Geen vrienden, maar ook geen/weinig behoefte aan..?
Hallo,
Ik ben een vrouw van 38, getrouwd en jonge kinderen.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik geen vrienden/vriendinnen. Voor het laatst bij m’n vorige baan en op de middelbare school.
Ik doe graag dingen alleen; winkelen, wandelen, het liefst alleen ( wel met m’n hond en soms met het gezin). Als ik soms om me heen hoor, of ergens lees over vriendschappen ( “ik ga met m’n beste vriendin dit of dat doen”) voel ik me soms raar dat ik hier dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb daarnaast een kleine familie, 1 broer, die in Duitsland woont en geen ouders meer. Ik woon zelf in het buitengebied, platteland en mijn eerste buren wonen 100 meter verder, en ook hier is iedereen erg op zichzelf. Dus eigenlijk bestaat mijn “ netwerk” uit m’n gezin en collegas, wat ook niet veel is want het is een klein team.
Ik vermaak me verder goed maar heel soms komt dat gevoel naar boven van dat ik iets zou missen, maar wat dan eigenlijk? Want kun je iets missen als je nooit echt vriendschap hebt ervaren? Is het normaal dat ik graag dingen alleen doe en niet een hele sterke behoefte heb om een vriendschap aan te gaan?
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen. Mijn kinderen zijn natuurlijk niet mijn vrienden en ik zou absoluut niet van hen verwachten dat zij heel regelmatig langs gaan komen, zij hebben gewoon hun eigen leven.
Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?
alvast bedankt voor het lezen en eventuele reacties.
Je bent wie je bent! Je gaat toch niet anders leven omdat veel mensen in de maatschappij iets doen wat jij niet doet. Denk er ook aan dat veel niet is wat het lijkt: vriendinnen die geen echte vriendinnen blijken te zijn, gelukkige huwelijken die het niet blijken te zijn.
Er telt maar 1 ding en dat is gelukkig zijn. Als je dat bent, dan heb je je doel bereikt.
Het is bewezen dat mensen met vrienden langer leven. Van nature zijn we dan ook sociale wezens. Ieder individu is natuurlijk anders, maar dit is de biologie. Kennelijk is jouw behoefte anders. Maar ik snap dat je hier soms bij stilstaat, want eenzaamheid ligt in dit geval inderdaad op de loer.
Wat ik me wel afvraag: hoe ben je je man dan ooit tegengekomen en waarom had je wel behoefte aan zijn gezelschap?
Iedereen is daarin verschillend: sommige mensen gedijen goed wanneer ze veel mensen om zich heen hebben, sommigen vinden het juist fijn weinig of geen vrienden te hebben. Ik denk dat het allemaal ok is en het één niet “normaler” (of minder normaal) dan het ander. Simpelweg omdat het voor ieder mens anders werkt. Klopt het dat je vraag wel vanuit een (nieuwsgierigheid naar een) bepaalde behoefte komt? Mocht je willen onderzoeken of je het leuk vindt om vrienden te maken/te hebben, zou je kunnen kijken of je met mensen om je heen wat meer contact kunt leggen of je bijvoorbeeld aansluiten bij een sportvereniging/hobbyvereniging/enz. Maar als je dit niet hebt, ben je ook helemaal ok! Niet aan jezelf twijfelen. Maar als je het anders zóu willen: ga ervoor!
Ik ben ongeveer even oud en herken heel erg wat je schrijft. Ik heb een drukke baan, een druk gezin, een hechte familie en daarnaast eigenlijk zowel geen tijd voor als geen behoefte aan vriendschappen. Verschil met jou is dat ik twee zussen heb met wie ik wel vriendinnendingen (als samen high tea’en, een stedentrip maken, dagje naar een museum) doe, los van man en kind(eren) dus. Daar geniet ik wel van.
Ook met enkele collega’s heb ik een wat meer vriendschappelijke band en ga ik dus weleens een drankje drinken of een hapje eten. In tegenstelling tot bij vriendschappen, verwacht ik wel dat het contact eindigt als ik vertrek bij deze baan en dat vind ik prima.
Ik heb weleens overwogen om (bijvoorbeeld via het forum) vriendinnen te zoeken, maar realiseerde me al snel dat ik eigenlijk onvoldoende bereid ben om daar tijd in te investeren.
herkenbaar! Ik ben bijna 50 en heb ook geen vrienden. Ook geen behoefte aan.
tot midden 20 een goede vriendin gehad, toen dat eindigde geen behoefte aan nieuwe vriendinnen
Wel getrouwd en full time werkzaam, ik vermaak me zelf graag alleen. zie het niet als een probleem.
Ik woon in het buitenland maar als ik eerlijk ben had ik in Nederland ook geen vriendinnen. Ik zou niet weten wat ik er mee moet. Kennissen heb ik enkele.
Ik vermaak me prima alleen of met m’n partner en verveel me nooit.
Hier nog 1! Totaal geen behoefte aan ook. Laat mij maar lekker hoor.
MarindaH schreef op 08-08-2021 om 10:55:
Het is bewezen dat mensen met vrienden langer leven. Van nature zijn we dan ook sociale wezens. Ieder individu is natuurlijk anders, maar dit is de biologie. Kennelijk is jouw behoefte anders. Maar ik snap dat je hier soms bij stilstaat, want eenzaamheid ligt in dit geval inderdaad op de loer.
Wat ik me wel afvraag: hoe ben je je man dan ooit tegengekomen en waarom had je wel behoefte aan zijn gezelschap?
Hoi, mijn man heb ik destijds leren kennen toen we allebei een pup hadden en op puppycursus zaten en zodoende zijn we regelmatig gaan wandelen want we woonden ook in dezelfde plaats. Zijn gezelschap vond en vind ik prettig en met hem samenzijn voelt gewoon goed. Maar ik kan en wil ook los van hem dingen ondernemen, en dat doe ik ook gewoon. Ik ben bijvoorbeeld een zonaanbidder en ben alleen op vakantie geweest, terwijl hij thuis bleef met de kinderen. Daarin laat hij mij ( en ik hem) vrij. Maar uiteraard ga ik ook graag met het gezin op vakantie.
Het “gekke” is dat ik niet verlegen of introvert ben, want ik heb snel aanspraak en kan ook zo een praatje aanknopen met onbekenden. En dat vind ik dan wel heel erg leuk, en daar lijk ik dan weer een tijd op te Kunnen “teren”.
Ik heb wel vriendinnen maar het is niet zo dat we elkaar maandelijks zien ofzo. Sommige zie ik bij het sporten maar daarnaast zie ik ze paar keer per jaar. En dat is prima en soms mis ik meer.
Maar sommige vriendschappen zoals ik ze in mijn omgeving zie dat ze elkaar meerdere keren per week zie zou dan weer niet bij me passen.
"Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?"
Betekent het gegeven dat je het zelf niet lijkt te kunnen accepteren misschien niet gewoon dat je toch, hetzij onbewust, behoefte hebt aan (een vorm van) vriendschap? Maar dat je dat gevoel wegdrukt onder het mom van geen behoefte omdat je ook niet weet wat je mist/jezelf beschermd tegen een gevoel van eenzaamheid?
Ik kan ook prima alleen zijn en alleen dingen doen. Maar soms is het wel prettig om dingen te delen met vrienden. Bijv. over je relatie, noem maar wat. Contact met collega's is vaak toch oppervlakkeriger. Een netwerk kan helpend en prettig zijn. Maar natuurlijk is wat je nu doet ook prima als dat voor jou goed voelt. Maar zolang je met deze vraag blijft rondlopen zou ik toch eens gaan uitzoeken of je er écht geen behoefte aan hebt of dat je dat dénkt en jezelf op deze manier misschien wel beschermd tegen een gevoel van eenzaamheid. Al moet je uiteindelijk natuurlijk doen wat voor jou het beste voelt, en dat kan ook niks doen zijn.
Ik heb eigenlijk maar 1 hele goede vriendin waar ik 1x per week mee afspreek . En een paar die verder weg wonen en ik niet zo vaak zie . Met een paar collega's spreek ik buiten werk ook wel eens af . Maar ik vraag mij dan af wanneer je iemand een vriendin noemt en wanneer een goede kennis ?
Ik herken wel dat het heerlijk is om dingen alleen te doen. Ik doe ook veel alleen en heb daar echt behoefte aan. Ben je niet gewoon een introvert die genoeg heeft aan de sociale contacten thuis en op je werk?
Zelf heb ik een paar goede vrienden, maar dat zijn ook allemaal einzelgangers en introverten die het goed snappen. We wandelen door de natuur, gaan varen, of gaan naar een rustig restaurant en hebben dan lange gesprekken 1 op 1. Dat zou ik wel echt missen als ik mijn vrienden niet had.
Gizzmoreturns schreef op 08-08-2021 om 11:05:
herkenbaar! Ik ben bijna 50 en heb ook geen vrienden. Ook geen behoefte aan.
tot midden 20 een goede vriendin gehad, toen dat eindigde geen behoefte aan nieuwe vriendinnen
Wel getrouwd en full time werkzaam, ik vermaak me zelf graag alleen. zie het niet als een probleem.
Ongeveer dit. Zie het ook niet als een probleem.
Toen ik jonger was en dit gevoel bestreed door te proberen om vriendschappen aan te knopen en te onderhouden (omdat dit normaal was), werd het wel een probleem omdat ik er veel tijd en energie in stak terwijl ik eigenlijk liever andere dingen alleen wou doen.
Bisou schreef op 08-08-2021 om 13:24:
"Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?"
Betekent het gegeven dat je het zelf niet lijkt te kunnen accepteren misschien niet gewoon dat je toch, hetzij onbewust, behoefte hebt aan (een vorm van) vriendschap? Maar dat je dat gevoel wegdrukt onder het mom van geen behoefte omdat je ook niet weet wat je mist/jezelf beschermd tegen een gevoel van eenzaamheid?
Ik kan ook prima alleen zijn en alleen dingen doen. Maar soms is het wel prettig om dingen te delen met vrienden. Bijv. over je relatie, noem maar wat. Contact met collega's is vaak toch oppervlakkeriger. Een netwerk kan helpend en prettig zijn. Maar natuurlijk is wat je nu doet ook prima als dat voor jou goed voelt. Maar zolang je met deze vraag blijft rondlopen zou ik toch eens gaan uitzoeken of je er écht geen behoefte aan hebt of dat je dat dénkt en jezelf op deze manier misschien wel beschermd tegen een gevoel van eenzaamheid. Al moet je uiteindelijk natuurlijk doen wat voor jou het beste voelt, en dat kan ook niks doen zijn.
Ik weet niet of dat het zou kunnen zijn. Ik denk er niet dagelijks , wekelijks aan, maar soms als ik op shownieuws bijvoorbeeld Gordon zie met zijn vriendengroep bij een afscheidsgeschenk vanwege zijn vertrek naar dubai, waar dan wel een paar 100 vrienden van hem zijn, of dave Roelvinks, André Hazes juniors hun populariteit; ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik dat zelf zo zou doen, laat staan dat er zoveel genodigden voor mij zouden komen. Mijn collega’s zijn vriendelijke mensen, voornamelijk mannen, prima mensen, maar geen vrienden , ook geen kennissen, echt gewoon collega’s.
Ook ik heb eigenlijk geen mensen die ik als vrienden zou bestempelen, wel veel kennissen in allerlei gradaties. Vraag is wat mij betreft ook een beetje wanneer iemand een vriend is ipv een kennis, waar ligt de grens? Ik zou niet blij worden van veel "verplichte" bijeenkomsten met vrienden.