Geen contact ouders. Wat als ze overlijden?
Ik lees zo nu en dan mee. Momenteel zijn er weer wat topics over contacten met ouders/familie, over overlijden en regelzaken die daarbij komen kijken, etc.
Ik heb sinds enkele jaren geen contact meer met mijn ouders. Dat contact is vanuit mijn kant beëindigd. Mijn jeugd was allesbehalve fijn. Er was voortdurend sprake van behoorlijke problematiek tussen mijn ouders, verslaving, verbaal geweld en vechten waar ik als kind middenin stond en waar ik bij werd betrokken. Er zijn geen broers of zussen waarmee contact is. (Wel een half broer en een half zus, welke eveneens geen contact hebben met hun ouder of met mij).
Na jaren in gevecht te zijn geweest met mezelf heb ik uiteindelijk de moeilijke beslissing gemaakt dat contact voor mij te belastend is. Eenmaal deze beslissing gemaakt en gewend aan een leven waaraan zij geen aandeel meer hebben voelt het als bevrijding en opluchting.
Nu worden beide ouders ouder. Niemand heeft het eeuwige leven. En niemand heeft een glazen bol waarmee voorspelbaar is wanneer het zo ver is.
Ik gun beiden een gezonde oudedag, ver van mij vandaan, echter ik maak mij serieus zorgen…..wat als ze iets overkomt? Wat zal men van mij verwachten? Welke rol zal van mij verwacht worden? Moet ik dan opdraven? Moet ik zaken regelen? Ik weet helemaal niets over hun huidige financiële situatie. Ik vermoed dat er weinig geregeld is. Welke confrontatie moet ik dan aangaan?
Al met al ben ik dus bezorgd om hetgeen er aan verwachtingen zal zijn en wat dat met mij zal doen.
Deze gedachten benemen mij mijn adem. Ik word erg naar bij het idee. Het idee dat ik dan alsnog die kant op wordt gezogen.
Zijn er hier mensen die hiermee ervaring hebben?
Ik heb er geen ervaring mee maar begrijp je zorgen. Ik zou in jouw geval de beslissing nemen om de breuk definitief te maken en me van alles afkeren. Ook een erfenis kun je weigeren (negatief of positief). Als je echt het liefste nooit meer iets met ze te maken wil hebben is dat de enige weg.
Ik weet niet of ik dat kan. Iets in mij vind dat ik die verantwoordelijkheid heb, omdat het mijn ouders zijn en ik die keuze maakt het contact te verbreken, niet zij.
Giggly schreef op 16-04-2022 om 07:43:
Ik weet niet of ik dat kan. Iets in mij vind dat ik die verantwoordelijkheid heb, omdat het mijn ouders zijn en ik die keuze maakt het contact te verbreken, niet zij.
Ik begrijp je hoor, ik zou dat ook hebben. In dat geval moet je misschien toch nu alvast af en toe contact met ze hebben en dingen regelen. Zoals: als jullie iets overkomt gaan we het zus en zo regelen met thuishulp, een accountant inhuren om jullie financiën op orde te brengen (want ik heb daar geen inzage in) enz. Probeer het alvast te regelen zodat jij niet plotseling voor het blok komt te staan. Dat geeft zowel jou als hen misschien wat rust.
Weet je misschien of je ouders nu iemand hebben die dit soort dingen zou oppakken? Een vriend of maatschappelijk werker bijvoorbeeld?
Herfstappeltaart schreef op 16-04-2022 om 07:47:
[..]
Ik begrijp je hoor, ik zou dat ook hebben. In dat geval moet je misschien toch nu alvast af en toe contact met ze hebben en dingen regelen. Zoals: als jullie iets overkomt gaan we het zus en zo regelen met thuishulp, een accountant inhuren om jullie financiën op orde te brengen (want ik heb daar geen inzage in) enz. Probeer het alvast te regelen zodat jij niet plotseling voor het blok komt te staan. Dat geeft zowel jou als hen misschien wat rust.
Absoluut geen idee.
Sorry, verkeerde bericht gekopieerd. Ik geef antwoord op je volgende bericht. De vraag of ik weet of er nu iemand is die dingen voor of met hun regelt.
Een buitenstaande zeer zeker niet. Ze hebben nooit hulp geaccepteerd. Hulpverlening is niet voor hun, dat zijn “gekken”.
Giggly schreef op 16-04-2022 om 07:53:
[..]
Absoluut geen idee.
Sorry, verkeerde bericht gekopieerd. Ik geef antwoord op je volgende bericht. De vraag of ik weet of er nu iemand is die dingen voor of met hun regelt.Een buitenstaande zeer zeker niet. Ze hebben nooit hulp geaccepteerd. Hulpverlening is niet voor hun, dat zijn “gekken”.
Ik begrijp dat het een hele ingewikkelde situatie voor je is. Ik kan je geen raad geven, anders dan....laat het maar gebeuren. Als de situatie zich voordoet kun je ook nog beslissen of en hoe je je wilt laten betrekken in de gang van zaken. Als je toch besluit je handen er vanaf te trekken komt het vast ook wel goed. Het is meer je eigen gevoel van verantwoordelijkheid waar je iets mee zult moeten doen.
Waar je mee te maken kunt krijgen, zijn de uitvaartkosten als ze daarvoor zelf niets geregeld hebben. Als de gemeente de uitvaart gaat regelen, mogen ze de kosten verhalen op de nalatenschap en/of de bloedverwanten (art 22 wet op de lijkbezorging) en dan kan het dus zijn dat je moet betalen. Wel of geen contact maakt niet uit. Heel zuur!
De erfenis zou je beneficiar kunnen aanvaarden, zodat je kunt onderzoeken of daar een mogelijkheid is om de kosten van de uitvaart te betalen. Dat moet je binnen 3 maanden regelen dus ook daarom is het wel goed om op zijn minst te volgen of ze nog in leven zijn.
Het is niet fijn om nog zoveel stress te ervaren van mensen waarmee je niets meer te maken wilt hebben. Ik hoop dat het je lukt om alles duidelijk op een rijtje te krijgen en het daarna los te laten. Je hebt ze fysiek wel losgelaten, maar mentaal nog niet. Ik wens je veel sterkte op die weg. 
Het is denk ik onwaarschijnlijk dat ze allebei tegelijk overlijden.
Dus als de eerste overlijdt, dan moet je andere ouder dat regelen.
En misschien dat die daardoor wel ook alvast dingen gaat regelen voor zijn/haar eigen einde.
ik heb met een ouder geen contact meer. Oo mijn initiatief. Iedereen die hier aan de deur klopt voor mijn zorg voor die ouder, krijgt een vriendelijk 'nee' te horen. Ik voel me echt hélemaal nérgens toe verplicht.
Behalve eventuele wettelijke verplichtingen, dat van die uitvaartkosten, daar heb ik wel eens van gehoord. Maar ik verwacht niet dat er daar geen geld zal zijn. En anders zie.ik dat dan wel.
Het enige waartoe je na overlijden verplicht kan worden, zijn die uitvaartkosten waar TootieToover het over heeft. Maar, als je het aan de gemeente overlaat, hoef je je in elk geval niet met de uitvaart zelf te bemoeien. Een vriendin van me heeft dit onlangs gedaan toen ze door het ziekenhuis op de hoogte werd gebracht van het overlijden.
Verder ben je mbt zorg officieel niks verplicht. Wellicht dat er in je omgeving of door jouzelf wel een morele verplichting aan wordt gehangen, maar je hoeft niks.
Mijn vriendin heeft zich tijdens het sterfbed wel afgevraagd of ze toch afscheid moest gaan nemen - daar werd door de stervende om verzocht. Ze kon dat niet aan, maar heeft wel gebeld. Dat vroeg al heel veel van haar. Ik heb haar toen gezegd dat ze de beslissing moest nemen over wat ze NU wilde en kon. Dat ze in geval van twijfel achteraf, moest bedenken dat de beslissing die ze nu zou nemen, de beste beslissing was op dit moment.
Een paar weken geleden vroeg ze inderdaad of ze niet toch naar het ziekenhuis en de uitvaart had moeten gaan. Ik heb mijn antwoord toen herhaald. Het was een nare beslissing om te moeten nemen, maar ze had er goed over nagedacht. Wellicht had ze er op een ander moment anders over gedacht, maar het was geen 'ander moment'. Dus die twijfel moet ze zichzelf niet aandoen. Ze heeft op dat moment gedaan wat goed was.
Dus hou dat voor ogen: bekijk tegen die tijd wat je op dat moment zelf wil en kan.
Sterkte!
yette schreef op 16-04-2022 om 09:05:
Het enige waartoe je na overlijden verplicht kan worden, zijn die uitvaartkosten waar TootieToover het over heeft. Maar, als je het aan de gemeente overlaat, hoef je je in elk geval niet met de uitvaart zelf te bemoeien. Een vriendin van me heeft dit onlangs gedaan toen ze door het ziekenhuis op de hoogte werd gebracht van het overlijden.
Verder ben je mbt zorg officieel niks verplicht. Wellicht dat er in je omgeving of door jouzelf wel een morele verplichting aan wordt gehangen, maar je hoeft niks.
Mijn vriendin heeft zich tijdens het sterfbed wel afgevraagd of ze toch afscheid moest gaan nemen - daar werd door de stervende om verzocht. Ze kon dat niet aan, maar heeft wel gebeld. Dat vroeg al heel veel van haar. Ik heb haar toen gezegd dat ze de beslissing moest nemen over wat ze NU wilde en kon. Dat ze in geval van twijfel achteraf, moest bedenken dat de beslissing die ze nu zou nemen, de beste beslissing was op dit moment.
Een paar weken geleden vroeg ze inderdaad of ze niet toch naar het ziekenhuis en de uitvaart had moeten gaan. Ik heb mijn antwoord toen herhaald. Het was een nare beslissing om te moeten nemen, maar ze had er goed over nagedacht. Wellicht had ze er op een ander moment anders over gedacht, maar het was geen 'ander moment'. Dus die twijfel moet ze zichzelf niet aandoen. Ze heeft op dat moment gedaan wat goed was.
Dus hou dat voor ogen: bekijk tegen die tijd wat je op dat moment zelf wil en kan.
Sterkte!
Wat een lieve reactie aan je vriendin, Yette. Ik heb zelf ervaring met niet naar het sterfbed en niet naar de uitvaart gaan. Ik heb er na al die jaren nooit spijt van gekregen.
Geen contact is geen contact. Ik werk als verpleegkundige en heb vele mensen meegemaakt die wel kinderen hebben maar waar geen contact mee is. Bij overlijden moet je soms de huisarts of de notaris bellen of een vage kennis. Ik heb zelf contact met een oudje die ook helemaal geen contact met zijn kinderen heeft. Ik zal de enige zijn die aan zijn graf staat maar ik ga ook niets regelen. Hij heeft inmiddels een curator door de gemeente aangewezen die regelt ook geldzaken want hij kan zelf niets meer.
je zou de gemeente waar je ouders wonen natuurlijk kunnen bellen en vragen naar de beleidsregels omtrent het verhalen van de uitvaartkosten op de nabestaanden. Artikel 22 in de wet lijkbezorging is een "kan" bepaling. Oftewel een discretionaire bevoegdheid. Dat betekent dat ze zelf mogen bepalen of ze het verhalen. In beleidregels staan vaak de voorwaarden wanneer ze wel of niet verhalen.
Lastige situatie in iedergeval.
Mijn vader, met wie ik geen contact had is enkele jaren geleden overleden. (Mijn moeder leeft nog en met haar heb ik wel een normale relatie).
Hij leidde een zwervend bestaan zijn laatste jaren. We werden gebeld daar zijn zus die weer door de politie gebeld was.
Enfin, we zijn erheen gegaan omdat het toch als een soort plicht voelde inderdaad. Al met al hebben we de keuzes afgewogen. Geld, spullen van financiële of emotionele waarde waren er niet, maar je kunt wel voor de uitvaartkosten opdraaien als je pech hebt. Een uitvaartverzekering was er uiteraard ook niet.
Je kunt het overlaten aan de gemeente maar hoe de gemeente daarmee omgaat wisselt sterk. De een verzorgd een keurige uitvaart waarbij je aanwezig mag zijn en presenteert geen rekening. De ander doet het zo sober mogelijk, er mag niemand komen, de overledene verdwijnt in een anoniem graf en je krijgt alsnog een rekening. En alles daartussenin.
Uiteindelijk hebben wij ervoor gekozen de uitvaart zelf te regelen en te betalen. Dat er geen contact was, was dan ook niet het gevolg van een slechte jeugd, maar psychische problemen aan zijn kant.
Enfin, de soberste uitvaart kostte toen zo'n 5000 euro, die kosten hebben we gedeeld met zijn zus, broers en mezelf.
Daarna de afhandeling van de nalatenschap. Dat hebben we bij een notaris laten doen. Laat hecaub voorlichten hierover voordat jij of je evt kinderen met schulden opgezadeld worden. https://www.notaris.nl/bij-overlijden/erfenis-aanvaarden-of-niet/erfenis-verwerpen
Lang verhaal kort, de notaris vond hier en daar nog tegoeden en kreeg diverse schuldeisers bereid de schuld weg te schrijven en op het eibd kregen we nog om en nabij de kosten van de uitvaart eruit. Dat is verdeeld en klaar.