.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik geen vrienden/vriendinnen. Voor het laatst bij m’n vorige baan en op de middelbare school.
Ik doe graag dingen alleen; winkelen, wandelen, het liefst alleen ( wel met m’n hond en soms met het gezin). Als ik soms om me heen hoor, of ergens lees over vriendschappen ( “ik ga met m’n beste vriendin dit of dat doen”) voel ik me soms raar dat ik hier dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb daarnaast een kleine familie, 1 broer, die in Duitsland woont en geen ouders meer. Ik woon zelf in het buitengebied, platteland en mijn eerste buren wonen 100 meter verder, en ook hier is iedereen erg op zichzelf. Dus eigenlijk bestaat mijn “ netwerk” uit m’n gezin en collegas, wat ook niet veel is want het is een klein team. 
Ik vermaak me verder goed maar heel soms komt dat gevoel naar boven van dat ik iets zou missen, maar wat dan eigenlijk? Want kun je iets missen als je nooit echt vriendschap hebt ervaren? Is het normaal dat ik graag dingen alleen doe en niet een hele sterke behoefte heb om een vriendschap aan te gaan?
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen. Mijn kinderen zijn natuurlijk niet mijn vrienden en ik zou absoluut niet van hen verwachten dat zij heel regelmatig langs gaan komen, zij hebben gewoon hun eigen leven.
Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?

alvast bedankt voor het lezen en eventuele reacties.