BabaYaga's verhuisde hut op pootjes
Gelukkig heeft de hut van BabaYaga pootjes, zodat ze eenvoudig te verplaatsten was naar dit nieuwe forum.
Voor de nieuwkomers: Ben je gedumpt door je man (of vrouw) met een midlife en een zoolmeet? Of ben je zelf vertrokken?
Wees welkom voor steun en goede (en ongetwijfeld ook minder goede) raad. Hier gaan we verder met ons leven.
Winterbloem schreef op 19-09-2021 om 15:48:
Pffft heb het even heel zwaar op het moment. Heb net van onze jaren samen allemaal foto's voor ex uitgezocht en op schijf gezet zodat hij ze ook heeft. Dat was even heel confronterend en ik ben weer helemaal van slag. Bij iedere foto de gedachte 'zie je zo hoorde het voor altijd te blijven' en 'kijk dan hoe gelukkig we waren'. Wat is liefdesverdriet toch ontzettend klote
Erg confronterend inderdaad! Valt niet mee...
Hoe gaat het nu met je Winterbloem? Is het al wat gezakt?
ja liefdesverdriet is heftig en zwaar.
Doorleef het maar, huil hard en voel je je even ellendig. Na een nacht slapen gaat het meestal weer ietsje beter 😘
Winterbloem, het is ook gewoon even heftig en zwaar. Laat het verdriet er zijn, wegstoppen helpt ook niet. Je moet door deze periode heen. Zorg goed voor jezelf!
Hoi allemaal, dank voor de lieve berichtjes ♥️ Het gaat wel weer nu, het was gewoon even heel naar met die foto's enzo. Zal de komende weken nog wel vaker gaan gebeuren nu het definitieve afscheid nadert. Al is het wel een fijn idee dat we gewoon goede vrienden blijven, dat we niet pats boem uit elkaars leven zijn.
@Caro; ik doe mijn best, maar het is soms zo verleidelijk om steeds afleiding te zoeken. Maar ik probeer (ook op advies psych) iedere dag een momentje te nemen om even te zitten/liggen en alles even toe te laten.
Ook hier gaat eea veranderen. Ik kan niet meer met mijn ex door 1 deur qua opvoedstijl. We hebben tot nu toe heel erg geprobeerd 1 lijn te hanteren hoe we met de jongste omgaan. We zien elkaar nog heel veel voor begeleidingsgesprekken voor haar. Wekelijks zitten we met elkaar om tafel en we doen af en toe gezinsdingen in de hoop de lijntjes kort te houden met elkaar. Maar dat is nu ook geklapt. Ik kan geen vriendschappelijke band/relatie onderhouden met iemand waarmee ik constant in gevecht lig.
We krijgen deze week weer een hulpverleningsgesprek waarbij ik hem dat ga vertellen. Dat betekent in concreto ook geen wekelijkse afspraken meer, maar een taakverdeling of individuele afspraken. Ook geen af en toe als gezin samen eten. In principe gewoon niks meer. Ik ben moe gestreden.
Heftig Diyer! Maar ik snap je heel goed. Hier zijn we ook snel ver uit elkaar gegroeid door opvoedingsissues. Vrienden blijven is prima als dat goed gaat, maar als het tot krampachtige situaties leidt voor de kinderen is het níet meer goed. Ik hoop dat jullie apart van elkaar toch de beste weg gaan vinden voor jongste.
!
Diyer, uiteindelijk gaat het erom dat jullie doen wat het beste voor de kinderen is. Natuurlijk zou samenwerken als ouders het beste zijn, maar als dat uitmondt in tegenwerken, is het dus niet meer het beste. Dan kunnen jullie beter kleine afwijkingen in opvoedstijl/ grenzen hebben. Kinderen wennen daar snel aan. Oudste van mij met stoornis had dat in de kleuterleeftijd snel genoeg door. Als die het kan, kunnen alle kinderen het.
Je hebt je best gedaan, meer kun je niet in je eentje, daar heb je de ander voor nodig.
Diyer, wat naar dat jullie er samen niet uitkomen! Hier helaas geen tips want geen ervaring, maar wel een dikke knuffel en sterkte!
Diyer, sterkte, is even moeilijk misschien maar het zal je straks vast veel rust geven!
Dankjullie wel. We zijn een weekje verder en proberen een duidelijke -zakelijke- verdeling te maken. Een co ouderschapsplan die niet meer uitgaat van afstemmen op basis van in gesprek gaan, maar op basis van zwart wit afspraken en een verdeling van de hulpverleningsgesprekken. Vandaag (voorlopig?) een laatste gesprek gehad waar we samen waren. Voortaan gaan we de situatie per huishouden beoordelen en er niet meer vanuit gaan dat we op 1 lijn uitkomen. Ben benieuwd. Hoop ook dat dit onze jongste goed doet uiteindelijk, want dat is wel de hoop.
Verder gaat het hier qua stemming wel goed. Ik merk dat mijn eigen leven steeds meer vorm krijgt zonder mijn ex en gek genoeg was ik al een beetje aan het vooruit denken naar de feestdagen en ik merk dat ik voor het eerst weer een gevoel van 'zin in' ervaar en dat het idee dat dit zonder mijn ex is, mij nu niet meer verdrietig maakt. Dat is een goed teken lijkt me 
Klinkt positief Diyer! Ik hoop ook dat het jullie rust brengt om niet meer bij alles te hoeven denken ‘wat zou ex hiervan vinden’. Ik betrap mezelf er na zes jaar nóg op dat ik schichtig om me heen kijk in de supermarkt: als hij er maar niet is en in mijn wagentje gaat kijken wat ik koop. Totale nonsens. Ik hoop dat jullie er allebei achter kunnen blijven staan, dan brengt het rust!
Diyer wat goed dat het nu zo gaat, hopelijk zorgt het nu voor rust bij iedereen
Hier juist heel veel stess om de feestdagen. Wat ik normaal de mooiste tijd van het jaar vindt en waar ik met volle teugen van geniet, is nu een schrikbeeld. Probeer wanhopig vanalles te bedenken om maar niet alleen te zijn, maar durf tegelijk niets te regelen.
Afscheid komt ook steeds dichterbij, nog een paar weken en dan ben ik echt alleen. Kijk er enorm tegenop. Gelukkig gaat de mentale hulp door, al zit er wel een flinke wachttijd op. Kan wel bij de huisarts terecht in de overbruggingsperiode dat is heel fijn.
Voelde alles bij jullie ook zo dubbel? Aan de ene kant is alles nog zo vertrouwd en zie ik nog steeds de persoon waar ik verliefd op werd. Maar aan de andere kant ben ik ook heel boos (ondanks dat we geen ruzie hebben, maar gewoon om de dingen die ons uit elkaar hebben doen drijven) maar wil ik ook iedere negatieve gedachte over ex verbannen en goedpraten wat het is niet alleen zijn schuld. Psych zegt dat die boosheid toe moet laten, zet het op papier voor jezelf enzo. Maar het lukt me niet, ik voel me zo schuldig dan.
Winterbloem herkenbaar hoor. In de paar maanden dat ex hier nog was voordat hij zijn eigen huis kreeg was ik daar meestal niet blij mee, maar er waren ook dagen/avonden dat het bijna gezellig was en dat ik echt dacht: waarom zetten we dit door, waarom proberen we het niet toch nog samen. Maar toen hij eenmaal weg was, was dat gevoel wel over, toen kwam er echt ruimte over me heen. Geen rust, ik heb eerst het héle huis overhoop gehaald en opnieuw ingericht, maar wel berusting.
Die boosheid is logisch en natuurlijk, waar er twee vechten hebben er altijd twee schuld, maar dat is geen reden om die boosheid weg te stoppen. Ook jouw emoties mogen er zijn hè. En dat die nu wat meer aan de oppervlakte liggen is in deze situatie ook heel normaal. Goed dat je hulp hebt!
voor jou!!!
Ik herken zeker de leuke momenten samen. De gezelligheid, het vertrouwde, etc. Ik denk dat ik er daarom ook zo lang over gedaan heb om hem los te laten, omdat we ook heel veel hadden wat ons altijd bond. Je bent natuurlijk ook niet voor niets heel lang bij elkaar geweest en ooit verliefd geworden.
Maar het uit elkaar zijn en elkaar steeds minder zien, maakte wel dat het loslaten vanzelf ging. Niet dat dat makkelijk is hoor. Bereid je erop voor dat je echt nog wel diep verdriet zult voelen. Je bent ten slotte ook aan het rouwen. Maar als het goed is, gaat het met de tijd steeds beter. En alle eerste keren die je alleen zonder je ex meemaakt zijn moeilijk en verdrietig. Ook dat is heel normaal. Het heeft bij mij zelfs wel 2 kerstmissen geduurd en nu de derde kerst eraan zit te komen waarbij écht duidelijk is dat we dit niet als setje of vrienden samen vieren, nu pas ben ik er niet meer zo bang voor en kan ik zelfs zin voelen. Maar daar zijn dik twee, bijna 3 jaar overheen gegaan.
Sta jezelf toe dat je ook een hoopje verdriet of ellende mag zijn, als dat zo uitkomt. Je mag jezelf echt enorm zielig en eenzaam vinden. Klinkt misschien niet leuk wat ik zeg, maar als je je daar een beetje op voorbereid, dan overvalt het je misschien minder. Dan oordeel je hopelijk minder hard over jezelf. Oordelen als 'zie je wel, ik ben niet leuk genoeg, niemand wil me hebben, niemand houdt van me, ik blijf de rest van mijn leven eenzaam en alleen, etc etc.' Weet gewoon dat dat soort gedachten af en toe op je komen jagen en je kut doen voelen. Maar weet ook weer dat die gedachten weer gaan. Komen en gaan, komen en gaan en de tijden ertussen worden steeds langer en beter.
Knuffel. Voor iedereen die het gebruiken kan.