Zelfliefde
Hoe geven jullie jezelf 'zelfliefde'? Zonder al teveel in detail te treden: Al heel lang ben ik aan mezelf aan het werk. Met ups en downs. Soms hele goede periodes, soms een terugval. Conclusies zijn vooral dat ik zelf degene ben die stappen moet zetten en dat er wat meer zelfliefde mag zijn.. Hoe kan ik dat laagdrempelig oppakken?
Ik kan best wel dingen benoemen waar ik trots op ben, maar het andere stemmetje komt daar zo makkelijk overheen. Wellicht ga ik volgend jaar weer aan de slag met iets als schematherapie (daar is nu even geen ruimte voor). Tot die tijd wil ik dus met zelfliefde aan de slag, want ik denk dat ik pas dan echt stappen kan gaan maken. Wie heeft laagdrempelige tips? Wat helpt er bij jou?
Lekker eten, een scheutje TiaMaria in m'n latte, mezelf verwennen met online shoppen, naar een tuincentrum, reizen
Wat hier vooral hielp is ouder worden. Wijsheid komt met de jaren, en het piekeren en mezelf niet goed genoeg vinden laat ik aan mijn jongere zelf over. Ik hoor dat veel om me heen onder de 40+ ers. Qua mensen weet ik wie er bij mij passen en welke types doorgaans weinig toevoegen of juist funest zijn voor mijn zelfbeeld en energie zuigen.
In het verleden heb ik therapie gevolgd, om te ervaren en te leren dat ik er mag zijn. En dat ik fouten mag maken. Het heeft zeker wel geholpen, maar niets hielp zoveel als levenservaring op doen en ouder worden. Ik weet niet hoe oud je nu bent? En je hebt er op de korte termijn geen zak aan natuurlijk.
Nee zeggen als je voelt dat het beter is om een avondje thuis door te brengen. Ja zeggen tegen dingen die je eigenlijk spannend vindt, of waarbij je twijfelt of je het wel kan. En hardlopen. Nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden maar door steeds hele kleine doelen te stellen en te zien dat ik ergens beter in word, wat ook nog eens heel meetbaar is werkt door in de rest van mijn leven waarin ik nog weleens beren op de weg wil(de) zien. Plus dat het goed voor je is. En je ook geluksstofjes aanmaakt.
LydiaDietz schreef op 05-01-2022 om 19:16:
Wat hier vooral hielp is ouder worden. Wijsheid komt met de jaren, en het piekeren en mezelf niet goed genoeg vinden laat ik aan mijn jongere zelf over. Ik hoor dat veel om me heen onder de 40+ ers. Qua mensen weet ik wie er bij mij passen en welke types doorgaans weinig toevoegen of juist funest zijn voor mijn zelfbeeld en energie zuigen.
In het verleden heb ik therapie gevolgd, om te ervaren en te leren dat ik er mag zijn. En dat ik fouten mag maken. Het heeft zeker wel geholpen, maar niets hielp zoveel als levenservaring op doen en ouder worden. Ik weet niet hoe oud je nu bent? En je hebt er op de korte termijn geen zak aan natuurlijk.
Nee zeggen als je voelt dat het beter is om een avondje thuis door te brengen. Ja zeggen tegen dingen die je eigenlijk spannend vindt, of waarbij je twijfelt of je het wel kan. En hardlopen. Nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden maar door steeds hele kleine doelen te stellen en te zien dat ik ergens beter in word, wat ook nog eens heel meetbaar is werkt door in de rest van mijn leven waarin ik nog weleens beren op de weg wil(de) zien. Plus dat het goed voor je is. En je ook geluksstofjes aanmaakt.
Fijne tips! Hardlopen vinden mijn schenen helaas niet leuk, ondanks veel medische hulp. Moeten accepteren dat dit er niet in zit. Heeft ook even gekost, maar nu heb ik het wandelen ontdekt. En dat is veel meer mijn ding 
Zelfliefde is bij mij vooral acceptatie van de zaken die ik minder aan mezelf vind (uiterlijk en innerlijk) en een gezonde hoeveelheid zelfrespect. Ik ga mensen zoveel mogelijk uit de weg die mij slecht proberen te behandelen.
Daarnaast gun ik het mezelf om voldoende te slapen. Ik voel me snel down bij een slaaptekort.
Ik gebruik zelf al een aantal jaren de DGT app. Daarin staan een heleboel gesproken tips. Ik luister er naar als een soort meditatie.
En voor mij het grootste inzicht: ik ging tegen mezelf zeggen dat ik goed genoeg ben. In het begin geloofde ik er niks van. Het heeft denk ik een jaar geduurd voordat het bleef "plakken". Zo lang! Nu als iemand bijvoorbeeld een rotopmerking over mij maakt, kan ik die zinnetjes herhalen en raakt het me veel minder.
Voor mij is het luisteren naar wat ik nodig heb en mijzelf de ruimte geven daar ook naar te luisteren. Mijzelf op de eerste plek zetten, want als het niet goed met mij gaat kan ik er ook niet zijn voor anderen. Die fout heb ik te vaak gemaakt.
Nu zeg ik vaker dat iets niet gaat. Neem ik ruimte voor mijzef, als ik niet in staat ben om sociaal te zijn. Hulp vragen moet ik nog iets beter leren, maar dat komt vast ook nog wel 
Ik ben belangrijk en dus verdien ik die aandacht voor mijzelf.
bij mij was het eerste omslagpunt toen een vriendin zei dat ik eens complimenten moest gaan aannemen. Daarvoor wuifde ik ze altijd weg.
In het begin maakte ik er een grapje van of overdreef het door te zeggen "ja, daar ben ik het helemaal mee eens". Hoe vaker ik dat deed, hoe meer ik het begon te geloven en ze ook echt gemeend kon aannemen.
Ik ben heel lang onzeker geweest, van daar uit kwam ik in een fase dat ik mijzelf wel leuk vond, maar niet kon geloven dat anderen het daarmee eens waren. Toen ik complimenten begon aan te nemen, begon ik ook dat steeds meer te geloven.
Voor mij gaat zelfliefde vooral gepaard met het uitschakelen van dat stemmetje dat steeds zegt dat je zondig bent.
Concreet:
Jezelf niet op een dieet zetten omdat je enkele kilo's te zwaar bent.
Je lichaam de slaap geven die het verlangt.
Genieten van seks/masturbatie zonder schuldgevoel en leren wat je lichaam fijn vindt.
Wat een mooie gedachtes allemaal! Daar kan ik zeker wat mee
Ik heb geleerd om van mezelf te houden door de kleine dingen te waarderen, en elke dag iets te benoemen waar ik blij van word.
Ik ben jarenlang gekleineerd toen ik nog thuis woonde en dat heeft mijn zelfvertrouwen wel een flinke deuk gegeven. Ik herken mezelf wel een beetje in Lollypopje. Als mensen me complimenteerden lachte ik dat weg, ik was het totaal niet gewend en dacht toch altijd dat ik niks waard was.
Ik merk ook dat ik me prettiger voel naarmate ik ouder wordt. Ziek zijn heeft me ook geholpen door me te laten zien wat belangrijk is. Ik doe ook wat meer mijn best voor mezelf; haren in de krul, maskertje op hoofd en haar, lekkere massage. Wat je aandacht geeft groeit, dus geef ik die positieve aandacht regelmatig aan mezelf. Merk dat dat echt werkt
Ook blader ik af en toe door de jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy. Een prentenboek met boeddhistisch georiënteerde uitspraken (zoals " 'Wat lijkt jou de grootste tijdverspilling?' 'Jezelf vergelijken met anderen.' " of "We wachten vaak tot iemand iets liefs doet, maar lief zijn voor jezelf kan nu beginnen" en "Tranen vallen nooit zonder reden en zijn je kracht, niet je zwakte")
Vind dit soort zaken meestal wat zweverig, maar dit boek vind ik heerlijk.
MoederBarberin schreef op 05-01-2022 om 21:15:
Ik merk ook dat ik me prettiger voel naarmate ik ouder wordt. Ziek zijn heeft me ook geholpen door me te laten zien wat belangrijk is. Ik doe ook wat meer mijn best voor mezelf; haren in de krul, maskertje op hoofd en haar, lekkere massage. Wat je aandacht geeft groeit, dus geef ik die positieve aandacht regelmatig aan mezelf. Merk dat dat echt werkt
Ook blader ik af en toe door de jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy. Een prentenboek met boeddhistisch georiënteerde uitspraken (zoals " 'Wat lijkt jou de grootste tijdverspilling?' 'Jezelf vergelijken met anderen.' " of "We wachten vaak tot iemand iets liefs doet, maar lief zijn voor jezelf kan nu beginnen" en "Tranen vallen nooit zonder reden en zijn je kracht, niet je zwakte")
Vind dit soort zaken meestal wat zweverig, maar dit boek vind ik heerlijk.
Een prachtig boek inderdaad!
Lollypopje schreef op 05-01-2022 om 19:33:
bij mij was het eerste omslagpunt toen een vriendin zei dat ik eens complimenten moest gaan aannemen. Daarvoor wuifde ik ze altijd weg.
In het begin maakte ik er een grapje van of overdreef het door te zeggen "ja, daar ben ik het helemaal mee eens". Hoe vaker ik dat deed, hoe meer ik het begon te geloven en ze ook echt gemeend kon aannemen.
Ik ben heel lang onzeker geweest, van daar uit kwam ik in een fase dat ik mijzelf wel leuk vond, maar niet kon geloven dat anderen het daarmee eens waren. Toen ik complimenten begon aan te nemen, begon ik ook dat steeds meer te geloven.
Dat aannemen van complimenten is zeker ook een aandachtspunt. Het lastige vind ik vooral dat ik (als ik ze krijg) niet wil geloven.. Er is altijd dat andere stemmetje. Het wegwuiven doe ik ook. Nu probeer ik iig bewust 'dank je wel' te zeggen, zonder er verder op in te gaan.
vrouw92 schreef op 05-01-2022 om 21:29:
[..]
Dat aannemen van complimenten is zeker ook een aandachtspunt. Het lastige vind ik vooral dat ik (als ik ze krijg) niet wil geloven.. Er is altijd dat andere stemmetje. Het wegwuiven doe ik ook. Nu probeer ik iig bewust 'dank je wel' te zeggen, zonder er verder op in te gaan.
Je hoeft ze ook niet te geloven. Dat is het fijne. Maar door ze aan te nemen, ga je ze op den duur vanzelf geloven.
Het werkt net als met lachen, terwijl je niet vrolijk bent. Vaak wordt je daardoor alsnog vanzelf vrolijker.
En bedenk ook dat als je het niet voor jezelf doet, het aannemen van het compliment ook voor de gever fijn is. Je geeft een cadeau toch ook niet meteen weer terug?
Zo min mogelijk dingen doen waar je geen zin in hebt en dat betekent ook nee leren zeggen.